Tags
Cultuurkritiek, EU, GerechtigheidBepalend, ModerneSpiritualiteit, Rationaliteit, rechtvaardigheid
Een drietal artikelen van deze ochtend in Trouw en een in FD:
We leven in een gouden tijd, ondanks de religie (Joep Engels, Katern de Verdieping/Trouw, 26 maart)
Nog nooit kende de mens zoveel voorspoed, materieel en immaterieel, betoogt de Amerikaanse wetenschapshistoricus Michael Shermer. Met dank aan het wetenschappelijk denken. Niet aan de religie. ‘Religie was juist vaak het probleem. Het is ook de wetenschap die van de mens een individu heeft gemaakt.’
Bij ABN Amro zijn het eigenlijk minimumlijders (Koos Schwartz, economie/Trouw, 26 maart)
Wie de kaste een beetje kent, weet dat een Brits bankier voor zo’n salaris zijn bed niet uit zou komen
Topman Adecco: Jeugd heeft baat bij flexibele arbeidsmarkt (Marco Visser, economie/Trouw, 26 maart)
CEO grootste uitzendbureau ter wereld: Nederland heeft al genoeg hervormd
‘Als de economie over vier tot vijf jaar echt aantrekt, ontstaat een tekort aan personeel en komen de vaste contracten vanzelf’ (Patrick De Maeseneire)
Systeemcrisis (Roland van der Vorst, Opinie & Dialoog/fd, 26 maart)
Om van onder af aan te beginnen: Roland van der Vorst beschrijft de politieke systeemcrisis in ons land met het kenmerk van dreigende onbestuurbaarheid vanwege de toegenomen fragmentatie (meer partijen om op te kiezen en Kamerleden die solist worden) en verwaterde profielen van onze politieke partijen. De verschillen tussen de partijen worden steeds groter, maar de auteur ziet over het hoofd dat al die verschillen niet onder het electoraat bestaan, want daar geldt alleen de eigen mening of het eigen oordeel over de politiek en die sluit niet aan op de strategische concepten van de partijen. De politieke partijen hebben de tijdgeest gemist: de basis van ideologievorming is achterhaald en daarop kan dus geen beleid worden ontwikkeld. Het is wachten op individuele politieke meningsvorming zonder politieke partijen, waarop het electoraat zich kan aansluiten.
Dat een topman van de wereldleider in de uitzendbranche kan constateren dat de jeugd baat heeft bij een flexibele arbeidsmarkt, terwijl onze eigen ABN Amro in dezelfde krant een onschuldig persbericht kan uitsturen dat onze bankiers nog heilig zijn in hun beloningseisen vergeleken bij de standaardbetalingen in de Britse (en Amerikaanse) bankiers, zegt al voldoende over de volstrekt scheef getrokken verhoudingen wereldwijd en dat de bancaire wereld nooit zelfgeldscheppend hadden mogen worden en we kunnen dan met nostalgie terugkijken naar de periode dat de overheid in de controlerende vorm van De Nederlandsche Bank de enige was die geld kon scheppen, kon laten maken en drukken. De inkomens van deze topbankiers is ruim voldoende om het hele sociale zekerheidsstelsel met basisnormen van beschaving te handhaven in plaats van af te breken, zoals nu gebeurt, zonder dat de belastingtarieven van hoogste inkomens fors verhoogd worden. Deze bankiers zijn zonder omwegen asociaal bezig en denken hoegenaamd niet aan de minder gefortuneerde qua aanleg of talent dan hun eigen graaigedrag. En dus moeten de jongeren tevreden zijn met flexcontracten, om even een andere sector van de arbeidsmarkt te citeren.
Dan tot slot: ‘Nog nooit kende de mens zoveel voorspoed, materieel en immaterieel’, zoals de Amerikaanse wetenschapshistoricus Michael Shermer betoogde. Hoezo, Shermer, is het wel juist om te stellen dat de mens nooit zoveel materiële en immateriële voorspoed heeft gekend, en vooral tegen de huidige inkomens- en vermogensverschillen die Piketty heeft aangetoond, en de wereld met de dag schever trekt? Waar haalt deze wetenschapshistoricus zulke onzin vandaan, hoewel zijn artikel een vergelijkend essay betreft met religies wereldwijd. Waar onrecht en wereldwijde onrechtvaardige verhoudingen nooit groter in de menselijke geschiedenis zijn geweest dan vandaag, is een verdediging zogenaamde democratieën (Zuid-Korea) versus dictaturen (Noord-Korea) en van het aandeel een religies in dergelijke ontwikkeling groteske onzin. Institutionele religies zijn immers de grootste illusie aller tijden. Dat verkondigt Shermer impliciet ook, maar hij is te veel academicus om te kunnen vermoeden dat individuele spiritualiteit, ‘individual spiritual consciousness’, de oplossing van de toekomst is.
