Tags
Terwijl de gemeente en de veiligheidsdiensten waarschuwen tegen radicalisme en antidemocratische lessen op het islamitische Cornelius Haga Lyceum, vragen de ouders zich af: waar blijft het bewijs? ‘Deze gasten hebben hun werk goed gedaan.’
Vera Spaans en David Hielkema, Het Parool, 16 maart 2019, 08:03
Zijn dochter belde hem huilend op, vorige week donderdag. “Pap, ze gaan de school sluiten, ze denken dat onze leraren terroristen zijn.” Het nieuws beheerst het leven van het gezin in Amsterdam-Slotervaart.
We spreken de vader van een gezin van vijf kinderen; zijn dochter van 13 zit op het Cornelius Haga Lyceum. Hij wil anoniem blijven, omdat hij niet wil dat mensen uit de buurt denken dat hij ‘ook bij die terroristen hoort’. Of een terrorist is. Want dat is hoe het bij hem overkomt.
Redelijk
Het raakt hem. “Het beeld is nu ontstaan dat wij onze kinderen in contact brengen met terrorisme. Dat laten wij als ouders gebeuren. Dat is nogal wat.”
Waarom wordt op deze opmerking niet doorgevraagd door de verslaggevers? Zoals of deze vader niet weet dat de kinderen niets te maken hebben met die terroristen en daarmee ook niet in contact gebracht worden en dat hij dus zich eerst moet wenden bij het schoolbestuur, die er verantwoordelijk voor is dat de AIVD deze aantijgingen kon doen. Er is dus ook geen sprake van dat ‘wij als ouders dat laten gebeuren’. Het valt overigens niet uit te sluiten dat er onder de ouders wel degelijk belangstelling zal kunnen bestaan dat een salavistische imam godsdienstlessen komt geven omdat een aantal ouders dat zonder meer zal wensen. Het is niet voor niets een salafistische school.
Hij had eerst geen idee waar zijn dochter het over had. De brief van de gemeente en de veiligheidsdiensten die hij dezelfde dag kreeg, schiep enige duidelijkheid. “Ik probeerde iedereen rustig te houden en uit te zoeken wat er aan de hand was.” Meteen de volgende avond ging hij naar de ouderavond op het lyceum.
Als ik iemand verdenk, dan zoek ik het uit, en ga ik niet zomaar wat roepen
“Daar was de boodschap heel simpel: wij hebben niets met terrorisme te maken. Als er bewijs is, zijn wij bereid op te stappen. Dat klonk redelijk. Maar ja, het gaat wel om mijn kind, en als de overheid dan zoiets zegt… Dus ik heb Atasoy gevraagd naar het inspectierapport. Uiteindelijk mocht ik dat inzien. En die resultaten waren gewoon goed. Toen kon ik alleen maar constateren: deze gasten hebben hun werk goed gedaan.”
Dit zijn antwoorden die ook aanleiding zijn voor vervolgvragen, zoals er dus een meningsverschil bestaat tussen het schoolbestuur en de AIVD, dat ze wel degelijk contacten onderhouden met personen die gelieerd zijn aan terroristen, want anders zou de veiligheidsdienst dat niet hebben opgemerkt.
Zijn dochter heeft het Cornelius Haga zelf gekozen. Ze had allemaal open dagen bezocht, en was eerst op een andere middelbare school begonnen, maar na de eerste dag zei ze al: ik voel me hier niet thuis. Ze wilde naar het Haga, waar haar vriendinnen van de islamitische basisschool ook heen waren gegaan.
Ook op deze opmerking kan doorgevraagd worden. Wat voor uitleg hebben de ouders aan hun dochter gevraagd over het niet ‘thuisvoelen’ op die andere school? Wat wist die dochter al van het Haga? Van wie wist ze dat? Was er geen sprake van overgehaald worden?
Onder elkaar
Om de vraag of hij het belangrijk vindt dat zijn kind naar een islamitische school gaat, moet hij een beetje lachen. We hebben het hier over een puber. “Zij vond het kennelijk belangrijk.” Hij kan het wel uitleggen. Dat heeft niets met afzonderen te maken, of onder elkaar zijn, maar met wat je gewend bent. “In deze cultuur is ze opgegroeid. Op het Haga is het rustig, je wordt niet gepest, mensen hebben dezelfde ideeën. Hier hoef je niets uit te leggen.”
Inderdaad, ‘wat je gewend bent’. En dan: “In deze cultuur is ze opgegroeid”, waarmee de aap dus uit de mouw komt: invloed van de ouders zelf.
Hij had wel wat puntjes van kritiek. De kantine was nog niet af, er was geen goede gymruimte. Maar de resultaten van zijn dochter zijn goed. Want zo werkt het, redeneert hij: als je je ergens op je gemak voelt, haal je goede cijfers. “Bovendien zijn er bijlessen wiskunde, Nederlands, Engels. Vakken waar je moeite mee kunt hebben.”
Hier vult de vader zelf in wat goed is voor zijn dochter aangezien kinderen op de middelbare school hebben geen stem in dit soort keuzen.
En die salafistische leer, die het halve lesprogramma zou beslaan? “Ze gaat naar Koranles op zaterdag, maar die staat los van de school. Dat is in de moskee. Er werd trouwens al maanden geen godsdienstles gegeven op school, want die lerares was niet vervangen.”
Zouden de veiligheidsdiensten zich zo vergissen? Retorische vraag dus!
Geen antwoorden
Hij is, kortom, blij met de school. Zijn oudste kind had er ook wel heen gewild, als zijn leerjaar daar was geweest. Dinsdag ging de vader naar de informatieavond van de gemeente, die werd afgelast omdat de ruimte te klein was. De dag erop volgde hij de gemeenteraadsvergadering via internet. Toen had hij geen vragen meer – althans, niet de hoop dat die zouden worden beantwoord.
“Ik ben nog steeds aan het wachten op bewijzen, maar die zijn er niet. Dat vind ik kwalijk. Als ik iemand verdenk, dan zoek ik het uit, en ga ik niet zomaar wat roepen. Dan ben je als bestuurder een gevaarlijk spel aan het spelen met het leven van anderen. En wat als de rechter straks zegt dat het allemaal niet klopt? Dat brei je niet zomaar recht. Niet met mijn kind.”
Dit verslag is op een teleurstelling uitgelopen omdat er natuurlijk een sfeer wordt gesuggereerd die goed is, maar waar achter de schermen veel meer aan de hand is. Een volgende keer mogen beide verslaggevers dieper over hun geloofsovertuiging ingaan in combinatie met de Nederlandse Grondwet en zal blijken dat deze vader daarvan geen enkel inzicht in heeft. Lang leve de inburgering. En in dit vraaggesprek maar de brave vader uithangen.
