Tags
De trukendoos van de Griekse regering raakt langzamerhand leeg (Stéphane Alonso, Buitenland/NRC Handelsblad, 1 juni)
Noodsteun Lukt het Athene nog om leningen af te lossen? En zo niet, hoe gaat het dan verder?
# De Griekse premier Alexis Tsipras beschuldigde de onderhandelaars van de geldschieters er gisteren in een vraaggesprek met het Franse dagblad Le Monde van „absurde eisen” te stellen. Ze geven volgens hem „niets toe ondanks enorme Griekse concessies”. Het ligt niet aan Griekenland dat het zo lang duurt voordat er een akkoord is, aldus Tsipras.
# Maar behalve bluf, is er ook sprake van groeiende radeloosheid. Tot nu toe zijn de Grieken niet in gebreke gebleven, maar het is op het randje. Voor de vorige IMF-aflossing (750 miljoen euro op 12 mei) moest een beroep worden gedaan op een eigen, Grieks potje bij datzelfde IMF. Maar de trukendoos begint leeg te raken.
# Een wanbetaling door een ontwikkeld land als Griekenland is in de geschiedenis van het IMF nog niet eerder voorgekomen. Het zou zonder meer een schok zijn. Maar ook weer niet onmiddellijk rampzalig: het IMF zal Griekenland formeel sommeren om alsnog over de brug te komen, maar volgens de eigen regels onderneemt het fonds pas na een maand daadwerkelijk actie.
Parlementaire enquête Grieks wanbeleid (F.G. van Hasselt, Katern Economie/NRC Handelsblad, 17 februari 2010)
‘De Griekse socialistische regering van Jorgos Papandreou heeft gisteren bekendgemaakt dat er een parlementaire enquête naar het economisch beleid van de vorige regering, van premier Karamanlis, dat tot de huidige ontreddering heeft geleid. Dit kan uitlopen op juridische vervolging.’
De Griekse eurotest (Marijn Jongsma, Column Buitenlandse Zaken, Buitenland/De Telegraaf, 13 februari 2010)
‘Het leek zo mooi. De invoering van een gemeenschappelijke munt zou ervoor zorgen dat de economieën van de deelnemende EU-landen (inmiddels zestien) vanzelf naar elkaar zou groeien. Meer dan tien jaar nadat de munten van de twaalf oorspronkelijke eurolanden aan elkaar werden gekoppeld, blijkt het tegendeel waar te zijn, en staat Griekenland symbool voor het clubje landen waar de staat alleen nog maar tegen een hoge rente geld kan lenen. De Griekse test is cruciaal voor de toekomst van de euro.’
‘Ook Spanje, Portugal, Italië, Ierland en België kampen met torenhoge staatschuld. De vrees voor monetaire financiering (wel vertaald als ‘geld drukken’, hetgeen de inflatie aanwakkert) en groeivertragende belastingverhogingen zetten de euro onder druk. Een zwakke munt betekent duurdere importen. En hoe labieler de euro, hoe meer rente ook de gezondere eurolanden moeten betalen op hun staatsobligaties als vergoeding voor het wisselkoersrisico.
‘Om dit scenario te voorkomen is tegelijk met de euro een stabiliteitspact ingevoerd waarin keurig maxima staan vermeld voor de staatsschuld en het begrotingstekort. In de praktijk bleek dit korset een wassen neus. Toen Duitsland en Frankrijk door het ijs zakten, werden de regels zelfs versoepeld. Brussel heeft eenvoudigweg geen stok om de hond mee te slaan. Nu treden de financiële markten op als waakhond. Landen die hun zaakjes niet op orde hebben, moeten steeds duurdere leningen afsluiten, hetgeen op problemen op korte termijn alleen maar verergert.’
Griekenland (Jaap van Duijn, De Financiële Telegraaf, 13 februari 2010)
‘De voornaamste overeenkomst tussen de 27 landen van de Europese Unie is dat ze allemaal in een werelddeel liggen dat Europa heet. Voor het overige hebben ze betrekkelijk weinig gemeen, afgezien van de culturele en historische verwantschap die tussen groepen van landen binnen de EU bestaat. Maar Portugezen voelen geen enkele verbondenheid met de Finnen en de Ieren hebben niet veel met de Grieken.’
Waarom dit oude nieuws erbij gehaald. Om aan te tonen dat de Europese Commissie destijds grote fouten heeft gemaakt en dat de toelatingsregels voor kandidaat-EUlanden veel strikter uitgevoerd hadden moeten worden.
Als de huidige Griekse regering nog zo hoog van de toren had geblazen dan had coulance voor de Grieken opgebracht kunnen worden, zeker tegen de achtergrond dat de oud-minister van financiën De Jager nog had gegarandeerd dat ons land, evenals de andere schuldeisers in de eurozone, flink zouden verdienen aan onze hulp aan de Grieken. We weten nu welke flauwekul door deze oud-bewindsman is uitgekraamd.
Kortom, de EU is nog steeds een samenwerkingsproject in de fase van opbouw en dat zal het ook nog wel een poosje blijven ook; deze generatie zal het volgende fase niet eens meemaken. Het zal nooit een natie worden, althans niet in deze generatie Europeanen, want er valt nog niets te voorspellen over de volgende generaties. Maar een samenwerkingsproject wil zelfs nog zeggen dat er al iets aan het ontstaan is dat lijkt op een Economische Unie. Dat vanwege alle weeffouten die nog steeds in het stelsel verborgen liggen. We hoeven zelfs niet eens na te denken over een Politieke Unie, als we vandaag hoorden over de onenigheden over de toewijzing van vluchtelingen uit Eritrea en Ethiopië. Duitsland en Frankrijk dat dwars liggen bij de verdeling over de EU-lidstaten. Dat zegt al genoeg.
