‘Emmanuel Macron als hervormer die veel aan toeval dankt’, als toeval bestaat tenminste @nrc #intellectueelrevolutionair

Tags

Macron

Hervormer die veel aan toeval dankt (Peter Vermaas, Boeken, Katern Cultuur/nrc, 15 september 2017)

Emmanuel Macron | Een essayist en een romancier buigen zich over de verrassende overwinning van Emmanuel Macron bij de Franse verkiezingen. Hun boeken halen het niet bij het verkiezingsmanifest van Macron zelf.

# Is de verkiezing van Emmanuel Macron niet alleen het verrassende resultaat van een lange electorale afvalrace, maar ook een symptoom van een dieper liggende culturele omwenteling? Het is een prikkelende these die essayist Régis Debray opwerpt in zijn net verschenen beknopte meta-analyse van de Franse verkiezingsuitslag van dit voorjaar. Met de roep om transparantie en onkreukbaarheid, zoals rondom de zichzelf verrijkende rechtse kandidaat François Fillon, is Frankrijk niet langer een (geseculariseerde) katholieke Zuid-Europese natie, maar op weg om een ‘neoprotestants’ land naar Amerikaans of Noord-Europees voorbeeld te worden, concludeert Debray in Le nouveau pouvoir.

# Nu moet gezegd dat Debray, voormalig compagnon de route van Che Guevara en ex-adviseur van François Mitterrand, al een paar decennia waarschuwt voor ‘amerikanisering’. De ondertitel van zijn laatste grote boek: ‘Hoe wij Amerikanen zijn geworden’. Maar hij is niet de enige die in de laatste verkiezingscampagne een sociaal-cultureel keerpunt zag.

# De Franse kiezer rekende in één jaar af met een hele generatie beroepspolitici (Sarkozy, Hollande, Juppé, Fillon) en koos voor een jonge president uit het bedrijfsleven die niet alleen van zijn ongewone privébestaan een open boek had gemaakt, maar ook van plan was om de goudgerande deuren van de republiek open te gooien. De tijd van vriendjespolitiek, creatief boekhouden en politiek om de politiek was voorbij. Sober begrotingsbeleid, pragmatisme en sociale dialoog werden de norm.

Dit heet moderne politiek!

# ‘Landen voortgekomen uit de Reformatie hebben een voordeel op hun buren: ze hebben geen luiken voor de ramen’, schrijft Debray (die vervolgens met clichés strooit over prostituees die in Amsterdam ‘in een vitrine’ staan). In Frankrijk gold het oude spreekwoord ‘Pour vivre heureux, vivons cachés’ (om gelukkig te leven, leef je verborgen). Maar een ‘goede protestant’, schrijft Debray, ‘heeft niets te verbergen’.

Paul Ricœur

Het is verleidelijk om de oorsprong van Macrons vermeende ‘protestantse ethiek’ (volgens Weber immers zeer compatibel met het kapitalisme) te herleiden tot de filosoof Paul Ricœur, zoals Debray doet. Macron hielp (de protestantse) Ricœur, denker over een ‘sociaal christendom’, in zijn studietijd met de redactie van enkele van zijn vele boeken. Macron heeft Ricœur (1913-2005) zijn ‘leermeester’ genoemd en zelfs gezegd dat het de filosoof was die hem in de richting van de politiek duwde, ‘omdat hij dat zelf niet had gedaan’. Ricœur probeerde liberalisme met gematigd links te verenigen, schrijft Debray, en stuurde Macron, via de evengoed protestantse sociaal-democratische oud-premier Rocard naar het idee van openheid, compromis en pragmatisme.

# Macron leerde van Ricœur ‘nooit te bezwijken voor gemakkelijke emoties of beweringen’, schrijft hij in zijn campagneboek Révolution (dat onder de misleidende noemer ‘autobiografie’ in het Nederlands is vertaald). Hij leerde ook je nooit ‘op te sluiten in een theorie zonder die te toetsen aan het werkelijke leven’.

Dit betekent een belangrijk kritiekpunt op de huidige sociaaldemocratie.

# Dat hebben de Fransen geweten. Macron wilde op alle mogelijke thema’s ogenschijnlijk tegengestelde opinies verenigen om tot pragmatische oplossingen te komen. Hij zei ‘op hetzelfde moment’ links en rechts te zijn. En même temps: die in iedere toespraak terugkerende woorden zijn in de Franse politiek inmiddels een gevleugeld begrip geworden. Een 24-uursnieuwszender, die zijn succes nochtans te danken heeft aan de extreme politieke polarisatie van de laatste jaren, heeft inmiddels zelfs een uitzending Et en même temps gedoopt.

# Wie Macrons eigen boek leest, begrijpt wat hij bedoelt. Het is te makkelijk, zoals vaak is gebeurd, om hem louter (neo-)liberaal te noemen. (Het helpt natuurlijk niet dat hij een tijdje bij een zakenbank heeft gewerkt, erkent hij ook zelf.) Hij gelooft in zelfontplooiing en eigen verantwoordelijkheid, maar ook in een sterke (‘Jacobijnse’) overheid die kansen creëert, zodat iedereen zijn vrijheid optimaal kan benutten en de zwaksten beschermd worden.

Dit is voor Franse begrippen revolutionair want erg modern en eigentijds.

# Zo hecht hij aan goed onderwijs, in het bijzonder in probleemwijken. Terwijl vooral zijn liberalisering van arbeidswetgeving de laatste tijd veel pers kreeg, slaagde hij er stilletjes in om al bij aanvang van dit nieuwe schooljaar de laagste klassen in de zwaarste banlieues te halveren. Het bedrijfsleven mag gedacht hebben dat Macron de onzichtbare hand van de markt zijn gang liet gaan, maar om Franse banen te behouden, deinsde hij er al in zijn tweede maand niet voor terug om een grote scheepswerf te nationaliseren. ‘Kortom: de markt, ja, maar niet te wild’, schrijft Debray. ‘De ondernemer, ja, maar niet de gemene patron.’

Romanfiguur

# Politici schrijven er in Frankrijk op los, maar het naar lokale maatstaven aanstekelijk optimistische boek van Macron is geen gemakzuchtige invuloefening. Hij geeft een lucide analyse van de vele beren op de weg naar modernisering van het oude, geblokkeerde land.

# Maar dat zijn verkiezing toch ook gewoon van toevalligheden aan elkaar hing, bewijst schrijver Philippe Besson, een vriend van Macron, in het net verschenen Un personnage de roman. In Nederland hebben we de documentaire Jesse, in Frankrijk is het traditie geworden om een romancier te laten meelopen bij een verkiezingcampagne: Laurent Binet volgde in 2012 Hollande, Yasmina Reza deed Sarkozy.

# Het resultaat is vaak pover. ‘Emmanuel M.’ zoals Besson hem noemt, wordt gepresenteerd als berekenend, extreem zelfverzekerd en als man van de literatuur (hij schreef enkele ongepubliceerde romans en lijkt met zijn vrouw vooral in literaire verwijzingen te communiceren). Hoewel Besson steeds probeert er een literaire draai aan te geven (Is Macron Balzacs Rastignac of toch een held van Fitzgerald?) zit er, ondanks de spannendste campagne sinds mensenheugenis, weinig vaart in het boek. Een geschikte romanheld is Macron sowieso niet.

Misschien is dat wel een les. Ja, Macron is een ‘kind van het eind van de ideologieën’, maar hij dankt zijn verkiezing ook aan een forse dosis serendipiteit.[1] En dat weet hij. Van kritische analisten als Régis Debray (maar ook Alain Finkielkraut en Michel Onfray) die een on-Frans schisma zien, trekt de nieuwe Franse president zich ondertussen niets aan, bekent hij aan Besson: ‘Zij kijken met de ogen van gisteren.’

Sterk en gedurfd uitgedrukt! Macron blijft voor mij dus een onverwacht fenomeen die tot veel in staat is. kan een grotere allure ontwikkelen dan Angela Merkel en wordt na haar vertrek de grootste staatsman in de EU. De enge met visie en dat wil zeggen dat er niet met losse flodders gesmeten wordt.

Recentelijke publicaties:

Régis Debray: Le Nouveau pouvoir

Les éditions du cerf, 94 blz. € 8,-

• ●●●●

Emmanuel Macron: Revolutie!

Vert. Vivienne Stringa & Marieke Lodder. Xander, 240 blz. € 19,99

• ●●●●

Philippe Besson: Un personnage de roman

Éditions Julliard, 247 blz, € 18,-

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/09/15/hervormer-die-veel-aan-toeval-dankt-13000484-a1573521

 

[1] Door toeval en scherpzinnigheid – en dus analytisch vermogen – dingen vinden die men niet zocht. Maar dat is het gebruikelijke procedé in de politiek en bij bestuurders, waarin veel voorspelbaar lijkt maar niet is.

Advertisements

‘Macron heeft eerste gevecht met vakbonden gewonnen’ #nrc #vakbonden #economischehervormingen

Tags

Frankrijk

Macron heeft eerste gevecht met vakbonden gewonnen (Peter Vermaas, Economie/nrc, 13-9-17)

De demonstraties tegen de plannen van de Franse president Macron om de arbeidsmarkt te hervormen vielen mee.

# Als de opkomst voor de stoet van Bastille naar Place d’Italie een indicatie is voor de ‘hete herfst’ die Franse analisten voorzien hadden, dan heeft Macron de eerste slag gewonnen. De organiserende vakbond, de van oorsprong communistische CGT, schatte het aantal demonstranten op 60.000. Onafhankelijke bronnen hebben het over minder dan de helft daarvan. Op 180 plaatsen in Frankrijk werd geprotesteerd, maar nergens was de opkomst zo hoog als bij de protesten die in 2016 uitbraken toen Macrons voorganger François Hollande op vergelijkbare wijze de arbeidswetgeving wilde flexibiliseren. Toen gingen er haast bij iedere demonstratie zo’n 100.000 mensen de straat op.

# Dat heeft vooral te maken met de wijze waarop Macron en zijn regering de afgelopen maanden te werk zijn gegaan. Wekenlang is met vakbonden overlegd. Macron wil onder andere een maximum vergoeding instellen bij onterecht ontslag en hij wil het mogelijk maken dat werknemers in kleine bedrijven zonder vakbond met de baas over arbeidsvoorwaarden kunnen onderhandelen. Het idee is dat bedrijven dan makkelijker investeren en banen creëren teneinde het al dertig jaar structureel hoge Franse werkloosheidscijfer te keren.

We wisten al dat Emmanuel Macron een jonge slimme politicus is en dat heeft hij hierbij al weer bewezen. Hij zal zijn plannen kunnen gaan uitvoeren en de Frans-Duitse as is weer in volle glorie hersteld, bij gebrek aan tegenwicht door de kleinere EU-lidstaten.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/09/12/macron-heeft-eerste-gevecht-met-vakbonden-gewonnen-12967082-a1573205

 

De misleidende kop van NRC ten aanzien van Macron @nrc @eu #hervormingenfrankrijk

Tags

Emmanuel Macron

Macron: Van Messias tot kop van Jut (Peter Vermaas, Buitenland/nrc, 29 augustus)

DALENDE POPULARITEIT FRANSE PRESIDENT | Een aantal missers van mensen uit zijn omgeving en de traditionele Franse afkeer van hervormingen spelen Macron parten.

Deze kop suggereert een feit, maar dat feit bestaat alleen via opiniepeilingen. Het is nog geen feit dat de president de kop van Jut is geworden; alleen het werktempo van Macron met zijn 4 uur slaap (waarover al eerder gewag werd gemaakt) maakt dat de Franse bevolking nu inziet dat de hervormingsgezindheid van deze nieuwe president serieus genomen moeten worden en dus slaat hen de schrik om het hart. Want het klonk wel allemaal stoer in de verkiezingscampagne en zeker na de mislukking van zijn voorganger die er hoegenaamd niets van maakte, was de nieuwe belofte in de persoon van Emmanuel een noviteit. Maar het moet met die hervormingen – waar de Fransen niet acht aan gewend zijn – niet al te vlot gaan lopen, want dan slaat de angst toe, want voor de gevestigde orde betekent het alleen een achteruitgang. Zonder clientélisme werkt Frankrijk niet en raakt men in de war. Toch is dat een noodzakelijk proces omdat de EU geen stilstand in Frankrijk kan veroorloven. Daarom wordt terecht vastgesteld dat:

# „Fransen haten hervormingen”, zei Macron zelf afgelopen week in Boekarest. „Zodra we hervormingen kunnen voorkomen, doen we het.” Dat klopt niet helemaal: in onderzoeken zeggen Fransen vóór (arbeidsmarkt)hervormingen te zijn. Maar zodra ze dat zelf treft, komen ze in het geweer. Met een flexibilisering van de arbeidsmarkt naar Scandinavisch voorbeeld (‘flexi-sécurité’) hoopt hij een eind te maken aan twee decennia massawerkloosheid. Daarna volgen onder andere een herziening van het pensioenstelsel en een nieuwe werkloosheidsverzekering voor zelfstandigen. „Ik aanvaard onze impopulariteit”, zei regeringswoordvoerder Christophe Castaner zondag, „maar op voorwaarde dat daardoor het land transformeert.”

Deze beleidslijn van de regering-Macron is dus volkomen terecht want zonder een hervormd Frankrijk stort de EU in en is er geen voorbeeld voor de zuidelijke euroflank. De kop dient dus te luiden: Macron wordt getest op uithoudingsvermogen: ‘Van Messias van de campagne dreigt een kop van Jut te ontstaan’.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/08/28/macron-van-messias-tot-kop-van-jut-12714695-a1571404

Macron is goed bezig via het vluchtelingenthema @trouw @eu #vluchtelingenstroom #mensenhandel

Tags

asielzoekers

Macron wil stevig plan voor migranten (Kleis Jager, Parijs, buitenland/Trouw, 3 augustus)

OPVANGCENTRA De Franse president Macron gaat de problemen rond migratie te lijf. In eigen land, maar ook in Libië, waar hij ‘Hotspots’ wil openen voor asielzoekers.

Hoewel er afgelopen weken al meer soortgelijke beschouwingen zijn verschenen in andere kranten, zoals bijvoorbeeld nrc: https://www.nrc.nl/nieuws/2017/07/27/macron-asielhotspots-oprichten-in-libie-a1568101, brengt het lezen van deze Trouwtekst mij tot andere impulsen dat bij al die andere kranten. Voor Macron kan zijn migratieplan de proef op de som of lakmoesproef worden van zijn algehele hervormingsstrategie, waar inmiddels al veel twijfels over gepubliceerd zijn van vooral commentatoren die moeite hebben om geduld op te brengen. Macron kan de uitverkorene worden om de EU te hervormen of politiek te transformeren waar inertie op dit moment de boventoon voert. Door het goede voorbeeld binnenslands te geven, kan hij met zijn op te bouwen gezag ook binnen het EU-kader als de makelaar en bruggenbouwer tussen Oost- en West-Europa en in mindere mate de N-Z-tegenstelling tot moderne economische formule ombouwen, want over dat basisbegrip van de economie bestaat EU-breed geen consensus.

Geen wonder omdat de EU geen politieke unie is of een politieke eenheid ooit kan worden, want daarvoor ontbreekt de basis in de vorm van de geboorte van een natiestaat. Maar dat waren 18^e en 19^e-eeuwse natiestaatideeën of –noties, die inmiddels zijn achterhaald. De ‘natiestaat’ of in EU-verband de ‘lidstaat’ blijft het geografische – want historisch gegroeide kerngegeven van ideale omvang van de verhouding tussen burgers en bureaucratie – met de overal bestaande nationale soevereiniteit, zodat voor de moderne ‘lidstaat-EU’ de ‘klassieke’ natiestaat kan worden gelezen en begrepen.

Macron kan ook een EU-breed organisatiestructuur proberen door te voeren door van het migratievraagstuk de primaire opdracht te maken, dus de ‘eerste’ prioriteit onder de vele andere prioriteiten zoals klimaat, milieu, werkgelegenheid, veiligheid en criminaliteit. Vanuit het migratiedossier kan dus een basisaanpak of –strategie worden ontwikkeld, die ook in de toekomst toepasbaar kunnen zijn voor alle andere prioriteiten.

# President Macron wil hoe dan ook geen migranten meer op straat zien. Niet in Calais, niet in Parijs en ook niet in andere steden.

Dit klinkt niet alleen uiterst voortvarend, maar ook dictatoriaal, maar dat is een schijndictaat. Waarom? Geen migranten op straat betekent mogelijk strijdigheid met mensenrechtenverdragen, maar met ‘die’ strijdigheid worstelen alle EU-lidstaten inmiddels al vele decennia, want het vluchtelingenvraagstuk speelt al veel langer dan deze eeuw. En nooit kon er een adequate oplossing worden gevonden. Dit is punt 1.

Punt 2 is dat mensenrechtenverdragen zoals oorspronkelijk geformuleerd en via het mondiale forum vastgesteld, grosso modo geen antwoord op deze actuele ontwikkelingen met als kernpunt de ‘inbreng’ of ‘bemoeienis’ van mensenhandel en criminele organisaties mogelijk maakt. Er zullen dus EU-afspraken moeten worden gemaakt om tot een uniforme handelswijze te komen en die zullen zo strikt en streng mogelijk moeten worden vastgesteld opdat er geen rechtsongelijkheid wordt mogelijk gemaakt. Dit komt alleen het EU-draagvlak tegemoet.

# Voor het einde van dit jaar beloofde hij vorige week tijdens een bezoek aan een AZC, is het afgelopen met het wildkamperen. En de asielprocedure, die nu meer dan twee jaar in beslag neemt, mag niet meer dan zes maanden gaan duren. Economische migranten wil hij uitzetten.

Het behoeft geen toelichting dat bij slagen van deze (bijna onmogelijke voornemens) het gezag van Macron in de EU gevestigd is en daarmee generaties politici heeft verslagen. De vraag is echter alleen of hij erin slaagt deze drastisch plannen ten uitvoer te brengen. Dapper en gedurfd zijn ze. Geen enkele politicus die dergelijke radicale plannen ooit eerder als belofte heeft gepresenteerd.

# Macron is daarbij vast van plan het probleem bij de wortel aan te pakken, in Libië. Deze zomer zouden in de Fezzan, het zuiden van het land, en in het noorden van Niger en Tsjaad zogenaamde hotspots moeten komen waar Franse ambtenaren van het vluchtelingenagentschap OFPRA asielaanvragen beoordelen. Eind deze maand stuurt Macron een verkenningsmissie naar dit gebied.

Wat is het heerlijk om onder een presidentieel systeem zulke snelle, ‘verstandige’ voorstellen op tafel komen liggen; gedurfd, pionierswerk en alleszins redelijk klinkend in barre omstandigheden zoals de kritische grens tussen draagvlak en noodzaak tot ingrijpen. Kom daar in onze pluriforme democratie eens voor aanzetten!

# Wat is de kans van slagen van deze ‘globale strategie’ van Macron? Het stroomlijnen van de asielprocedure is mogelijk volgens kenners. Maar verder lijken zijn beloften moeilijk in te lossen.

Dat laatste is geen overdreven cynisme want een gemiddeld politicus legt hiermee zijn hoofd in de strop. Maar Macron is geen gemiddeld mens en daarom wordt het uiterst spannend of hij zichzelf niet overschat. Maar zijn intelligentie staat garant voor een nieuw aangezicht van de politiek en het tot heden onbekende verschijnsel van het tonen van realiseerbare durf enerzijds en het hebben van een innerlijk vertrouwen dat het werkelijk realiseerbaar is. Dat het WORDT gerealiseerd.

# Hoe Macron het uitzetten gaat verbeteren is onduidelijk. Afgelopen jaar werden 91.000 illegalen aangehouden, waarvan er 25.000 het land hebben verlaten. Tegen landen die weigeren een migrant terug te nemen valt weinig te doen.

Hiervoor – weigering – is een praktische oplossing denkbaar en waarschijnlijk ook mogelijk: die (Afrikaanse? En enkele Aziatische, zoals Afghanistan, Bangladesh en Pakistan?) landen worden uitgesloten van mondiale overleggremia, en van de bestaande subsidiestromen uit de EU.

# Minstens zo problematisch is het idee van de Afrikaanse hotspots. Het is een revolutionair voorstel, waarover in de Europese Unie is maanden wordt gepraat. Dat het tot nu bij woorden is gebleven, komt omdat Libië – een land met verschillende regeringen en vele milities – onveilig is. Macron heeft in Parijs vorige week Fayez al-Sarrai, de premier van de door de VN gesteunde regering, en Khalifa Haftar, de sterke man van het oosten, een akkoord laten sluiten. Maar het is afwachten wat er van deze afspraken terecht komt. Afgezien van de vraag of het lukt Libië te stabiliseren is een asielloket voor de meeste migranten daar geen oplossing. Volgens een Franse schatting verblijven ongeveer een miljoen migranten in Libië, waarvan een grote meerderheid afkomstig is uit de veilige landen Nigeria, Ivoorkust, Gambia en Bangladesh. Zij stappen zodra zij de kans krijgen op de boot richting Italië. Precies zoals dit jaar al meer dan 112.000 Afrikanen hebben gedaan.

De troefkaart die Macron in handen heeft om een krachtiger EU-geluid te laten horen is dat het in datzelfde EU-belang is dat dit probleem wordt opgelost. Als dat niet gebeurt betekent dat de uiteindelijke ondergang van de EU. Daar zullen de EU-vijanden geen probleem mee hebben, maar als dat ook gepaard gaat met een waarschijnlijke implosie van de mondiale economie, dan gaan ze wel anders piepen.

 

‘De handige politieke alchemist van Europa’ @volkskrant #macron @eu #frankrijk

Tags

Macron

‘Neoliberaal Macron hult zich opeens in de mantel van Karl Marx’ (Arie Elshout, Ten eerste/de Volkskrant papieren editie, 2 augustus 2017)

De verschillen tussen de papieren editie en online van dit artikel wekken verwarring. De kop van de papieren krant lijkt de juiste kop te zijn aangezien Macron inderdaad een politieke duizendpoot kan (en misschien zal) blijken te zijn, grenzend aan de alchemist. Maar de digitale editie met als kop ‘neoliberaal’ gehuld in de ‘mantel van Marx’ lijkt natuurlijk nergens op: de nieuwe president Emmanuel Macron wordt allerwege erkend als links- of sociaalliberaal en dat heeft niets met neoliberaal te maken aangezien het neoliberalisme de harde rechtse want klassieke variant is van het politiek liberalisme. Wie dus verantwoordelijk is voor de koppen van de papieren krant is onbekend, maar twee verschillende koppen is niet logisch en ook Arie Elshout als ervaren journalist zal zich verbijten.

Franse bloed kruipt waar het niet gaan kan Bijna niemand had dat verwacht: een soort neoliberaal aan het roer in Frankrijk. Maar nu hij een tijdje in het zadel zit, blijkt Macron uit een heleboel andere ideologische vaatjes te kunnen tappen.

Een sociaal-liberaal als Macron heeft meer verwantschap met het linkse gedachtengoed en dus ook met het marxisme – hoe achterhaald die terminologie ook is – dan het economische neoliberalisme, en dat voor alle duidelijkheid.

. Ook bij Emmanuel Macron. De nieuwe Franse president presenteerde zich bij zijn aantreden als de heraut van een nieuwe tijd. Hij brak met de oude partijen, vormde een beweging, was niet links of rechts en zou zijn land moderniseren en liberaliseren.

Onzin dus om te spreken van ‘het Franse bloed kruipt waar het niet gaan kan’.

Maar het reëel existerende Macronisme bestaat deze zomer vooralsnog uit twee bestofte pronkstukken uit de antiekkast van het Franse staatsinterventionisme: hij nationaliseert een scheepswerf en probeert met staatssteun een noodlijdende fabriek te redden. Macrons nieuwe Frankrijk lijkt verdacht veel op het oude.

Zou het niet kunnen zijn dat Macron ook gebonden is aan het traditionele Franse étatisme en niet als met een toverstaf ineens radicaal het steven kan wenden?

De rest van Europa fronst de wenkbrauwen. Het meest verrast werd het eind vorige week door de ‘tijdelijke nationalisatie’ van de Franse scheepswerf STX in Saint Nazaire bij Nantes. Hiermee wil Macron voorkomen dat de werf wordt overgenomen door de Italiaanse scheepsbouwer Fincantieri. De president verdedigt de spectaculaire stap met een verwijzing naar het strategisch belang van STX.

Waarom wachten de commentatoren niet tot het ‘echte’ nieuws zich heeft ontwikkeld in plaats van te gaan speculeren wat er aan de hand is met voornemens?

Maar dat kan niet verhelen dat rond de nationalisatie de geur van het anachronisme hangt in een Europese Unie die de afgelopen decennia juist in het teken stond van privatisering en het afstoten van staatsbedrijven.

Macron zou best eens de ‘gulden middenweg’ aan het ontwikkelen zijn maar daarbij ook stuit op de ingebakken mechanismen van de Franse industriële infrastructuur. Enig geduld lijkt hier wel op de plaats te zijn. Een domme jongen is die Macron beslist niet. En geduld is een schone zaak.

Ook wordt met verbazing gekeken naar de moeite die Macron doet om GM&S Industry, een zieltogende fabriek voor auto-onderdelen, van de ondergang te redden. De Franse regering prest Renault en Peugeot, de autobedrijven waarin de staat een aanzienlijk belang heeft, miljoenenorders te blijven plaatsen bij GM&S.

Deze strategie lijkt gebaseerd op een poging om de ijzeren hand van de Franse vakbonden zoveel mogelijk te omzeilen aangezien zijn eigen plannen op grote weerstand stuiten bij die traditionele macht in Frankrijk, waarmee dat land is blijven steken in de 20^e eeuw.

Deze actie staat haaks op uitspraken die Macron als presidentskandidaat deed. Hij zei toen geen ‘demagogie’ te willen bedrijven door gemakkelijke beloften te doen over het redden van verouderde fabrieken. Zijn woorden van toen worden gelogenstraft door zijn daden van nu.

Dit moet eerst worden afgewacht of het werkelijk zo zal gaan uitpakken.

Mogelijk probeert hij heel slim wat krediet te winnen voor hij over een paar weken zijn arbeidsmarkthervormingen presenteert. Die vormen al lang een van de heetste hangijzers in de Franse samenleving en als zodanig de grote lakmoesproef voor Macron als hervormer. ‘Het is duidelijk dat de nieuwe regering niet wil dat in de eerste weken van haar mandaat al meteen een onderneming ten onder gaat’, citeert een krant een bron uit het Franse bedrijfsleven.

Dit is al verstandiger taal.

Gewiekst is de jonge Franse president zeker. Hij lijkt de dialectiek in zijn bloed te hebben zitten, zo handig speelt hij met tegenstellingen. Hij presenteert zich als een modernist maar spiegelt zich met pompeuze optredens in Versailles als de hedendaagse versie van de 17de-eeuwse Zonnekoning. Hij voerde campagne als anti-populist maar strijdt als een Marine Le Pen voor een betere bescherming van de eigen burgers tegen wat hij noemt de oneerlijke concurrentie door goedkope Poolse arbeiders.

Macron is een kosmopoliet, maar als een nationalist maakt hij zich binnen de EU sterk voor instrumenten om ‘buitenlandse investeringen te screenen met het doel risico’s voor de nationale veiligheid te beperken’. Hij was voor Europa de anti-Trump maar hij streelde als geen ander Trumps ijdelheid en dorst naar erkenning door hem uit te nodigen voor de militaire parade van de 14de juli.

De ‘traditioneel’ economisch-culturele verschillen binnen de EU zijn enorm en dus moet er worden geroeid met de riemen die er zijn. De EU is geen eendrachtige unie, zoals dat inmiddels door de praktijk van alle crises overduidelijk is gebleken.

Macron laat zich niet zo gemakkelijk in een hokje plaatsen. Ideologisch gezien is hij op dit moment een van de interessantste en spannendste leiders in Europa. Hij paart de Franse Colbertistische traditie van staatsinmenging met het besef dat neoliberale markthervormingen nodig zijn, maar vergeet daarbij niet de populistische behoefte aan het beschermen van burgers tegen de nadelen van globalisering en internationale concurrentie. De tijd zal leren wat uit deze ideologische alchemie voortkomt.

Het blijft verbazingwekkend dat het begin van dit artikel zo’n andere sfeer uitademt dan deze slotalinea’s. Dat zal wel aan mij liggen. Vandaar mijn kanttekeningen.

https://www.volkskrant.nl/4509199?utm_source=VK&utm_medium=email&utm_campaign=20170802|ochtend&utm_content=Neoliberaal%20Macron%20hult%20zich%20opeens%20in%20de%20mantel%20van%20Karl%20Marx&utm_term=40727&utm_userid=c4e15096-5da2-4cc7-ac79-6f9a61c6f2a4

 

PvdD wil verbod op import onduurzame soja en palmolie in navolging van Macron en klimaatbeheersing #klimaatverdragParijs @eu

Tags

Duurzaamheid

Datum nieuwsfeit: 14-07-2017

Bron: Partij voor de Dieren 

PvdD wil verbod op import onduurzame soja en palmolie

De Franse regering gaat een verbod instellen op de import van onduurzame soja en palmolie. Dit in het kader van het klimaatakkoord en vanwege de noodzaak om regenwouden en bossen te behouden. De miljoenen bomen die gekapt worden zijn immers hard nodig om CO2 op te nemen. De Partij voor de Dieren is daarom van mening dat dit Franse initiatief zo snel mogelijk navolging moet krijgen in Nederland en stelde er vragen over.

Jaarlijks gaat een oppervlakte van 13 miljoen hectare bos (ongeveer de oppervlakte van Griekenland) verloren, voornamelijk door de productie van hout en pulp, rundvlees, soja en palmolie. Nederland heeft hier een wezenlijk aandeel in als een van ‘s werelds grootste importeurs van palmolie en soja.

Ruim de helft van de soja en een derde van de palmolie die gebruikt worden voor de veevoersector voldoen niet aan de duurzaamheidscertificaties, die toch al gebaseerd zijn op zeer zwakke criteria. Daarom wil de PvdD op korte termijn minstens eenzelfde verbod op onduurzame soja en palmolie als Frankrijk nu heeft ingesteld.

http://www.nieuwsbank.nl/inp/2017/07/14/P005.htm/PvdD-wil-verbod-op-import-onduurzame-soja-en-palmolie

 

‘Met een radicale doorstart, goede timing en een dosis wilskracht kun je een eind komen’ @CarolineGruyter @nrc @eu #inwendigehervorming

Tags

revolutiezonderslachtingen

Links-rechts denken is passé (Column Caroline de Gruyter, In Europa, In het nieuws/nrc, 8 juli)

Dit gaat over één land. Maar als je uitzoomt en naar de wereldleiders kijkt die deze week in Hamburg waren, zie je iets dergelijks. Sommige G20-landen – VS, VK, Italië, Brazilië – beleven politieke aardverschuivingen. De G20 zelf is een product van de wereld van gisteren: de naoorlogse orde die erop gericht was om zoveel mogelijk landen aan boord te krijgen. Die orde is weg. De VS accepteert de plichten van mondiale supermacht niet meer. China wordt steeds belangrijker. Turkije en Rusland bedrijven weer ouderwets machtspolitiek. Het is één grote reset.

Veranderende landen, veranderende wereldorde. Europa zit ertussen, als ham in de sandwich. Ook zij krijgt een transformatie. Taboes sneuvelen, oude reflexen over links-rechts of Europees-nationaal raken onklaar – in Brussel en de hoofdsteden. Alles gaat bewegen, let maar op. Net als met Macron weten we niet waar het op uitdraait. Eén ding weten we wel: voor zo’n revolutie is geen bloedvergieten nodig, of totale destructie van alles wat eraan vooraf ging. Met een radicale doorstart, goede timing en een dosis wilskracht kun je een eind komen.

Het zal zelfs geen kwestie zijn van een voorzichtig ‘een eind komen’, maar komen we precies aan op het einddoel, te weten een democratisch, gezond economisch en sociaal EU, dat uiteindelijk een wereldwijde aantrekkingskracht zal ontwikkelen. Dit dankzij de verkeerde persinschattingen die al sinds de aanloop van Macron tijdens zijn campagne zijn ingezet. De meeste commentatoren zaten we geheel naast, zoals Caroline dat zo effectief heeft beschreven en dus zit de journalistiek met een kater en misschien ook FVD van Baudet die zijn kansen op langere termijn ook moet zien slinken. Ook al klinkt zijn ‘karteldemocratie’ trendy, maar het komt gewoon neer op conservatisme versus natuurlijke hervormingsdrift. Het is niet anders. Bij de laatste is het valse bravoure, bij Macron blijkt het visie te zijn, die weinigen wilden herkennen of zien. Hij blijkt de staatsman-visionair, koning-koopman. Daar kunnen we nog veel plezier van beleven. Eindelijk weer visie waar dat ontbreekt in de VS, Afrika en Azië. Lang leve de hervormde EU van de toekomst!

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/07/08/links-rechts-denken-is-passe-11726188-a1566031

Emmanuel Macron lijkt uit het juiste hout gesneden blijkens een goed interview met huidige ambassadeur @nrc @eu #frankrijk #macron

Tags

EU

‘Je moet vaak naar Parijs om mee te praten over Europa’ (Peter Vermaas, Buitenland/nrc, 5 juli)

Ed Kronenburg Nederland moet het contact met Frankrijk intensiveren om mee te kunnen praten over de toekomst van de EU, zegt de vertrekkende Nederlandse ambassadeur in Parijs, die deze zomer naar China verhuist.

Peter Vermaas

4 juli 2017

Met de verkiezing van Emmanuel Macron tot president van Frankrijk verschuiven de Europese verhoudingen. Nadenken over de toekomst van de EU mag weer, moet zelfs. „Macron”, zegt Ed Kronenburg (65), tot deze zomer de Nederlandse ambassadeur in Parijs, „had de moed Europa op de agenda te zetten. Hij wil in alle lidstaten discussie: mensen moeten er iets van kunnen vinden.”

Heel goed uitgangspunt. Nu nog gaan waarmaken!

Maar Nederland zit zonder regering en zoekt na de Brexit „nieuwe vrienden”. Ambtenaren vragen zich vertwijfeld af of de toekomst van de EU wel deel uitmaakt van de formatiebesprekingen. „Macron kijkt naar de lange termijn”, constateert Kronenburg. „Ook voor ons geldt dat we moeten weten waar we willen uitkomen.”

U bedoelt: we moeten in Nederland een visie op Europa ontwikkelen?

De gelouterde diplomaat kijkt geschrokken, kiest zijn woorden liever zelf. „Dat klinkt wat aanmatigend. Laat ik zeggen dat het goed is de Nederlandse gedachtevorming erover verder te bepalen.”

Moeten we nieuwe vrienden zoeken?

„Die vrienden hebben we. Maar het belang van verdere contacten met Frankrijk is niet afgenomen. Je moet horen wat er speelt om te kunnen meepraten over die Europese toekomst. Het was goed dat Rutte en Koenders hier onlangs al waren.”

Want als je niet aan tafel zit, dan sta je op het menu?

„Dat wordt vaak gezegd, ja. Maar we zouden zwaar op de maag liggen. Dit is het juiste moment om aan tafel te zitten, om het contact met de Fransen te verdiepen.”

Hoe dan?

„Je moet elkaar vaker treffen, ook buiten de reguliere EU-ontmoetingen om. De Fransen en de Duitsers zien elkaar bij wijze van spreken dagelijks.”

Kijkt Nederland al te pragmatisch naar de EU?

„Pragmatisch is prima. Macron weet dat er kritiek op de EU is en er dingen moeten veranderen. Hij zoekt het goede midden tussen wat snel zichtbaar gemaakt kan worden en de lange termijn. Er zijn volgens hem desnoods verdragswijzigingen nodig om het draagvlak te vergroten.”

Zo hebben we een Nederlands politicus nooit horen praten! Er komt weer leven in de brouwerij na de gezapige Nederlandse vijver van onbespreekbare politieke taboes.

Hij wil dingen die wij niet willen.

„Hij heeft het niet alleen over een eurobegroting of een parlement voor de eurozone. Hij praat ook over de institutionele vormgeving, de rol van het Europees Parlement, het aantal commissarissen, het veiligheids- en defensiebeleid, over migratie. Als de geopolitieke verhoudingen zo veranderen als nu, zijn we in Europa meer dan ooit op elkaar aangewezen.”

Bravo!

De omnipresente Kronenburg kwam in 2012 naar Parijs nadat hij vier jaar secretaris-generaal was op Buitenlandse Zaken. Namens de ministers Verhagen en Rosenthal voerde hij ingrijpende bezuinigingen door. Een deel is al teruggedraaid.

„In deze snel veranderende wereld moet je direct kunnen inspelen op nieuwe situaties. Naar een Fransman, Duitser of Amerikaan wordt per definitie geluisterd. Wij moeten het vaak meer van onze kwaliteit hebben. Als migratie belangrijk is, moet je meteen mensen beschikbaar hebben die zich daar mee bezighouden. Dan moet je wel een buffer hebben.” Die ruimte is er niet, zegt hij. „Door de bezuinigingen is er niet veel flexibiliteit meer.”

Het werkt hier anders?

„Het werkt overal anders. Het gaat erom dat je over en weer respect hebt, je elkaar kent en iets begrijpt van de culturele achtergrond. Je moet weten hoe een betrokkene in elkaar steekt en waar hij vandaan komt, en op basis daarvan je aanpak bepalen. Het is onvoldoende te zeggen: zo denk ik erover. Het is de bedoeling de ander zover te krijgen dat hij er óók zo over denkt.”

Al vroeg smeedde Kronenburg contacten met Macron en zijn entourage. Minister Macron was in 2015 bij de Tourstart in Utrecht. Hij is „iemand die Nederland kent” en „wil begrijpen”. Toen hij vorige maand Rutte en Koenders in het Élysée ontving, zei hij zich bij zijn economische hervormingen door het Nederlandse overlegmodel te willen laten inspireren. „In dat gesprek met Rutte zaten twee heel pragmatische mensen aan tafel. Macron durft te zeggen dat Frankrijk financieel-economisch moet hervormen voor het de europlannen op de agenda kan zetten. Dat vinden wij ook.”

Macron is de eerste Europese staatsman die dus het nationale aan het internationale verbindt. Eerst orde op zaken stellen in eigen land[1]  

“Macron koppelt pragmatisme aan realiteitszin. Zo zijn wij ook.”

Kunnen wij meer met Macron dan met zijn voorgangers?

„Macron staat voor onze aanpak: tegenstellingen niet aanzetten maar overbruggen. Hier gebeurt het binnen zijn eigen partij, maar het lijkt op hoe het in ons coalitieland gaat. Hij probeert een eind te maken aan de links-rechts-tegenstelling, waarvan hij vindt dat die niet meer bestaat. Het gaat tussen open en gesloten.”

Dat vindt u ook?

„Absoluut. Zeker in Frankrijk. Hier hebben links en rechts altijd scherp tegenover elkaar gestaan. Ik was vorig jaar bij Macrons eerste bijeenkomst in Parijs. Hij was nog minister, een verkiezingsbijeenkomst. Je merkte dat het verhaal klopte, dat het de mensen enorm aansprak. Zijn verkiezing is echt een revolutie.”

Macron lijkt de eerste Europese politicus te worden met democratie en rebelse hervormingsgrift in zijn geven terwijl hij alleen te maken heeft met Europese collega’s die machtsbewust zijn en enorme egotrippers. Macron kan vanwege zijn vrijhandelspolitiek en achtergrond als bankier ook zo getypeerd worden – welke bankier is immers geen egotripper en winstbelust? – maar zijn principiële democratische geneigdheid maken dat in hem een echte revolutionair schuil gaat die het oude verkalkte Frankrijk als een Feniks uit zijn as doet oprijzen.

Kan Nederland daarvan profiteren?

„Ja. Macron koppelt pragmatisme aan realiteitszin. Zo zijn wij ook.”

Het ziet er dus naar uit dat we van Macron heel veel kunnen leren en dat hij de EU nieuw elan kan geven, waar we allemaal voordeel bij hebben.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/07/04/je-moet-vaak-naar-parijs-om-mee-te-praten-over-europa-11613478-a1565538

[1] Zie in dezelfde krant: ‘Frankrijk moet voor 60 miljard euro bezuinigen’ (eveneens Peter Vermaas): Premier Philippe laakt de “onacceptabele” overschrijdingen onder Hollande.

Voorbarige uitspraken over trekjes van een zonnekoning inzake president Macron @parool #politiekevervormingen @nrc

Tags

Emmanuel Macron

Trekjes van een zonnekoning (Lex Boon, NIEUWS/Het Parool, 4 juli)

Macron | President presenteert beleidsplan in Versailles

President Emmanuel Macron wil er een jaarlijkse traditie van maken: een Franse ‘State of the Union’. De Assemblée Nationale en de Senaat kwamen naar Versailles om naar hem te luisteren.

# Macron vond zijn eigen beleidsplan belangrijk genoeg om Versailles te gebruiken.

Het valt op dat alleen NRC nuchter genoeg blijft om Macron niet al direct van ‘trekjes van een zonnekoning’ toe te dichten vanwege het vanaf nu jaarlijkse gebruik van Versailles voor zijn beleidsplannen voor het nieuwe parlementaire seizoen. Maar in het gepolariseerde Frankrijk riep dit voornemen direct protest op van oppositionele partijen:

# Dat zorgde al vóór d toespraak voor veel kritiek over de keuze voor eenrichtingsverkeer. Meerdere parlementsleden bleven uit protest weg en de vergelijking met Zonnekoning Lodewijk XIV werd al snel gemaakt.

Aangezien Macron al zijn verkiezingsbeloften nu in grote lijnen heeft uitgewerkt, waaronder traagheid (sabotage) van de beide Kamers te ‘bestraffen’ met verkleining van het aantal leden in beide Kamers, maar vooral de invoering van ‘een dosis evenredige vertegenwoordiging’ waardoor de bevolking beter vertegenwoordigd wordt dan in een districtenstelsel en vooral het vaker – meerdere keren per jaar – gebruik maken van referenda, waarvoor in ons land grote belangstelling bestaat, is geen reden om al direct van autocratische of Zonnekoningtrekken te gaan spreken. Het feit dat Macron in de achterliggende weken al voldoende nieuw bloed heeft binnengebracht binnen de beide Kamers, zegt al genoeg over zijn democratische hervormingsdrang. Daarom valt het tegen dat er op internet al voldoende kritische geluiden te lezen (zie hieronder) zijn, wat onvergelijkbaar is met de Franse protesten die vanuit het oude bestel hun eigen afgang aan zichzelf te verwijten hebben.

https://www.bnr.nl/nieuws/internationaal/10326025/de-monarchistische-trekjes-van-macron

http://politiek.tpo.nl/2017/07/02/is-emmanuel-macron-nieuwe-zonnekoning/

https://www.powned.tv/artikel/zonnekoning-erdogan-trekt-in-megapaleis

Tot slot, zoals gezegd het juiste journalistieke voorbeeld van nrc ondanks de zwak gekozen kop:

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/07/03/zonnekoning-macron-houdt-het-elysee-potdicht-11563541-a1565423

‘De opkomst van Macron is nog verbijsterender dan die van Blair’

Tags

Macron

Hij had niet eens een oude partij nodig om op de fundamenten daarvan een nieuwe op te bouwen

Door: Bert Wagendorp, de Volkskrant, 8 juni 2017

Twintig jaar en 37 dagen geleden, op 2 mei 1997, werd in Groot-Brittannië Tony Blair, nog net geen 44, gekozen als de nieuwe premier. Labour boekte de grootste overwinning sinds mensenheugenis en bezette in het Lagerhuis 419 van de 659 zetels. Blair zette in op krachtige modernisering, doopte zijn partij om tot New Labour en Groot-Brittannië tot Cool Britannia.

Het waren mooie tijden om correspondent in Londen te zijn: de euforie was overal en het gezapige Engeland bruiste van enthousiasme. Als het paradijs ergens zou ontstaan – met minder nam Blair geen genoegen – dan was het in Londen en wijde omstreken.

Een jaar later was de euforie voorbij en begon voor Blair het gewone leven als politicus, met alle problemen vandien. Cool Britannia was weer gewoon Naff Britannia geworden, Slonzig Brittannië. Niet dat Blair helemaal niks bereikte; maar de grote beloften die hij met zich had meegedragen Downing Street 10 in, de illusies van een nieuw, ander, beter, mooier land, waren een paar jaar na zijn aantreden grotendeels verdampt. De schitterend geformuleerde idealen (‘Groot-Brittannië, een baken voor de wereld!’) waren vermorzeld onder de molenstenen van de harde realiteit. Toen hij zijn land in 2003 de oorlog in Irak insleepte, was hij een ordinaire politicus geworden en was de Verlosser in geen velden of wegen meer te bekennen.

Twintig jaar en vijf dagen na Blairs historische zege kwam in Frankrijk Emmanuel Macron aan de macht. Net als Blair een links-liberaal die niet bleek wegtrekt van rechtse oplossingen. Net als Blair zou je hem iemand van wat destijds de Derde Weg heette kunnen noemen, die tussen liberalisme en sociaal-democratie in. Macron was bij zijn aantreden nog jonger dan Blair destijds, 39. Net als Blair met Chery heeft hij een inspirerende, invloedrijke en politiek geëngageerde echtgenote, Brigitte.

Macron heeft aangekondigd dat hij Frankrijk rigoureus zal moderniseren. Komend weekeinde is de eerste ronde van de parlementsverkiezingen en de verwachting is dat Macron na de tweede ronde, een week later, over een ruime meerderheid zal beschikken.

De razende opkomst van Macron is nog verbijsterender dan die van Blair. Hij had niet eens een oude partij nodig om op de fundamenten daarvan een nieuwe op te bouwen, hij begon gewoon zijn eigen beweging. Minder dan zeven maanden geleden stelde hij zich kandidaat, met zijn En marche!, tegenwoordig LREM geheten.

Het is alsof Klaas Dijkhof (36) zich volgende maand zou losmaken van de VVD en zich bij de verkiezingen van juni 2018 (na de val van Rutte III) met zijn beweging Hier komt Klaas! een meerderheid in de Tweede Kamer zou verwerven, premier zou worden en zou aankondigen Nederland economisch en sociaal eens even helemaal ondersteboven te gooien en opnieuw in de steigers te zetten.

Het is de vraag hoe het Macron en zijn plannen zal vergaan. De cynicus zal wijzen op het lot van Blair (en dat van Obama), de helaasheid der dingen en de stugge werkelijkheid die zich per definitie verzet tegen verandering.

Vanaf ons terras in een dorp in de Provence kijk ik naar de Mont Ventoux. Je kunt je optimistisch voornemen er tegenop te fietsen, maar ver voor de top kom je erachter dat hij tegenwerkt, helemaal geen zin heeft zich te laten bedwingen en je het liefst met hoop en al zou vermoorden.

Maar, zo is het ook, soms lukt het en kom je boven.

Gelukkig bestaan er nog vele verrassingen in deze wereld!

http://www.volkskrant.nl/4499616?utm_source=VK&utm_medium=email&utm_campaign=20170608|ochtend&utm_content=Bert%20Wagendorp:%20’De%20opkomst%20van%20Macron%20is%20nog%20verbijsterender%20dan%20die%20van%20Blair’&utm_term=38223&utm_userid=c4e15096-5da2-4cc7-ac79-6f9a61c6f2a4