‘Macron heeft eerste gevecht met vakbonden gewonnen’ #nrc #vakbonden #economischehervormingen

Tags

Frankrijk

Macron heeft eerste gevecht met vakbonden gewonnen (Peter Vermaas, Economie/nrc, 13-9-17)

De demonstraties tegen de plannen van de Franse president Macron om de arbeidsmarkt te hervormen vielen mee.

# Als de opkomst voor de stoet van Bastille naar Place d’Italie een indicatie is voor de ‘hete herfst’ die Franse analisten voorzien hadden, dan heeft Macron de eerste slag gewonnen. De organiserende vakbond, de van oorsprong communistische CGT, schatte het aantal demonstranten op 60.000. Onafhankelijke bronnen hebben het over minder dan de helft daarvan. Op 180 plaatsen in Frankrijk werd geprotesteerd, maar nergens was de opkomst zo hoog als bij de protesten die in 2016 uitbraken toen Macrons voorganger François Hollande op vergelijkbare wijze de arbeidswetgeving wilde flexibiliseren. Toen gingen er haast bij iedere demonstratie zo’n 100.000 mensen de straat op.

# Dat heeft vooral te maken met de wijze waarop Macron en zijn regering de afgelopen maanden te werk zijn gegaan. Wekenlang is met vakbonden overlegd. Macron wil onder andere een maximum vergoeding instellen bij onterecht ontslag en hij wil het mogelijk maken dat werknemers in kleine bedrijven zonder vakbond met de baas over arbeidsvoorwaarden kunnen onderhandelen. Het idee is dat bedrijven dan makkelijker investeren en banen creëren teneinde het al dertig jaar structureel hoge Franse werkloosheidscijfer te keren.

We wisten al dat Emmanuel Macron een jonge slimme politicus is en dat heeft hij hierbij al weer bewezen. Hij zal zijn plannen kunnen gaan uitvoeren en de Frans-Duitse as is weer in volle glorie hersteld, bij gebrek aan tegenwicht door de kleinere EU-lidstaten.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/09/12/macron-heeft-eerste-gevecht-met-vakbonden-gewonnen-12967082-a1573205

 

Advertisements

‘Vakbonden stappen uit polderoverleg over arbeidsmarkt’

Tags

polderoverleg

Gepubliceerd: nu.nl, 04 september 2017 12:00

Laatste update: 04 september 2017 14:52

Het overleg tussen de werkgevers en werknemers over de arbeidsmarkt is mislukt. De bonden zeggen dat de kloof te groot was.

De vakbonden FNV, CNV en VCP waren met de werkgeversorganisatie VNO-NCW in overleg over zaken als flexwerk, het ontslagrecht en pensioenen. Ze hadden daarbij het standpunt dat verdere flexibilisering niet wenselijk is.

Omdat de opvatting dat verdere flexibilisering in deze tijden niet voldoende is, ondanks de oplevende economie, dient er een nadere uitleg te worden gegeven om uit te leggen waarom die verdere flexibilsering ongewenst is. Waarom? Omdat dat economische randvoorwaarden zo aan het veranderen zijn dat geen enkel ‘model arbeidsmarkt’ uitgesloten mag worden, maar dan wel tegen redelijke randvoorwaarden. Als VNO-NCW aan de andere kant ook alleen voor meer flexibiliteit pleit, is dat zelfde eenzijdigheid als van de vakbonden.

De vraag is in het kader van het SER-overleg is hoe de kroonleden zich opstellen en waarvoor zij pleiten, want bij hen mag een meer objectief standpunt worden verwacht; hoewel ook in wetenschappelijke kring meningsverschillen over economische oplossingen van kernproblemen bestaan.

Maar in verband met een advies aan de nieuw te vormen regering met een opsomming van standpunten en die publiekelijk presenteren is dan de enige uitweg, zodat de geïnteresseerden zich over de feitelijke standpunten kunnen uitspreken.

Een deadline om tot een akkoord te komen, is vrijdag verlopen. Daarna hebben de partijen geconcludeerd dat verder praten op dit moment geen zin heeft. Ze hebben dat gemeld aan de politieke partijen die proberen een nieuwe coalitie te vormen.

Vaste contracten

FNV-voorzitter Han Busker zegt dat met het VNO-NCW geen afspraken zijn te maken over het aantrekkelijker maken van vaste contracten en het tegengaan van oneerlijke situaties, zoals payrollconstructies.

Er dient dus een studie te worden gemaakt naar de nieuwe kenmerken van de huidige arbeidsmarkt, aangezien er klaarblijkelijk veel is veranderd vergeleken bij de situatie voor de economische crisis na de hypotheek-, krediet- en euroschuldencrisis van het afgelopen decennium. Pas als er vastgesteld kan worden dat er inderdaad veel structureel gewijzigd is sinds de oude hoogconjunctuur, dan hebben de polderpartijen gelijk. Zo niet, dat vervalt met in de oude reflexen van economische dogmatiek die vroeger ook gold en dominerend was. De conclusie luidt dus dat deze afwezigheid van of een onvermogen om een advies uit te brengen, verre van overtuigend is. Het polderoverleg heeft dus te maken met dezelfde patstelling als de politieke partijen die duidelijk op de politiek-oude-stijl bezig zijn en waarmee het nieuwe kabinet geen millimeter vooruit zal komen. Het is en blijft een rommeltje in politiek Den Haag.

Volgens CNV-voorman Maurice Limmen was het gezien de staat van de economie het uitgelezen moment geweest om “werkend Nederland weer zekerheid te bieden en de doorgeschoten flexibilisering op de arbeidsmarkt te stoppen“.

Brug te ver

Werkgeversorganisaties noemen het teleurstellend dat het na ruim een jaar overleggen niet is gelukt om een akkoord te bereiken met vakbonden over aanpassingen van de arbeidsmarkt.

Concrete afspraken met de bonden waren volgens VNO-NCW, MKB Nederland en LTO Nederland “een brug te ver“, stellen ze in een gezamenlijke verklaring.

Naar eigen zeggen kwamen de werkgeversorganisaties met concrete voorstellen om ”acute problemen” op de arbeidsmarkt aan te pakken, zoals aanpassingen van de regeling voor loondoorbetaling bij ziekte en de Wet werk en zekerheid (Wwz).

Dat is volgens hen ook in het belang van werknemers. Vooral kleinere bedrijven zouden het nu vanwege de risico’s wel nalaten om mensen in vaste dienst te nemen.

Draagvlak

De formerende partijen VVD, CDA, D66 en de ChristenUnie hadden de bonden en de werkgevers uitgenodigd om de stand van zaken op de arbeidsmarkt te bespreken.

Met een polderakkoord had het nieuwe kabinet bij politieke beslissingen over sociale wetgeving op meer draagvlak kunnen rekenen.

Nu het overleg is mislukt, zal het volgende kabinet met alle partijen afzonderlijk overeenstemming moeten bereiken.

Rutte

VVD, CDA, D66 en ChristenUnie willen nu zo snel mogelijk met werkgevers en werknemers om tafel. Dat het polderoverleg is mislukt, is “zeer teleurstellend”, zei VVD-leider Mark Rutte maandag.

Of het klappen van het polderoverleg voor vertraging zorgt bij de kabinetsformatie, is nog niet duidelijk. “Dat gaan we proberen te voorkomen”, zei Rutte.

Steun van werkgevers en werknemers voor plannen voor de arbeidsmarkt is volgens de VVD-leider belangrijk. “Mijn ervaring is dat als je grote hervormingen wil doorvoeren, het buitengewoon dienstig is om te komen tot breed maatschappelijk draagvlak. En het is echt ook een verplichting die bij werkgevers en werknemers ligt om daaraan bij te dragen“, aldus Rutte.

Al jaren overleg

De sociale partners zijn het erover eens dat werkgevers zich comfortabel moeten voelen om vaste contracten voor onbepaalde tijd aan te bieden en dat de flexibilisering een halt moet worden toegeroepen. Er wordt alleen al jaren verschillend gedacht over de manier waarop.

Zo zijn de werkgevers ontevreden over de loondoorbetaling bij ziekte van twee jaar. Werknemers willen weer meer zekerheid voor zelfstandigen op de arbeidsmarkt.

Overigens gaat het overleg over een nieuw pensioenstelsel tussen de partijen volgens vakbond CNV nog gewoon door.

Door: NU.nl/ANP

http://www.nu.nl/economie/4907096/vakbonden-stappen-polderoverleg-arbeidsmarkt.html

 

De misleidende kop van NRC ten aanzien van Macron @nrc @eu #hervormingenfrankrijk

Tags

Emmanuel Macron

Macron: Van Messias tot kop van Jut (Peter Vermaas, Buitenland/nrc, 29 augustus)

DALENDE POPULARITEIT FRANSE PRESIDENT | Een aantal missers van mensen uit zijn omgeving en de traditionele Franse afkeer van hervormingen spelen Macron parten.

Deze kop suggereert een feit, maar dat feit bestaat alleen via opiniepeilingen. Het is nog geen feit dat de president de kop van Jut is geworden; alleen het werktempo van Macron met zijn 4 uur slaap (waarover al eerder gewag werd gemaakt) maakt dat de Franse bevolking nu inziet dat de hervormingsgezindheid van deze nieuwe president serieus genomen moeten worden en dus slaat hen de schrik om het hart. Want het klonk wel allemaal stoer in de verkiezingscampagne en zeker na de mislukking van zijn voorganger die er hoegenaamd niets van maakte, was de nieuwe belofte in de persoon van Emmanuel een noviteit. Maar het moet met die hervormingen – waar de Fransen niet acht aan gewend zijn – niet al te vlot gaan lopen, want dan slaat de angst toe, want voor de gevestigde orde betekent het alleen een achteruitgang. Zonder clientélisme werkt Frankrijk niet en raakt men in de war. Toch is dat een noodzakelijk proces omdat de EU geen stilstand in Frankrijk kan veroorloven. Daarom wordt terecht vastgesteld dat:

# „Fransen haten hervormingen”, zei Macron zelf afgelopen week in Boekarest. „Zodra we hervormingen kunnen voorkomen, doen we het.” Dat klopt niet helemaal: in onderzoeken zeggen Fransen vóór (arbeidsmarkt)hervormingen te zijn. Maar zodra ze dat zelf treft, komen ze in het geweer. Met een flexibilisering van de arbeidsmarkt naar Scandinavisch voorbeeld (‘flexi-sécurité’) hoopt hij een eind te maken aan twee decennia massawerkloosheid. Daarna volgen onder andere een herziening van het pensioenstelsel en een nieuwe werkloosheidsverzekering voor zelfstandigen. „Ik aanvaard onze impopulariteit”, zei regeringswoordvoerder Christophe Castaner zondag, „maar op voorwaarde dat daardoor het land transformeert.”

Deze beleidslijn van de regering-Macron is dus volkomen terecht want zonder een hervormd Frankrijk stort de EU in en is er geen voorbeeld voor de zuidelijke euroflank. De kop dient dus te luiden: Macron wordt getest op uithoudingsvermogen: ‘Van Messias van de campagne dreigt een kop van Jut te ontstaan’.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/08/28/macron-van-messias-tot-kop-van-jut-12714695-a1571404

Nog een ander prachtige column over de ‘EU van Macron’ door econoom Teulings @nrc @eu

Tags

EU

Graag wat minder angstig over Macron (Coen Teulings, Opinie/nrc, 5 juli)

De populariteit van Europa maakt de afgelopen weken een revival door, met dank aan Trump, Brexit en Poetin. Als het er op aan komt, houden kiezers hun belangen scherp in het oog. De golf van electorale onvrede is daarmee niet weg, die kaatst weer terug. Maar we weten nu dat je ook in onrustig water moet blijven navigeren.

Dat is de winst van het afgelopen decennium!

Het terugkaatsen van die golf is al te zien in talloze columns over Emmanuel Macron. Zijn verkiezing biedt Europa een nieuwe kans: de Frans-Duitse motor kan weer draaien. Dat maakt ons echter zenuwachtig. Wat wordt er voor ons bekokstoofd door de firma Merkel & Macron?

Er wordt niets door Merkel & Macron bekokstoofd als de lidstaten met duidelijke en uitgewerkte plannen komen aanzetten, maar dat blijkt eigenlijk nooit het geval te zijn (geweest; of het heeft nooit in de dagbladen gestaan). Alleen maar EU-subsidiepotten aanspreken en daar een graai uit nemen en dan is (of was) iedereen tevreden, of ging men tevreden naar huis. Maar ook onze afgelopen regeringen hebben hopeloos gefaald om nieuwe visies te presenteren in Brussel, zodat we onze hand in eigen boezem mogen steken.

Merkel & Macron komen ongetwijfeld met een nieuwe marsroute voor Europa. Het was al sinds het verdrag van Maastricht bekend: een monetaire unie zonder fiscale en politieke unie is een moeizame constructie. De financiële crisis heeft die diagnose bevestigd. Amerika, bakermat van de crisis, is er veel beter uitgesprongen dan de eurozone.

Pas nu komt de groei hier weer op gang. In Amerika is de crisis aangepakt met herkapitalisatie van de banken en een forse dosis fiscale stimulering. In de eurozone was dat door onderling wantrouwen niet mogelijk. Welke lidstaat zou de voordelen van die stimulering plukken? En zou die later ook de rekening betalen? In dat wantrouwen was Nederland koploper, tot verbazing elders in Europa. Het heeft de eurozone (en dus ook Nederland zelf) op grote achterstand gezet.

Dat onderling wantrouwen verdwijnt niet zomaar. Een cruciale voorwaarde is inderdaad dat Frankrijk zichzelf hervormt. De Nederlandse diagnose van die hervorming is echter van realiteitszin gespeend. Het Duitse succes lijkt nu vanzelfsprekend, maar nog in 2000 werd in Brussel over Frankrijk én Duitsland gesproken als de  two sick old men of Europe. Niets leek beide landen in beweging te kunnen brengen. De Duitse hervormingen tussen 2004 en 2006 kwamen als een complete verrassing. Zo veranderde Duitsland in amper tien jaar tijd in een powerhouse.

De hervormingen waren het product van Duitse trots: Schröder heeft zijn politieke kapitaal ervoor ingezet. Zo zal het ook in Frankrijk gaan: het is de Franse trots die het land in beweging brengt; niet Brusselse begrotingsnormen of een reprimande van Jeroen Dijsselbloem.

Mocht Macron slagen, dan geeft dat politieke ruimte voor een nieuwe agenda. Het wantrouwen zit echter diep en dat moet slijten. De agenda zal dus beperkt zijn. De federale begrotingsbevoegdheden die nodig zijn voor een goed functionerende eurozone zijn politiek onhaalbaar. Een kleine stap, meer zit er niet in. In dat opzicht wordt het een herhaling van de gang van zaken bij het verdrag van Maastricht in 1992: economen die pleiten voor meer integratie, politici die zeggen dat dit onhaalbaar is.

Beide hebben gelijk. Maar er is één troost: het is een stap in de goede richting. Bij de volgende crisis zal blijken dat de instituties nog steeds niet op orde zijn. Dan zal ongetwijfeld iemand een parlementaire enquête eisen: waarom heeft niemand ons destijds gewaarschuwd? Bij deze.

Ook met de huidige tweespalt(en) op alle fronten is een kleine stap in de goede richting voldoende om meer calamiteiten dan in de achterliggende geschiedenis te voorkomen. Eerst ,eer democratie voor de EU-burgers en dan komt de rest wel in orde.

[Coen Teulings is econoom en hoogleraar in Cambridge en Amsterdam. Deze column keert terug op 16 augustus.]

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/07/05/graag-wat-minder-angstig-over-macron-11616346-a1565569

President Trump wordt als protectionist en mercantilist een boeiend laboratoriumexperiment @fd @mathijsbouman

Tags

Economie, Trump

Trump de mercantilist (Column Mathijs Bouman, Opinie & Dialoog/fd, 18 januari)

# Bedrijven die in het buitenland produceren zijn fout en moeten worden gestraft, binnenlandse productie zorgt voor banen en import vernietigt Amerikaanse welvaart. Protectionisme zal Amerika weer groot maken.

Dit protectionistische en mercantilistische standpunt mag de burger en zakenman Trump natuurlijk huldigen, want er bestaat een vrijheid van gedachte en van vrije meningsvorming. Maar wanneer het gaat om president Trump liggen de kaarten toch wel wat anders. Dan behoort die persoon de geldige en formele economische theorie te volgen, die zijn goede adviseurs en raadgevers die hij om zich heen verzameld heeft, hem zullen aanreiken. Omdat de geldende economisch opvattingen, die door Bouman in zijn column goed verwoord heeft, dwars ingaan tegen de persoonlijke mening van Trump, zal hij die niet tot beleid mogen maken, want anders handelt hij in strijd met het algemeen belang. Tenzij de Amerikaanse vakeconomen een andere opvatting/mening zijn toegedaan dan aan de Europese universiteiten, maar dan hebben onze papieren media ons daarover niet bericht, en als niet-econoom ben ik van de pers afhankelijk.

Maar zelfs op de middelbare school kreeg ik lessen in de economie waarin duidelijk werd uitgelegd dat mercantilisme een voor-moderne theorie was en de ontwikkeling van de moderne volkshuishouding heeft tegengehouden of geen ruimte heeft gegeven. Ik herinner me ook iets als het gildenwezen, dat daarmee te maken had: besloten economische productiesectoren, waar geen concurrentie bestond, want alle vaklui waren verzameld binnen zo’n gilde. Iedere stad had voor elk ambacht een gilde, waar ook aan opleiding voor dat ‘maatschap’ werd gezorgd.

Vandaar mijn stelling dat president Trump als eerste een niet-wetenschappelijke benadering van economische vraagstukken als rugzak meedraagt en dus geheel van zijn adviseurs afhankelijk is, als hij daarnaar wil luisteren tenminste. Dat zit er bij hem niet in want hij is zijn hele werkzame leven al zijn eigen weg gegaan en hij wil altijd gelijk hebben. Kortom, met Trump wordt de economische theorie van het protectionisme in de moderne geschiedenis getoetst met als waarschijnlijke uitkomst, dat het in de praktijk inderdaad niet blijkt te werken, want als het wel zou werken, dan staat de economische wetenschap in zijn hemd. Kan dan worden afgeschaft, als ik het wat kort door de bocht formuleer.

# Met dat standpunt zet Trump de klok een paar eeuwen terug. Hij redeneert als een achttiende-eeuwse mercantilist. Het mercantilisme was lange tijd leidraad voor het economische beleid in Europese landen. Het gaat er daarbij om zoveel mogelijk in eigen land te produceren en naar de rest van de wereld te exporteren. Zo stroomt er per saldo geld (vroeger in de vorm van goud) naar jouw land toe, en daarmee groeit je economische en politieke macht. In de kern is het mercantilisme gebaseerd op het misverstand dat de wereldeconomie een ‘zero sum’ is. Wat jij pakt, krijgt een ander niet en omgekeerd.

# Voor een zakenman als Trump is dat een logische gedachtegang. Waar Trump zijn zoveelste gouden hotel bouwt, kan een andere projectontwikkelaar dat niet meer doen. Maar op macroschaal werkt de economie heel anders. Bijvoorbeeld omdat twee hotels meer toerisme naar de stad trekken dan een. Of omdat een BMW geproduceerd in Mexico goedkoper is voor Amerikaanse autokopers, die dan geld overhouden voor andere zaken. Specialisatie, vrije markten en open grenzen zorgen voor welvaart. Ouderwets mercantilisme niet. Maar dat zal Trump niet willen horen.

https://fd.nl/opinie/1183404/trump-de-mercantilist

Als inderdaad Trump niet wil luisteren, en als de huidige dominante – ondersteund door de gehele academische economische gemeenschap – economische theorie klopt, dan helpt deze president de wereld naar de gallemiezen. Dan heeft hij toch nog een wereldschokkende prestatie op zijn naam staan. Want miljardair zijn was nog niet voldoende. Tja, in deze wereld is alles mogelijk geworden, nu het gezond verstand is uitgeschakeld en nepnieuws de hoofdrol speelt.

Een compromis tussen links en rechts hoeft geen economische ‘Verelendung’ op te leveren en dus komen Keynes en Hayek er toch samen uit en links en rechts sterven een zachte dood @fd @marcelcanoy #economenstrijd

Tags

Economie, economischecrisis, Economischetheorie, TweedeKamer

Bezuinigen doe je zo (Marcel Canoy, Opinie/fd, 17 oktober)

# Het lijkt onmogelijk om Keynes en Hayek te verenigen. Terwijl Keynesianen popelen om de overheid in van alles en nog wat te laten investeren om de vraag te stimuleren, kunnen de aanhangers van Hayek niet wachten om dezelfde overheid te strippen.

# Toch ga ik vandaag een heroïsche spagaat wagen. We hebben in Nederland met coalities te maken. Om te verhinderen dat die punten gaan uitruilen en we opgescheept zitten met vlees noch vis, ga ik bezien of we niet in ‘the best of both worlds’ kunnen belanden.

# Vorige week mocht Bas Jacobs vertellen waarin de overheid moest investeren. Stel nu dat Jacobs de economische portefeuille mag delen met Lex Hoogduin. Weliswaar vindt Hoogduin het bijzonder matig dat Jacobs publiek investeert in dingen die hij veel liever privaat zou zien, maar hij mag als doekje voor het bloeden alles wat Jacobs investeert elders bij de overheid weghalen.

# Het eerste slachtoffer van Hoogduin is de rondpompmachine. In de loop der tijd is het belastinggebouw ontaard in een huishouden van Jan Steen. In plaats van de rommelzolder opruimen, zoals staatssecretaris Eric Wiebes van plan was, is het beter drastisch te verbouwen. Dat kan bijvoorbeeld door ons aan te sluiten bij de voorstellen tot versimpeling uit het recente boek van Arjan Lejour en Leo Stevens.

# Door inkomen, hoe dan ook genoten, fiscaal gelijk te behandelen ruim je alle belastingboxen op. En als je toch bezig bent, kunnen ook veel toeslagen de deur uit. Hebben we wisselgeld over, dan kunnen de belastingen ook nog eens omlaag.

# Ik zou het een prestatie vinden als het volgende kabinet dit fiscale varkentje wast, maar Hoogduin is nog niet klaar. Net als belastingen misbruikt worden voor deelbelangen, geldt dat ook voor subsidies. De Algemene Rekenkamer evalueert al jaren de talloze subsidies die de overheid verstrekt aan burgers en bedrijven en het oordeel is vrijwel altijd negatief. Hoogduin stopt met die malligheid en casht een slordige 5 miljard. Komt goed uit, want dat geld heeft hij nodig als smeergeld voor de belastinghervorming.

# Een compromis tussen links en rechts hoeft geen economische ‘Verelendung’ op te leveren. Door te investeren in zaken die privaat niet renderen maar maatschappelijk wel en tegelijk afscheid te nemen van onrendabel politiek hobbyisme kan de economie versterkt worden zonder te belanden in de door Keynesianen gevreesde aanhoudende balansrecessie en bestedingsuitval.

# En zie, het huis van de overheid is met vereende krachten aangepakt: aan de linkerkant een stralend torentje, aan de rechterkant de puistige dakkapel vervangen door een strak dak zonder gesubsidieerde zonnepanelen. De nieuwe bewoners kunnen niet wachten tot ze er in mogen trekken.

Prachtige logica!

https://fd.nl/opinie/1171442/bezuinigen-doe-je-zo

De omzet-, winst- en vermogensgroei van multinationals komt dus nooit terecht bij het gewone werkvolk, en daarom groeit de mondiale ongelijkheid die onoplosbaar is @volkskrant #hetgelijkvandijsselbloem #algeheleonrechtvaardigheden #piketty

Tags

Economie, EU, ongelijkeinkomensverdeling, Ongelijkheid, TweedeKamer

Ook het bedrijfsleven moet nu de topbeloningen matigen (Jeroen Dijsselbloem, Opinie & Debat/de Volkskrant, 8 september)

Topinkomens

Terwijl de topinkomens bij bedrijven waarin de staat deelneemt, aan banden worden gelegd, zijn de bonussen in het bedrijfsleven aan een opmars bezig. Tijd om die ook aan te pakken.

‘De topmannen van Ahold, Heineken en Unilever verdienen ruim honderd keer zoveel als de gemiddelde werknemer’

http://www.volkskrant.nl/4372460?utm_source=VK+avond+20160908&utm_medium=email&utm_campaign=’Alle%20bonussen%20hooguit%2020%20procent%20van%20jaarsalaris’&utm_userid=c4e15096-5da2-4cc7-ac79-6f9a61c6f2a4

Het is ethisch te dwaas voor woorden dat de inkomensverschillen nationaal, maar ook mondiaal zo groot zijn dat er geen enkel logisch verband meer kan worden gelegd – lees: bestaat – tussen die verschillen. Ethisch te dwaas, zoals gezegd, maar in neoliberale zin de gewoonste zaak van de wereld, want in die kring gaat het leven alleen om omzetgroei en winstbejag. Dus is hierbij een nieuwe definitie voor neoliberalisme geboren: waar inkomensverhoudingen geen enkele relatie (meer) hebben met de behoeften en gerechtvaardigde eisen – in verband met rechtvaardige verhoudingen naar inzet en persoonlijke talenten en kwaliteiten  – van werknemers wereldwijd, daar is sprake van neoliberale verhoudingen die te vergelijken zijn met neokoloniale verhoudingen van voorheen. De wereld is er niet beter op geworden. Zo simpel is dat.

Onvermogen van beleidsmakers om diepgewortelde problemen in de grootste economieën van de wereld aan te pakken oorzaak grootste financiële groeivertraging in bijna dertig jaar @fd #economie #mondialisering @eu #plausibeleverklaring

Tags

Economie, Economischetheorie, economischherstel, EU, TweedeKamer

IMF zinspeelt op neerwaartse bijstelling mondiale groei (ABM FN-Dow Jones  • Economie & Politiek/fd, 2 september)

# Onvermogen van beleidsmakers om diepgewortelde problemen in de grootste economieën van de wereld aan te pakken, zorgt ervoor dat de wereldeconomie in de sterkste groeivertraging zit in bijna dertig jaar. Dit schrijft het Internationaal Monetair Fonds in een rapport dat donderdagmiddag verscheen, voorafgaand aan de G20-bijeenkomst in China aankomend weekend.

Voor een niet-economisch geschoolde waarnemer als ik ben, ligt hier de logische verklaring waarom academische economen geen antwoord hebben op de bijna immanente groeivertraging waarmee de wereld nu te maken heeft: de economische theorie heeft zich met deze mondiale verhoudingen nooit bezig gehouden. Dat betekent dat iedere econoom met wereldfaam voortdurend eigen suggesties aandraagt over het hoe en waarom van alle uitzonderlijke economische ontwikkelingen, die nu aan de orde zijn.

# En het leed is nog niet geleden, volgens het IMF. De organisatie, die zetelt in Washington, zinspeelde daarmee op een neerwaartse bijstelling van de verwachtingen voor de wereldwijde economische groei.

Traag groeitempo

# ‘Zonder krachtige beleidsmaatregelen zal de wereld langer last houden van tegenvallende groei’, zei de voorzitter van het IMF, Christine Lagarde. Macro-economische data duiden er volgens het IMF op dat de groei van de wereldeconomie dit jaar afzwakt. En wanneer de organisatie zijn groeiverwachting voor 2016 opnieuw neerwaarts bijstelt, ten opzichte van de huidige 3,1%, zou dit het traagste groeitempo kunnen betekenen sinds de financiële crisis in 2009.

# Volgens het IMF heeft de Amerikaanse economie te lijden onder de sterke dollar, zwakke export en matige vooruitzichten voor de lange termijn. Daarom is de kans groot dat de organisatie zijn groeiverwachting van 2,2% voor de Verenigde Staten naar beneden zal bijstellen in zijn volgende World Economic Outlook, begin oktober.

China

# Ondertussen kampt Europa nog altijd met de naweeën van de financiële crisis, zoals hoge staatsschulden en werkloosheid. Japan blijft flirten met een recessie, in China vertraagt de economie en de gedaalde olieprijzen zorgen nog altijd voor problemen in opkomende markten als Brazilië en Rusland, twee landen waar de economie voor het tweede jaar op rij zal krimpen.

# De grootste economieën van de wereld slaagden er tot nu toe niet in om langetermijngroei te bevorderen via een hogere productiviteit, oordeelt het IMF. Meer dan twee jaar geleden beloofden de landen van de G20 nog dat de groei in 2018 2 procentpunt hoger zou uitkomen, maar binnenlandse politiek heeft die doelstelling gedwarsboomd. En bij zwakkere groei dreigen investeringen af te nemen en de handel af te zwakken. Verder is het IMF bezorgd over de ontwikkeling van de loongroei voor de middenklasse en laagbetaalden.

De vaststelling dat ‘meer dan twee jaar geleden de landen van de G20 nog beloofden dat de groei in 2018 2 procentpunt hoger zou uitkomen, maar binnenlandse politiek heeft die doelstelling gedwarsboomd’, betekent overduidelijk dat deze nieuwe ‘binnenlandse politieke factor’ economische oplossingen blokkeert of kan blokkeren. De eurozone is hiervan het eerste praktische voorbeeld, veroorzaakt door landen die onvoldoende de begrotingsdiscipline van de EMU hebben nageleefd. De verwevenheid van de huidige mondiale economie betekent dat ieder land/economisch machtsblok zijn eigen politieke oplossingen moet kiezen om in het tempo van de mondiale duurzame economische groei te kunnen meegroeien. Daarvoor is de mondiale harmonisatie van macro-economische data nodig, maar de EU bewijst dat dit bijna een utopie is. Het is de keuze aan publiek en politiek om deze keuze te maken op straffe van de ondergang van de mondiale economie.

# ‘Deze ontwikkelingen dreigen een nieuwe negatieve dynamiek te creëren, waarbij de politieke maatregelen uitblijven die moeten zorgen voor de structurele hervormingen die nodig zijn om de groei te bevorderen’, waarschuwt de organisatie.

Dit lijkt een gerechtvaardigde vaststelling van het IMF. Daar is men inmiddels in staat om een helikoperview te ontwikkelen, waarmee men de juiste adviezen kan uitbrengen.

http://fd.nl/economie-politiek/1165742/imf-zinspeelt-op-neerwaartse-bijstelling-mondiale-groei

De naïviteit van Jackson Hole @fd #mondialeeconomie #oplossenknelpunten #utopie @eu

Tags

Economie, EU, Mondialisering

# Dit weekend werd in Jackson Hole, VS, de jaarlijkse meeting gehouden waar alle financiële bobo’s en academici uit de gehele wereld zich buigen over de volgende kans of het volgende probleem. Het spreekt voor zich dat het dit keer vooral over het oplossen van problemen moet gaan, veroorzaakt door opgeblazen balansen van centrale banken en renteniveaus die wereldwijd nauwelijks boven nul uitkomen. Het thema van de bijeenkomst van dit jaar is dan ook ‘het ontwerpen van een veerkrachtig monetair raamwerk voor de toekomst’. Bij het insturen van deze column heb ik nog geen conclusies gelezen, wel een aantal onnodig ingewikkelde academische verhandelingen die me onberoerd lieten.

# De verzamelde deskundigen in Jackson Hole zullen ongetwijfeld uitgaan van ‘mean reversion’, wat zo veel betekent als dat men verwacht dat rentetarieven op den duur weer naar een eeuwenoud historisch gemiddelde van ongeveer 5% convergeren en inflatie naar de gewenste 2% gaat. Is dat het raamwerk voor de ‘oplossing’? En als dat zo is, welk probleem is er dan opgelost? Dat landen te veel schuld hebben? Dat veel (centrale) banken zwakke ­balansen hebben?

# Die problemen kunnen we zo oplossen! Afstrepen en weg ‘drukken’. Maar daar is wel een andere mooie Engelstalige term voor nodig: ‘concerted effort’. Samenwerking tussen economische grootmachten. Niet langer eigen belang laten prevaleren, elkaar ter wille zijn. Kansloos. Het falen van het handelsverdrag TTIP tussen de EU en de VS dit weekend is exemplarisch.

# Ik vind het wel interessant, maar niet zo belangrijk wat dit forum van machtige mensen concludeert. Mijn slotsom is namelijk dat welke goedbedoelde actie deze beleidsmakers ook nemen, het effect zich laat raden en de uitkomst van het raadsel zich pas op lange termijn daadwerkelijk zal manifesteren. Het is immers zo dat de ECB en soortgelijke instituten groei sturen op basis van inflatie? Het drukken van geld en de opkomst van internet hebben echter gezorgd dat we in een deflatoire wereld leven. Conclusie? Ze darren in oude wetmatigheden. Naïef! Toch is dat ook wat de markt verwacht gezien de onophoudelijk enorme instroom in obligatiefondsen.

# Wat er ook gebeurt, alle kortetermijnbeursdalingen, zelfs de heftigste, zoals die na de brexit, blijken telkens koopmomenten. Aandelen zullen het aantrekkelijkst blijven, vooral die van bedrijven die groot en rijk zijn, liefst met sterke merknamen. Of klein en door een niche kansrijk of ondergewaardeerd. Makkelijke voorbeelden binnen onze landsgrenzen zijn grote rijkaards als Heineken, ASML en Unilever en kleintjes als Beter Bed en ASMI. Te simpel? Ik zou niet weten waarom het veel ingewikkelder zou moeten zijn.

De auteur Marco Groot heeft gelijk, zegt mijn intuïtie. Waarom? Uitgangspunt is dat ‘Aandelen zullen het aantrekkelijkst blijven, vooral die van bedrijven die groot en rijk zijn, liefst met sterke merknamen. Of klein en door een niche kansrijk of ondergewaardeerd. Makkelijke voorbeelden binnen onze landsgrenzen zijn grote rijkaards als Heineken, ASML en Unilever en kleintjes als Beter Bed en ASMI. Te simpel?’ Niet te simpel om de oorzaak die hier gegeven wordt – waarom zou het veel ingewikkelder moeten zijn? -, maar omdat het uiteindelijk in de zakelijke wereld altijd draait om het recht van de sterkste, al klinkt dat Middeleeuws.

Maar het is niet Middeleeuws, want de logica van het immer dominerende materialisme: het gaat immer om het recht van de sterkste, maar dat recht moet bevochten blijven, want automatismen bestaan niet. De ‘onzichtbare hand’ van Adam Smith bepaalt dat ‘oude, bestaande’ rechten verliezer kunnen zijn tegenover ‘nieuwe’ rechten van de nieuwe rijken. Niemand laat zijn eigen ‘vaste’ rechten zomaar ten ondergaan, maar iedereen probeert zijn eigen, oude status te redden voor zover dat mogelijk is. Dat is de eeuwig durende wet van het kapitalisme.

[Marco Groot is medeoprichter van consultancy- en coachingsbureau 8daw. Hij werkte 25 jaar in de financiële sector, onder meer als hoofd aandelen van ­Rabobank. Disclaimer en meer columns op fd.nl/groot]

http://fd.nl/beurs/1165223/de-naiviteit-van-jackson-hole

Pechtold past beleidsmatige evaluatie toe en zet daarmee de trend in politieke innovatie @volkskrant #economie #tweedekamer

Tags

Economie, EU, TweedeKamer

Wil Pechtold nu met SP of PVV? (Peter de Waard, Column De kwestie, Economie/de Volkskrant, 23 augustus)

‘Iedereen een vaste baan’ luidt de eerste verkiezingsslogan. Het lijkt wel op ‘Geen gezeik, iedereen rijk’ van de aloude Tegenpartij van Van Kooten en De Bie. Je kunt er haast niet tegen zijn.

# D66 had dit weekeinde de primeur. De partij wil af van de dreigende tweedeling in de samenleving tussen jongeren en laag opgeleiden die met flexibele banen nog maar weinig zekerheid in het leven hebben, en ouderen en hoger opgeleiden die wel de zekerheid hebben van ontslagvergoeding, ziektegeld en pensioen, maar er bij saneringen uitvliegen.

— Alexander Pechtold

# Volgens partijleider Alexander Pechtold zijn zowel de ouderen (‘zij zijn het bokje omdat werkgevers hen inruilen voor jongeren’) als jongeren (‘zij krijgen tijdelijke contracten en mogen opkrassen als een vaste baan aan de orde is’) daarvan de dupe. Werkenden zijn wegwerpproducten geworden, vindt hij. Als iedereen nu op D66 stemt, wordt het contract voor onbepaalde tijd in ere hersteld. Ouderen worden niet langer door hun bazen weggekeken en jongeren krijgen weer een zeker bestaan, met een hypotheek voor een huisje-boompje-beestje-bestaan dicht bij moeders pappot.

# Met deze voor D66 opmerkelijke slogan slaat Pechtold op voorhand andere partijen de wapens uit handen waarmee ze hem zouden kunnen bestrijden. Alsof juist de olympische chef de mission Maurits Hendriks zou roepen dat turner Yuri van Gelder nooit uit Rio had mogen worden weggestuurd.

D66 zou zich op de borst moeten slaan. Er is gebeurd wat de partij wilde

In de paarse kabinetten-Kok (1994-2002) was bij uitstek D66 de pleitbezorger van meer flexibilisering. In 1998 kwam in de euforie van het zogenoemde poldermodel en het sociaal-liberalisme de eerste Flexwet tot stand, die de weg baande voor een op moderne, Angelsaksische leest geschoeide arbeidsmarkt. In de nieuwe tijd van mondialisering zou het vaste contract ouderwets zijn en moesten mensen steeds rouleren, mogelijk gemaakt door permanente educatie. Nog in 2012 stond in het verkiezingsprogramma van D66 ‘dat flexibiliteit past in de moderne arbeidsmarkt’.

# D66 zou zich op de borst moeten slaan. Er is gebeurd wat de partij wilde. Sinds Paars is het aantal vaste banen met een half miljoen stuks afgenomen, maar er kwamen 1,2 miljoen ‘wegwerpbanen’ bij. Nederland hoort met slechts 6 procent werkloosheid bij de landen die dankzij flexibele arbeidsmarkten (VS, Groot-Brittannië) veel banen hebben geschapen. Zij staan tegenover de landen met rigide arbeidsmarkten (Griekenland, Italië), waar een kwart van de beroepsbevolking werkloos is. Nederland heeft als beste ingehaakt op de mondiale trend van de deeleconomie en virtuele platforms.

# Dat heeft geleid tot meer ongelijkheid en de race to the bottom waarover SP (grote inkomensverschillen) en PVV (immigratie) zich boos maken en er met een muur om het land een einde aan willen maken.

# Dat D66 dit bereikte Utopia niet koestert is óf verkiezingsretoriek óf een grote ideologische omslag. Óf een voorschot op coalitievorming met PVV en SP.

Of geen van beiden, als deze aanpassing als beleidsmatige evolutie mag worden gezien, dat zal eindigen in beleidsmatige innovatie. De trend van arbeidsflexibilisering in de jaren ’90 heeft duidelijk negatieve effecten gesorteerd, zoals meer economisch-financiële en dus maatschappelijke ongelijkheid en de harde Angelsaksische aandeelhoudersmarkt, die weinig ruimte laat voor werknemers en consumenten. Kortom, D66 heeft een belangrijke slag geslagen in de vernieuw van onze arbeidsmarkt, waarin iedere werknemer volwaardig dient mee te tellen, en niet als reservearbeidskracht, waarvan verwacht mag worden dat die het slachtoffer wordt van neergaande conjuncturen en recessies.

Er moet dus een tussenmodel worden ontwikkeld tussen een eeuwig durende flexibiliteit waarbij de werknemer de speelbal wordt van het economische grillen enerzijds en de starheid van vaste contracten waarbij de werknemer niet durft te verkassen naar een andere baan vanwege de risico’s die daarbij worden opgelopen. D66 brengt dus met deze omslag de terechte correctie aan die in de jaren ’90 nog onbekend waren want elk nieuw model kent onvoorziene risico’s. Die zijn nu wel bekend en daarvan is nu gebruik gemaakt om tot een meer gezonde flexibilisering te komen. Bravo sociaal-liberalen!

[p.dewaard@volkskrant.nl]

http://www.volkskrant.nl/opinie/wil-pechtold-nu-met-sp-of-pvv~a4362514/