Frontale botsing Kamer met banktop (verslaggevers, Binnenland/De Telegraaf, 8 april)
Realiteitszin lijkt ver te zoeken in financiële wereld
‘Een hoorzitting over het beloningsbeleid voor de financiële sector is uitgelopen op een frontale botsing tussen Kamerleden en leden van raden van commissarissen van ABN Amro, ING en Aegon.
‘De commissarissen haasten zich vooral om te benadrukken dat zij echt niet anders kunnen dan vorstelijke salarissen uitkeren, omdat zij anders geen talent kunnen binnenhalen voor hun onderneming.’
En omdat dat toptalent door de huidige raad van bestuur wordt binnengehaald, komen deze inkomensverbeteringen vooral in de publiciteit. Dat hebben we afgelopen week met z’n allen kunnen volgen. Ook werd gisteravond duidelijk dat de aanwezige presidenten-commissaris deze ontwikkeling niet alleen maar volkomen logisch, normaal en legitiem vinden en zeker niet immoreel, dat we mogen concluderen dat de wereld van deze topbestuurders en de samenleving gevaarlijk uiteen begint te lopen; deze Raden van Commissarissen (RvC) gedragen zich als Marsmannetjes die hoogst verbaasd zijn dan er op de planeet Aarde zo vreemd wordt gedacht; want het enige wat deze RvC werkelijk bezighoudt is het concurrentievermogen van hun bedrijf dat alleen overeind wordt gehouden als de betrokken salarissen van RvB gelijke tred houdt met de concurrent.
Het probleem van deze cirkelredenering is dat er sprake is van een vicieuze cirkel, dat enige jaren geleden omschreven werd in Xander van Uffelen, Het grote graaien. (2008, 11-12):
‘Overheden en het bedrijfsleven hebben in 2003 en 2004 met wetgeving en zelfregulering de boekhoudfraudes trachten te bestrijden. Maar de topbestuurders lijken weinig te hebben geleerd en gaan met beloningsregelingen nog altijd in de fout. Zo is de kredietcrisis in 2007 en 2008 voor een groot deel te wijten aan de krankzinnige bonussencultuur in bedrijven. Bankdirecteuren en handelaren die goed presteren krijgen als beloning bijvoorbeeld miljoenen euro’s extra boven op hun toch al buitensporige salarissen. Als zij slecht presteren merken zij dat op geen enkele manier in hun portemonnee. Deze onevenwichtige beloningsformule heeft ertoe geleid dat veel bankiers en handelaren de grenzen opzochten. Zij gingen in de Verenigde Staten hypotheken slijten aan huizenkopers die geen cent te makken hadden. Doordat veel huizenbezitters hun hypotheken niet konden betalen en banken in geldnood kwamen, is een wereldwijde recessie ontstaan, waarvan wederom bijna iedereen last heeft.
‘Ook in Nederland dreigt het kortzichtige gedrag van directeuren inmiddels de overhand te krijgen. Ook zij worden voor een steeds groter deel in bonussen uitbetaald. De bonussencultuur zal ook in Nederland vast weer eens een nieuw schandaal veroorzaken.’
Deze profetie is bewaarheid, alleen bleven de nieuwe schandalen beperkt tot de storm van dat moment in de media en toen weer vergeten. Tot het deze week gisteravond te gortig werd voor de uitgenodigde RvC-voorzitters die geen verband konden leggen tussen de miljarden aan belastinggeld die in de redding van betrokken instellingen worden geïnjecteerd, en de woordvoerders bij wijze van spreken – want het werd zo niet letterlijk verwoord – dit de normaalste gang van zaken vonden, want immers de taak van de overheid. Ja, dat er dan een levensgrote kloof ontstaat tussen dat bestuurlijke denken dat premies blijft uitgeven aan het toptalent dat binnen wordt gehaald enerzijds en de bevolking anderzijds die zijn eigen koopkracht aanzienlijk verminderd ziet worden vanwege de op macroniveau aanwezige en door-etterende schuldencrisis, dat is vragen om moeilijkheden. De bevolking slikt dit niet meer en gegarandeerd dat de beursgang van ABN Amro over enige tijd al gedoemd is een groot fiasco te worden. Dat kan immers niet anders meer na deze blunders van de RvC. Dat is dan nu bij dezen vastgesteld.
(wordt vervolgd)