Hoe Erdogan steeds machtelozer wordt in zijn eigen land @nrc #turkije @eu

Tags

Turkije

Hoe Erdogan één voor één zijn vrienden kwijtraakte (Toon Beemsterboer, Buitenland/nrc, 13 juli)

Een jaar na de mislukte coup lijkt president Erdogan oppermachtig. In werkelijkheid kalft de steun voor hem en zijn partij af. Groepen die hem vroeger steunden, zijn vijanden geworden.

Toon Beemsterboer

12 juli 2017 om 21:21

AFP/OZAN KOSE

Inmiddels zijn we drie maanden verder. Erdogans positie lijkt onaantastbaar. Maar de uitslag van het referendum toont dat de steun voor zijn AK-partij langzaam afkalft. Door de autoritaire koers van de afgelopen jaren heeft Erdogan steeds meer bevolkingsgroepen in het diverse Turkije van zich vervreemd.

Polarisatie aanwakkeren

„Erdogans repressieve politiek, en zijn tactiek om polarisatie in de samenleving aan te wakkeren, worden voor veel mensen steeds duidelijker. Zelfs binnen zijn eigen achterban”, zegt Nicolas Cheviron, een Franse journalist die samen met de geograaf Jean-François Pérouse een biografie van Erdogan schreef. „Ik denk dat de elite binnen de AKP het presidentiële systeem niet wilde. Mensen die worden beschuldigd van banden met de Gülenbeweging zijn meestal het rijkst en hoogst opgeleid. De AKP’ers die ‘nee’ hebben gestemd, zullen dat zeker nog eens doen.”

“Erdogan is ervan overtuigd dat westerse landen hem weg willen hebben.”

Cheviron denkt dat deze groep groter zal worden. „Het zal voor Erdogan moeilijker worden om kiezers te behouden, vooral als de economie niet verbetert. Ongeveer 35 procent van het electoraat zal hoe dan ook op hem blijven stemmen.

„Voor deze mensen is Erdogan een halfgod. Maar veel Turken bleken in het verleden pragmatische kiezers. Dus zijn achterban kan nog verder krimpen.”

Op een zijspoor gezet

De AKP van nu lijkt nauwelijks nog op de partij die in 2002 met een grote verkiezingszege aan de macht kwam. Het pro-westerse en hervormingsgezinde beleid is langzaam maar zeker ingeruild voor een nationalistische en conservatief-religieuze koers. Invloedrijke oprichters van de partij, zoals Abdullah Gül, Bulent Arinç en Ahmet Davutoglu, zijn één voor één op een zijspoor gezet.

Lees ook deze reportage van NRC-correspondent Toon Beemsterboer over de ‘mars voor gerechtigheid’ van de Turkse oppositie: Op blaren lopen voor de toekomst van Turkije

Nieuwe mensen, zoals premier Binali Yildirim, zijn gekozen om hun loyaliteit. „Erdogans ministers en adviseurs zijn voor een groot deel opportunisten die achter Erdogan staan omdat hij de leider is”, zegt Cheviron. „Ze hebben veelal dezelfde achtergrond. Ze komen uit Istanbul, hebben geen sterke ideologische achtergrond en zijn heel pragmatisch. Erdogan heeft ze vanaf het begin gebruikt tegen zijn rivalen binnen de partij. Zelfs meer islamistische leden zijn na verloop van tijd uit de partij gewerkt omdat ze te kritisch waren over de autoritaire koers.”

“Nu is er geen enkele macht meer die Erdogan kan stoppen.”

In het begin werd de AKP gesteund door een opmerkelijke mix van kiezersgroepen: liberalen, sociaal-democraten, islamisten en gelovige Koerden. De uitslag van de verkiezingen in 2002 was een politieke aardverschuiving, in de hand gewerkt door jaren van instabiele coalitieregeringen, een economische crisis, en een aardbeving die aan 18.000 mensen het leven kostte. De trage, inefficiënte reactie van de toenmalige regering vergrootte de weerzin tegen de gevestigde politiek.

„De AKP vertegenwoordigde een nieuw begin”, zegt Yasar Yakis, een ervaren diplomaat die destijds geen politieke ambities had. Hij werd gevraagd mede-oprichter van de partij te worden vanwege zijn internationale ervaring – die ontbeerde de jonge partij. Yakis stemde toe, een besluit dat op weinig begrip kon rekenen. „Geen van mijn vrienden op het ministerie zei er iets over, maar ik voelde dat ze er niet achter stonden. Er was slechts één persoon die me erover aansprak. Hij zei dat hij mijn moed bewonderde.”

Ook Dengir Mir Mehmet Firat, een prominente Koerdische leider, werd mede-oprichter van de AKP om een eind te maken aan de oude politiek. „Sinds de oprichting van de republiek zijn minderheden, zoals alevieten, Koerden en islamisten, altijd onderdrukt door de staat. Ik zag de AKP als een kans om te zorgen dat ze dezelfde burgerrechten kregen. In het begin maakte de partij die belofte waar. Maar naarmate Erdogan meer macht kreeg, keerden de repressieve reflexen terug.”

De hervormingsgezinde koers van de eerste jaren was mede de verdienste van Yakis, die als minister van Buitenlandse Zaken invloedrijk was. Hij zag toetreding tot de Europese Unie als een middel om Turkije te ontwikkelen. De hervormingen zouden Turkije helpen om een volwaardige democratie en een sterke economie te worden. „Die inschatting bleek juist. Niemand hield me tegen, want ze zagen de positieve gevolgen. En sommige AKP’ers beschouwden de EU als bondgenoot in de strijd tegen [de seculiere elite in] het leger en de bureaucratie.”

Kortom, hier wordt duidelijk gemaakt dat Erdogan mogelijk zelfs helemaal geen voorstander is van het Turkse lidmaatschap van de EU, maar er als politicus is ingegroeid en dat hij dus ook geen gevaar loopt of het risico oproept dat de EU contramaatregelen over Turkije worden afgeroepen om het kandidaatschap op te zeggen, doordat hij er immers de schuld niet van zal krijgen.

Hij speelt een andere kaart uit: hij krijgt met zijn ministeriele plannen om binnen de EU te spreken – waar het niet verboden wordt – de gelegenheid om zijn propaganda binnen Turkse bevolkingsdelen in de EU voort te zetten en gezien zijn steeds wankeler basis heeft hij geen ongelijk. Maar de aanvraag van het lidmaatschap was niet zijn werk en dus kan hij er geen vuile handen aan maken door opschorting ervan.

Angst voor het leger

De AKP is volgens Yakis ver afgedreven van haar oorspronkelijke pad. In het begin ging Erdogan voorzichtig te werk, uit angst voor een coup of een verbod op de partij. „Bij elk wetsvoorstel hielden we rekening met de reactie van het leger, want we wisten hoe machtig het was. Maar naarmate Erdogan meer verkiezingen won, kreeg hij meer zelfvertrouwen. Hij duldde steeds minder tegenspraak. En ik merkte dat de islamitische wortels nooit ver weg waren. Als je krabde, dan zat de opleiding aan de Imam Hatip-scholen vlak onder de oppervlakte.”

“Naarmate Erdogan meer macht kreeg, keerden de repressieve reflexen terug.”

Erdogan wilde voorkomen dat het leger ooit nog een bedreiging kon vormen voor zijn partij. Daarbij kreeg hij hulp van zijn bondgenoten in de Gülenbeweging, die waren geïnfiltreerd in politie en justitie. Na een serie omstreden rechtszaken, die doorgaans worden aangeduid als ‘Ergenekon’ en ‘Balyoz’, verdween een groot deel van de seculiere legertop achter de tralies, op verdenking van het beramen van een staatsgreep.

Hier wordt vastgesteld dat Erdogan en Gülen ooit bondgenoten waren met het oog op het gemeenschappelijke doel om de seculiere legertop onschadelijk te maken. Gülen vanuit zijn geestelijke leiderschap, – zo stel ik dat zelf vast -, die religie en staat op 21^e-eeuwse basis wilde grondvesten (vandaar zijn grote organisatiestructuur van onderwijsinstellingen), Erdogan als politiek leider die over een nieuw Ottomaans Rijk droomt.

„Dat leek toen normaal”, meent Yakis. „Maar Ergenekon en Balyoz hadden consequenties die niemand had voorzien.” De processen stelden de Gülenisten in staat snel op te klimmen in de militaire hiërarchie, wat culmineerde in de coup.

Dit laatste is een hypothese aangezien de Turkse regering nog steeds geen bewijs heeft kunnen aanleveren om tot juridische processen te komen om de Gülenisten veroordeeld te krijgen. Mocht dat inmiddels namelijk wel al zijn gebeurd, dan had Erdogan niet nagelaten om dat feit luid toeterend de wereld rond te bazuinen om zijn gelijk bevestigd te zien; nu moet hij het nog krijgen. Dat is de zwakte of zelfs achilleshiel van Erdogan geworden. Als het na een jaar niet is gelukt om bewijsmateriaal te verzamelen, dan wordt het heel moeizaam proces en resteert niets anders dan dat de wereld zijn ‘eigen’ waarheid te blijft aanhoren. Zonder dat iemand hem verder nog serieus neemt. Hij heeft met zijn tegencoup zijn eigen graf gegraven zo lijkt het.

Het conflict tussen Erdogan en Gülen was in 2013 uitgebroken, nadat de macht van het leger was gebroken. Gülenisten binnen de politie hadden afgeluisterde telefoongesprekken gelekt, die duidden op corruptie van Erdogans ministers en zijn zoon Bilal. Volgens Erdogan was er met de opnames geknoeid, maar zijn politieke einde leek indertijd nabij.

Dit vormt volgens Cheviron een belangrijk keerpunt. „Toen werd duidelijk: als hij de macht kwijtraakt, dan raakt hij alles kwijt. Om zich te verweren greep Erdogan naar ondemocratische methoden die de rechtsstaat ondermijnden. Dat was zijn enige oplossing.” Yakis: „Het was een kwestie van overleven geworden”.

Paranoia

De afgelopen jaren heeft Erdogan volgens Cheviron steeds paranoïder trekken gekregen. Hij ziet overal westerse complotten. Die angst begon met de Gezi-protesten in 2013, waar volgens hem een ‘internationale rentelobby’ de hand in had. De angst werd versterkt door het conflict met de Gülenbeweging, die volgens hem wordt gesteund door de CIA, en opnieuw gevoed door de couppoging van 2016.

„Ik denk dat Erdogan echt gelooft in deze complotten”, zegt Cheviron. „In toespraken tijdens Gezi refereerde hij aan oud-premier Menderes, die is opgehangen, en oud-premier Özal, die is vergiftigd. Hij ziet zichzelf als het derde slachtoffer. Soms speelt hij er mee, zoals tijdens het conflict met Nederland en Duitsland in aanloop naar het referendum. Toch is hij er wel degelijk van overtuigd dat westerse landen hem weg willen hebben.”

Koerdenleider Firat stapte in 2008 op als vicevoorzitter van de AKP, uit onvrede over het beleid van de partij ten opzichte van de Koerden. Erdogan had de Koerden meer rechten gegeven dan iedere andere Turkse leider, maar dat ging sommigen niet snel genoeg. „Erdogan was niet eerlijk. Hij wilde de Koerden niet echt gelijke rechten geven, slechts een klein beetje.”

Later nam Firat volledig afstand van de partij die hij mede had opgericht. Hij vond dat de AKP het contract met de kiezers had verbroken door aan te dringen op het presidentiële systeem. „Nu is er geen enkele macht meer die Erdogan kan stoppen. Ik ben erg pessimistisch.”

Yakis werd in 2015 uit de partij gezet omdat hij een column schreef in de aan Gülen gelieerde krant Todays Zaman. Een column die hij naar eigen zeggen had genomen op aandringen van de partij. „Ze zeiden: ‘ons buitenlandbeleid wordt door velen in het Westen niet goed begrepen. Jij bent de beste persoon om het uit te leggen in de Engelstalige versie van Zaman’. Dit was me nooit overkomen in de eerste jaren dat de AKP aan de macht was. Het toont hoe de mentaliteit is veranderd. Ze stellen alles in het werk om zich te distantiëren van de Gülenbeweging.”

Na het referendum is Erdogan teruggekeerd als leider van de AKP. Op het eerstvolgende partijcongres heeft hij het partijbestuur flink verjongd. Want van de mensen die bij het referendum voor de eerste keer naar de stembus gingen, stemde 58 procent ‘nee’. Toch is het volgens Yakis nog te vroeg om Erdogan af te schrijven. „Nu denken veel mensen dat hij niet langer de vinger aan de pols van de natie heeft. Maar hij is veel beter in het lezen van het publieke sentiment dan jij en ik.”

Dit is een uiterst leerzame analyse van de situatie in Turkije waaruit voor de EU de conclusie te halen valt dat er minder krampachtig moet worden gedaan over het beëindigen van het ‘aanstaande’ EU-lidmaatschap en het vluchtelingenverdrag aangezien het niet meer dan een papieren werkelijkheid is. Waar de Turkse bevolking, noch de EU-burgers dat lidmaatschap zien zitten, daar zullen de beide groeperingen ook geen traan laten als die procedure feitelijk wordt beëindigd. De politici van beide kampen zullen enige krokodillentranen laten, maar vervolgens wordt er een toost op uitgebracht. Oude idealen van vroeger zijn in dit tijdsgewricht waardeloos geworden. Het is aan de huidige generatie diplomaten en NAVO-militairen om de nieuwe verhoudingen in een passend jasje te gieten en gewoon door te gaan met de alledaagse praktijk. Niets belet hen die te blijven uitvoeren. Niets meer en niets minder. Ook al zal Turkije zijn banden met de Russische Federatie aanhalen. Geen probleem want dat blijven zakelijke overeenkomsten. Het leven gaat gewoon door zoals het gisteren ook al zo was.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/07/12/hoe-erdogan-een-voor-een-zijn-vrienden-kwijtraakte-11957137-a1566475

Advertisements

‘Niet alleen aanhangers Erdogan verdenken Gülen van de coup’; een erg partijdig interview @trouw onwaardig #turkije #erdoganversusgülen

Tags

Turkije

Melvyn Ingleby– 11:23, 12 juli 2017

De islamitische prediker Fethullah Gülen zat achter de mislukte staatsgreep in Turkije, weet onderzoeksjournalist Nedim Sener, en zijn aanhangers moeten worden vervolgd, meent hij.

Nedim Sener kent geen twijfel. De mislukte staatsgreep in Turkije, deze zaterdag een jaar geleden, is het werk geweest van de Gülen-beweging. Bewijzen zijn er te over, zegt hij, er is een motief, en bovendien: “Alleen de Gülen-beweging heeft invloed op alle takken van de samenleving“.

Sener kan het weten. De bekende journalist doet al sinds 2007 onderzoek naar de islamitische prediker Gülen en diens schimmige netwerk. Dat was toen nog gevaarlijk, want de AKP-regering van premier (inmiddels president) Erdogan werkte destijds nauw samen met de gülenisten. Samen met de linkse onderzoeksjournalist Ahmet Sik verdween Sener een jaar in de beruchte Silivri-gevangenis.

Op de avond van de couppoging, deze week een jaar geleden, herkende Sener naar eigen zeggen meteen de hand van de Gülen-beweging. Die conclusie stuitte buiten Turkije juist op scepsis. Een bejaarde imam als brein achter een staatsgreeppoging? Diende die beschuldiging niet vooral de belangen van president Erdogan, die inmiddels een harde machtsstrijd met de Gülen-beweging aan het uitvechten was?

Aanwijzingen

Volgens Sener hoef je geen aanhanger van de AKP te zijn om toch te weten dat Gülen achter de mislukte coup zit. Maar het Westen is zo kritisch op Erdogan, dat het bewijzen tegen Gülen niet serieus genoeg neemt. In Turkije zelf ligt dat anders. Afgelopen jaar verzamelden zowel voor- als tegenstanders van Erdogan aanwijzingen dat de Gülen-beweging achter de coup zat.

Sener heeft zijn lijstje klaarliggen. Zo was daar de rol van theologiehoogleraar Adil Oksüz, een veronderstelde vertrouweling van Fethullah Gülen. “Zijn naam komt in meerdere getuigenissen van gearresteerde putschisten voor. Het blijkt dat hij sinds 2015 samenkomsten organiseerde met legerofficieren.”

Dit is dus geen bewijs voor de juistheid van de aanklacht. Dat ‘Zijn naam in meerdere getuigenissen van gearresteerde putschisten voorkomt. Het blijkt dat hij sinds 2015 samenkomsten organiseerde met legerofficieren.” Het probleem met dit soort beweringen is dat de krantenlezer nog geen hard bewijs in handen heeft en niet kan worden overtuigd dat hier geen sprake is van geruchtenvorming. Waarom ik zelf deze duidelijke stelling inneem en dus openlijk voor de Gülenzijde kies, is dat ik er genoeg van begin te krijgen dat de Turken in dit land consequent voor Turkije blijven kiezen al bestaan hier klaarblijkelijk – gelet het laatste referendum – genoeg tegenstanders van Erdogan. Maar een degelijke krant als nu Trouw die nu iemand aan het woord laat die geen enkel overtuigend bewijs kan aanleveren, vind ik een schande. Waarom nogmaals dat ik geloof in de onschuld van Gülen: zijn foto-uitstraling is uitzonderlijk positief – ik beschouw hem zelfs als de grootste geestelijke ter wereld van dit moment, groter zelfs dan de huidige paus – maar als niet-katholiek merk ik op dat hij het nadeel heeft katholiek te zijn met verkeerde kerkelijke dogma’s; Gülen is daarentegen vrij van dogma – en ik voel/weet op grond van die waarneming dat hij een charismatisch geestelijke is, die alleen door Erdogan misbruikt wordt omdat hij dat charisma ook aanvoelt en weet dat die twee aan elkaar gewaagd zijn.

Een admiraal getuigde dat Öksüz had aangegeven de plannen aan Gülen zelf te zullen voorleggen. Volgens de Turkse officier van justitie keerde Öksüz op 13 juli, twee dagen voor de coup, terug van een tweedaags bezoek aan de Verenigde Staten, waar Gülen in ballingschap woont. Na de coupnacht werd hij aangetroffen in een van de hoofdkwartieren van de putschisten.

Wederom geen schijn van een bewijs.

De voorbeelden gaan door. Zo is er de kolonel die toegaf in opdracht van Gülen te hebben gehandeld, de gegijzelde commandant der strijdkrachten die een gesprek met ‘gewetensleider’ Gülen zou zijn aangeboden, gülenistische politieofficieren die in de tanks van de putschisten werden aangetroffen.

Een gemakkelijk excuus van een ‘handeling in opdracht van’, maar de (westerse) rechter verwerpt een dergelijke drogreden.

Inmiddels melden ook Europese onderzoekers dat de Gülen-beweging waarschijnlijk een rol speelde in de couppoging. Wel plaatsen zij vraagtekens bij bekentenissen die mogelijk met geweld zijn afgedwongen, en betwijfelen ze of de putsch enkel door gülenisten georganiseerd is. Zo concludeerde het Britse parlement dit voorjaar dat de staatsgreep waarschijnlijk het werk is van gülenisten, hoge seculiere officieren en een groep opportunisten.

Waardeloos Brits parlementair onderzoek als het waar is wat hier staat, namelijk dat het ‘waarschijnlijk’ het werk is van gülenisten, hoge seculiere officieren en een groep opportunisten. Zo lust ik er ook nog wel eentje.

Andere regels

Sener sluit zo’n coalitie niet uit. “Maar de centrale organisatie ligt absoluut bij Fetö (De ‘Fethullah Terreur Organisatie’ – red.),” stelt hij, want alleen die beweging had volgens hem nog voldoende invloed binnen alle takken van de samenleving. De journalist vindt het dan ook terecht dat dit netwerk een jaar lang ontmanteld is door de opsluiting van duizenden gülenistische rechters, leraren en journalisten. “Er bestaat niet zoiets als een ‘Fetö-sympathisant”, zegt hij kortaf. “Er zijn enkel leden.”

Wederom flutargumenten van iemand die zich geen onderzoeksjournalist naar Nederlandse maatstaven mag noemen.

Gevraagd naar zijn eigen vrienden in de gevangenis, verandert de toon. “Ook mensen die niets met Gülen te maken hebben worden gearresteerd. Sommigen kunnen niet eens hun advocaat zien, dat is natuurlijk ontoelaatbaar.”

Maar voor gülenisten gelden kennelijk andere regels.

De geïnterviewde heeft nog niet vastgesteld dat er in het geval van voor- of anti-Gülenisten verschillende regels gelden.

“Het zijn mensen die vervreemd zijn van een menselijke persoonlijkheid“, zegt Sener zelfs. “Het boek over Gülen waarvoor ik in de gevangenis verdween, wordt nu door de politie gebruikt om gülenisten op te pakken”, grijnst hij voldaan.

Geen ter zake doende opmerking.

In Turkije is die wraaklust niet langer iets persoonlijks. Na een couppoging die 250 doden en 2193 gewonden eiste, is er volgens Sener eerder sprake van een collectief trauma. “Als je wilt begrijpen wat er nu in Turkije gebeurt, moet je de plaats van dit trauma in ons gemeenschappelijke geheugen serieus nemen.”

Nu bestempelt de onderzoeksjournalist zichzelf tot slachtoffer.

Gülen en het motief

Sener verdiept zich al jaren in de Gülen-beweging. Die islamitische organisatie infiltreerde volgens hem sinds de jaren tachtig de politie en rechterlijke macht. Samen met de sinds 2002 regerende AK-partij probeerden de gülenisten de grote invloed van het seculiere leger aan banden te leggen.

Een herhaling van wat aan het begin van dit interview al werd aangegeven en waarmee ook bewezen wordt hoe partijdig Sener zelf is.

Het hoogtepunt in die ontwikkeling waren de zogenoemde ‘Ergenekon’-rechtszaken. Van 2007 tot 2013 werden honderden officieren en andere seculiere figuren opgepakt vanwege een beweerd complot tegen Erdogan. Maar Sener zag een andere samenzwering: hij publiceerde in 2010 zijn boek dat op basis van bronnen binnen de politie en de MIT (Turkse geheime dienst) beschreef hoe gülenistische politieagenten en rechters de ‘Ergenekon’-processen in scène zouden hebben gezet. Kort daarna werd ook hijzelf gevangengezet.

Nog steeds geen bewijsmateriaal voor wat dan ook.

Na Ergenekon stopten de gülenisten binnen het juridisch apparaat niet: zij gingen achter vertrouwelingen van Erdogan aan. In 2013 werden tientallen prominente AKP’ers aangeklaagd vanwege een corruptieschandaal. Erdogan overleefde de crisis en keerde zich tegen zijn oude bondgenoot. Ziedaar Gülens motief voor de coup, aldus Sener.

Dat er in een land als Turkije met mediterrane emoties gemakkelijk fracties onder de bevolking ontstaan, mag geen verbazing wekken, en dat het hoog kan oplopen tussen twee oorspronkelijke medestanders voor een modern Turkije waarbij eenheid tussen geloof en staat wordt getracht bewijsbaar te maken, is ook verklaarbaar. Dat oorspronkelijke vrienden ook elkaars vijanden kunnen worden is eveneens een bekend historisch verschijnsel, maar dit interview is voor journalistische begrippen onaanvaardbaar meegaand in het betoog van de onderzoeksjournalist en dus te weinig kritisch.

Omdat het vervolg van dit interview niet meer over Gülen gaat, kan hier de conclusie worden getrokken dat Trouw zich volledig heeft laten meesleuren door de overtuiging van Sener en dat er dus geen journalistiek product is ontstaan en dus onwaardig voor een kwaliteitskrant als Trouw. Het spijt me dit te moeten constateren, maar het is klaarblijkelijk komkommertijd en dus krijgen als Sener te ruimte. Te triest voor woorden. De lezer schiet hier niets mee op en krijgt pas na dit hoofdgedeelte hieronder een beschrijving van de machtsverhoudingen en politieke spelletjes die in Turkije worden gespeeld.

Wat Erdogan deed is net zo goed een coup te noemen

Arzu Ozalp voorzitter van de Nederlandse tak van de Turkse sociaaldemocraten (CHP), liep afgelopen weekend mee met de protestmars in Turkije.

“Toen ik mijn collega’s in Nederland weer zag, pakten ze me stevig vast, blij om mij veilig terug te zien. Dat zegt veel. De coup in 2016 kostte levens, als partij keuren we dat af. Maar wat Erdogan daarna deed, is net zo goed een coup te noemen, en die was veel harder. Sinds vorig jaar hebben duizenden mensen geen werk meer. Burgemeesters, partijleiders en journalisten zitten ten onrechte vast. Voor mensen die geen aanhanger zijn van Erdogans AK-partij is geen ruimte.

De mars van Ankara naar Istanbul bracht volgens onze telling twee miljoen mensen op de been. Ik stond ertussen. We stonden samen voor gerechtigheid en voor het fundament van democratie: vrijheid.

Tijdens het referendum over de wijzigingen in de grondwet voerde ik in Nederland campagne voor het nee-kamp. Nu zie je een nieuwe beweging: een gerechtigheidskamp. Met de demonstratie liepen ook AKP’ers mee, leden van Erdogans partij, die vinden dat Turkije geen rechtssysteem meer heeft. En met deze mars is het verzet niet afgelopen. Er volgen nieuwe acties.

De polarisatie die je in Turkije ziet, voel je ook in Nederland. De omgang gaat langs politieke lijnen, mensen kijken elkaar sinds de coup aan op politieke voorkeur. Dat vind ik jammer. Iedereen moet vrij zijn.

De UETD, de Europese tak van Erdogans partij, is vrij om de coup te herdenken en ik vind dat een Turkse afgevaardigde daarbij aanwezig moet kunnen zijn. CHP-volksvertegenwoordigers komen ook af en toe naar Nederland. Maar de Turkse regering moet wel bedenken dat ze de vrijheid die ze hier nemen, anderen in eigen land ontzeggen.”

Als iedereen stil blijft, wordt het alleen maar erger

Orhan Mengi lid van de Turkse sociaal-democraten (CHP) in Nederland. Ook hij liep mee in de protestmars in Istanboel afgelopen weekend.

“Prachtig was het! Er waren zoveel mensen. Iedereen droeg een shirt met ‘Adalet’ erop, Turks voor ‘gerechtigheid’. Ik liep mee omdat ik geen dictator wil in Turkije. Onderweg zijn gelukkig geen vervelende dingen gebeurd, zelfs de politie was vriendelijk. Ik was ook niet bang, we waren met zovelen. Ik merkte onderweg als ik met mensen sprak hoe bang iedereen is. Als je in Turkije CHP’er bent, heb je geen rechten meer. Hardop je mening verkondigen is er niet meer bij. Mensen zeiden tegen me dat ik voorzichtiger moest zijn met wat ik zei. ‘Stil nou Orhan’, zeiden ze steeds, ‘je weet maar nooit’. Ik zei dat zij hun mond juist moesten opendoen. Als iedereen stil blijft, wordt het alleen maar erger. Het was de eerste keer dat ik weer in Turkije was na de coup. Het verschil tussen Turkije voor en na de coup wordt steeds groter. Als het zo doorgaat, zijn er volgend jaar geen journalisten meer die niet in de cel zitten.

Dit weekend waren er miljoenen mensen op de been. Er komen meer en meer mensen die het niet eens zijn met Erdogan, die worden geraakt door zijn dictatoriale manier van regeren. Economisch gaat het ook niet goed. Dit wordt een sneeuwbaleffect.

Ik vind het vreemd dat de Turkse regering ministers naar Nederland stuurt. Turkije moet zich bezighouden met zijn eigen land. Daar zijn de problemen. Dat de UETD een bijeenkomst mag organiseren in Nederland vind ik niet meer dan logisch, dat hoort bij de democratie. Maar de AKP in Turkije accepteert alleen nog maar Erdogan-aanhangers, andere meningen zijn niet welkom. Wat betekent democratie dan nog?”

https://www.trouw.nl/democratie/niet-alleen-aanhangers-erdogan-verdenken-gulen-van-de-coup~a0c0c4cb/?m_i=HjcHhMGmtO7%2BLPor9EQvsBh4iKbZ7Uv2PCu7Za4WM9qe_2grPJZiHZRQCff4EongxP5didJYVQV3nKPXZHU4zH3mMUqrl&utm_source=TR&utm_medium=email&utm_campaign=20170712|daily&utm_content=Niet%20alleen%20aanhangers%20Erdogan%20verdenken%20Gülen%20van%20de%20coup&utm_term=39822&utm_userid=11ce6dfe-3dea-4d85-b7da-6df4af29c312

 

‘Trumps voormalige veiligheidsadviseur sprak met Turkije over uitlevering Gülen’ @volkskrant #gulen @eu

Tags

EU, gulenbeweging

Het ging om een ‘brainstorm die duidelijk een schending van de wet zou vormen’

Michael Flynn, de inmiddels ontslagen nationale veiligheidsadviseur van president Trump, heeft tijdens de verkiezingscampagne met Turkse vertegenwoordigers overlegd over de mogelijkheid de islamitische prediker Fethullah Gülen, buiten de normale uitleveringsprocedure om, uit de VS naar Turkije te krijgen. Dat heeft voormalige CIA-chef James Woolsey tegen de Wall Street Journal gezegd.

Door: Bert Lanting, de Volkskrant, 25 maart 2017

# De Turkse regering is erop gebrand Gülen, die sinds 1999 als balling in de VS woont, voor de rechter in Turkije te brengen op beschuldiging van het organiseren van de mislukte staatsgreep van vorig jaar juli. Volgens Woolsey was hij aanwezig bij het gesprek van Flynn met de schoonzoon van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan en de Turkse minister van Buitenlandse Zaken Mevlut Cavusoglu. Het vond vorig jaar september plaats in een hotel in New York. Flynn was toen adviseur van Trumps campagne.

Ook dit gesprek tijdens de campagne was dus in strijd met de Amerikaanse wet, zoals hieronder ook wordt erkend:

# Tijdens het gesprek werd er volgens Woolsey ‘serieus’ gesproken over mogelijkheden om Gülen uit de VS naar Turkije te krijgen. ‘Het was een soort brainstormen. Maar het was wel brainstormen over een heel serieuze zaak die duidelijk een schending van de wet zou vormen.’

# Flynn sprak de lezing die Woolsey van het gesprek gaf via een woordvoerder tegen. ‘Op geen enkel moment heeft generaal Flynn illegale acties, onwettige verwijdering of dergelijke activiteiten besproken’, zei een woordvoerder van zijn adviesfirma Flynn Intel Group.

Lobbyist

# Wel is bekend dat Flynn destijds als lobbyist was ingehuurd door Inovo BV, een Nederlands bedrijf van de Turkse zakenman Kamil Ekim Alptekin, die nauwe banden onderhoudt met de regering-Erdogan. Vorig jaar november pleitte hij in een opiniestuk voor The Hill, een blad dat veel gelezen wordt in politiek Washington, voor de uitlevering van Gülen. Hij omschreef Gülen als een ‘radicale islamist‘. ‘Hij heeft openlijk opgeschept over zijn ‘soldaten’ die wachten op zijn bevelen om alles te doen wat hij hen beveelt’, schreef Flynn. ‘Gülens mondiale netwerk draagt alle kenmerken van een gevaarlijk ondergronds terroristisch netwerk. In de ogen van Turkije bieden de VS onderdak aan ‘de Osama bin Laden van Turkije’. Wij zouden hem geen toevlucht moeten bieden. Het is van belang dat we niet vergeten wie onze echte vrienden zijn.’

Gulen is zoals ik in een vorige blog heb geschreven, geen radicale islamist, maar wel een consequent filosoof en mysticus van de universele moslimleer. Geen islamist maar een islamiet, een waardig moslim. Als hij spreekt ‘opgeschept over zijn ‘soldaten’’, kan het zal zijn dat hij doelde op zijn ‘soldaten’ en ‘strijders’ en verkondigers van het geloof, zoals ook Jezus dat in zijn tijd op aarde deed? Flynn spreekt dus in termen die hij zelf niet heeft begrepen. Dat is tragisch voor een hoog opgeklommen burger en zakenman, die benoemd zou worden tot een politiek cruciale functie.

# Flynn moest in februari aftreden nadat gebleken was dat hij gelogen had over zijn contacten met Sergej Kisljak, de Russische ambassadeur in Washington. Daarin had hij Kisljak de indruk gegeven dat Trump na zijn aantreden een deel van de door Obama afgekondigde sancties tegen Rusland zou intrekken. Op dat moment had hij als gewoon burger nog niet het recht namens de overheid diplomatie te bedrijven.

Dit zijn dus de tragische ontwikkelingen die leiden tot het verval van de VS, die Obama heeft proberen tegen te houden. Maar het populisme en revanchisme van de Amerikaanse bevolking heeft dat streven geblokkeerd.

http://www.volkskrant.nl/4479114?utm_source=VK&utm_medium=email&utm_campaign=20170326|ochtend&utm_content=’Trumps%20voormalige%20veiligheidsadviseur%20sprak%20met%20Turkije%20over%20uitlevering%20Gülen’&utm_term=35089&utm_userid=c4e15096-5da2-4cc7-ac79-6f9a61c6f2a4

Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat Erdogan in Fethullah Gülen een terrorist kan zien? De grootste vergissing door een staatshoofd ooit gemaakt @eu #turkije

Tags

gulenbeweging

Hoe is het in vredesnaam mogelijk dat Erdogan in Fethullah Gülen meent te ontwaren als zijn beweging zulke prachtige doelstellingen nastreeft zoals hieronder weergegeven en dat alleen kan doen als hij de goddelijk universele kracht van Allah of God in zichzelf feitelijk ervaart. Zo’n persoon is nooit en te nimmer een leider van een terroristische organisatie. Uitgesloten. Punt. Trap er dus niet in Europa! Gülens geestelijke beweging is een universele beweging op aarde. Een groter mens loopt er niet op aarde rond.

De tekst:

# Het doel waar de Hizmet-beweging in Nederland naar streeft is tweeledig en beide liggen in het verlengde van elkaar.

# Het eerste doel is gebaseerd op de gedachte dat wij met ieder ander ons mens-zijn delen. Als mens hopen wij op een wereld waar mensen met al hun verschillen in vrede kunnen leven, elkaar accepteren & respecteren zoals zij zijn en waarbij de universele waarden & rechten van de mens centraal staan. Ieder die zich in dit eerste doel kan vinden, is van harte welkom de krachten hiervoor te bundelen en samen hiervoor in te zetten.

# Het tweede doel is gerelateerd aan de ontstaansgeschiedenis van Hizmet en is daarmee van toepassing voor een kleinere groep. Er zijn namelijk veel moslims betrokken bij de Hizmet-beweging die erin geloven dat middels dienstbaarheid aan de mens, Gods tevredenheid bereikt kan worden. Dit baseren zij op de Koranvers ‘(Vrede en) verzoening is het beste’ en de uitspraak van profeet Mohammed:

“De beste mensen onder jullie zijn zij die het meest dienstbaar zijn aan andere mensen.”

In dit filmpje spreekt Gulen over wat zijn doel is:

Wat betreft het doel die Gulen nastreeft, zegt hij over zichzelf en zijn volgers: “Wij geloven erin dat waar wij ons voor hebben ingezet al deze jaren zowel goed is voor het bestwil van de mensheid, als dat wij daarmee Gods tevredenheid kunnen winnen. Daardoor hebben wij ons altijd hard gemaakt voor onderwijs, dialoog en meer.”

Drie wegen

Bijdragen aan een vredige wereld kan in eerste instantie een te abstract doel lijken, maar door vooral in drie wegen te investeren proberen mensen uit de beweging op een zo realistisch en concreet mogelijke wijze bij te dragen aan het ontstaan van deze vredige wereld. Deze drie wegen zijn:



Bestrijding van onwetendheid middels onderwijs en persoonlijke ontwikkeling



Bestrijding van armoede middels stimuleren van ondernemerschap en liefdadigheidsprojecten



Bestrijding van verdeeldheid en onenigheid middels dialoog

En voor het traditionele christelijke Europa: dit zijn ook christelijke doelen. Gülen is (dus) onze vriend.

http://www.hizmetbeweging.nl/wat-is-de-hizmetbeweging/#gedachtegoed

Het waarom dat de Turkse Nederlanders zo nationalistisch zijn en dat ze niet integreren @nrc #integratie #nederturken

Tags

EU, gulenbeweging

‘Ik ben nu een hete aardappel’ (Sheila Kamerman en Floris van Straaten, In het nieuws, nrc, 24 maart)

‘In Turkije zitten gülenisten in de val’ (nrc online)

Interview Alp Aslandogan: vertrouweling Fethullah Gülen

Na de coup in Turkije zijn vooral de gülenisten zwaar getroffen. „Ze zochten een geschikte zondebok.”

Waarom deden gülenisten al ruim voor die coup zo geheimzinnig over betrokkenheid bij tal van maatschappelijke organisaties?

# „Vanouds was het zo dat voor de Turkse regering gold dat de ideale Turk een hardwerkende, nationalistische, niet-praktiserende sunnitische Turk was. Wie niet helemaal aan dat beeld voldeed, had de neiging dat een beetje te verbergen. Dat is een reflex die Turken ook hebben meegenomen naar andere landen.

„Ook in Nederland weet de buitenwereld van veel organisaties niet dat die worden geleid door mensen die door Gülen zijn geïnspireerd. Te laat kwamen we erachter dat dit tot misverstanden leidt. Overigens verschilt het per land. Turkse Amerikanen hebben geen enkele moeite om te zeggen dat ze gülenist zijn.

„Ter verdediging moet ik eraan toevoegen: het komt ook door de manier waarop de beweging is georganiseerd. Het is veel meer los zand dan bijvoorbeeld Dyanet [de Turkse religieuze overheidsdienst die onder meer imams levert en betaalt voor de 143 Turkse moskeeën in Nederland]. In Nederland proberen we nu ook opener te zijn, er is net een nieuwe website over de beweging in Nederland.”

Turkse Nederlanders demonstreerden twee weken geleden omdat Nederland een Turkse minister geen toestemming gaf te komen spreken over het referendum. Waarom zijn zij zó sterk gericht op Turkije?

„Nationalisme hoort bij Turken, de band met het land is traditioneel al sterk. En bovendien komen veel Turkse Nederlanders van het platteland van Anatolië, ze waren niet goed opgeleid. Dan is het wel makkelijk om als emigrant in een wijk te wonen waar alles in het Turks kan en is. Zij kijken nog steeds vooral Turkse televisie, die pro-Erdogan is. Dan blijft die band vanzelf sterk. In de Verenigde Staten, waar ik woon, is dat anders. De Turkse Amerikanen moeten niets van Erdogan hebben.”

Dat voorspelt niet veel goeds voor verdere integratie in de Nederlandse samenleving.

# „Integreren in Nederland is niet per se nodig als je in zo’n buurt opgroeit. Als je terecht zou komen in een buurt met autochtonen, dan moet je wel. Maar het heeft ook te maken met hoe hoog de ontvangende Nederlandse maatschappij de lat legt voor haar immigranten. Wordt die lat te hoog gelegd, dan schrikt dat af. Wat dat betreft, hebben de migranten het in de VS makkelijker dan in Nederland. De verwachtingen zijn daar minder hooggespannen.

# „Wie wil integreren, moet uit zijn comfort zone stappen. Je moet jezelf dan de vraag stellen: waarom ben ik hier? Daar is een reden voor. Anders was je wel ergens anders, toch? Natuurlijk hoef je niet je hele achtergrond af te werpen. Ik zou adviseren: combineer het beste van de twee werelden. Verloochen je wortels niet, maar sluit je aan bij de nieuwe maatschappij.”

Dit is een heel boeiend interview, waaruit voor ons Nederlanders heel veel duidelijk wordt waarom de integratie slecht lukt en dus niet als geslaagd mag worden beschouwd. Dat hebben we met de toejuichingen na de mislukte coup gemerkt toen de Rotterdamse Turkse Nederlanders de straat opgingen en hun vreugde toonden zoals ze dat ook in Ankara of Istanbul zouden hebben gedaan. Ook de protesten tegen de weigering van de Turkse ministers. Er valt nog een wereld aan wederzijdse misverstanden weg te werken.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/03/23/ik-ben-nu-een-hete-aardappel-7534961-a1551702

Duitse geheime dienst zegt niet te geloven dat geestelijke Gülen achter de coup zat @msn @AFP @tweedekamer @eu

Tags

EU, gulenbeweging

Vandaar mijn tweet:

Turkije: Duitsland steunde couppoging http://a.msn.com/01/nl-nl/BBymf5j?ocid=st #geheimedienstDLontmytologeertGulenalscoupplegers #waarheidkomtaanhetlicht

 

Turkije: Duitsland steunde couppoging

© AFP

Turkije beschuldigt Duitsland ervan de mislukte couppoging van vorig jaar te hebben gesteund. Dat wordt volgens de woordvoerder van president Erdogan duidelijk, nu de Duitse geheime dienst zegt niet te geloven dat geestelijke Gülen achter de coup zat.

Al binnen enkele uren na de mislukte coup van het leger in juli, wist president Erdogan zeker dat zijn rivaal Fethullah Gülen achter de coup moest hebben gezeten. In de dagen en weken die volgden, werden vele tienduizenden tegenstanders van de president gearresteerd vanwege hun banden met de geestelijke, die al jaren in de VS woont.

Heksenjacht in Nederland

Bewijs voor zijn claims heeft Erdogan nooit gegeven, maar ook in andere Europese landen met een grote Turkse gemeenschap werd een heksenjacht ontketend. In Nederland circuleerden lijsten van Nederlandse Turken die Gülen zouden steunen, die vervolgens moesten onderduiken. Tientallen kinderen werden van ‘Gülen-scholen’ gehaald. Regelmatig duiken in Turkse media lijsten op met namen van Nederlanders die ‘gelieerd zijn aan Gülen‘.

In een interview met het Duitse blad Der Spiegel gisteren liet de directeur van de Duitse inlichtingendienst weten dat de Turkse regering ‘hem niet heeft kunnen overtuigen dat Gülen achter de coup zat‘. Sterker: volgens de directeur was de coup waarschijnlijk vooral een ‘heel handig excuus’ voor de Turkse regering om tegenstanders uit de weg te ruimen.

‘Dreigen met nieuwe demonstratie’

Erdogans woordvoerder zei vandaag in een interview met CNN Türk dat met deze opmerkingen ‘bewezen is dat Duitsland de coup steunde’. Volgens de woordvoerder zou Amerika inmiddels wel overwegen Gülen uit te leveren aan Turkije. De woordvoerder dreigde met een nieuwe Turkse bijeenkomst in Duitsland om steun te krijgen voor het referendum, volgende maand, dat de macht van president Erdogan nog verder moet vergroten.

Nu de Duitse inlichtingendienst formeel aangeeft niet te geloven in de Turkse claims op Glen als couppleger, lijkt mij het bewijs geleverd dat hiervan ook geen sprake was. Dit betekent dat de EU Gülen een beschermende paraplu mag aanbieden.

http://www.msn.com/nl-nl/nieuws/buitenland/turkije-duitsland-steunde-couppoging/ar-BBymf5j?li=AAazPsO&ocid=spartanntp

Sekte onder vleugels open samenleving [archief 2010]

Tags

Archief, gulenbeweging, Turkije

Sekte onder vleugels open samenleving (Elise Steilberg, Opinie & Debat/de Volkskrant, 31 december 2010)

http://www.volkskrant.nl/opinie/sekte-onder-vleugels-open-samenleving~a2449449/ (Gülenbweging)