Waarom de Franse woede van de Gele Hesjes niet zal overslaan naar de noordelijke landen @nrc @LuukvMiddelaar

Tags

EU, Macron

Stelling: De reden waarom niet te verwachten is dat de Franse opstand van de Gele Hesjes over zal slaan naar het noorden, naar bijvoorbeeld ons land, is dat de Franse economie er beroerd voorstaat en dat president Macron heeft gefaald om een evenwichtig beleid te voeren, ondanks zijn sterke start, want dynamisch vergeleken bij zijn voorganger. De opstand van de midden- en lagere inkomens is daaraan te wijten, zoals uit verschillende commentaren is af te leiden. Lees de Groene Amsterdammer van deze week, lees ook Luuk van Middelaar hieronder.

Macron is een economisch liberaal ofwel globalist zonder rechtvaardige mondiale verhoudingen en dat tijdperk van eenzijdige welvaart en absurde rijkdommen van de miljardairs die goede sier hebben gemaakt hun opgeslagen rijkdommen, is ten einde. Multinationals zoals ook onze fossiel Shell die te lang hebben vastgehouden aan hun fossiele grondstofwinning in plaats van veel eerder over te schakelen naar duurzame bronnen, maakte ook gebruik hun ‘voordelen’ om in lage lonenlanden te werken.

Dezelfde verwijten treffen ook de pioniers van Silicon Valley pioniers, maar sinds de ontwikkeling naar de nieuwe virtuele werkelijkheid van Microsoft, Amazon, Facebook en Apple ook allemaal geldwolven en graaiers eerste klas geworden, die daarna de mecenas zijn gaan uithangen vanwege hun vergaarde aandelenkapitalen. Tegen die onrechtvaardige verhoudingen, die ook in Frankrijk zelf zijn ontstaan, daartegen zijn de Gele Hesjes in opstand gekomen. Ons land kent wél rechtvaardiger verhoudingen, al is het bepaald niet optimaal, maar wij hebben geen president die zoals in Frankrijk zelf alle macht in handen heeft en daarom ook verwijtbaar is.

Maar het blijft de strijd tegen dat globalisme dat zichzelf eindeloze wijsheid toedicht en ook van mening is dat hun verworven vermogens rechtvaardig zijn. Daarin vergissen zij zich deerlijk. Als Frankrijk echt in opstandkomt via de midden- en onderklasse, dan moeten wel de beroepshooligans in bedwang worden gehouden want anders is het gedaan met de sympathie en steun aan de Gele Hesjes.
Die Angelsaksische verhoudingen van Frankrijk kennen wij in ons land niet; Frankrijk is een achtergebleven 19e eeuwse industriële maatschappij gebleven, met een Renaultbolide waarmee Max Verstappen flinke ruzie had, om maar een symbolisch beeld te gebruiken. Maar er dreigt dus een herhaling van 1968 en 1789.

Op naar de stelling van Luuk van Middelaar die schrijft ‘Pappen en nathouden zal Macron niet helpen’ in nrc.nl van vandaag.

De actiebereidheid slaat over op boeren, truckers, studenten en scholieren. Amechtig zoekt de regering een uitweg. Voor dit weekeinde wordt meer geweld in Parijs gevreesd dan vorige week – toch al de ergste rellen in het hart van de hoofdstad sinds mei 1968, met afgebrande auto’s, geplunderde winkels en als genadeslag de bekladde en beschadigde Arc de Triomphe. Republikeinse heiligschennis. Niet langer is indammen van populariteitsverlies de inzet, maar het behoud van het gezag van de president en dus van de Franse staat.

In oktober 2017 zei Macron tegen The Guardian: „Ik geloof dat ons land op de rand van de afgrond staat, ik geloof zelfs dat het erin dreigt te vallen.
Macron was zich erg bewust van de achterstand die Frankrijk sinds De Gaulle had opgelopen. En waar de eurocrisis zich ook nog in de fase van naweeën liet voelen.

Een sterke intuïtie, maar ook overmoedig: de jonge president kampt nu met een storm die hij zélf opriep. Zo wordt hij een tragische held, door de goden gestraft voor zijn hybris.

Inderdaad, een sterke (politieke)intuïtie, maar hij voelde niet aan hoe acuut zijn eigen alarmgevoel bleek te zijn. Zijn flitsende start heeft hem overmoedig gemaakt, omdat hij het goed kon vinden met Mutti Merkel, vandaag afgetreden als partijvoorzitter. Hoezo? Toeval?

Ondanks het geweld behouden de gele hesjes vooralsnog steun van driekwart van de bevolking. Kennelijk spreekt de beweging een diffuus maar breed gevoeld ongenoegen over oneerlijkheid aan; Macron riep het zelf op. Hij begon zijn broodnodige, per stembus gelegitimeerde liberale hervormingsagenda met „cadeaus voor de rijken”, zoals afschaffing van de vermogensbelasting, verlaging van werkgeverslasten en één tarief voor successierechten. Stuk voor stuk wellicht uit te leggen (zo mikte hij met de afgeschafte fortuinbelasting op terugkeer naar Frankrijk van ondernemingslustige ‘belastingvluchtelingen’), maar allemaal samen niet.

Hier wordt ook door Van Middelaar impliciet geconstateerd dat het huidige globalisme ten dode is gedoemd vanwege de inherente oneerlijkheid van die ontwikkeling, want je kunt van bestel of stelsel niet spreken. Wel had Macron het geluk dat hij anders kon gaan opereren dan sociaaldemocraat Hollande, dat al helemaal morsdood was. Maar hijzelf kon geen après –industrieel liberalisme (wederopbouw) van na de oorlog ontwikkelen om daarmee tot een sociaal liberalisme te komen en in Frankrijk een D66 gestalte te geven. ‘En Marche’ was te nieuw en als een soort onvoldragen embryo ter wereld gebracht.

Om het overheidstekort niet verder te doen oplopen moesten bovendien andere belastingen omhoog en sociale uitgaven omlaag – hetgeen de zwakkere groepen trof. Het helpt niet dat Macron eens Rothschild-bankier was en zijn vrouw Brigitte een goede smaak heeft. In een land dat de politiek liefst in termen van de Revolutie van 1789 ziet, is zij prompt de wereldvreemde Marie-Antoinette, klaar voor het schavot.

Vanwege zijn Rothschild-achtergrond had hij een ondubbelzinnig sociaal beleid moeten ontwikkelen en geen duur theeservies moeten aanschaffen om daarmee indruk te maken op buitenlandse gasten. En zijn vrouw had hij ook in toom moeten houden; want niet alleen een goede smaak maar wist het geld ook goed te laten rollen. Kortom, imperiale (leiderschap binnen EU) en jetsetachtige uitgaven hebben zich gewroken.

Maar is de president zelf dan Lodewijk XVI? Laten we het verhaal instappen voor de beroemde Bastillebestorming van 14 juli 1789, en wel in januari. De koning wist het niet meer: hij was blut, de bevolking leed honger, zijn ministers hadden geen ideeën. Ten einde raad vroeg de vorst zijn onderdanen: „Wat vindt u er zelf van?” Onverwacht klommen 60.000 mensen uit vele steden en dorpen in de pen: „Te veel belastingen, Sire, en voor dingen die we niet gebruiken.” Deze Cahiers de Doléances vormden de opmaat naar de politieke omwentelingen later dat jaar. De gele hesjes – zei socioloog Bruno Latour kortgeleden – zijn exact dat: volkse hartekreet én sociologische getuigenis van de toestand van het land. De bevolking die gewoon zegt wat ze nodig heeft – zonder het eindeloze identiteitspolitieke gesteggel over wie we zijn: ook wel eens prettig.

Macron kan in antwoord op deze historische parallellen dus een tweeslag maken: het fiscale klimaat in zijn land drastisch veranderen door de dieselaccijns helemaal af te schaffen en het Duitse voorbeeld te volgen waar Volkswagen binnen 6 jaar helemaal elektrisch te worden: de hele productie wordt omgezet van draaiend op fossiele brandstof naar elektrische motoren. En de autobezitters van de lagere middenklassen en daaronder krijgen tegen inruil van hun oude diesel een gratis nieuwe voiture van hetzelfde type. De Franse automerken worden allemaal in het Duitse tempo op elektra overgezet. Dat levert Frankrijk en de EU wereldfaam op.

Daarnaast wordt Frankrijk via de laagste sociale inkomenssferen belastingvrij gemaakt en dat wordt gefinancierd door de rijksten, want dat mag als antwoord gelden op een negatieve ontwikkelingen van het globalisme en globalisering, aangezien dat proces toch blijft doorlopen. Andere landen gaan kortom het Franse voorbeeld volgen en daarmee wordt de mechanisme van de globalisering omgevormd tot een met een menselijk gezicht. G20 wordt gemaakt tot een economisch revolutionair platform. De oude praktijken worden van de hand gedaan en de wereldbevolking dwingt het management van economische instituties tot reorganisatie van die oude structuren waarin alleen economische grootheden de dienst uitmaken.

Op deze manier kan Macron opereren binnen de EMU-normen en loopt hij en zijn regering geen gevaar.

Terugdeinzen, afkopen en schipperen zullen Macron in de aanzwellende storm niet helpen. Maar autoritair doordrukken – zoals hij met eerdere hervormingen deed – gaat ook niet meer. Hij moet perspectief bieden en koers wijzigen met maatregelen die zichtbaar het hele land ten goede komen, om niet eenzaam in het Élyséepaleis te eindigen.

Van Middelaar heeft natuurlijk gelijk dat met alleen ‘Terugdeinzen, afkopen en schipperen’ Macron er niet al komen. Daarom heb ik zijn puzzelstukjes omgezet naar een antwoord en strategie op wereldschaal. Dan moet het lukken. Dat zeg ik met dank aan Van Middelaar die mij inspireerde tot het komen van deze oplossing. In onze tijd met al zijn techniek en innovaties zijn alle problemen oplosbaar, als maar iedereen wordt ingezet. Ik heb mijn aandeel geleverd.

[Luuk van Middelaar is politiek filosoof, historicus en hoogleraar Europees recht (Leiden). Zijn column is wekelijks.]

https://www.nrc.nl/nieuws/2018/12/07/pappen-en-nathouden-zal-macron-niet-helpen-a3059783

Advertisements

‘Macron ziet het presidentschap als een tijdelijk project’

Tags

Macron

Mischa Cohen, Vrij Nederland, 27-10-17

Historicus Niek Pas schreef een boek over de eerste honderdvijftig dagen van Emmanuel Macron als president. Macron ligt vooralsnog op koers voor een ‘revolutie’ in het land, zegt Pas. ‘Je kunt Macron naïef noemen, maar hij gelooft in argumenten.’

Nederlandse twintigers weten echt niets van de Franse politiek, merkte Niek Pas tijdens lezingen voor jongerenafdelingen van politieke partijen. ‘Het lijkt een andere planeet voor ze, de meesten spreken geen Frans en bovendien is Frankrijk al geen land waar je je als jongere op oriënteert. Toch zijn ze vaak wel nieuwsgierig naar dat onbekende.’

Vooral voor hen schreef hij het boek Macron en de nieuwe Franse revolutie, dat aanstaande dinsdag gelanceerd wordt. ‘Vanaf de aanslagen van 2015 is er iets aan het veranderen en dit boek is behalve een portret van Macron ook een portret van dat nieuwe Frankrijk. Hoe is het mogelijk dat een politieke outsider zomaar in het Élysée terecht kwam?’

Het boek zou behalve over Macrons leven ook gaan over zijn eerste honderd dagen. Het zijn er honderdvijftig geworden.

‘Die extra vijftig dagen had ik wel nodig. Ik wilde een portret maken van de politicus en de persoon en laten zien dat er werkelijk een aardverschuiving heeft plaatsgevonden.’

Uit recente peilingen blijkt dat Macron nu al minder populair is dan Trump en May in respectievelijk de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk.

‘Er is veel kritiek op hem, vooral uit linkse hoek. Maar hij heeft zoals de Fransen zeggen “de boulevard voor zich”; er zijn geen verkiezingen in zicht. De uitdaging ligt dus voorlopig niet op het politieke vlak, hij kan doen wat hij wil. Het zal er om gaan hoe hij zijn “revolutie” gaat uitleggen.

Dat Macron vooral in linkse hoek impopulair is en daar dus kritiek ontvangt, is erg logisch vanwege zijn ‘links-liberale’ benadering van de politiek die voor links vooral neoliberaal lijkt te zijn. Maar het dogmatische en starre Frankrijk is zo vastgeroest in ‘eigen’ gelijk, dat alles wat verandering brengt levensbedreigend lijkt te zijn. Geen wonder dus die peilingen, al zijn die lekker ‘dwarserig’ bedoeld en dienen die als vrijblijvend te worden opgevat, zoals overal het geval is.

Gaat het hem lukken om de Fransen mee te krijgen in zijn hervormingslust?

‘De transformation, zoals hij het zelf noemt, zal velen pijn doen. Zoals hij het zelf heeft gezegd: “Onderwijs, arbeidsmarkt, de pensioenen, alles gaat op de schop”. De Fransen zijn verslaafd aan de verzorgingsstaat maar ze weten zelf maar al te goed dat er een slag gemaakt moet worden. Dat is de paradox. En dan komt daar zo’n meneer die dat ook werkelijk doet, systematisch, strategisch, nogal uitgekookt eigenlijk. Dat maakt hem niet populair.’

Hij, Macron, komt kortom te serieus over die de samenleving ook daadwerkelijk gaat veranderen.

Lees ook ons eerdere stuk: Zo feministisch is Emmanuel Macron daadwerkelijk

Toch gaan ze nog niet massaal de straat op.

‘Macron weet dat hij voorzichtig moet opereren in de Franse “asfaltdemocratie” (Frankrijk kent een cultuur van straatprotesten, red.), dus heeft hij de arbeidsmarkthervormingen deze zomer alvast ingezet om ze erdoor te hebben voor de herfst, het traditionele stakingsseizoen. Hij heeft dat per ordonnance gedaan: het parlement stemt er dan mee in dat maatregelen versneld worden doorgevoerd waarbij controle pas achteraf wordt uitgeoefend. Daar komt hij mee weg omdat hij een meester is in het smeden van allianties, een gekend verleidingskunstenaar.’

‘Macron wil een mentaliteitsverandering bewerkstelligen, een culturele revolutie noemt hij het.’

En daarmee is de ‘culturele revolutie’ van Mao in het China van 1966 weer terug in de beschavingsrevolutie.

En dat zijn partij La République En Marche in de senaat ondervertegenwoordigd is?

‘Wat hij doet is een Franse variant op polderen. Zijn benadering is er een van eindeloos onderhandelen, de tegenstander opzoeken. Dat is zijn stijl. Maar desondanks kan de senaat een probleem gaan vormen bij een grondwetswijziging, bijvoorbeeld als hij het aantal parlementaire mandaten wil terugdringen en het districtenstelsel aanpakken. Daarvoor heeft hij drie vijfde van de stemmen van de verenigde parlementen nodig.’

Zou dat het Front National van Marine Le Pen niet in de kaart spelen?

‘Het is waar dat het Front National nooit zo sterk was geworden als Mitterrand (de Franse president tussen 1981 en 1995, red.) in 1986 niet een stelsel van evenredige vertegenwoordiging had ingevoerd – wat trouwens twee jaar later weer werd teruggedraaid. Het was puur een poging van Mitterrand om centrumrechts in de wielen te rijden, het Front National kon voor tweespalt op rechts zorgen. Dat was het begin van het politieke succes van de familie Le Pen. Maar Macron is een democraat pur sang, die vindt dat je het gevecht inhoudelijk moet durven aangaan met extreem-rechts – en trouwens ook met radicaal links.’

Cultuurhistoricus David Van Reybrouck waarschuwde voor te groot optimisme: de crisis in de Europese democratie is niet voorbij omdat Macron is gekozen, er is hoogstens wat tijd gewonnen.

‘Macron pakt het anders aan dan voorgangers die populistisch rechts of negeerden of probeerden te kopiëren. Hij wil overtuigen en zegt: wij moeten tonen dat we met een positief project bezig zijn, dat we daadwerkelijk iets kunnen bereiken voor onze bevolking, in Frankrijk en in Europa. Je kunt het naïef noemen of idealistisch, maar hij gelooft in de kracht van argumenten. Hij heeft gezegd dat hij daarmee ook de Europese droom nieuw leven wil inblazen.’

Je kunt dus van Macron veel zeggen maar hij heeft veel meer lef dan Nederlandse politici als altijd met de stroom meegaan vanwege onze pluriformiteit.

Links bestempelt Macron ten onrechte als neoliberaal, maar wat is hij wel?

‘Hij is geen neoliberaal, de markt is niet heilig voor hem. Wat hem betreft zal het altijd het primaat van de politiek boven de economie zijn. Het probleem met een label als neoliberalisme is dat het binnen de Franse context verschilt van de onze. De term liberaal in Frankrijk is al een scheldwoord. Macron hecht bovendien teveel aan de rol van de staat om hem zo te noemen. Hij gelooft niet in tegenstellingen, dat is de invloed van de filosoof Paul Ricoeur, een van zijn leermeesters. Hij wil een mentaliteitsverandering bewerkstelligen, een culturele revolutie noemde hij het recent in een interview met Der Spiegel.’

Over de rol van de islam en de laïcité, de manier waarop de Fransen kerk en staat scheiden, had Macron tot nu toe niet veel nieuws te melden.

‘Hij heeft wel gezegd dat Frankrijk een multiculturele samenleving is, en daaraan toegevoegd dat “de” Franse cultuur niet bestaat. Toen kreeg hij nogal wat over zich heen. Maar hij staat ook in de traditie van de Franse republiek en de scheiding van kerk en staat. Laïcité is een manier om daar invulling aan te geven en de islam moet daarin mee. Er is in zijn ogen plaats voor een Franse islam, absoluut, maar de invulling laat nog op zich wachten.’

Immigratie en veiligheid spelen bij zijn tegenstanders juist een hoofdrol.

‘De kern van zijn programma is politiek-economisch. Dat moderniseringsproject is de voorwaarde voor een geslaagd integratiemodel, een multicultureel, modern, eigentijds Frankrijk. En daarbinnen moet dan de plaats en de rol van de islam worden vastgesteld. Een commissie onder leiding van socialist Jean-Pierre Chevènement, een van Macrons ideologische voorbeelden, is bezig dat te onderzoeken.’

De rol van de islam in Frankrijk en in de rest van Europa kun je rustig ‘universeel’ formuleren: in afwijking van de oorspronglanden van onze Europese islamieten/moslims worden ze verondersteld zich te richten op de grondwet van iedere EU-lidstaat waarin ze woonachtig zijn en dus achter de Europese waarden te gaan staan, zoals gelijkwaardigheid tussen vrouwen en mannen en gelijkwaardigheid van hun huisgodsdienst (islam) en het christelijke – katholieke/protestantse en Joodse – geloof dat dominant is in de EU. Er zal dus tijdens de inburgeringscursussen veel meer accent dienen te worden gericht aan het staatsrecht/de staatsinrichting en het Europese democratiebegrip in de lidstaten.

‘Zonder Brigitte geen Macron, dat kun je rustig zeggen.’

Macron wordt in een recente biografie narcisme en een messiascomplex verweten.

‘Een heel mooi moment is de viering van de Jean D’Arcfeesten in 2016 in Orléans, waarvan hij dan voorzitter is. Prachtige beelden: hij zit erbij als een koning en ook zijn toespraak heeft inderdaad iets heel messianistisch. Maar ik geloof toch niet dat hij zich echt voorbestemd voelde. In 2014 had hij een rol in de politiek eigenlijk al opgegeven, hij voelde er niets voor de klassieke weg te bewandelen: stapje voor stapje naar boven. Als hij afscheid neemt van het Élysée, waar hij adviseur was van Hollande, is hij zwaar teleurgesteld in de politiek. Hij is dan van plan om een internetbedrijf op te zetten op het gebied van e-learning. Daar is hij net mee bezig als Hollande hem het ministerschap van Economische Zaken aanbiedt. Dat geeft hem een machtige politieke functie zonder dat hij daarvoor de lange weg door de partijpolitiek hoeft af te leggen. En langzamerhand is hij in zijn rol gaan geloven. Hij ziet het presidentschap als een tijdelijk project, maar je weet nooit hoe verslavend het is. Hij ziet voorlopig de betrekkelijkheid. Zoals hij in Der Spiegel zei: de paradox is dat de Fransen een koning willen kiezen, maar hem ook altijd omver willen kunnen werpen.’

Hoe belangrijk is de rol van first lady Brigitte, zijn onbezoldigde adviseur?

‘Zonder Brigitte geen Macron, dat kun je rustig zeggen. Zij is veel meer dan een adviseur of luisterend oor, zij is zijn regisseur op de achtergrond – zo hebben ze elkaar ook ooit ontmoet bij het schooltoneel. Het is hem niet gelukt om Brigitte een officiële, bezoldigde functie te bezorgen. Die poging kwam hem op zware kritiek te staan, maar ik geloof dat hij daarmee juist duidelijkheid probeerde te scheppen. Die transparantie was er niet in zijn houding ten opzichte van minister Richard Ferrand. Die voormalige secretaris-generaal van de beweging En Marche werd beschuldigd van gesjoemel en moest aftreden. Toch mocht Ferrand chief whip van LREM worden in het parlement. Macron had veel rechter in de leer moeten zijn, maar dat heeft hij niet aangedurfd, daarvoor was Ferrand kennelijk te belangrijk.’

Wat is na die honderdvijftig dagen met Macron het beeld dat beklijft?

‘Ons beeld van Frankrijk was de afgelopen decennia dat van de zieke man van West-Europa. Het ging niet goed, pessimisme overheerste, le déclin. Schrijvers en intellectuelen als Houellebecq, Éric Zemmour, Alain Finkielkraut hadden het sombere hoogste woord. Macron probeert te breken met dat defaitisme. Hij roept op tot politieke heroïek. En dat is echt een nieuw geluid, dat voor Nederlandse politici een voorbeeld kan zijn: een bevlogen politicus met een visie.’

En zo is het precies: hadden wij maar een Macron-type politicus met visie, inhoudelijk enthousiasme en breed Europees perspectief.

[Niek Pas, Macron en de nieuwe Franse revolutie, 160 p., €11,99, verschijnt dinsdag 31 oktober bij uitgeverij Wereldbibliotheek]

https://www.vn.nl/interview-niek-pas-emmanuel-macron/

 

‘Emmanuel Macron als hervormer die veel aan toeval dankt’, als toeval bestaat tenminste @nrc #intellectueelrevolutionair

Tags

Macron

Hervormer die veel aan toeval dankt (Peter Vermaas, Boeken, Katern Cultuur/nrc, 15 september 2017)

Emmanuel Macron | Een essayist en een romancier buigen zich over de verrassende overwinning van Emmanuel Macron bij de Franse verkiezingen. Hun boeken halen het niet bij het verkiezingsmanifest van Macron zelf.

# Is de verkiezing van Emmanuel Macron niet alleen het verrassende resultaat van een lange electorale afvalrace, maar ook een symptoom van een dieper liggende culturele omwenteling? Het is een prikkelende these die essayist Régis Debray opwerpt in zijn net verschenen beknopte meta-analyse van de Franse verkiezingsuitslag van dit voorjaar. Met de roep om transparantie en onkreukbaarheid, zoals rondom de zichzelf verrijkende rechtse kandidaat François Fillon, is Frankrijk niet langer een (geseculariseerde) katholieke Zuid-Europese natie, maar op weg om een ‘neoprotestants’ land naar Amerikaans of Noord-Europees voorbeeld te worden, concludeert Debray in Le nouveau pouvoir.

# Nu moet gezegd dat Debray, voormalig compagnon de route van Che Guevara en ex-adviseur van François Mitterrand, al een paar decennia waarschuwt voor ‘amerikanisering’. De ondertitel van zijn laatste grote boek: ‘Hoe wij Amerikanen zijn geworden’. Maar hij is niet de enige die in de laatste verkiezingscampagne een sociaal-cultureel keerpunt zag.

# De Franse kiezer rekende in één jaar af met een hele generatie beroepspolitici (Sarkozy, Hollande, Juppé, Fillon) en koos voor een jonge president uit het bedrijfsleven die niet alleen van zijn ongewone privébestaan een open boek had gemaakt, maar ook van plan was om de goudgerande deuren van de republiek open te gooien. De tijd van vriendjespolitiek, creatief boekhouden en politiek om de politiek was voorbij. Sober begrotingsbeleid, pragmatisme en sociale dialoog werden de norm.

Dit heet moderne politiek!

# ‘Landen voortgekomen uit de Reformatie hebben een voordeel op hun buren: ze hebben geen luiken voor de ramen’, schrijft Debray (die vervolgens met clichés strooit over prostituees die in Amsterdam ‘in een vitrine’ staan). In Frankrijk gold het oude spreekwoord ‘Pour vivre heureux, vivons cachés’ (om gelukkig te leven, leef je verborgen). Maar een ‘goede protestant’, schrijft Debray, ‘heeft niets te verbergen’.

Paul Ricœur

Het is verleidelijk om de oorsprong van Macrons vermeende ‘protestantse ethiek’ (volgens Weber immers zeer compatibel met het kapitalisme) te herleiden tot de filosoof Paul Ricœur, zoals Debray doet. Macron hielp (de protestantse) Ricœur, denker over een ‘sociaal christendom’, in zijn studietijd met de redactie van enkele van zijn vele boeken. Macron heeft Ricœur (1913-2005) zijn ‘leermeester’ genoemd en zelfs gezegd dat het de filosoof was die hem in de richting van de politiek duwde, ‘omdat hij dat zelf niet had gedaan’. Ricœur probeerde liberalisme met gematigd links te verenigen, schrijft Debray, en stuurde Macron, via de evengoed protestantse sociaal-democratische oud-premier Rocard naar het idee van openheid, compromis en pragmatisme.

# Macron leerde van Ricœur ‘nooit te bezwijken voor gemakkelijke emoties of beweringen’, schrijft hij in zijn campagneboek Révolution (dat onder de misleidende noemer ‘autobiografie’ in het Nederlands is vertaald). Hij leerde ook je nooit ‘op te sluiten in een theorie zonder die te toetsen aan het werkelijke leven’.

Dit betekent een belangrijk kritiekpunt op de huidige sociaaldemocratie.

# Dat hebben de Fransen geweten. Macron wilde op alle mogelijke thema’s ogenschijnlijk tegengestelde opinies verenigen om tot pragmatische oplossingen te komen. Hij zei ‘op hetzelfde moment’ links en rechts te zijn. En même temps: die in iedere toespraak terugkerende woorden zijn in de Franse politiek inmiddels een gevleugeld begrip geworden. Een 24-uursnieuwszender, die zijn succes nochtans te danken heeft aan de extreme politieke polarisatie van de laatste jaren, heeft inmiddels zelfs een uitzending Et en même temps gedoopt.

# Wie Macrons eigen boek leest, begrijpt wat hij bedoelt. Het is te makkelijk, zoals vaak is gebeurd, om hem louter (neo-)liberaal te noemen. (Het helpt natuurlijk niet dat hij een tijdje bij een zakenbank heeft gewerkt, erkent hij ook zelf.) Hij gelooft in zelfontplooiing en eigen verantwoordelijkheid, maar ook in een sterke (‘Jacobijnse’) overheid die kansen creëert, zodat iedereen zijn vrijheid optimaal kan benutten en de zwaksten beschermd worden.

Dit is voor Franse begrippen revolutionair want erg modern en eigentijds.

# Zo hecht hij aan goed onderwijs, in het bijzonder in probleemwijken. Terwijl vooral zijn liberalisering van arbeidswetgeving de laatste tijd veel pers kreeg, slaagde hij er stilletjes in om al bij aanvang van dit nieuwe schooljaar de laagste klassen in de zwaarste banlieues te halveren. Het bedrijfsleven mag gedacht hebben dat Macron de onzichtbare hand van de markt zijn gang liet gaan, maar om Franse banen te behouden, deinsde hij er al in zijn tweede maand niet voor terug om een grote scheepswerf te nationaliseren. ‘Kortom: de markt, ja, maar niet te wild’, schrijft Debray. ‘De ondernemer, ja, maar niet de gemene patron.’

Romanfiguur

# Politici schrijven er in Frankrijk op los, maar het naar lokale maatstaven aanstekelijk optimistische boek van Macron is geen gemakzuchtige invuloefening. Hij geeft een lucide analyse van de vele beren op de weg naar modernisering van het oude, geblokkeerde land.

# Maar dat zijn verkiezing toch ook gewoon van toevalligheden aan elkaar hing, bewijst schrijver Philippe Besson, een vriend van Macron, in het net verschenen Un personnage de roman. In Nederland hebben we de documentaire Jesse, in Frankrijk is het traditie geworden om een romancier te laten meelopen bij een verkiezingcampagne: Laurent Binet volgde in 2012 Hollande, Yasmina Reza deed Sarkozy.

# Het resultaat is vaak pover. ‘Emmanuel M.’ zoals Besson hem noemt, wordt gepresenteerd als berekenend, extreem zelfverzekerd en als man van de literatuur (hij schreef enkele ongepubliceerde romans en lijkt met zijn vrouw vooral in literaire verwijzingen te communiceren). Hoewel Besson steeds probeert er een literaire draai aan te geven (Is Macron Balzacs Rastignac of toch een held van Fitzgerald?) zit er, ondanks de spannendste campagne sinds mensenheugenis, weinig vaart in het boek. Een geschikte romanheld is Macron sowieso niet.

Misschien is dat wel een les. Ja, Macron is een ‘kind van het eind van de ideologieën’, maar hij dankt zijn verkiezing ook aan een forse dosis serendipiteit.[1] En dat weet hij. Van kritische analisten als Régis Debray (maar ook Alain Finkielkraut en Michel Onfray) die een on-Frans schisma zien, trekt de nieuwe Franse president zich ondertussen niets aan, bekent hij aan Besson: ‘Zij kijken met de ogen van gisteren.’

Sterk en gedurfd uitgedrukt! Macron blijft voor mij dus een onverwacht fenomeen die tot veel in staat is. kan een grotere allure ontwikkelen dan Angela Merkel en wordt na haar vertrek de grootste staatsman in de EU. De enge met visie en dat wil zeggen dat er niet met losse flodders gesmeten wordt.

Recentelijke publicaties:

Régis Debray: Le Nouveau pouvoir

Les éditions du cerf, 94 blz. € 8,-

• ●●●●

Emmanuel Macron: Revolutie!

Vert. Vivienne Stringa & Marieke Lodder. Xander, 240 blz. € 19,99

• ●●●●

Philippe Besson: Un personnage de roman

Éditions Julliard, 247 blz, € 18,-

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/09/15/hervormer-die-veel-aan-toeval-dankt-13000484-a1573521

 

[1] Door toeval en scherpzinnigheid – en dus analytisch vermogen – dingen vinden die men niet zocht. Maar dat is het gebruikelijke procedé in de politiek en bij bestuurders, waarin veel voorspelbaar lijkt maar niet is.

‘Macron heeft eerste gevecht met vakbonden gewonnen’ #nrc #vakbonden #economischehervormingen

Tags

Frankrijk

Macron heeft eerste gevecht met vakbonden gewonnen (Peter Vermaas, Economie/nrc, 13-9-17)

De demonstraties tegen de plannen van de Franse president Macron om de arbeidsmarkt te hervormen vielen mee.

# Als de opkomst voor de stoet van Bastille naar Place d’Italie een indicatie is voor de ‘hete herfst’ die Franse analisten voorzien hadden, dan heeft Macron de eerste slag gewonnen. De organiserende vakbond, de van oorsprong communistische CGT, schatte het aantal demonstranten op 60.000. Onafhankelijke bronnen hebben het over minder dan de helft daarvan. Op 180 plaatsen in Frankrijk werd geprotesteerd, maar nergens was de opkomst zo hoog als bij de protesten die in 2016 uitbraken toen Macrons voorganger François Hollande op vergelijkbare wijze de arbeidswetgeving wilde flexibiliseren. Toen gingen er haast bij iedere demonstratie zo’n 100.000 mensen de straat op.

# Dat heeft vooral te maken met de wijze waarop Macron en zijn regering de afgelopen maanden te werk zijn gegaan. Wekenlang is met vakbonden overlegd. Macron wil onder andere een maximum vergoeding instellen bij onterecht ontslag en hij wil het mogelijk maken dat werknemers in kleine bedrijven zonder vakbond met de baas over arbeidsvoorwaarden kunnen onderhandelen. Het idee is dat bedrijven dan makkelijker investeren en banen creëren teneinde het al dertig jaar structureel hoge Franse werkloosheidscijfer te keren.

We wisten al dat Emmanuel Macron een jonge slimme politicus is en dat heeft hij hierbij al weer bewezen. Hij zal zijn plannen kunnen gaan uitvoeren en de Frans-Duitse as is weer in volle glorie hersteld, bij gebrek aan tegenwicht door de kleinere EU-lidstaten.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/09/12/macron-heeft-eerste-gevecht-met-vakbonden-gewonnen-12967082-a1573205

 

De misleidende kop van NRC ten aanzien van Macron @nrc @eu #hervormingenfrankrijk

Tags

Emmanuel Macron

Macron: Van Messias tot kop van Jut (Peter Vermaas, Buitenland/nrc, 29 augustus)

DALENDE POPULARITEIT FRANSE PRESIDENT | Een aantal missers van mensen uit zijn omgeving en de traditionele Franse afkeer van hervormingen spelen Macron parten.

Deze kop suggereert een feit, maar dat feit bestaat alleen via opiniepeilingen. Het is nog geen feit dat de president de kop van Jut is geworden; alleen het werktempo van Macron met zijn 4 uur slaap (waarover al eerder gewag werd gemaakt) maakt dat de Franse bevolking nu inziet dat de hervormingsgezindheid van deze nieuwe president serieus genomen moeten worden en dus slaat hen de schrik om het hart. Want het klonk wel allemaal stoer in de verkiezingscampagne en zeker na de mislukking van zijn voorganger die er hoegenaamd niets van maakte, was de nieuwe belofte in de persoon van Emmanuel een noviteit. Maar het moet met die hervormingen – waar de Fransen niet acht aan gewend zijn – niet al te vlot gaan lopen, want dan slaat de angst toe, want voor de gevestigde orde betekent het alleen een achteruitgang. Zonder clientélisme werkt Frankrijk niet en raakt men in de war. Toch is dat een noodzakelijk proces omdat de EU geen stilstand in Frankrijk kan veroorloven. Daarom wordt terecht vastgesteld dat:

# „Fransen haten hervormingen”, zei Macron zelf afgelopen week in Boekarest. „Zodra we hervormingen kunnen voorkomen, doen we het.” Dat klopt niet helemaal: in onderzoeken zeggen Fransen vóór (arbeidsmarkt)hervormingen te zijn. Maar zodra ze dat zelf treft, komen ze in het geweer. Met een flexibilisering van de arbeidsmarkt naar Scandinavisch voorbeeld (‘flexi-sécurité’) hoopt hij een eind te maken aan twee decennia massawerkloosheid. Daarna volgen onder andere een herziening van het pensioenstelsel en een nieuwe werkloosheidsverzekering voor zelfstandigen. „Ik aanvaard onze impopulariteit”, zei regeringswoordvoerder Christophe Castaner zondag, „maar op voorwaarde dat daardoor het land transformeert.”

Deze beleidslijn van de regering-Macron is dus volkomen terecht want zonder een hervormd Frankrijk stort de EU in en is er geen voorbeeld voor de zuidelijke euroflank. De kop dient dus te luiden: Macron wordt getest op uithoudingsvermogen: ‘Van Messias van de campagne dreigt een kop van Jut te ontstaan’.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/08/28/macron-van-messias-tot-kop-van-jut-12714695-a1571404

Macron is goed bezig via het vluchtelingenthema @trouw @eu #vluchtelingenstroom #mensenhandel

Tags

asielzoekers

Macron wil stevig plan voor migranten (Kleis Jager, Parijs, buitenland/Trouw, 3 augustus)

OPVANGCENTRA De Franse president Macron gaat de problemen rond migratie te lijf. In eigen land, maar ook in Libië, waar hij ‘Hotspots’ wil openen voor asielzoekers.

Hoewel er afgelopen weken al meer soortgelijke beschouwingen zijn verschenen in andere kranten, zoals bijvoorbeeld nrc: https://www.nrc.nl/nieuws/2017/07/27/macron-asielhotspots-oprichten-in-libie-a1568101, brengt het lezen van deze Trouwtekst mij tot andere impulsen dat bij al die andere kranten. Voor Macron kan zijn migratieplan de proef op de som of lakmoesproef worden van zijn algehele hervormingsstrategie, waar inmiddels al veel twijfels over gepubliceerd zijn van vooral commentatoren die moeite hebben om geduld op te brengen. Macron kan de uitverkorene worden om de EU te hervormen of politiek te transformeren waar inertie op dit moment de boventoon voert. Door het goede voorbeeld binnenslands te geven, kan hij met zijn op te bouwen gezag ook binnen het EU-kader als de makelaar en bruggenbouwer tussen Oost- en West-Europa en in mindere mate de N-Z-tegenstelling tot moderne economische formule ombouwen, want over dat basisbegrip van de economie bestaat EU-breed geen consensus.

Geen wonder omdat de EU geen politieke unie is of een politieke eenheid ooit kan worden, want daarvoor ontbreekt de basis in de vorm van de geboorte van een natiestaat. Maar dat waren 18^e en 19^e-eeuwse natiestaatideeën of –noties, die inmiddels zijn achterhaald. De ‘natiestaat’ of in EU-verband de ‘lidstaat’ blijft het geografische – want historisch gegroeide kerngegeven van ideale omvang van de verhouding tussen burgers en bureaucratie – met de overal bestaande nationale soevereiniteit, zodat voor de moderne ‘lidstaat-EU’ de ‘klassieke’ natiestaat kan worden gelezen en begrepen.

Macron kan ook een EU-breed organisatiestructuur proberen door te voeren door van het migratievraagstuk de primaire opdracht te maken, dus de ‘eerste’ prioriteit onder de vele andere prioriteiten zoals klimaat, milieu, werkgelegenheid, veiligheid en criminaliteit. Vanuit het migratiedossier kan dus een basisaanpak of –strategie worden ontwikkeld, die ook in de toekomst toepasbaar kunnen zijn voor alle andere prioriteiten.

# President Macron wil hoe dan ook geen migranten meer op straat zien. Niet in Calais, niet in Parijs en ook niet in andere steden.

Dit klinkt niet alleen uiterst voortvarend, maar ook dictatoriaal, maar dat is een schijndictaat. Waarom? Geen migranten op straat betekent mogelijk strijdigheid met mensenrechtenverdragen, maar met ‘die’ strijdigheid worstelen alle EU-lidstaten inmiddels al vele decennia, want het vluchtelingenvraagstuk speelt al veel langer dan deze eeuw. En nooit kon er een adequate oplossing worden gevonden. Dit is punt 1.

Punt 2 is dat mensenrechtenverdragen zoals oorspronkelijk geformuleerd en via het mondiale forum vastgesteld, grosso modo geen antwoord op deze actuele ontwikkelingen met als kernpunt de ‘inbreng’ of ‘bemoeienis’ van mensenhandel en criminele organisaties mogelijk maakt. Er zullen dus EU-afspraken moeten worden gemaakt om tot een uniforme handelswijze te komen en die zullen zo strikt en streng mogelijk moeten worden vastgesteld opdat er geen rechtsongelijkheid wordt mogelijk gemaakt. Dit komt alleen het EU-draagvlak tegemoet.

# Voor het einde van dit jaar beloofde hij vorige week tijdens een bezoek aan een AZC, is het afgelopen met het wildkamperen. En de asielprocedure, die nu meer dan twee jaar in beslag neemt, mag niet meer dan zes maanden gaan duren. Economische migranten wil hij uitzetten.

Het behoeft geen toelichting dat bij slagen van deze (bijna onmogelijke voornemens) het gezag van Macron in de EU gevestigd is en daarmee generaties politici heeft verslagen. De vraag is echter alleen of hij erin slaagt deze drastisch plannen ten uitvoer te brengen. Dapper en gedurfd zijn ze. Geen enkele politicus die dergelijke radicale plannen ooit eerder als belofte heeft gepresenteerd.

# Macron is daarbij vast van plan het probleem bij de wortel aan te pakken, in Libië. Deze zomer zouden in de Fezzan, het zuiden van het land, en in het noorden van Niger en Tsjaad zogenaamde hotspots moeten komen waar Franse ambtenaren van het vluchtelingenagentschap OFPRA asielaanvragen beoordelen. Eind deze maand stuurt Macron een verkenningsmissie naar dit gebied.

Wat is het heerlijk om onder een presidentieel systeem zulke snelle, ‘verstandige’ voorstellen op tafel komen liggen; gedurfd, pionierswerk en alleszins redelijk klinkend in barre omstandigheden zoals de kritische grens tussen draagvlak en noodzaak tot ingrijpen. Kom daar in onze pluriforme democratie eens voor aanzetten!

# Wat is de kans van slagen van deze ‘globale strategie’ van Macron? Het stroomlijnen van de asielprocedure is mogelijk volgens kenners. Maar verder lijken zijn beloften moeilijk in te lossen.

Dat laatste is geen overdreven cynisme want een gemiddeld politicus legt hiermee zijn hoofd in de strop. Maar Macron is geen gemiddeld mens en daarom wordt het uiterst spannend of hij zichzelf niet overschat. Maar zijn intelligentie staat garant voor een nieuw aangezicht van de politiek en het tot heden onbekende verschijnsel van het tonen van realiseerbare durf enerzijds en het hebben van een innerlijk vertrouwen dat het werkelijk realiseerbaar is. Dat het WORDT gerealiseerd.

# Hoe Macron het uitzetten gaat verbeteren is onduidelijk. Afgelopen jaar werden 91.000 illegalen aangehouden, waarvan er 25.000 het land hebben verlaten. Tegen landen die weigeren een migrant terug te nemen valt weinig te doen.

Hiervoor – weigering – is een praktische oplossing denkbaar en waarschijnlijk ook mogelijk: die (Afrikaanse? En enkele Aziatische, zoals Afghanistan, Bangladesh en Pakistan?) landen worden uitgesloten van mondiale overleggremia, en van de bestaande subsidiestromen uit de EU.

# Minstens zo problematisch is het idee van de Afrikaanse hotspots. Het is een revolutionair voorstel, waarover in de Europese Unie is maanden wordt gepraat. Dat het tot nu bij woorden is gebleven, komt omdat Libië – een land met verschillende regeringen en vele milities – onveilig is. Macron heeft in Parijs vorige week Fayez al-Sarrai, de premier van de door de VN gesteunde regering, en Khalifa Haftar, de sterke man van het oosten, een akkoord laten sluiten. Maar het is afwachten wat er van deze afspraken terecht komt. Afgezien van de vraag of het lukt Libië te stabiliseren is een asielloket voor de meeste migranten daar geen oplossing. Volgens een Franse schatting verblijven ongeveer een miljoen migranten in Libië, waarvan een grote meerderheid afkomstig is uit de veilige landen Nigeria, Ivoorkust, Gambia en Bangladesh. Zij stappen zodra zij de kans krijgen op de boot richting Italië. Precies zoals dit jaar al meer dan 112.000 Afrikanen hebben gedaan.

De troefkaart die Macron in handen heeft om een krachtiger EU-geluid te laten horen is dat het in datzelfde EU-belang is dat dit probleem wordt opgelost. Als dat niet gebeurt betekent dat de uiteindelijke ondergang van de EU. Daar zullen de EU-vijanden geen probleem mee hebben, maar als dat ook gepaard gaat met een waarschijnlijke implosie van de mondiale economie, dan gaan ze wel anders piepen.

 

‘De handige politieke alchemist van Europa’ @volkskrant #macron @eu #frankrijk

Tags

Macron

‘Neoliberaal Macron hult zich opeens in de mantel van Karl Marx’ (Arie Elshout, Ten eerste/de Volkskrant papieren editie, 2 augustus 2017)

De verschillen tussen de papieren editie en online van dit artikel wekken verwarring. De kop van de papieren krant lijkt de juiste kop te zijn aangezien Macron inderdaad een politieke duizendpoot kan (en misschien zal) blijken te zijn, grenzend aan de alchemist. Maar de digitale editie met als kop ‘neoliberaal’ gehuld in de ‘mantel van Marx’ lijkt natuurlijk nergens op: de nieuwe president Emmanuel Macron wordt allerwege erkend als links- of sociaalliberaal en dat heeft niets met neoliberaal te maken aangezien het neoliberalisme de harde rechtse want klassieke variant is van het politiek liberalisme. Wie dus verantwoordelijk is voor de koppen van de papieren krant is onbekend, maar twee verschillende koppen is niet logisch en ook Arie Elshout als ervaren journalist zal zich verbijten.

Franse bloed kruipt waar het niet gaan kan Bijna niemand had dat verwacht: een soort neoliberaal aan het roer in Frankrijk. Maar nu hij een tijdje in het zadel zit, blijkt Macron uit een heleboel andere ideologische vaatjes te kunnen tappen.

Een sociaal-liberaal als Macron heeft meer verwantschap met het linkse gedachtengoed en dus ook met het marxisme – hoe achterhaald die terminologie ook is – dan het economische neoliberalisme, en dat voor alle duidelijkheid.

. Ook bij Emmanuel Macron. De nieuwe Franse president presenteerde zich bij zijn aantreden als de heraut van een nieuwe tijd. Hij brak met de oude partijen, vormde een beweging, was niet links of rechts en zou zijn land moderniseren en liberaliseren.

Onzin dus om te spreken van ‘het Franse bloed kruipt waar het niet gaan kan’.

Maar het reëel existerende Macronisme bestaat deze zomer vooralsnog uit twee bestofte pronkstukken uit de antiekkast van het Franse staatsinterventionisme: hij nationaliseert een scheepswerf en probeert met staatssteun een noodlijdende fabriek te redden. Macrons nieuwe Frankrijk lijkt verdacht veel op het oude.

Zou het niet kunnen zijn dat Macron ook gebonden is aan het traditionele Franse étatisme en niet als met een toverstaf ineens radicaal het steven kan wenden?

De rest van Europa fronst de wenkbrauwen. Het meest verrast werd het eind vorige week door de ‘tijdelijke nationalisatie’ van de Franse scheepswerf STX in Saint Nazaire bij Nantes. Hiermee wil Macron voorkomen dat de werf wordt overgenomen door de Italiaanse scheepsbouwer Fincantieri. De president verdedigt de spectaculaire stap met een verwijzing naar het strategisch belang van STX.

Waarom wachten de commentatoren niet tot het ‘echte’ nieuws zich heeft ontwikkeld in plaats van te gaan speculeren wat er aan de hand is met voornemens?

Maar dat kan niet verhelen dat rond de nationalisatie de geur van het anachronisme hangt in een Europese Unie die de afgelopen decennia juist in het teken stond van privatisering en het afstoten van staatsbedrijven.

Macron zou best eens de ‘gulden middenweg’ aan het ontwikkelen zijn maar daarbij ook stuit op de ingebakken mechanismen van de Franse industriële infrastructuur. Enig geduld lijkt hier wel op de plaats te zijn. Een domme jongen is die Macron beslist niet. En geduld is een schone zaak.

Ook wordt met verbazing gekeken naar de moeite die Macron doet om GM&S Industry, een zieltogende fabriek voor auto-onderdelen, van de ondergang te redden. De Franse regering prest Renault en Peugeot, de autobedrijven waarin de staat een aanzienlijk belang heeft, miljoenenorders te blijven plaatsen bij GM&S.

Deze strategie lijkt gebaseerd op een poging om de ijzeren hand van de Franse vakbonden zoveel mogelijk te omzeilen aangezien zijn eigen plannen op grote weerstand stuiten bij die traditionele macht in Frankrijk, waarmee dat land is blijven steken in de 20^e eeuw.

Deze actie staat haaks op uitspraken die Macron als presidentskandidaat deed. Hij zei toen geen ‘demagogie’ te willen bedrijven door gemakkelijke beloften te doen over het redden van verouderde fabrieken. Zijn woorden van toen worden gelogenstraft door zijn daden van nu.

Dit moet eerst worden afgewacht of het werkelijk zo zal gaan uitpakken.

Mogelijk probeert hij heel slim wat krediet te winnen voor hij over een paar weken zijn arbeidsmarkthervormingen presenteert. Die vormen al lang een van de heetste hangijzers in de Franse samenleving en als zodanig de grote lakmoesproef voor Macron als hervormer. ‘Het is duidelijk dat de nieuwe regering niet wil dat in de eerste weken van haar mandaat al meteen een onderneming ten onder gaat’, citeert een krant een bron uit het Franse bedrijfsleven.

Dit is al verstandiger taal.

Gewiekst is de jonge Franse president zeker. Hij lijkt de dialectiek in zijn bloed te hebben zitten, zo handig speelt hij met tegenstellingen. Hij presenteert zich als een modernist maar spiegelt zich met pompeuze optredens in Versailles als de hedendaagse versie van de 17de-eeuwse Zonnekoning. Hij voerde campagne als anti-populist maar strijdt als een Marine Le Pen voor een betere bescherming van de eigen burgers tegen wat hij noemt de oneerlijke concurrentie door goedkope Poolse arbeiders.

Macron is een kosmopoliet, maar als een nationalist maakt hij zich binnen de EU sterk voor instrumenten om ‘buitenlandse investeringen te screenen met het doel risico’s voor de nationale veiligheid te beperken’. Hij was voor Europa de anti-Trump maar hij streelde als geen ander Trumps ijdelheid en dorst naar erkenning door hem uit te nodigen voor de militaire parade van de 14de juli.

De ‘traditioneel’ economisch-culturele verschillen binnen de EU zijn enorm en dus moet er worden geroeid met de riemen die er zijn. De EU is geen eendrachtige unie, zoals dat inmiddels door de praktijk van alle crises overduidelijk is gebleken.

Macron laat zich niet zo gemakkelijk in een hokje plaatsen. Ideologisch gezien is hij op dit moment een van de interessantste en spannendste leiders in Europa. Hij paart de Franse Colbertistische traditie van staatsinmenging met het besef dat neoliberale markthervormingen nodig zijn, maar vergeet daarbij niet de populistische behoefte aan het beschermen van burgers tegen de nadelen van globalisering en internationale concurrentie. De tijd zal leren wat uit deze ideologische alchemie voortkomt.

Het blijft verbazingwekkend dat het begin van dit artikel zo’n andere sfeer uitademt dan deze slotalinea’s. Dat zal wel aan mij liggen. Vandaar mijn kanttekeningen.

https://www.volkskrant.nl/4509199?utm_source=VK&utm_medium=email&utm_campaign=20170802|ochtend&utm_content=Neoliberaal%20Macron%20hult%20zich%20opeens%20in%20de%20mantel%20van%20Karl%20Marx&utm_term=40727&utm_userid=c4e15096-5da2-4cc7-ac79-6f9a61c6f2a4

 

PvdD wil verbod op import onduurzame soja en palmolie in navolging van Macron en klimaatbeheersing #klimaatverdragParijs @eu

Tags

Duurzaamheid

Datum nieuwsfeit: 14-07-2017

Bron: Partij voor de Dieren 

PvdD wil verbod op import onduurzame soja en palmolie

De Franse regering gaat een verbod instellen op de import van onduurzame soja en palmolie. Dit in het kader van het klimaatakkoord en vanwege de noodzaak om regenwouden en bossen te behouden. De miljoenen bomen die gekapt worden zijn immers hard nodig om CO2 op te nemen. De Partij voor de Dieren is daarom van mening dat dit Franse initiatief zo snel mogelijk navolging moet krijgen in Nederland en stelde er vragen over.

Jaarlijks gaat een oppervlakte van 13 miljoen hectare bos (ongeveer de oppervlakte van Griekenland) verloren, voornamelijk door de productie van hout en pulp, rundvlees, soja en palmolie. Nederland heeft hier een wezenlijk aandeel in als een van ‘s werelds grootste importeurs van palmolie en soja.

Ruim de helft van de soja en een derde van de palmolie die gebruikt worden voor de veevoersector voldoen niet aan de duurzaamheidscertificaties, die toch al gebaseerd zijn op zeer zwakke criteria. Daarom wil de PvdD op korte termijn minstens eenzelfde verbod op onduurzame soja en palmolie als Frankrijk nu heeft ingesteld.

http://www.nieuwsbank.nl/inp/2017/07/14/P005.htm/PvdD-wil-verbod-op-import-onduurzame-soja-en-palmolie

 

‘Met een radicale doorstart, goede timing en een dosis wilskracht kun je een eind komen’ @CarolineGruyter @nrc @eu #inwendigehervorming

Tags

revolutiezonderslachtingen

Links-rechts denken is passé (Column Caroline de Gruyter, In Europa, In het nieuws/nrc, 8 juli)

Dit gaat over één land. Maar als je uitzoomt en naar de wereldleiders kijkt die deze week in Hamburg waren, zie je iets dergelijks. Sommige G20-landen – VS, VK, Italië, Brazilië – beleven politieke aardverschuivingen. De G20 zelf is een product van de wereld van gisteren: de naoorlogse orde die erop gericht was om zoveel mogelijk landen aan boord te krijgen. Die orde is weg. De VS accepteert de plichten van mondiale supermacht niet meer. China wordt steeds belangrijker. Turkije en Rusland bedrijven weer ouderwets machtspolitiek. Het is één grote reset.

Veranderende landen, veranderende wereldorde. Europa zit ertussen, als ham in de sandwich. Ook zij krijgt een transformatie. Taboes sneuvelen, oude reflexen over links-rechts of Europees-nationaal raken onklaar – in Brussel en de hoofdsteden. Alles gaat bewegen, let maar op. Net als met Macron weten we niet waar het op uitdraait. Eén ding weten we wel: voor zo’n revolutie is geen bloedvergieten nodig, of totale destructie van alles wat eraan vooraf ging. Met een radicale doorstart, goede timing en een dosis wilskracht kun je een eind komen.

Het zal zelfs geen kwestie zijn van een voorzichtig ‘een eind komen’, maar komen we precies aan op het einddoel, te weten een democratisch, gezond economisch en sociaal EU, dat uiteindelijk een wereldwijde aantrekkingskracht zal ontwikkelen. Dit dankzij de verkeerde persinschattingen die al sinds de aanloop van Macron tijdens zijn campagne zijn ingezet. De meeste commentatoren zaten we geheel naast, zoals Caroline dat zo effectief heeft beschreven en dus zit de journalistiek met een kater en misschien ook FVD van Baudet die zijn kansen op langere termijn ook moet zien slinken. Ook al klinkt zijn ‘karteldemocratie’ trendy, maar het komt gewoon neer op conservatisme versus natuurlijke hervormingsdrift. Het is niet anders. Bij de laatste is het valse bravoure, bij Macron blijkt het visie te zijn, die weinigen wilden herkennen of zien. Hij blijkt de staatsman-visionair, koning-koopman. Daar kunnen we nog veel plezier van beleven. Eindelijk weer visie waar dat ontbreekt in de VS, Afrika en Azië. Lang leve de hervormde EU van de toekomst!

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/07/08/links-rechts-denken-is-passe-11726188-a1566031

Emmanuel Macron lijkt uit het juiste hout gesneden blijkens een goed interview met huidige ambassadeur @nrc @eu #frankrijk #macron

Tags

EU

‘Je moet vaak naar Parijs om mee te praten over Europa’ (Peter Vermaas, Buitenland/nrc, 5 juli)

Ed Kronenburg Nederland moet het contact met Frankrijk intensiveren om mee te kunnen praten over de toekomst van de EU, zegt de vertrekkende Nederlandse ambassadeur in Parijs, die deze zomer naar China verhuist.

Peter Vermaas

4 juli 2017

Met de verkiezing van Emmanuel Macron tot president van Frankrijk verschuiven de Europese verhoudingen. Nadenken over de toekomst van de EU mag weer, moet zelfs. „Macron”, zegt Ed Kronenburg (65), tot deze zomer de Nederlandse ambassadeur in Parijs, „had de moed Europa op de agenda te zetten. Hij wil in alle lidstaten discussie: mensen moeten er iets van kunnen vinden.”

Heel goed uitgangspunt. Nu nog gaan waarmaken!

Maar Nederland zit zonder regering en zoekt na de Brexit „nieuwe vrienden”. Ambtenaren vragen zich vertwijfeld af of de toekomst van de EU wel deel uitmaakt van de formatiebesprekingen. „Macron kijkt naar de lange termijn”, constateert Kronenburg. „Ook voor ons geldt dat we moeten weten waar we willen uitkomen.”

U bedoelt: we moeten in Nederland een visie op Europa ontwikkelen?

De gelouterde diplomaat kijkt geschrokken, kiest zijn woorden liever zelf. „Dat klinkt wat aanmatigend. Laat ik zeggen dat het goed is de Nederlandse gedachtevorming erover verder te bepalen.”

Moeten we nieuwe vrienden zoeken?

„Die vrienden hebben we. Maar het belang van verdere contacten met Frankrijk is niet afgenomen. Je moet horen wat er speelt om te kunnen meepraten over die Europese toekomst. Het was goed dat Rutte en Koenders hier onlangs al waren.”

Want als je niet aan tafel zit, dan sta je op het menu?

„Dat wordt vaak gezegd, ja. Maar we zouden zwaar op de maag liggen. Dit is het juiste moment om aan tafel te zitten, om het contact met de Fransen te verdiepen.”

Hoe dan?

„Je moet elkaar vaker treffen, ook buiten de reguliere EU-ontmoetingen om. De Fransen en de Duitsers zien elkaar bij wijze van spreken dagelijks.”

Kijkt Nederland al te pragmatisch naar de EU?

„Pragmatisch is prima. Macron weet dat er kritiek op de EU is en er dingen moeten veranderen. Hij zoekt het goede midden tussen wat snel zichtbaar gemaakt kan worden en de lange termijn. Er zijn volgens hem desnoods verdragswijzigingen nodig om het draagvlak te vergroten.”

Zo hebben we een Nederlands politicus nooit horen praten! Er komt weer leven in de brouwerij na de gezapige Nederlandse vijver van onbespreekbare politieke taboes.

Hij wil dingen die wij niet willen.

„Hij heeft het niet alleen over een eurobegroting of een parlement voor de eurozone. Hij praat ook over de institutionele vormgeving, de rol van het Europees Parlement, het aantal commissarissen, het veiligheids- en defensiebeleid, over migratie. Als de geopolitieke verhoudingen zo veranderen als nu, zijn we in Europa meer dan ooit op elkaar aangewezen.”

Bravo!

De omnipresente Kronenburg kwam in 2012 naar Parijs nadat hij vier jaar secretaris-generaal was op Buitenlandse Zaken. Namens de ministers Verhagen en Rosenthal voerde hij ingrijpende bezuinigingen door. Een deel is al teruggedraaid.

„In deze snel veranderende wereld moet je direct kunnen inspelen op nieuwe situaties. Naar een Fransman, Duitser of Amerikaan wordt per definitie geluisterd. Wij moeten het vaak meer van onze kwaliteit hebben. Als migratie belangrijk is, moet je meteen mensen beschikbaar hebben die zich daar mee bezighouden. Dan moet je wel een buffer hebben.” Die ruimte is er niet, zegt hij. „Door de bezuinigingen is er niet veel flexibiliteit meer.”

Het werkt hier anders?

„Het werkt overal anders. Het gaat erom dat je over en weer respect hebt, je elkaar kent en iets begrijpt van de culturele achtergrond. Je moet weten hoe een betrokkene in elkaar steekt en waar hij vandaan komt, en op basis daarvan je aanpak bepalen. Het is onvoldoende te zeggen: zo denk ik erover. Het is de bedoeling de ander zover te krijgen dat hij er óók zo over denkt.”

Al vroeg smeedde Kronenburg contacten met Macron en zijn entourage. Minister Macron was in 2015 bij de Tourstart in Utrecht. Hij is „iemand die Nederland kent” en „wil begrijpen”. Toen hij vorige maand Rutte en Koenders in het Élysée ontving, zei hij zich bij zijn economische hervormingen door het Nederlandse overlegmodel te willen laten inspireren. „In dat gesprek met Rutte zaten twee heel pragmatische mensen aan tafel. Macron durft te zeggen dat Frankrijk financieel-economisch moet hervormen voor het de europlannen op de agenda kan zetten. Dat vinden wij ook.”

Macron is de eerste Europese staatsman die dus het nationale aan het internationale verbindt. Eerst orde op zaken stellen in eigen land[1]  

“Macron koppelt pragmatisme aan realiteitszin. Zo zijn wij ook.”

Kunnen wij meer met Macron dan met zijn voorgangers?

„Macron staat voor onze aanpak: tegenstellingen niet aanzetten maar overbruggen. Hier gebeurt het binnen zijn eigen partij, maar het lijkt op hoe het in ons coalitieland gaat. Hij probeert een eind te maken aan de links-rechts-tegenstelling, waarvan hij vindt dat die niet meer bestaat. Het gaat tussen open en gesloten.”

Dat vindt u ook?

„Absoluut. Zeker in Frankrijk. Hier hebben links en rechts altijd scherp tegenover elkaar gestaan. Ik was vorig jaar bij Macrons eerste bijeenkomst in Parijs. Hij was nog minister, een verkiezingsbijeenkomst. Je merkte dat het verhaal klopte, dat het de mensen enorm aansprak. Zijn verkiezing is echt een revolutie.”

Macron lijkt de eerste Europese politicus te worden met democratie en rebelse hervormingsgrift in zijn geven terwijl hij alleen te maken heeft met Europese collega’s die machtsbewust zijn en enorme egotrippers. Macron kan vanwege zijn vrijhandelspolitiek en achtergrond als bankier ook zo getypeerd worden – welke bankier is immers geen egotripper en winstbelust? – maar zijn principiële democratische geneigdheid maken dat in hem een echte revolutionair schuil gaat die het oude verkalkte Frankrijk als een Feniks uit zijn as doet oprijzen.

Kan Nederland daarvan profiteren?

„Ja. Macron koppelt pragmatisme aan realiteitszin. Zo zijn wij ook.”

Het ziet er dus naar uit dat we van Macron heel veel kunnen leren en dat hij de EU nieuw elan kan geven, waar we allemaal voordeel bij hebben.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/07/04/je-moet-vaak-naar-parijs-om-mee-te-praten-over-europa-11613478-a1565538

[1] Zie in dezelfde krant: ‘Frankrijk moet voor 60 miljard euro bezuinigen’ (eveneens Peter Vermaas): Premier Philippe laakt de “onacceptabele” overschrijdingen onder Hollande.