Nederland is een islamofoob rotland, volgens Turkse media (Marloes de Koning, Media, Katern Cultuur/NRCHANDELSBLAD, 26 september)
Onze correspondent merkt groeiend Turks wantrouwen tegen Nederland. De Turkse media schetsen een onvrij land waar Erdoganstrijders worden vervolgd.
Stelling: Deze inleidingspassage levert met het woord ‘Erdoganstrijders’ een misverstand op: wordt het gedeelte ‘strijders’ hier in IS-jihadistische betekenis bedoeld, of als verdedigers en aanhangers van Erdogan? Dat wordt pas duidelijk na lezing van het hele artikel als blijkt dat hier de Turkse journalist Fatih Özyar aan het woord is die voor een rapportage naar ons land is gestuurd. En van Turkse journalisten kun je dus ook geen objectieve informatie verwachten, zo blijkt overduidelijk uit zijn waarnemingen. Maar voor mij heeft hij de begripsverwarring tussen het Turkse en Nederlandse ‘democratiedenken’ ontsloten en dat is winst want er is helderheid geschapen: beide begrippen verschillen hemelsbreed van elkaar, een verschil van dag en nacht, zoals ik zal toelichten.
# De hashtag #ErdoganVoice OfTheOppressed is trending in Turkije. Zijn achterban deelt fanatiek de speech die hij heeft gehouden voor de Verenigde Naties in New York. Daarin herhaalt hij zijn oproep om in Syrië een bufferzone in te stellen, beschermd door internationale troepen. En dat de internationale gemeenschap veel te weinig doet voor vluchtelingen en Turkije juist heel veel.
# Ik leef in twee werelden die steeds verder uit elkaar drijven. De populariteit van de Turkse president is in Turkije na de coup-poging gestegen. In Nederland staat het steunen van Erdogan, twee maanden na de mislukte machtsgreep, gelijk aan de duivel aanbidden.
Dit is het eerste bewijs van totaal verschillende opvattingen en het contrast tussen het Turkse eenvormigheidsdenken en de Nederlandse pluriformiteit. De populariteit van Erdogan nar het neerslaan van de militaire coup van 15 juli heeft onder zijn aanhangers een halfgoddelijke status aangenomen: de president kan niets meer verkeerd doen.
Waar het Nederlandse – in tegenstelling tot de Nederlandse Turken – kritisch en assertief blijven, daar slaan de Nederlandse Turken die in meerderheid pro-Erdogan zijn, direct door in hun adoratie voor hun Grote Leider. Het gemeenschapsgevoel van de Nederturken is zo traditioneel en cultuurgebonden, dat deze bevolkingsgroep 60 jaar achterloopt op het huidige ontzuilde Nederland, maar het vroegere verzuilde Nederland waar protestanten geen contact met katholieken mochten hebben, laat staan met de meer orthodoxe christelijke denominaties, zodat het contrast tussen vrijzinnig en orthodox erg zichtbaar en voelbaar was.
Dat de Turken die naar ons land zijn geëmigreerd uit de armere en dus minder ontwikkelde en provinciale delen van Turkije afkomstig waren, draagt daartoe aan bij. De derde en vierde generaties Turkse Nederlanders stellen zich anders op. Maar de Turkse pater familias of eigenlijk familiepatriarch, is binnen de Turkse familietradities de bepalende en dus dominante figuur. Zijn wil is wet. Die verhoudingen bestaan in ons land helemaal niet. Daarentegen bestaat er wel het culturele contrast tussen de Turkse patriarchaat en de Nederlandse wending naar emancipatie sinds de jaren zestig. Is ons land heeft de moderne verlichting dus een culturele doorbraak mogelijk gemaakt en die ontwikkelingen hebben de Turkse Nederlanders gemist en geen wonder ook want de Turkse migranten kwamen dat decennium naar ons land.
# Dezelfde avond zie ik een stuk van Nieuwsuur. Een groot deel van de verslaggeving gaat over de breuken binnen regeringspartij PvdA. Raadsleden van de PvdA in Kapelle stappen uit de partij omdat de partijleiding de Turkse Nederlander Bayram Erbisim, Statenlid in Middelburg, niet heeft geschorst.
# Dat zou volgens de Zeeuwse sociaal-democraten moeten omdat hij niet wil spreken van ‘zuiveringen’ in de nasleep van de couppoging in Turkije. Erbisim heeft bovendien gezegd dat hij in Turkije waarschijnlijk op de partij van Erdogan zou stemmen. Onvoorstelbaar in de ogen van zijn partijgenoten.
Dit contrast heeft ook gespeeld in het Kamerdebat over de nasleep van de Turkse coup toen Kuzu weigerde de zuiveringen in zijn geboorteland af te keuren en daarmee Erdogan te steunen, in weerwil van de in Nederlandse ogen te snelle besluit om de Gülenlijsten op te stellen – zodat het er alle schijn van had dat ze al voorafgaande aan de coup waren opgesteld – en dat de Nederlandse Turken kritiekloos achter hun Grote Leider gingen staan. Dat past niet in de geëmancipeerde Nederlandse cultuur, zodat daarmee onomstotelijk vaststond dat Kuzu niets van de Nederlandse cultuur had en heeft begrepen en dus voor altijd Turkse Nederlander – met de klemtoon op het eerste facet – zal blijven, ondanks zijn opvoeding in ons land, hetgeen dus een nietszeggende factor is geworden of liever: gebleken. Als Turkse Nederlanders in Turkse gezinnen in ons land geboren of opgevoed, blijf je Turk en dat betekent een compleet nieuw – en onbekend – hoofdstuk in de integratiegeschiedenis van ons land.
# De meeste Turks-Nederlandse politici houden zich bewust op de vlakte. Voor je het weet krijg je naar je hoofd dat je moet ‘op pleuren’ uit de Nederlandse polder. „Het is té gepolariseerd”, zegt een GroenLinks-Statenlid anoniem tegen Nieuwsuur. Ik weet niet wie het is, maar wat hij of zij zegt is herkenbaar.
Het is niet ‘té gepolariseerd’ aangezien de Turkse Nederlanders (dus) de Nederlandse democratie niet hebben begrepen en dat is, zoals boven aangegeven, vanwege de cultuurcontrasten onvermijdelijk. Ons land als ideologisch – lees: traditioneel kerkelijk, maar nu seculier en dus ontzuild – pluriforme natie tegenover een enkelvoudig – eenvormig? want zonder verschil in soenitische en sjiitische delen – islamitisch bevolkingsdeel dat ongeëmancipeerd is en ons denken eenvoudigweg niet kan volgen. Wij moeten daarmee leren leven omdat het een generatiekwestie is geworden.
# Het Turkse debat over de vermeende parallelle staat die achter de mislukte machtsgreep van 15 juli zou zitten, en de Nederlandse discussie over Turkije sinds de coup-poging, gaan volkomen langs elkaar heen en botsen tegelijkertijd. Nederlanders hebben ontzettend sterke meningen over Turkije. Politici denken te scoren door anti-Turks te doen.
Het ‘langs elkaar heenleven’ en tegelijkertijd ‘botsen’, zou in Turkije niet mogelijk zijn vanwege de patriarchale cultuur, en dat begrijpt deze Turkse journalist ook niet.
# In Turkse media is Nederland nogal een islamofoob rotland. Het haalt hier het nieuws dat Wilders het jammer vindt dat de staatsgreep in Turkije is mislukt. En dat hij er geen Turk meer bij wil. Niets over de standpunten van andere partijen. Hooguit dat Kuzu van DENK heeft geweigerd Netanyahu de hand te schudden.
Ook deze verschillen in journalistieke gewoonten en onderlinge nationale verschillen tussen Turkse en Nederlandse journalistenwereld is deze Turkse journalist onbekend en dus volkomen vreemd.
# Geen wonder dat ik, toen ik afgelopen maandag voor een voormalige Gülenschool in Istanbul een docent aansprak, eerst zijn vragen moest beantwoorden over het gebrek aan empathie met Turkije in Nederland. Dat komt de laatste tijd erg vaak voor. Het wantrouwen groeit en daarin spelen media een grote rol.
Het is maar de vraag of de media hierin een grote rol spelen, omdat de media niets anders dan vastleggen wat overgrote delen van de Nederlandse bevolking denken en dus ook zeggen.
# De Turkse versie van de ophef over de vloggers van Poelenburg is dat ze onder vuur liggen omdat ze in een vlogje ‘ik ben een Erdoganstrijder’ hebben gezegd. En dat mag niet in Nederland, want daar is geen persvrijheid.
Het tweede bewijs van misverstanden tussen van Turkse kant over Nederland. Hier geldt een journalistieke persvrijheid die in Turkije niet bestaat omdat daar alleen loftuitingen op Erdogan als norm gelden, maar in onze Nederlandse pluriformiteit en assertieve samenleving is eenzijdige journalistiek een valse vlag op een modderschuit. Maar leg dat maar aan een Turk uit, want die begrijpt er niets van. En dat kun je hem ook niet kwalijk nemen.
De vraag wordt dus nu wel opgeroepen wanneer dat een migrant wél kwalijk kan worden genomen, wegens ongeïntegreerd gedrag. Pas is die bewezen situatie dient de vraag te worden gesteld of betrokkene niet beter naar het land van hgerskomst kan terugkeren, want dan wordt dubbele loyaliteit een erg moeilijke kwestie. En zoals Kuzu in de Kamer spreekt, geeft een Nederlandse parlementariër geen pas. Hij is namelijk volksvertegenwoordiger voor álle Nederlanders en niet alleen voor de Turkse, Marokkaanse en Iranese, Irakese of Afghaanse Nederlanders.
En Denk die oorspronkelijk wilde ‘verbinden’, heeft inmiddels ontdekt dat dat een onmogelijke opdracht is en schiet noodzakelijkerwijs in de omslag naar een migrantenpartij zonder voor integratie te pleiten.
# De correspondent van het grote tv-kanaal A Haber, zeer op de hand van de regering, is vijftien uur vastgehouden nadat hij heeft geprobeerd te filmen hoe de jongens werden opgepakt. Volgens de politie negeerde hij aanwijzingen op een plek waar een samenscholingsverbod was. Hij kreeg een boete.
# „Ik ben met geweld geboeid en een politiecel ingegooid. Ik heb daar vijftien uur gewacht”, vertelt Fatih Özyar de volgende dag verontwaardigd op live televisie in Turkije. „ Ze hebben me geen vragen gesteld, en ze gaven me geen thee. Het was een totale marteling. (..) Ze zeggen dat er in Nederland vrijheid van gedachten, vrijheid van pers is. Maar nee. Je hebt in Nederland noch persvrijheid, noch meningsvrijheid. Dat heb ik afgelopen nacht geleerd.”
Het derde bewijs van contrasterende werelden die elkaar nooit kunnen begrijpen als traditionelen niet geëmancipeerd raken. Een college ‘sociale en culturele emancipatiegeschiedenis in Europa’ zou Turkse journalisten geen kwaad doen. Is ook bevorderlijk voor de verslaglegging. Maar dat wordt ongetwijfeld verhinderd door de Grote Roerganger. Het lijken letterlijk Maoïstische tijden van de Grote Leider.
# Het Turkse ministerie van Buitenlandse Zaken doet er een paar dagen later nog een schepje bovenop. „Met verbijstering en spijt hebben we waargenomen hoe de onderdrukkende behandeling totaal wordt genegeerd door degenen die altijd de meningsvrijheid en persvrijheid in Turkije bekritiseren.”
Dit soort reacties zijn dus begrijpelijk vanuit onbegrip voor de Europese ontwikkelingen die totaal niet aansluiten op de Turkse cultuur. Laat staan dat Turkije ook maar enigszins binnen de EU als platform van de Europese cultuur zou kunnen passen. Maar dat beseft Erdogan als geen ander en hij probeert nu zijn macht en gezag in het Midden-Oosten als Grote Leider te vestigen door zijn poging de EU uit elkaar te spelen.
# Een koekje van eigen deeg. In Nederlandse media zou volgens hetzelfde bericht sprake zijn van ‘hate crime’ door de ‘vijandige houding tegen onze president’.
De geheime agenda van Erdogan was natuurlijk om de EU te islamiseren en dat is schromelijk mislukt. Ondertussen heb ik hiermee aangetoond dat prof. Tom Zwart in deze krant van zaterdag de plank geheel heeft misgeslagen.[1]
# Daar heb ik niet over geschreven. Ik was te druk met een verhaal over de schorsing van veertigduizend leraren.
https://www.nrc.nl/nieuws/2016/09/26/nederland-is-een-islamofoob-rotland-volgens-turkse-media-4424677-a1523346
[1] https://aquariuspolitiek.wordpress.com/2016/09/25/merkwaardig-betoog-van-hoogleraar-tom-zwart-over-framen-van-de-turkse-president-nrc-coupleger15juli-tegencouperdogan/
