De Tweede Kamer wil snel tekst en uitleg over de failliete ziekenhuizen #dehaagsestemming

Tags

politiek, TweedeKamer

De Tweede Kamer wil snel tekst en uitleg over de Stint en de failliete ziekenhuizen van de verantwoordelijke VVD-ministers. Jan Nagel haalt zijn gelijk bij het Nibud. En DNB pleit voor een CO2-taks.

Emilie van Outeren, nrc.nl, 30-10-18

OP HET MATJE I: Vandaag keert de Tweede Kamer terug van reces en ze wil spoedig een debat met twee ministers. Bruno Bruins (Zorg, VVD) moet zich verantwoorden voor de plotselinge sluiting van de failliete ziekenhuizen in Amsterdam en Flevoland vorige week. Vervelend, maar dat ziekenhuizen kunnen omvallen hoort nu eenmaal bij marktwerking, was zijn reactie eind vorige week. “We zijn niet de bank”, aldus Bruins. “Het gaat ons niet om het bewaken van een stapel stenen.” Maar de vraag blijft wiens schuld het is dat mensen nu verder moeten reizen voor adequate zorg. Kijk niet naar ons, zegt de verzekeraar vandaag in NRC. Verpleeghuizen raken hun extra miljarden ondertussen niet kwijt, meldt het AD.

Het is een staaltje van typisch VVD-denken dat de minister durft te reageren met ‘hoort nu eenmaal bij marktwerking’ en dus is het de vraag of de coalitiepartners daarin meegaan. Het is een voorbeeld van verkeerd oud beleid om de zorgsector te vercommercialiseren omdat er aldaar geen volledige concurrentie bestaat. En dus is schermen met de marktwerking is volledig foutief en bezijden de feitelijke waarheid, al is het een politieke waarheid of waanzin van de VVD zelf. En het gebruik van de uitlating ‘bewaken van een stapel stenen’ is tekenend voor de politieke onkunde van deze minister. Een flater van de eerste orde en een belediging voor de sector zelf.

Op het matje II: Ook Cora van Nieuwenhuizen (Infrastructuur, VVD) is de Kamer een verklaring schuldig, over haar optreden rond de elektrische bolderkar Stint. RTL Nieuws reconstrueerde hoe het ministerie en de inspectie in de nasleep van het dodelijke ongeluk in Oss een andere, foutieve melding over de Stint-problemen opbliezen en bleven gebruiken nadat deze was ingetrokken. Het resultaat is dat het vehikel helemaal van de weg gehaald werd en de fabrikant faillissement heeft aangevraagd. En dat de Kamer niet juist en volledig geïnformeerd is, vindt de Kamer natuurlijk nog veel erger.

TIJD RESPIJT: Dé andere kwestie die de gemoederen tijdens het reces bezighield, de afschaffing van de zomer- (of winter)tijd, lijkt op de lange baan geschoven te worden. Kamerleden kwamen er nog niet uit wat hun voorkeur heeft. Een peiling zou waarschijnlijk geen eensluidend antwoord geven. Maar net als het Nederlandse kabinet willen ook andere Europese transportministers meer tijd hebben om een beslissing te nemen dan Commissievoorzitter Juncker leek te bieden.

ALGEMENE OUDEREN BESCHOUWINGEN: De Eerste Kamer ontvangt vandaag premier Mark Rutte voor de Algemene Politieke Beschouwingen. Deze editie is zonder de dreigende afschaffing van de dividendbelasting. Jan Nagel (50Plus) heeft het Nibud ingeschakeld om te onderstrepen dat ouderen er de afgelopen jaren onevenredig op achteruit zouden zijn gegaan. Berekeningen van het koopkrachtbureau bewijzen vooral dat de economische crisis nivellerend heeft gewerkt. Werkenden én gepensioneerden met een laag inkomen zagen dat hun koopkracht stabiel bleef of juist steeg. De armste oudere kreeg het dus relatief beter. Hoe hoger het inkomen of het aanvullende pensioen, hoe scherper de koopkrachtdaling de afgelopen jaren. Dat rijkere ouderen meer lijden, heeft ermee te maken dat hun inkomen niet groeit, onder andere vanwege de rekenrente waar de FNV nu een breekpunt van gemaakt heeft in de onderhandelingen voor een pensioenakkoord.

VERVUILER BETAALT: De Nederlandsche Bank, die dwarsligt bij het versoepelen van die rekenrente, spreekt zich nu ook uit voor een CO2-belasting. Het kabinet moet die aan Nederlandse bedrijven opleggen, ook als dat in de rest van Europa niet gebeurt, bepleit directeur Job Swank in NRC. De Nederlandse industrie is namelijk relatief vervuilend en betaalt veel minder voor energie dan in ons omringende landen en ook dan burgers en kleinere bedrijven. “Zonder CCS [carbon capture and storage] is het nauwelijks denkbaar dat we aan de eisen van Parijs kunnen voldoen.” En de carbontaks kan zelfs goed zijn voor de economie.

                QUOTE VAN DE DAG

“Welbeschouwd is onze coalitiepolitiek ook veel hoogstaander, omdat niemand het redt met alleen het eigen gelijk, omdat iedereen zich soms moet inhouden: dingen even niet zeggen, anderen soms gelijk geven, uitstel van behoeftebevrediging.”

Dat ‘onze coalitiepolitiek ook veel hoogstaander’ mag worden genoemd klopt alleen als dat betekent dat er beter en constructiever wordt samengewerkt dan in het verleden het geval was. Dat zou de winst zijn van de versnippering in een multipartijenbestel, zonder kiesdrempels, want zo bezien een verrijking. Maar dan mag er ook geen ‘spreektijdvervuiling’ ontstaan door ellelange spreekbeurten tijdens debatten waar geen publiek naar luistert.

[Politiek columnist Tom-Jan Meeus naar aanleiding van de ontwikkelingen in Brazilië, de VS en Duitsland.]

 

Advertisements

Verkiezingsnederlagen en hun gevolgen in de EU en het Brusselse overleg @fd @eu

Tags

EU

Stelling: Het feit dat een regeringsleider de politiek gaat verlaten en daarmee ook direct politiek vleugellam wordt beschouwd, is een bewijs van het bedrijven van oude-politiek, aangezien het een rechtstreeks gevolg is van het zo traditionele haantjesgedrag in de politiek waarin alleen egotrippers kunnen functioneren. Dat heeft het democratisch proces ook geheel vernietigd en daarom zal het vertrek van Merkel niet beperkt blijven tot het afscheid van haar als Duitse bondskanselier in tijden van crises, maar ook voor het functioneren van de westerse democratie als geheel dat nu na Trump in extreem zwaar weer terecht komt. De roep om visionair leiderschap zal steeds groter worden.

Merkels aangekondigde vertrek maakt haar nog extra vleugellam in Brussel (Ria Cats, EUROPA/fd, 30-10-18)

De vrees is dat de Brusselse motor blijft haperen, nu Merkel heeft gezegd dat zij in december niet verkiesbaar is voor het CDU-voorzitterschap en uiterlijk 2021 de politiek verlaat. In de regel geldt tenslotte dat wie zijn vertrek wereldkundig maakt, in feite al weg is.

Het antwoord is duidelijk aangezien er meer accent zal komen te vallen op de Europese Raad en de Commissie, al heeft Merkel via de Raad natuurlijk nog veel respect vanwege haar ervaring, kennis en inzicht. Maar de populisten ruiken hun kansen en daarom dienen we waakzaam te blijven. Onkunde en amateurisme (beide op Italië van toepassing) kunnen de EU alsnog de afgrond indrijven.

Hervorming van de eurozone

Een oplossing voor het toch al vastgelopen migratiedossier en de opvang en herverdeling van vluchtelingen raakt hierdoor nog verder uit zicht. Datzelfde geldt voor de moeizame eurozonehervormingen en het afmaken van de bankenunie. Die moeten de muntunie crisisbestendiger maken, maar kunnen er in theorie ook toe leiden dat de Duitsers opdraaien voor de zwakke banken en wankele begrotingen in Zuid-Europa. Merkel heeft niet meer voldoende krediet om ‘ja’ te zeggen tegen dergelijke risico’s.

Dit lijkt een logisch gevolg van de huidige bestuurlijke praktijken van de dag binnen de EU, maar het zijn en blijven langdurige processen die in een moeizaam functionerende EU nog lang van toepassing blijft. Dat is de prijs van een volstrekt uniek laboratoriumproces dat de EU nog steeds is en ook zal blijven totdat de consolidatie onder een volgende generatie regeringsleiders niet meer uit de standaard egocentrische personen bestaat, zoals in de huidige oude-politieke setting het geval is, maar uit jongeren met een volledig nieuwe visie die niets meer ‘heeft’ met het ‘oude’ wereldbeeld van concurrerende en wedijverende machtsblokken. Als de wereldmachten meer als eenheid gaan opereren. Dat hoort bij de nieuwe tijd.

Wel is het de vraag op de optie/hypothese dat ‘de Duitsers opdraaien voor de zwakke banken en wankele begrotingen in Zuid-Europa’, zal gelden, want nu al valt te voorspellen dat dat niet het geval zal blijken te zijn, zeker niet met de huidige Italiaanse populisten in het zadel. Dat maakt iedere oplossing onmogelijk.

https://fd.nl/economie-politiek/1276102/merkels-aangekondigde-vertrek-maakt-haar-vleugellam-in-brussel

Uit het standpunt van de drinkwaterbedrijven blijkt dat de overheid het overzicht is kwijtgeraakt en niet meer adequaat kan reageren @fd #infrastructuur @eu

Tags

EU

Btw-verhoging op kraanwater getuigt niet van een duurzame en consistentie kabinetsvisie (Lieve Declercq, Opinie & Dialoog/fd, 30-10-18)

Opinie | Lieve Declercq is voormalig directievoorzitter van waterbedrijf Vitens

‘De maat is vol’. Met deze tekst protesteerden de drinkwaterbedrijven vorige week middels paginagrote advertenties tegen de voorgenomen btw-verhoging op kraanwater van 6% naar 9%. In een interview met de woordvoerder van de Vereniging van Waterbedrijven in Nederland (Vewin) in het FD stellen de waterbedrijven voor om, ter compensatie van de voorgenomen btw-verhoging, de Belasting op Leidingwater (BoL) – een zogenaamde milieumaatregel uit 2000 – af te schaffen. Het mooiste zou inderdaad zijn dat de BoL wordt afgeschaft, want het is eigenlijk te zot voor woorden dat er een milieubelasting wordt geheven op wellicht een van de duurzaamste en gezondste producten van Nederland. Er wringt duidelijk iets in deze kwestie, ook als men kijkt naar de btw.

Uit deze opmerkingen die overtuigend zijn, blijkt dat de overheid onvoldoende geïnformeerd en inzicht heeft.

‘Elke dag gooien Nederlanders meer dan een half miljoen plastic flessen weg, terwijl zij ook voor kraanwater kunnen kiezen’

De belastingdruk op drinkwater wordt met de btw-verhoging meer dan 30%. En dat voor een duurzaam product dat zonder plastic verpakking geleverd wordt en met gebruik van groene stroom gezuiverd en getransporteerd wordt. Elke dag gooien Nederlanders meer dan een half miljoen plastic flessen weg, terwijl zij ook voor kraanwater kunnen kiezen en dat opvangen in hervulbare flessen, waarmee het milieu aanmerkelijk minder belast wordt.

Aangezien de consument meestal kritiekloos met hypes meegaat, dient de overheid te overwegen om halfbakken informatie met alternatieve te pareren opdat ze zelf niet het verwijt krijgt dat er sprake is van overheidscontrole en censuur of zelfs manipulatie, maar van eerlijke voorlichting.

Het kabinet werkt op dit moment via klimaattafels aan een duurzamer Nederland met minder CO2-uitstoot. Tegelijkertijd overweegt het ook maatregelen die het gebruik van plastic flessen door een lagere belasting op flessenwater juist aanmoedigt. Dit getuigt niet van een integrale visie op onze maatschappij. Ook lukt het niet om zoiets als een CO2-taks in te voeren, maar draait het kabinet er de hand niet voor om een duurzaam product als kraanwater extra te belasten. Om in watertermen te blijven: dat is dweilen met de kraan open.

Het verwijt van de drinkwatersector dat de overheid geen getuigenis aflegt van een integrale visie op onze maatschappij, mag diezelfde erg kwalijk worden genomen, ondanks of misschien wel dankzij de hekel die Rutte heeft aan iedere vorm van visie. Maar hij denkt bijna vanzelfsprekend in de oude begrippen van socialisten die de wereld belaagden met hun maakbaarheidsvisie en daarmee het begrip ‘visie’ ook van een ‘engzijdige’ kwalificatie probeerde te voorzien en als zodanig te introduceren en exploiteren. Dat lijkt hem ook gelukt te zijn, want het is de journalistiek niet gelukt daar doorheen te prikken.

[Lieve Declercq is directeur van SPIE Nederland en voormalig directievoorzitter van Vitens.]

https://fd.nl/opinie/1275980/btw-verhoging-op-kraanwater-getuigt-niet-van-een-duurzame-en-consistentie-kabinetsvisie

 

Samenlevingsmoraal is in het geding nu ons land als een van de best georganiseerde landen ziekenhuizen laat instorten @volkskrant #beschavingterdiscussie

Tags

TweedeKamer

Samenlevingsmoraal is in het geding (Column René Cuperus, Opinie & Debat/de Volkskrant, 29-10-18, papieren editie)

Narcostaat Nederland bedreigt Rechtsstaat Nederland (digitale editie)

Als je bedenkt dat Nederland een van de best georganiseerde landen ter wereld is, en je ziet hier dag in dag uit wat er allemaal fout gaat: hoe erg moet het dan wel niet gesteld zijn in de minder goed georganiseerde landen? Bij ons gaat er vooral heel veel goed. Daar horen we minder spectaculaire verhalen over. Op wat niet goed gaat wordt vaak het vergrootglas gelegd. Soms terecht, soms onterecht. Vaak wordt het negatieve erg uitvergroot, soms wordt juist te weinig stilgestaan bij de diepere betekenis van incidenten.

Neem het geval van die plotsklaps failliete ziekenhuizen. Dat heeft natuurlijk een enorme impact op patiënten en omwonenden. Een ziekenhuis is geen neutrale instelling. Daar wordt geleden, overleden en geboren. Mensen beleven er de belangrijkste ervaringen uit hun leven. En dan hoor je een of andere zorgeconoom doodleuk op tv zeggen dat zo’n ziekenhuis natuurlijk wel rendabel moet zijn of anders vrij makkelijk vervangen kan worden. Tja.

Hier wordt een nieuwe term gemunt: ‘geen neutrale instelling’ wat vroeger nutsinstellingen waren. Noodzakelijke want onmisbare instellingen voor de eerste levensbehoeften, terwijl warenhuizen, die van nature commercieel zijn, kunnen omvallen zonder schade aan te richten omdat ze altijd vervangen worden door nieuwere loten aan eeuwige consumptiedrang van de mens, zelfs als ze volledig gedigitaliseerd worden.

Maar bij ziekenhuizen en paramedische zorginstituten als fysio – om maar een willekeurig voorbeeld te noemen – is er geen sprake van ‘vrijblijvend consumentisme’, maar van noodzakelijke dienstverlening die de mate van beschaving in een geciviliseerde maatschappij zichtbaar maakt. Daarom kan het ziekenhuiswezen en overige medische diensten nooit op commerciële basis bestaan, want geen volwaardige markt aanwezig. dat is de structurele denkfout van de privatisering van de zorgmarkt.

De oplossing is een semioverheidssector die onder financiële leiding staat van de Algemene Rekenkamer. De minister van Medische Zorg is de politiek eindverantwoordelijke en wordt geadviseerd en gemonitord door de NZa en genoemde Rekenkamer. Maar hij moet niet in klassiek liberaal jargon gaan spreken van dat hij geen bank is, maar borg staat voor de zorg. Dat slaat dus nergens op omdat hij constructiefouten dient te herstellen als de Kamer daarom vraagt. Hij is dus uitvoerder en deze bouwfouten kunnen het failliet van zijn partij betekenen.

Een vitale samenleving kan veel mislukte politiek en verkeerd beleid verdragen. Dat ligt een stuk ingewikkelder wanneer het gaat om het onderhoud van de elementaire beginselen van onze samenleving, de waarden van de rechtstaat en verzorgingsstaat. Daarvoor moeten politiek en beleidsmakers pal staan. Juist op dat vlak zie je nalatigheid en zorgeloosheid.

De laatste weken gingen twee keer de alarmbellen af. Afgelopen zondag zat de Brabantse commissaris van de koning Wim van de Donk bij Buitenhof. Zijn analyse was niet mals. Nederland is qua georganiseerde drugscriminaliteit het ‘afvoerputje van Europa’. Burgemeesters worden bedreigd, stadhuizen in brand gestoken, de lokale politiek en horeca ondermijnd. Delen van Nederland dreigen een criminele vrijstaat te worden waarin misdaad loont en eerlijkheid en fatsoen het kind van de rekening zijn.

Met taskforces wordt er door bestuurlijk Nederland wel wat tegenspel geboden, maar niet genoeg. Narcostaat Nederland bedreigt Rechtsstaat Nederland. Je zou verwachten dat herstel van onze rechtsgemeenschap een topprioriteit zou zijn, ook in Den Haag, want elementaire spelregels van ons samenleven zijn hier in het geding. Maar zolang topbestuurders als Van de Donk aan de alarmbel hangen in plaats van ons resultaten van verbetering te melden, is dat een veeg teken.

En waarom schrijven die topbestuurders niet veel meer in onze dagbladen als opiniebijdragen? Dat dringt beter tot de samenleving door.

https://www.volkskrant.nl/columns-opinie/narcostaat-nederland-bedreigt-rechtsstaat-nederland~b9104a02/

Richtingloosheid van alle naties @trouw #standvanhetland #politiekverweesd

Tags

Verzorgingsstaat

Na Kok mist de natie richtingsgevoel (Hans Goslinga, Column DEMOCRATIE/Trouw – 28 oktober 2018)

Den Uyl moest in de jaren zeventig schipperen tussen deze, in onze verhoudingen realistische, positie en een herlevende radicaliteit. Kok greep welbewust terug op de lijn-Drees, samenwerking in plaats van polarisatie. Hij kreeg de partij zover dat zij de in de jaren tachtig opkomende ideologische beweging ‘minder overheid, meer markt’, accepteerde, al moest hij daarvoor, in de WAO-crisis van 1991, het machtswoord spreken, iets wat Den Uyl nooit heeft gewild.

Hier staat iets heel moois geformuleerd dat echter ook tijdsgewricht overspannend is: ‘Kok greep welbewust terug op de lijn-Drees, samenwerking in plaats van polarisatie. Hij kreeg de partij zover dat zij de in de jaren tachtig opkomende ideologische beweging ‘minder overheid, meer markt’, accepteerde.’ De tragiek van Kok en zijn generatiegenoten is evenwel geweest dat hij deze samenvatting in de kern het gelijk van dat én ons tijdperk bevat, maar met de verkeerde invulling.

Ook in mijn visie is de overgang van ‘samenwerking in plaats van polarisatie’ volkomen juist geweest en had de polarisatie alleen zin als het gericht was op ideologische vernieuwing, in plaats van de moddergevechten die momenteel overal in de Westerse democratieën afspelen. Identificatiepolitiek om in het huidige jargon te spreken. Maar de politieke (-filosofische) gedachtevernieuwing heeft nergens plaatsgevonden. Dat is uitgedraaid in de ‘verloedering van de politiek’ zelf. Dat is punt één.

Punt twee is dat ‘minder overheid, meer markt’ en dus in de termen van de jaren ‘90 onder Paars 1 en 2 liberalisering, privatisering en deregulering volkomen foutief is ingevuld. Het had de deregulering van de overheid moeten worden zoals in de nadagen van het Ancient Regime, waarin de Zonnekoning als absolutistische en autocratische vorst alle politieke macht tot zich had getrokken en die dus hardhandig moest worden verwijderd, aangezien macht nooit uit zichzelf opstapt of vertrekt.

Maar de ware democratie bestaat uit de macht van/aan het volk om in regelmatige een openbare volksbesluiten nieuw volksbeleid vast te stellen. Dat is de inhoud van een ‘terugtrekkende’ overheid en geen – nadrukkelijk: GEEN – overheid die zich als dienstverlener van het publiek terugtrekt. Dat is de klassieke denkfout die de liberalen altijd hebben gemaakt en waaruit blijkt dat de liberalen even dom en amateuristisch bezig zijn geweest als alle andere ideologieën.

Juiste universele beginselen – de Frans-revolutionaire drieslag Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap – blijven alleen juist begrepen en steeds aangepast aan de eisen van de tijd, het tijdsgewricht. Anders niet. Maar de politiek kon geen tijd vinden voor die aanpassingen en aanscherpingen. De politiek bewees daarmee zelf zijn eigen betrekkelijkheid. Het ging alleen nog maar om het eigenbelang en verder om niets.

De tragiek van Den Uyl was dat door de funeste werking van de polarisatie zijn tweede kabinet er niet kwam, de tragiek van Kok, als je het zo wilt noemen, dat hij regeerde ten tijde van het liberale momentum, dat aanbrak na de val van de Muur in 1989. Toch kun je niet zeggen dat hij het boegbeeld was van een liberale agenda. Een belangrijke verdienste van Koks PvdA was dat zij het door liberalen belaagde ‘poldermodel’ heeft kunnen redden. Bolkestein zag dit overlegmodel, uitgevonden in de periode-Drees, als sta-in-de-weg van de vrijemarktwerking. Kok heeft het geluk gehad dat Amerikanen en Britten het poldermodel beschouwden als het ei van Columbus in de zoektocht naar een balans tussen overheid en markt. De regeringsleiders Clinton en Blair roemden het als ‘The Dutch miracle’.

In mijn visie kun je niet spreken van het ‘liberale momentum, dat aanbrak na de val van de Muur in 1989’, aangezien via Francis Fukuyama men dacht dat het liberalisme de historische winnaar was geworden op het totalitaire communisme, terwijl dat een misvatting was van de eerste orde.

Het liberalisme was inmiddels even arrogant en totalitair bezig via multinationals als het gedecimeerde communisme en omdat alles steeds om de macht draait, zijn huidige politieke ideologieën zinloos omdat de politiek zelf niet begrijpt hoe ideologie als uiting van idealen werkzaam moet zijn. Het gaat alleen om de idealen van de eigen doelgroep, maar om universele idealen en kom daarom meer eens op de politieke markten aanzetten; je wordt weggehoond als idealistische, wereldvreemde ‘zwever’.

Daarom is het huidige stelsel van democratische partijen en representativiteit ook aan een stille doodstrijd begonnen. Het electoraat wenst zich niet meer te laten representeren maar zelf de besluiten te nemen. Met de huidige stilstand – vanwege het gepolder – in het kabinetsbeleid heeft dat electoraat gelijk.

Op dit vlak heeft Kok dus niets van zijn achtergrond als vakbondsman verloochend. Misschien is hij wel te gemakkelijk meegegaan in ‘de cultuur van tevredenheid’, die zich in de jaren negentig ontplooide. Het beeld komt van de Amerikaanse econoom John Galbraith, die in zijn land waarschuwde voor een tweedeling. Dit zag hij voor zich: de tevreden middenklasse is steeds minder bereid belasting te betalen die vooral ten goede komt aan een arme onderklasse. Politici zullen zich daarom steeds meer op de middenklasse richten, omdat daar hun kiezers zitten, en steeds minder op de hele gemeenschap. Gevolg: degenen in de hoek waar de klappen vallen, ­keren zich van de politiek af.

Schuilt hier toch niet een verklaring voor de kladderadatsch van 2002, waarmee het premierschap van Kok eindigde? Galbraith meende dat de tweedeling zich in West-Europa niet zo snel zou voordoen, omdat het hier dankzij de sociale wetten was gelukt de meerderheid van de bevolking de ‘tevreden meerderheid’ binnen te loodsen. Maar dat was nog voor de ingrijpende bezuinigingen op de verzorgingsstaat en de grotere druk op de welvaartsverdeling door de komst van immigranten en vluchtelingen.

Hier vergeet de auteur de oorzaak van ‘de ingrijpende bezuinigingen op de verzorgingsstaat en de grotere druk op de welvaartsverdeling’, vanwege het Verdrag van Maastricht (1992) waaraan Kok persoonlijk als minister van Financiën had meegewerkt.

Die normen van het Stabiliteits- en groeipact waren de oorzaak van de neergang van de verzorgingsstaat en in min visie niet alleen eenzijdig liberale idiotie, maar volstrekt willekeurig vastgelegd. Daar die gedachte is een taboe geworden.

Hoewel Kok als kind van de crisisjaren, de bezetting en de sobere ­wederopbouwtijd altijd het gevoel voor het tragische is blijven verbeelden, had het beleid van de paarse kabinetten een haast hedonistisch karakter. De PvdA toonde zich in deze periode niet minder dan de VVD een fervent beschermer van het eigen huis, de auto en de portemonnee van de burger. De hypotheekrenteaftrek bleef onaantastbaar, autorijden was fun, en de belastingsverlagingen konden niet op, met als gevolg een klimaat van behoudzucht.

Het was vanzelfsprekend de inhaalslag van de middenklassen die altijd achter waren gebleven bij de hogere klassen in de afgelopen eeuwen.

https://www.trouw.nl/democratie/na-kok-mist-de-natie-richtingsgevoel~a160ba24/

 

De chaos in de ziekenhuiswereld leidt vanzelfsprekend tot een nieuw zorgdebat en wel over marktwerking, onmiskenbaar @volkskrant #marktwerkingzorgonvergelijkbaarmetbedrijfsleven

Tags

TweedeKamer

De stekker eruit trekken is soms de beste optie (Michiel van der Geest, Ten eerste/de Volkskrant, 27-10-18)

Het failliet van het Slotervaart- en de IJsselmeerziekenhuizen leidde tot chaos, ziet redacteur Michiel van der Geest. Maar doen de verzekeraars niet juist hun werk door in te grijpen als de kosten uit de hand lopen?

Juist of onjuist, dat is de grote vraag waarop komende week een antwoord moet gaan volgen in de Kamer.

Nederland raakte deze week op één dag twee ziekenhuizen, twee medische centra, een polikliniek en een verloskundigenpraktijk kwijt. Het leidde tot ongekende taferelen: een ziekenhuis dat binnen 24 uur al zijn patiënten kwijt moest, een provinciehoofdstad zonder spoedeisende hulp, radeloze patiënten, het ontslag van 2.000 zorgmedewerkers.

Die ‘ongekende’ taferelen zijn het bewijs voor een structurele constructiefout in ons zorgstelsel, dat onder het vorige kabinet is vastgelegd en geformaliseerd. Dat deze huidige cowboypraktijken zich in ons land kunnen voordoen toont een gebrek aan beschaving en ook het failliet van de privatisering en liberalisering binnen deze semicollectieve sector. Patiënten zijn immers maar ten dele consumenten van de eerste- en tweedelijns zorginstanties. Deze ‘zorgconsumenten’ die niet vergelijkbaar zijn met winkelende burgers in binnensteden. Maar dat kon de wetgever in de tijden van opbouw van dit stelsel niet voorzien en daarom werd een gedrocht geschapen onder het gesternte van de (neo)liberalisering van de ‘algemene markt’ waarin onzinnige zaken werken meegetrokken en meegesleurd. Zinloos, zo blijkt nu, door de huidige chaos.

En dit geldt ook voor soortgelijke velden zoals het onderwijs en defensie/veiligheid, die op een moderner financieringsstelsel gebouwd dienen te worden. Voer voor verzorgingsstaateconomen, aangezien onze verzorgingsstaat nog wel degelijk bestaat ondanks de saneringen van de afgelopen decennia, waarin de kosten uit de hand zijn gelopen.

Dus moet er ook meer duidelijkheid komen over wat het premiestelsel vermag in het kader van de semi-marktwerking in de zorg waar geen feitelijke concurrentie bestaat maar alleen winst wordt gemaakt die ingezet moet worden in innovaties en up-to-date blijven van de zorgverlening. Maar geen aandeelhouders en winstuitleringen aan de leiding en andere gremia.

Het leidde ook tot veel onbegrip en frustratie. Artsen, Kamerleden, zorgverleners, patiënten, velen vroegen zich af hoe het mogelijk is dat een zorgverzekeraar een ziekenhuis failliet laat gaan. Maar doet de zorgverzekeraar niet precies wat van hem wordt gevraagd en wat nodig is om de zorg betaalbaar te houden?

Niet op deze manier, zo mag wel duidelijk worden gesteld. Wat er nu gebeurd is, is precies waarom de burger geen vertrouwen meer heeft in overheid, zorgverzekeraars en de financieringssystemen zoals de premieheffing. Dat mogen de politiek en overige betrokkenen bestuurders zich collectief maar ook persoonlijk aantrekken. We staan bekend om onze uitstekende medische zorg, maar dat betreft de werkers in het veld met de voeten in de klei zelf, maar niet de bobo’s en investeerders, die er een slaatje uit probeerden te slaan.

https://krant.volkskrant.nl/titles/volkskrant/7929/publications/475/articles/799452/2/1

 

De theorie van de natiestaat – en dus ook de believers – krijgt een nieuwe impuls tot bezinning vanwege een opzienbarend nieuw boek van Yale-historicus Snyder @nrc #populisme @eu #mythenatiestaat @Fvdemocratie

Tags

Natiestaat

Het sprookje van de wijze natiestaat (Marijn Kruk, katern Cultuur/Boeken/nrc.nl, 26-10-18)

De ironie van het sprookje van de wijze natiestaat is dat zowel voor- als tegenstanders van de EU erin geloven. Want volgens Snyder ként Europa helemaal geen verleden van soevereine natiestaten. Spanje, Frankrijk, Engeland, Nederland, Oostenrijk, et cetera waren imperia, en niet toevallig viel het opdoeken van deze (overzeese) rijken samen met het begin van de Europese integratie. De de-kolonisatie had het Oude Continent in een existentiële crisis gestort. En de Europese integratie was daarop het antwoord: ze was in eerste plaats een zachte landing voor voormalige wereldrijken.

Iedereen zal het erover eens zijn dat van een ‘wijze’ natiestaat in Europa geen sprake is, maar er is wel sprake van een gegroeide en mogelijk tijdelijke – lees: tijdelijk in de betekenis van een per definitie nooit oneindig tijdsgewricht – historische eenheid die natiestaat wordt genoemd. Dat de genoemde natiestaten ook imperia waren is in mijn idee een historisch bepaald concept, maar geen randvoorwaarde. Maar ik ben geen historicus, al heb ik de boeiendste colleges gevolg bij de sociaaleconomische historicus prof. D van Arkel.

Wat is wel wil beweren is dat een natiestaat ook geen eeuwige staatsvorm hoeft te zijn of zal zijn, want dat soort concepten is evenals het leven op aarde een kenmerk dat tijdelijk is. in de klassieke oudheid bestonden ook geen natiestaten en werden imperia gevormd door de sterkste militaire bolwerken, geleid door historische toevalstreffers als fenomenen zoals Alexander de Grote of Djenghis Khan; in de moderne geschiedenis waren Spanje en Portugal en de Nederlanden vanwege hun grote zeevaarders die koloniën hebben veroverd. Alles is relatief. Ben dus benieuwd wat FvD hiermee gaat doen, want het partijwezen is ook een eindig verschijnsel.

https://www.nrc.nl/nieuws/2018/10/26/het-sprookje-van-de-wijze-natiestaat-a2752796#/handelsblad/2018/10/26/#210

 

Het wordt duidelijk dat Italië wordt geregeerd door politieke amateurs die het onbewuste electoraat op sleeptouw hebben genomen; de prijs van chaotisch verleden van Berlusconi @fd @eu #Italië

Tags

EU

Het zwarte pad (Column Jeroen Dijsselbloem, fd, 26-10-18)

(Eerder vanochtend geplaatst) CITAAT: Matteo Salvini en Luigi Di Maio klinken zelfverzekerd. De vicepremiers van Italië zullen niet wijken voor de Europese Commissie die hun begroting afkeurt.. https://fd.nl/opinie/1275301/het-zwarte-pad #FD null

Maar de financiering van de begroting komt misschien al sneller in de problemen. De nieuwe plannen kosten €37 mrd per jaar. Daarnaast moet Italië oude schuld aflossen en opnieuw financieren, ter waarde van ruim €200 mrd per jaar. Ondertussen loopt de rente verder op en worden Italiaanse staatsobligaties steeds lager gewaardeerd.

Wie wil die nieuwe schuld dan nog financieren?

De besmetting tussen staat en banken is in Italië weer actueel. Het risico is reëel dat als de rente door het aangekondigde beleid verder gaat stijgen, Italiaanse banken gaan omvallen.

De Italianen hebben geen enkele politieke steun in andere eurolanden, in het noodfonds ESM zitten te weinig middelen en Salvini en Di Maio verlaten nog liever de eurozone dan dat ze de ‘bemoeiallen’ van de EU, de ECB en het IMF in hun boeken laten kijken.

Italië gaat, als niets verandert, richting bankroet. En wie wordt er dan geraakt? Buitenlandse financiers een beetje, want zij hebben ongeveer een derde van de Italiaanse staatsschuld in handen. Maar de rekening wordt vooral betaald door gewone Italianen.

Het grootste deel van de Italiaanse schuld ligt namelijk bij Italiaanse banken, Italiaanse verzekeraars, Italiaanse pensioenfondsen en Italiaanse retailklanten.

Het is een zwart pad. Het scenario doet mij sterk denken aan Griekenland in de zomer van 2015.

Deze observaties liggen geheel in lijn met de avondkrant van gisteren:

https://www.nrc.nl/nieuws/2018/10/25/waarom-het-tekort-van-italie-veel-te-hoog-is-a2752698#/handelsblad/2018/10/25/#302

https://www.nrc.nl/nieuws/2018/10/24/italie-staat-al-twintig-jaar-stil-a2752651#/handelsblad/2018/10/25/#302

Het wordt dus steeds duidelijker dat populistische politici die binnen de EU op het politieke toneel zijn verschenen, wel de noodzakelijke tegenhangers zijn geworden van de oude politieke orde die zich nog steeds de gevestigde politieke regenten wanen, maar een even leeg vat vormen als de nieuwe generatie van populisten. Dat omdat zij geen realistische bril wensen of kunnen opzetten – getuige hun verkiezingsprogramma (https://www.elsevierweekblad.nl/buitenland/achtergrond/2018/05/basisinkomen-en-vlaktaks-10-hoofdpunten-uit-italiaans-regeerakkoord-616360/ ) vanuit hun blinde streven om het politieke toneel over te nemen zonder over de noodzakelijke kundigheid en het dito inzicht te beschikken of aanwezig is.

De cowboys die aan het pionieren zijn geslagen om ‘even’ de wereld te gaan veranderen en verbeteren. Het heeft iets weg van de Russische Oktoberrevolutie van 1917. Regeren betekent dat weet hoe de maatschappij in elkaar zit en wat er bij komt kijken aan kennis, inzicht en maatschappelijke ervaring hoe daarop in te kunnen haken in combinatie met de internationale en economische  communicatiewetten die daarin bestaan. Dat is afwezig bij deze Italiaanse populistische bewindslieden.

Daarom hoort de Europese Commissie voet bij stuk te houden wat betreft de modernisering en hervorming van de Italiaanse wet- en regelgeving en wel op straffe van de strafmaatregel om Italië (tijdelijk) te verwijdering uit de eurozone om erger te voorkomen. Het huidige bewind zal de EU anders meesleuren in de economische afgrond, en dat mag nooit en te nimmer gebeuren. Italië dienst zich weer te kunnen aansluiten op de moderne regels van mondiale handelsverkeer en als data gelukt is wordt een nieuwe aanvraag tot toetreding tot de eurozone weer mogelijk.

Kortom, de afgrond ingestort worden, dat mag niet gebeuren. Maar ik schreef gisteren dat het een schandaal is dat de Italianen geen sociale zekerheidswetgeving kennen zoals in de rest van de noordelijke EU het geval is en dus alleen daarom al – evenals Griekenland – sociaal hopeloos op de EU achterlopen. In dat verband of perspectief heeft de EU de Italianen nog alle ruimte gegeven om hun ‘eigen soevereiniteit’ te handhaven in weerwil van wat de populisten steeds beweren – dus niks geen ‘dictaten’ uit Brussel -, maar de moderne technische structuur die de mondiale economie verkeer regelen wél in acht nemen en deze incorporeren in de eigen nationale samenleving. En daar lijkt het in geen velden of wegen op.

https://fd.nl/opinie/1275301/het-zwarte-pad

 

Zijn we echt alleen nog maar cijfer- en meetfetisjisten geworden om politieke besluiten te kunnen nemen? @groene #drugs #exportproductwiet&xtc #criminaliteitspekken #legaliseringenigeoplossing

Tags

Veiligheid&Justitie

Bij drugsbestrijding ligt tunnelvisie op de loer (Joeri Boom, beeld Milo, de Groene Amsterdammer, 25.10.2018)

En ten slotte weten we al heel lang dat repressie niet werkt. Ze heeft zelfs een averechts effect, aldus de Vlaamse hoogleraar criminologie Tom Decorte. ‘Hoe harder je optreedt, hoe winstgevender de drugshandel wordt. Je lost het probleem allerminst op.’

Die kennis en inzicht is dus aanwezig en dat is al heel wat.

Omdat de honger naar succes op korte termijn groot is en niemand ‘tegen’ de aanpak van misdaad wil zijn, wordt niet gekeken naar andere oplossingen. Wie het overleg in de Tweede Kamer volgt merkt dat tunnelvisie op de loer ligt. De lijn van de Politieacademie – in het xtc-rapport pleitten de onderzoekers voor verhoging van ‘pakkans en strafmaat’ – is bepalend voor het debat.

Die ‘verhoging van ‘pakkans en strafmaat’ komt neer op de bestaande consensus over de handhaving van het strafrecht in de Kamer vanuit de conservatieve partijen VVD, CDA en de kleine christelijke orthodoxen CU en SGP. Die ‘principiële’ handhaving heeft geen enkele zin omdat het geen oplossingen biedt tot een daadwerkelijke oplossing. En daarom kan de drugscriminaliteit alleen onschadelijk worden gemaakt zonder verdere groei van de duizelingwekkende winsten en omzet alsmede verloedering van binnensteden, door de drugs te legaliseren vanuit het principe  eigen-verantwoordelijkheid 2.0 voor de gebruiker.

Laat ze het maar ontdekken en meestal door de mand zakken, want herstel zal in de regel wel volgen bij verstandige opvang. Het leven komt meestal neer op twee stappen voorwaarts en vervolgens een stap terug. Het is bij de drugsproducent een kwestie van eindeloze rijkdom vergaren ten koste van hun slachtoffers, maar het huidige beleid is ten principale onoplosbaar. De mentale weerbaarheid tegen maatschappelijke verleidingen kan in deze tijd niet meer aangeleerd worden.

De politiediensten en justitiële vervolgingsambtenaren raken overbelast en strijden een niet te winnen strijd of oorlog omdat de drugsmaffia zo lucratief is dat iedere gepakte handelaar zo wordt vervangen door de volgende. De politie wordt gedwongen door kortzichtige politieke motieven tot een eindeloze strijd zonder perspectief. ‘Waar ben je aan begonnen’, luidt bijna de repeterende nachtmerrie.

Des te opmerkelijker is het dat buiten het parlement juist legalisatie van xtc werd geopperd, zoals bij Zondag met Lubach en in verschillende kranten. Is het dé oplossing? Niemand weet het, want het is nog nooit serieus onderzocht.

Deze vraagstelling is ook niet te onderzoeken omdat het alleen door een nieuwe praktijk van de legalisering kan worden aangetoond. Het moet uitgeprobeerd worden omdat vasthouden aan de huidige praktijk geen zin heeft, want onbeheersbaar en oncontroleerbaar. Van de politiek wordt alleen een moedig besluit gevraagd, out-of-the-box denkend. Het logisch verstand moet domineren want ethisch is de oude praktijk te naïef en idealistisch gebleken.

https://www.groene.nl/artikel/bij-de-drugsbestrijding-ligt-tunnelvisie-op-de-loer

 

Een onzichtbare ecologische ramp in de vorm van onzichtbare plastic deeltjes via lucht en water is te vergelijken met onzichtbare verwoesting van de aardkorst door fossiele industrie en ambtenaren weten niets @groene @urgenda #milieu #vervuilingleefklimaat

Tags

Milieu

Een onzichtbare ecologische ramp (Marieke Sjerps, de Groene Amsterdammer, 25.10.2018)

Synthetische textielproducten als kleding, gordijnen, meubels en vloerkleden verspreiden via de lucht of het waswater ontelbare minuscule plastic deeltjes. Hoe slecht dit is voor gezondheid en milieu wordt nog nauwelijks onderzocht.

‘Ik ga nu eerst verkennen met de textielbranche welke innovatieve oplossingen zij ziet om de emissies van vezels naar het water te voorkomen en om nadere afspraken hierover te maken.’ Begin juni dit jaar schreef staatssecretaris van Infrastructuur en Waterstaat Stientje van Veldhoven een brief van zeven kantjes aan de Tweede Kamer over maatregelen die verschillende soorten microplastics moeten voorkomen. Ze schreef: ‘Het tegengaan van emissies van microplastics door slijtage is complex (…) synthetische textielsoorten, zoals fleece en polyester, slijten tijdens een wasbeurt.’

Klinkt goed, maar zoals hieronder staat is er niets nieuws onder de zon, waaruit blijkt dat de ambtenaren van Infrastructuur & Waterstaat al ‘zeven’ jaren aan het slapen en niksen zijn; in ieder geval niet op de hoogte zijn van de recente ontwikkelingen. Dat stemt triest.

In haar brief staat niets nieuws. Dat textielvezels vrijkomen ‘tijdens een wasbeurt’ is al zeven jaar bekend. Niets over recentere bevindingen dat textielvezels niet alleen in waswater loslaten, maar ook tijdens het dagelijks gebruik. Het is goed denkbaar dat de verkenners nu het wiel opnieuw gaan uitvinden, terwijl er in binnen- en buitenland al veel is uitgezocht.

https://www.groene.nl/artikel/een-onzichtbare-ecologische-ramp