Tags
EU, G7, Griekenland
‘Het nut van de ‘Grote Zeven’ (Maurits Kuypers, Weekend/fd, 6 juni)
Ze komen weer bij elkaar: de G7, oftewel de zeven landen die ooit ’s wereld industriële voorhoede vormden. Maar hoe relevant zijn hun bijeenkomsten nog?
‘Merkel heeft er de afgelopen maanden daarom alles aan gedaan om het aantal agendapunten te beperken. Naast klimaatveranderingen en armoede wil Merkel verder praten over ebola, vervuiling van de wereldzeeën, het versterken van de positie van de vrouw en energie. Zij is bij alle G7-leiders op bezoek geweest voor voorbesprekingen. Maar of het heeft gewerkt?
‘Het ziet er somber uit. Altijd komen er op het laatste moment toch weer nieuwe crises naar boven die zo’n hele top overschaduwen. Dit keer zou dat de Griekse betalingsnood kunnen zijn. vooral de G7-leiders van buiten de EU (Japan, VS en Canada) willen ongetwijfeld horen hoever we nog verwijderd zijn van een ‘Grexit’ en wat de gevolgen daarvan zijn. Dat vreet tijd, tijd die Merkel elders verliest. Dat maakt de kans op een mager slotcommuniqué zonder groot. Koren op de molen dus voor anti-G7-demonstranten.’
Zo wordt duidelijk welke invloed een plaatselijk conflict als de Griekse schuldencrisis voor invloed heeft op de agenda waarop acute wereldproblemen prijken. Vooral door de brutaliteit van de Griekse regering. Wie had dat ooit kunnen verzinnen? Maar niet alleen dat. Hier verschijnt feitelijk een neomarxistische regering aan de onderhandelingstafel, die contrair staat tegenover de EU als geheel, alsof de Koude Oorlog is teruggekeerd en waarin het vrije Westen de erfvijand is van het marxisme van de oude Sovjet-Unie. Via democratische verkiezingen is er in een EU-lidstaat een marxistische regering aan het bewind gekomen – zonder staatsgreep – maar blijft dat ideologische gevecht tot waarschijnlijk op de laatste seconde doorwerken in de onderhandelingen. Twee volstrekt tegenover gestelde ideologieën aan het onderhandelingsfront, dat dus totaal ondenkbaar was bij de founding fathers van de Europese samenwerking. Hoe dit mogelijk is, is de grote vraag, maar volgens de spelregels van de democratische rechtsorde is dit mogelijk. Dit conflict is dus de zwaarte die de EU tot heden heeft meegemaakt vanwege het uitzonderlijke karakter van dit conflict. Vandaar dat de Griekse regering ook heult met de traditionele vijand in de vorm van Poetin.
In dezelfde editie van de krant ook een artikel over de Griekse premier Tsipras, dat een verhelderend beeld geeft over de denkwijze van zijn regering:
Tsipras bereikt precies dat waar hij zo bang voor is (Rik Winkel, Nieuwsweek/fd, 6 juni)
‘Het document werpt een fascinerend licht op Tsipras’ gestaalde onderhandelingstactiek en neomarxistische vocabulaire. Het laat ook zien hoe een linkse radicaal uit de militante Griekse school, zonder de gebruikelijke verankering binnen de traditionele politieke machtsblokken, aankijkt tegen de club die hem begin dit jaar, met forse tegenzin, in haar midden heeft opgenomen.
‘Het tergend trage verloop van de onderhandelingen over aanpassing van de kredietvoorwaarden ligt volgens Tsipras niet aan de starre opstelling van de Grieken. Nee, het komt allemaal door de ‘obsessie van bepaalde instellingen’ (lees ECB, maar vooral IMF), die ‘volstrekt onredelijke’ oplossingen aandragen en het resultaat van democratische verkiezingen weigeren te respecteren.
‘Tsipras ontwaart ook een boosaardige samenzwering in de boezem van de Europese Raad. Een ‘harde kern’ van EU-landen wil een streng bezuinigingsbeleid dicteren aan anderen. Eerste stap naar dit Europa van twee snelheden is een ‘superminister van Financiën voor de eurozone’, die begrotingen van soevereine staten mag afwijzen als ze niet voldoen aan ‘de doctrines van het extreme neoliberalisme.’ Landen die niet luisteren — met Griekenland als afschrikwekkend voorbeeld — dreigt marginalisering: meer bezuinigingen, beperkingen van het kapitaalverkeer en boetes. Als dat allemaal niets uithaalt, volgt degradatie naar de monetaire onderklasse van een ‘parallelle munt’.
Tsipras ziet een boosaardige samenzwering in Brussel
Ziedaar wat de radicale Griekse premier de afgelopen maanden heeft opgepikt tijdens zijn onderonsjes met de Franse president, de Duitse bondskanselier en de ‘vier presidenten’ (van de Europese Raad, de Commissie, de Eurogroep en de ECB), die momenteel de laatste hand leggen aan een rapport over de toekomst van de muntunie. Nieuwe jammerklachten over nazimisdaden ontbreken, al maakt de afsluitende verwijzing naar Hemingsways For Whom the Bell Tolls duidelijk dat een keuze voor het teutoonse model het spook van het fascisme tot leven zal wekken.
‘Tsipras lijkt te bijten in de hand die hem voedt. Tot op zekere hoogte hoort dat erbij. Het is achttien tegen één en hij moet zijn lastige linkse achterban laten zien dat hij zijn huid duur verkoopt. Achter gesloten deuren is hij pragmatischer. Maar vooral in landen die zelf zwaar hebben bezuinigd, of waar de lonen en pensioenen nog kariger zijn dan in Griekenland, stijgt het onbegrip.
‘Paradoxaal genoeg bereikt de Griekse leider met zijn provocerende en onvoorspelbare optreden precies wat hij zegt te vrezen. De escalatie van de Griekenlandcrisis versterkt de drang van de leidende eurolanden, Duitsland en Frankrijk, om de politieke en economische samenhang binnen de eurozone te versterken. Deze week lekte uit dat de twee landen onderzoeken of een kopgroep van eurolanden dieper kan integreren zonder direct het EU-verdrag te veranderen. Op die manier zouden zowel de verlangens van de Britse premier David Cameron, als een reeks verlammende referenda op het continent worden omzeild.’
[http://fd.nl/economie-politiek/1106641/tsipras-bereikt-precies-dat-waar-hij-zo-bang-voor-is]
Deze Griekse regering werkt met een volkomen achterhaald marxistisch wereldbeeld en is ook niet in staat om dat beeld aan te passen aan deze tijdsomstandigheden. De Europese Commissie als de meest politiek-ideologische instantie binnen de trojka-gelederen die de Grieken van repliek kunnen dienen, staan wat deze ideologische standpuntbepaling waarschijnlijk machteloos. De facto zou de Griekse regering beter een referendum aan de bevolking moeten voorleggen, om te bezien of het electoraat achter hun regering blijft staan, dan wel zich van hun keuze in januari wensen af te wenden en een nieuwe regering wil hebben die wel met de schuldeisers wil gaan onderhandelen. Want in dit artikel wordt ook aangegeven dat Merkel en Hollande met nieuwe plannen voor de eurozone zullen gaan komen:
‘Als het aan Merkel en François Hollande ligt, moeten de leden van het kern-Europa zich vastleggen op strenge begrotingsdiscipline. De Europese Commissie stippelt het economisch beleid uit, maar de leiders van de eurozone keuren dat beleidskader goed op aparte Eurotoppen. Ook de slagvaardigheid van de Eurogroep, de vergadering van de ministers van financiën, zou groter moeten worden, vinden Frankrijk en Duitsland. De positie van de voorzitter wordt ‘versterkt’ en hij krijgt meer middelen tot zijn beschikking. Het gebrek aan democratische controle op de Eurogroep zou moeten worden ondervangen door een specifieke ‘structuur’ voor alleen de eurozone binnen het Europees Parlement.
‘Eigenlijk precies wat Tsipras schetst. Alleen de politieke kleuring die hij eraan geeft, is radicaal verschillend.’
