05 Tuesday Feb 2019
Posted in democratischtekort, Democratisering, Eurogroep
Tags
Eurogroep ‘te informeel en ongrijpbaar’ (Christoph Schmidt, economie/Trouw, 5-2-19)
TRANSPARANTIE | Democratisch toezicht is ver te zoeken bij overleg ministers van financiën, vindt Transparency International.
Zo is het maar net!
21 Sunday Oct 2018
Posted in EU, euro, Eurocrisis, Eurogroep
Tags
Wat als de euro verdwijnt? (Maarten Schinkel, Weekend/nrc.nl, 19-10-18)
Als de gemeenschappelijke munt ten onder gaat in ruzie, bezwijkt in 2022 ook de Europese Unie. Maar de noordelijke landen gaan door.
De komende weken stelt NRC ‘wat als…?’-vragen over grote, wereldwijde ontwikkelingen.
We beschrijven daarin een toekomst waarin een trend van nu is doorgetrokken of uitvergroot, om erachter te komen wat de mogelijke wereld van morgen ons kan vertellen over vandaag.
De Noordelijke landen begonnen opnieuw, maar dan écht. De euro was bezweken omdat een muntunie niet kan bestaan zonder politieke unie, zonder gemeenschappelijk budget, zonder een diep doorvoelde gezamenlijke missie. En dus leverde elk land dat mee wilde doen, zijn nationale soevereiniteit voor een groot deel in. Eén regering, één parlement, één rechterlijke macht. Een senaat waarin elk land een gelijke stem had en een tweede kamer waarin de zetels naar bevolkingsaantal waren verdeeld. En deelregeringen in de afzonderlijke landen, die nationale zaken regelden.
Zoals aangegeven in mijn titel voor deze blog, het gaat hier om fantasieën, een fictieve vertelling. Waarom? Reden is de stelling of aanname dat de muntunie niet zou kunnen bestaan zonder politieke unie. Inderdaad, een economenstelling, een economische paradigma. Maar dat het niet ‘zou kunnen’ komt alleen omdat het in de praktijk nog nooit is voorgekomen. Maar dat zegt op zichzelf natuurlijk niets. En dus bestaat er geen enkel onderzoek en ook simulaties zijn onmogelijk omdat die altijd gebaseerd zijn op historische of bestaande feiten en werkelijkheden.
Kortom, mijn stelling is dat een muntunie niet zou kunnen bestaan vanwege de afwezigheid van een politieke unie een veronderstelling is en niet meer dan dat. Ik leid dit ook af uit het feit dat de euro nog steeds bestaat na de achtereenvolgende financiële- en schuldencrises, die ons de afgelopen tien jaar hebben beziggehouden én geteisterd, hebben aangetoond dat vooralsnog een muntunie mogelijk is zonder politieke unie, en dat zal ook het geval blijven. Tot het moment dat we het zeker weten dat het kan als we ons eindelijk realiseren dat niét de afwezigheid van de politieke unie, máár de aanwezigheid van populisme de werkelijke oorzaak is van alle twijfels van deze jaren.
Zij zijn de ware of werkelijke oorzaak van alle vertwijfelingen en onzekerheden. Niets meer en niets minder. Als de populisten eindelijk tot de orde worden geroepen vanwege hun leugens, schending van afspraken en onzin, dan loopt de euro zo gesmeerd als een bolide. En laat de Commissie eindelijk eens het lef en de moed opbrengen om Italië voor het Hof te dagen wegens schending van die afspraken. Als Juncker dat niet aandurft, kan hij maar direct een motie van wantrouwen aan zijn broek krijgen, ook al bestaat die constructie in de EU niet. Hij is in ieder geval volledig afgebrand en heeft geen plek in de geschiedenisboeken verdiend. Flapdrol nummer zoveel.
https://www.nrc.nl/nieuws/2018/10/19/wat-als-de-euro-verdwijnt-a2667273
05 Wednesday Sep 2018
Posted in dijsselbloem, Eurocrisis, Eurogroep
Tags
‘Terugkijkend op tien jaar crisis in de eurozone kan je nuchter vaststellen dat er veel fouten zijn gemaakt en dat we er sterker uit zijn gekomen. Er zijn fouten gemaakt bij de start van de monetaire unie, er is sprake geweest van nalatigheid in de jaren na de introductie van de euro, en de crisisaanpak liet veel te wensen over. Zo is er tijd verloren gegaan, veel geïmproviseerd, de politieke leiders waren de regie de eerste jaren kwijt, en er zijn dure oplossingen gekozen. Er is door de ernst van de crisis enorme druk komen te staan op onze gezamenlijke Europese afspraken en instituties. Ook die waren niet berekend op deze klap. De monetaire unie was niet crisisbestendig. Maar het was vooral door onverantwoord nationaal beleid in de jaren voor de crisis dat er een veel te grote druk is komen te liggen op deze onvolmaakte unie.’
[Hoofdstuk 9: Terugblik, p.247]
22 Friday Sep 2017
Posted in EU, Eurogroep, eurozone, hervormingen, institutionelehervormingenEU
Tags
‘Tusk wil in december speciale EU-top over eurozone’ (Van onze correspondent • Economie & Politiek/fd, 22-9-17)
De voorzitter van de Europese Raad, Donald Tusk, wil in december een speciale EU-top organiseren om te praten over de toekomst van de eurozone. Alle EU-landen kunnen daaraan deelnemen. Dat heeft Tusk donderdag laten weten.
De raadsvoorzitter stelde in een brief aan alle EU-leiders dat er ‘geen wondermiddel’ is voor een versterking van de Economische en Monetaire Unie (EMU) in Europa, maar dat er nu zoveel ideeën zijn geuit dat er meer discussie nodig is. Een prioriteit is in zijn ogen de voltooiing van de bankenunie. Ook liet hij weten wel wat te zien in een omvorming van het noodfonds ESM tot een Europees Monetair Fonds.
Snelle besluitvorming
De Poolse oud-premier, die sinds eind 2014 de Europese Raad voorzit, wil ook vaart zetten achter de besluitvorming. Uiterlijk volgend jaar juni zouden er knopen moeten worden doorgehakt over de wijze waarop de EMU moet worden versterkt.
De voorzitter van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker, deed vorige week stof opwaaien toen hij pleitte voor een uitbreiding van de eurozone. Alle EU-landen behalve het Verenigd Koninkrijk en Denemarken zouden in zijn ogen lid moeten worden, ook om de eenheid in de EU te versterken. Hetzelfde zou volgens Juncker moeten gelden voor de bankenunie.
Tusk lijkt zich daar nu bij aan te sluiten. De leiders van de inmiddels negentien eurolanden zijn de afgelopen jaren herhaaldelijk bij elkaar gekomen voor een aparte ‘eurotop’, maar nog nooit in het ‘inclusieve’ format dat de Pool nu voor ogen heeft.
Als het doel van deze speciale EU-top is om een bezinning – lees ook: evaluatie – te houden over de voorstellen die dit jaar en dan specifiek door Junck zijn gedaan, is het helemaal niet zo gek om alle EU-lidstaten daarbij te betrekken, maar dan wel in de vorm van een openbaar debat waar ook notulen van worden opgemaakt, omdat het voortaan alleen moet gaan om transparantie en openheid over de nieuwe EU-structuren. Maar de niet-eurolidstaten kunnen natuurlijk niet meebeslissen over de gang van zaken inzake de euro als munteenheid. Je bent immers opgenomen in de eurogroep of je bent het niet.
Meer optimisme
De belangrijkste EU-leiders buitelen nu bijna over elkaar heen met plannen voor de toekomst van de EU. Ze willen profiteren van de economische meewind en een beter politiek klimaat. Tusk constateerde donderdag dat ‘we nu met meer optimisme naar de toekomst kunnen kijken’.
Hierbij mogen de tegengeluiden – vooral in het voormalige Oost-Duitsland waar het extreem rechtse radicale geluid met de dag sterker wordt – niet vergeten want het gaat geestelijk nog helemaal niet goed in de EU als geheel en als zodanig. Voor het ‘beterwordingsproces’ zijn radicaal nieuwe voorstellen à la Macron noodzakelijk. Alle oude regeringsleiders vertegenwoordigen immers het oude denken (en de oude elites).
Volgende week zal de Franse president Emmanuel Macron zijn visie voor de EMU ontvouwen. Eerder heeft hij laten weten voorstander te zijn van een Europese minister van financiën en van een aparte begroting en een apart parlement voor de eurozone. De grote vraag is nu hoeverre de Duitse bondskanselier Angela Merkel met hem mee wil en kan gaan na de Duitse parlementsverkiezingen van komende zondag.
Bomvolle agenda
De regeringsleiders van de 28 EU-landen komen eind volgende week bijeen in Tallinn, de hoofdstad van de huidige EU-voorzitter Estland. Zij zullen dan hoofdzakelijk praten over digitale zaken, zoals cyberveiligheid, het belasten van grote internetplatforms en de digitalisering van de Europese industrie.
Maar er is in Tallinn ook een informeel diner gepland waar Tusk wil gaan praten over de werkwijze van de Europese Raad in de komende maanden. De agenda is bomvol. Tijdens een EU-top in oktober staat de brexit weer prominent op de agenda, evenals de moeizame relatie met Turkije.
In november wacht nog een top in het Zweedse Gotenburg, waar sociale kwesties worden besproken. Andere belangrijke gespreksonderwerpen in de komende maanden zijn versterking van de defensieve samenwerking en de toekomst van de Europese begroting nu de Britten hebben aangegeven de EU te willen verlaten.
Dit jaar 2017 wordt intellectueel een topjaar voor de EU, waarbij scherp opletten levensvoorwaarde nr 1 is omwille van een democratischer Europa.
https://fd.nl/economie-politiek/1219681/tusk-wil-speciale-eurotop-in-december
16 Saturday Sep 2017
Posted in EU, Eurogroep, plan-Juncker
Tags
Dijsselbloem: ‘Eurogroep is doelmatig en democratisch’ (Rik Winkel • Economie & Politiek/fd, 16-9-17)
Jeroen Dijsselbloem heeft vrijdag bij zijn laatste informele Eurogroep krachtig stelling genomen tegen de pogingen van de Europese Commissie om deze informele club van nationale ministers van financiën onder haar vleugels te krijgen. Gepassioneerd verdedigde de Nederlandse minister in de Estse hoofdstad Tallinn het huidige ‘intergouvernementele’ karakter van de Eurogroep.
Gelukkig had ik afgelopen week al een beschouwing geschreven over Junckers plannen die hij had vastgelegd in de Staat van de Unie, zijn troonrede en waarin ik hem verweet dat hij alle mogelijke thema’s kris kras samen heeft gevoegd en dus zonder enige consistentie en coherentie.[1] Nu durf ik hem ook een chaoot te noemen die niets heeft begrepen van de Trias Politica, die ik er toen bijhaalde. Om die reden kan ik nu vaststellen dat Dijsselbloem volstrekt gelijk heeft met zijn vaststelling dat de eurogroep goed heeft gefunctioneerd en ook in een leemte – ‘weeffout’ – heeft voorzien binnen het Verdrag van Maastricht waarin het EMU werd geformaliseerd. De huidige ‘intergouvernementele’ structuur van de eurogroep is dus de briljante aanvulling op die gebrekkige structuur van het Europese Huis. Het is namelijk het antwoord op de impopulaire federatieve formule die alleen wordt gedragen door de federale lidstaten binnen de EU, zoals Duitsland en België. Maar die gedachte van een federatie moet helemaal uit de vocabulaire verwijderd worden aangezien de EU dan wel een superstaat gaat worden, een onrealistische staatsstructuur omdat de EU zal een formele natiestaat zal worden waaraan niemand behoefte heeft. De EU is in de praktijk van alle dag een intergouvernementele organisatie en daarom past de huidige werkwijze van de eurogroep daarin, beter dan de (ondemocratische) Commissie en (het conclaaf van) de Europese Raad zoals in de vorige blog uiteengezet.
Volgens hem is de werkwijze de afgelopen jaren onder moeilijke omstandigheden niet alleen effectief gebleken, maar ook democratisch.
Hierbij valt wel een kanttekening te plaatsen aangezien in de vorige blog al werd aangegeven dat het erg tegenvalt met het democratische karakter van de Unie. Want er bestaat volgens mij een tweetrapsraket, dat alles wat de EU betreft eigenlijk via het eigen nationale parlement en dus onze Tweede Kamer moet worden aangekaart. En met name Rutte is een symbool geworden van een vage taal omdat hij de Raad voorstelt als een vergadercircuit, waarin zelfs alle ambtelijke voorbereiding kan worden overtroefd door de nieuwste hersenspinsels van de regeringsleiders. En dan voel je je gepasseerd als ambtenaar die intensief de agenda heeft voorbereid.
‘Het is complex, verre van perfect en moeilijk te begrijpen. Maar het werkt wel. Als iets niet stuk is, moet je het niet repareren’, zegt hij in een reactie op het voorstel van Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker om de eurocommissaris voor economische en financiële zaken ‘minister van Economie en Financiën’ te maken en tevens te bombarderen tot voorzitter van de Eurogroep.
Ook de Luxemburger – zijn voorganger als voorzitter van de Eurogroep – gebruikt daarbij overigens het argument dat dit efficiënter zou zijn.
Europese minister
Dijsselbloem: ‘Minister is maar een titel. Ik denk dat we het andersom moeten aanpakken. Eerst kijken wat er schort aan de muntunie en dan of er iets moet aan de instellingen moet worden gedaan om dat te ondervangen.’
Ook andere ministers op de behoudende flank van de Eurogroep, zoals de Oostenrijker Hans Jörg Schelling en de Fin Petteri Orpo gaven vrijdag aan dat ze niet zitten te wachten op institutionele veranderingen. De Duitse minister Wolfgang Schäuble hield zich meer op de vlakte. ‘De titel is niet zo belangrijk. Het gaat om de rechten en bevoegdheden die zo’n minister zou krijgen.’
Schäuble is zich ervan bewust dat bondskanselier Angela Merkel na de verkiezing van Emmanuel Macron in Frankrijk heeft aangegeven dat ze best wil nadenken over een Europese minister van financiën. Naar verwachting steken Macron en Merkel na de Duitse verkiezingen de koppen bij elkaar. Minister Bruno Le Maire zei vrijdag dat Macron eind september zijn visie op de eurozone en Europa zal ontvouwen.
Frankrijk is niet zo blij met de suggestie van Juncker om Zweden, Tsjechië, Polen, Hongarije, Bulgarije en Roemenië snel lid te maken van de muntunie. Volgens Le Maire, die geldt als mogelijke opvolger van Dijsselbloem, moet de eurozone eerst worden versterkt. Dijsselbloem vindt versnelde uitbreiding evenmin een goed idee, omdat dit tot nieuwe risico’s kan leiden. ‘Het is noch verstandig, noch realistisch om landen te pressen of te dwingen.’
Hier geef ik dus Macron gelijk omdat het waanzin is om de genoemde landen ‘snel’ lid te maken van de eurogroep of -zone, of hen daartoe te dwingen. In het Verdrag van Maastricht wordt die gemeenschappelijke munt als ideaal einddoel genoemd, maar duidelijk vanuit het verwachtingspatroon van de jaren negentig toen beide Verdragen (Maastricht en Amsterdam) werden getekend in de verwachting dat die nieuw munt een enorme impuls zou betekenen voor de economische groei van de Unie, maar toen was men zich nog onbewust van de financiële en economische crisis van het eerste decennium van deze eeuw, die toen nog in geen velden en wegen kon worden vermoed.
Dijsselbloem heeft gelijk met zijn uitspraak dat versnelde uitbreiding van de eurolanden ‘evenmin’ een goed – dus slecht – idee is omdat dit tot nieuw risico’s kan leiden. Dijsselbloem heeft dus een betere kijk op de gedachtewereld van de bevolking en burgers dan Juncker, die al te lange tijd in de politiek rondloopt en volledig vereenzelvigd is met het ‘Brusselse’. Zijn houdbaarheid én geloofwaardigheid is allang verstreken, ware het niet dat zijn benoeming natuurlijk al vastlag met zijn status als ‘éminence grise’ binnen de Europese politiek. Maar hij is inmiddels bijna dezelfde schertsfiguur geworden als zijn voorganger Barroso, hetgeen direct de vinger op de wonde legt, namelijk dat de nieuwe Commissievoorzitter vanuit de grootste fractie in het EP wordt bepaald en dat het dus een kwestie is van handjeklap. ‘Over democratie gesproken’, meneer Juncker. U bezet uw functie bij de gratie van de christendemocratische fractie in het EP en door uw beschermheilige Angela Merkel. Die idiote constructie moet zo snel mogelijk worden afgeschaft.
# Hij heeft ook vraagtekens bij het nieuwe fonds waarmee de Commissie niet-eurolanden over de streep wil trekken.
Verantwoording
Hoewel de Eurogroep functioneert als een subgroep van de ‘ecofin’, de raad van EU-ministers van financiën, is het niet echt een EU-instelling. De Commissie is actief betrokken, maar beschikt niet over het recht van initiatief. Het machtigste instrument van de Eurogroep is het noodfonds ESM, dat €500 mrd ter beschikking heeft om geld te lenen aan eurolanden in nood – meer dan drie keer de jaarlijkse EU-begroting. Het ESM zit in een apart verdrag, met de negentien eurolanden als enige aandeelhouders. Alle besluiten vergen unanimiteit.
# Dijsselbloem, die de groep in januari bijna vijf jaar zal hebben geleid, erkent dat het soms tot diep in de nacht duurt voordat er overeenstemming is. Maar hij bestrijdt de door eurocommissaris Pierre Moscovici geventileerde opvatting dat de besluitvorming over met name Griekenland vanuit democratisch oogpunt schandalig is te noemen. Er is wel degelijk parlementaire controle, alleen niet door het Europees Parlement, zoals Moscovici wil. De besluiten worden volgens Dijsselbloem uiterst nauwkeurig bekeken door nationale parlementen, aan wie de leden van de Eurogroep verantwoording schuldig zijn.
Uit deze slotpassage blijkt ook dat Moscovici een stereotype Zuid-Europeaan is die de besluitvorming over Griekenland ‘schandalig’ durft te noemen en daarmee een pure populist blijkt te zijn. Hoe komt hij daarbij, want juist vanwege de oude term Trojka, die wel degelijk met formele en vastomlijnde regels bestuurt en waarbij de hele wereld meekijkt naar de ontwikkelingen in schuldenkwesties – om nog maar te zwijgen over de Grieken die hun toelating tot de euro te ‘danken’ hadden aan valse informatie en voorwendselen over hun staat van overheidsfinanciën – zijn eigen eurogroep zo af te vallen? Met Moscovici was kortom de eurocrisis nog steeds niet opgelost en het toont ook aan hoe verziekt de Franse politiek is. Vandaar dat Macron terecht een einde wil maken aan dat zooitje ongeregeld in Frankrijk zelf.
Tot slot zij afsluitend opgemerkt dat Dijsselbloem bevestigt dat de eurogroep ‘uiterst nauwkeurig bekeken door nationale parlementen’ wordt gecontroleerd, al moet direct worden toegegeven dat die nauwkeurigheid vaak weinig voorstelt als je kijkt naar de debatten in de Tweede Kamer, die eigenlijk niets om het lijf hebben. Vooral de debatten over de Eurotoppen zijn inhoudsloos omdat het alleen om vergaderagenda’s gaat en dat de besluitvorming tijdens de top wordt bepaald door de inbreng van de sprekers die de voorbereiding, zoals al opgemerkt, geheel in de war kan schoppen. Dus die ‘nauwkeurige’ controle vanuit nationale parlementen zou later door onderzoek en navorsingen van historici wel eens van bedroevende kwaliteit kunnen blijken te zijn als alle notulen van de ecofin-debatten (en de Commissie) openbaar zijn.
Chaos blijft dus troef binnen de EU, zoals uit dit interview van Dijsselbloem wel blijkt. De Commissie is een grote speeltuin van politieke machtsspelletjes, en zo blijkt dat Brussel door dezelfde mechanismen wordt bepaald als ons eigen Den Haag. Het is niet anders, want dát is het politieke handwerk.
https://fd.nl/economie-politiek/1218542/eurogroep-is-doelmatig-en-democratisch
[1] https://aquariuspolitiek.wordpress.com/2017/09/13/junckers-wensen-eu-trajectplan-oostlong-westlong-tweesnelhedenachterwegegelaten/
03 Sunday Sep 2017
Tags
‘De euro is een munt zonder land’ (Peet Vogels, Economie/Het Parool, 2 september)
Angela Merkel sprak zich deze week uit voor een Europese minister van Financiën voor de eurozone. Een grote stap? Econoom Paul De Grauwe is sceptisch. “Er is veel meer integratie nodig.”
# De Duitse bondskanselier zei in haar zomerse persgesprek dat ze voorstander is van een Europees Monetair Fonds, dat landen in de eurozone financieel helpt hervormingen door te voeren. Ook een minister van Financiën, een idee van de Franse president Emmanuel Macron, ziet ze wel zitten.
Inderdaad geen gek idee, omdat de EU via de eurogroep deze toekomstige problemen zelf zal moeten oplossen.
# Daarmee hebben Frankrijk en Duitsland zich uitgesproken voor meer economische integratie binnen de eurozone. En als deze twee het ergens over eens zijn, gebeurt het meestal ook. Maar de voorstellen van Merkel gaan lang niet ver genoeg, meent De Grauwe, hoogleraar Europese betrekkingen aan de London School of Economics.
Is meer integratie noodzakelijk?
# “Ja. De euro is nu een munt zonder land. En die munten blijven niet bestaan. Als we de euro willen behouden, moeten ze dat land creëren. Als we dat niet willen, moeten we terugkeren naar de tijd dat elk land zijn eigen munt had.”
Deze redenering klopt aangezien de ooit bestaande twijfels over een muntunie zonder regering niet werkt en dat is inmiddels een bewezen feit.[1] Alleen met kunst en vliegwerk via het ECB van Draghi is het gelukt ons staande te houden in de mondiale economie.
[1] Zie bijvoorbeeld: https://www.bnr.nl/nieuws/beurs/10061034/euro-is-munt-zonder-land-dat-is-het-probleem
Is Duitsland nu om? De Duitsers waren toch altijd tegen meer economische en politieke integratie?
# “Merkel doet een geste aan Macron, maar inhoudelijk zal er weinig veranderen. Zo’n Europese minister van Financiën zal weinig te doen hebben. Hij kan niet zelf belasting heffen en heeft dus geen budget. Het is vooral symbolisch.”
Het is maar de vraag of een eventuele aanstelling van een minister van Financiën van de eurozone te ‘weinig’ te doen heeft. Een minister van Financiën die de rol krijgt van de supercommissaris Olli Rehn uit de vorige Commissie voor Begrotingszaken heeft veel zin omdat de begrotingsdiscipline en staatsschulden van veel lidstaten nog niet op orde zijn. Bovendien moeten de economieën van de eurolanden nog geharmoniseerd worden, zodat er een betere afstemming van de exportcapaciteit gegarandeerd is. dus dat er ‘weinig zal veranderen’ is een te pessimistische houding. En belastingheffing alleen voor deze functie zal geen draagvlak vinden onder de Europese burgers. Eerst de financieel-economische infrastructuur van de eurozone op orde maken en dan pas kan een eigen belastingheffing eens op tafel komen om ter discussie te worden gebracht.
Er komt toch ook een gezamenlijk fonds, het Europees Monetair Fonds, om eurolanden te helpen?
# We hebben nu al zoiets, het EMS. Daar kunnen landen geld lenen als ze in problemen zitten. Dat fonds wordt beheerd door de lidstaten van de eurozone. Het nieuwe Europees Monetair Fonds zal onafhankelijker worden. Dat is goed. Maar hoeveel geld komt er in dat fonds? Daar hoor ik Merkel niet over. En dat is wel heel belangrijk. Dit is een heel kleine doorbraak, geen revolutionaire stap.”
Wat moet er nog meer gebeuren?
# “We moeten naar meer budgettaire en politieke integratie. Bij de recessie zag je dat landen die het hardst getroffen werden, ook de minste ruimte hadden op hun begroting om de economie te stimuleren. Een land als Duitsland had die ruimte wel, maar had die niet nodig. Met een Europese begroting kun je de gebieden die het hardst getroffen worden wel helpen de klappen op te vangen. En we moeten toe naar Europese staatsleningen, in plaats van ieder land zijn eigen staatsleningen. Bij de kredietcrisis zag je hoe destabiliserend dat werkte. Beleggers vluchtten naar veilige havens als Duitsland en Nederland. De zwakkere landen kwamen in grote problemen door stijgende rente. Dir instabiliteit verdwijnt niet in de eurozone. Die los je alleen op met Europese obligaties.”
Dat willen Nederland en Duitsland niet. Dan betalen zij de rekening voor het falend economisch beleid in zwakkere eurolanden, vrezen ze.
# “Die landen zijn bezorgd, dat begrijp ik. Er is natuurlijk het gevaar van permanente stroom geld van het noorden naar het zuiden. Maar daar kun je afspraken over maken. dat geldt ook voor de plannen voor een Europees werkloosheidsfonds. De werkloosheid is in Zuid-Italië bijvoorbeeld structureel hoger dan in het noorden. Of neem Vlaanderen en Wallonië. Je kunt afspreken die uitgaven aan structurele werkloosheid door de lidstaten zelf te laten betalen. Alleen de extra werkloosheid als gevolg van een recessie betaal je dan uit het gezamenlijke fonds.”
Deze plannen zijn nuttig om het algehele debat binnen de eurozone op gang te brengen. Zeker iemand als De Grauwe heeft zo’n grote statuur dat luisteren naar hem zin heeft. En bovendien zijn zijn plannen en voorstellen beter doordacht dan die van de gemiddelde politicus, die dogmatisch zijn partij napraat. Een zinloze handeling!
24 Monday Jul 2017
Nederland kan zijn eurokramp beter loslaten (Dirk-Jan van Baar, Opinie & Debat/de Volkskrant, 24 juli)
Opinie op Zondag – Dirk-Jan van Baar: ‘Nederland kan zijn eurokramp beter loslaten’
Prikkelende opinies op een dag dat u er tijd voor heeft: de Volkskrant presenteert elke zondag bijdragen van een vaste club van zeven auteurs. Vandaag historicus Dirk-Jan van Baar.
Dirk-Jan van Baar is historicus. 23 juli 2017, 10:00
Nederland is bang om te worden geplet in een EU waarin het na de Brexit moederziel alleen staat
De auteur bedoelt niet dat ‘ons land’ bang is om geplet te worden, maar dat het zijn eigen angstgevoelens zijn. Waarom? Er bestaat een half-om-half-verhouding tussen vertrek en blijvers, hoewel Nederlands calvinisme garant staat voor blijven en een strak budgettair beleid. Maar er is geen sprake van angst geplet te worden omdat ons land een voldoende geluid kan openlijk geluid kan voortbrengen als ons collectief iets niet aanstaat.
Dankzij de ster van Emmannuel Macron, die zelfs Donald Trump deelgenoot weet te maken van zijn overwinningsparades, is de stemming in Europa omgeslagen. Het gaat alleen nog over het Frans-Duitse motorblok, dat op stoom gaat komen als Angela Merkel in september weer tot bondskanselier wordt herkozen. Daar twijfelt niemand meer aan, ook niet na de rellen bij de G20 in Hamburg. Vergeleken met haar zelfbewuste ‘wir schaffen das’ zien Marine Le Pen en Theresa May er ineens als verliezers uit.
En Nederland? Dat schoot meteen in de eurokramp, bang om te worden geplet in een EU waarin het na de Brexit moederziel alleen staat. Daar begrijp ik weinig van en Bert Koenders, bij wie ik begin deze maand in Den Haag op bezoek was, evenmin. Onze demissionaire minister van Buitenlandse Zaken ziet juist kansen. Natuurlijk, daar is hij politicus voor en als voormalig euroscepticus snap ik heel goed dat als zich in Frankrijk een nieuwe zonnekoning aandient bij ons het spookbeeld van een Europese transferunie opdoemt.
Even een aantal zaken op een rij zetten. 1. Koenders die kansen ziet, spreekt namens het kabinet en dat betekent economische kansen van dit klassiek-liberale kabinet met de neoliberale PvdA-vleugel die sinds Bos een meer pro-economische koers vaart. 2. Alle politieke partijen hebben te maken met eurosceptici omdat met name de besluitvorming in de EU – zowel de Commissie als Europese Raad – zo chaotisch is, dat iedereen uit wanhoop wel scepticus moet worden om zichzelf staande te houden in een blijvend harde strijd tussen budgetdiscipline en spilzieke subsidie-opschrokkers, met name in Oost-Europa. Het scepticisme wordt dus veroorzaakt door een eeuwig gebrek aan publieke discussie binnen de EU en dat is zowel te wijten aan de Commissie als de nationale lidstaatregeringen. 3. Weer een journalist die Macron als zonnekoning meent te mogen betitelen, terwijl daar pas minimaal over een jaar getuigenissen getoond kunnen worden. Een journalist onwaardig dus. Hou je dan gewoon tot de feiten. Dit zijn subjectieve meningen. 4. En wat betreft de transferunie moet OOK gesproken kunnen worden, ondanks het angstbeeld dat het weer een spilzucht zal oproepen. Laat de vakeconomen eerst hun oordeel – per definitie in gespletenheid – uitspreken en laat die duidelijkste meningsverschillen over aan het oordeel van een besluitvorming, en misschien wel in de vorm van een referendum EU-wijd (na de Brexit wel te verstaan). Want financieel-economische meningsverschillen mogen wel als de grootste ziekte binnen de EU worden gekwalificeerd. Daar (!!!) moeten we vanaf, meneer Van Baar. De bevolking(en) of burgers worden heen en weer geslingerd tussen de eeuwige conflicten binnen de besluitvormende organen in Brussel. En dat is tot slot niet Brussels schuld, maar van de regeringsleiders, egokampioenen.
Kortom, met deze 4 (tegen)argumenten kan van de journalistiek een meer afgewogen meningsvorming binnen columns worden verwacht. Meningen en subjectieve oordelen te over, waarheidsvinding en wijsheid ontbreken over de hele linie.
Wij Nederlanders, die ons huishoudboekje op orde hebben, moeten dan meebetalen aan het goede leven van spilzieke zuiderlingen. Het sentiment is springlevend en door de eurocrisis versterkt. Laat die Fransen eerst maar eens hervormen, daarna spreken we verder. Het idee dat wij de enig juiste koers varen zit diep.
Uitputtingsslag
Nederland zal nooit uit eigen beweging uit de euro stappen, maar Duitsland blijven volgen
Maar de spaarkoers die Nederland al jaren met Duitsland voorstaat, wringt met de geldschepping van Mario Draghi en de ECB, die over de eurozone als geheel moeten waken. Het Germaanse en Latijnse Europa zijn in een uitputtingsslag verwikkeld die zonder schuldsanering voor de zuidelijke landen niet eeuwig kan doorgaan. Tegelijk wist iedereen dat een overwinning voor Le Pen tot een confrontatie met Merkel zou leiden. Alleen al daarom was er geen alternatief voor Macron, wat de Nederlandse koudwatervrees voor Frans-Duitse dadendrang een gedateerd aanzien geeft.
Dat het ‘wringt met de geldschepping van Mario Draghi en de ECB, die over de eurozone als geheel moeten waken’ is een feit, maar een ander feit is ook dat het ‘binnen de muren’ van besluitvormende organen blijft en dat is de grootste blunder die gemaakt kan worden. Wanneer worden deze ‘oude’ regenten modern en gooien ze de dilemma’s naar buiten voor een publiek debat?
Halbe Zijlstra heeft binnenskamers gezegd dat de muntunie vanzelf wel een keer op de klippen loopt en Frits Bolkestein schreef dat we met de euro (waarmee hij als VVD-leider instemde) in een fuik zijn gezwommen. Volgens Bolkestein is de euro mislukt en hij wil ermee kappen. Maar wat vooral uit zijn analyse blijkt, is dat Nederland nooit uit eigen beweging uit de euro zal stappen. Wij volgen Duitsland en doen dat al sinds de koppeling van de gulden aan de D-mark. Wij zullen nooit alleen staan zoals de Britten, maar hebben ons monetair overgeleverd aan de Duitsers, voor wie Europa (de band met Frankrijk) een lotsbestemming is.
Zijlstra sprak als klassiek liberaal die ook de muntunie te ver vindt gaan, maar het gaat en ging om een gezamenlijke verantwoordelijkheid om er iets van te maken en daar hoort een muntunie bij. Met bovendien het psychologische voordeel dat de bijkomende verwevenheid van de gemeenschappelijke munt geen militaire conflicten meer mogelijk maken omdat dat economisch niet houdbaar is. Oorlogen – zie Afrika en zie zelfbenoemde religieuze leiders als IS – zijn alleen nog mogelijk in achtergebleven gebieden, waar geen druk bestaat van media, maar in de geavanceerde delen van de wereld is oorlog uitgesloten vanwege ook de mondiale risico’s. kernoorlogen uitgesloten vanwege algehele vernietiging en daarom ging men al over op cyberoorlog en dat is van een geheel andere aard. ‘Cybercrime’ laat immers het effectieve ‘nut’ daarvan zien.
Dat we met de euro in een fuik zijn gezwommen was al eerder voorspeld door economen (als Klamer) die in die munt geen bestaansrecht zag en de euroschuldencrisis heeft ook aangetoond dat hij – en de zijnen – gelijk hadden. Het was ook uniek in de menselijke geschiedenis om een munt te scheppen zonder politieke unie. Maar die politieke unie werd om andere redenen afgeschoten en terecht aangezien de Commissie geen duidelijk verhaal kon presenteren dat de lidstaten soeverein en onafhankelijk moesten blijven. Dat krijg je ervan als je alleen maar eurofielen afvaardigt naar de Commissie als nieuwe commissarissen. Moderne vorm van coöptatie.
Dat begrijpen de Belgen beter dan wij, maar in de zoektocht naar nieuwe vrienden ziet Nederland België (en de Benelux) niet staan. In Den Haag wordt weer gedaan alsof ons land een nationale eenheid is. Maar sinds de invoering van de euro is het Nederlandse belang onlosmakelijk met dat van andere eurostaten verbonden. Nationalisme is een splijtzwam, die naties (zie de Brexit) tot op het bot verdeelt. België bestaat uit verschillende taalgemeenschappen en een verkavelde hoofdstad die ook Europese hoofdstad is, maar blijft dankzij Brussel bijeen.
Weer groteske onzin. Nederland ziet in dit bovengenoemde verband samenwerking met België (federatie!) en Luxemburg (autocratisch handelskapitalist) niet zitten want dat worden slaande deuren. Ons land is wel degelijk een nationale eenheid waar het om de EU gaat, want waar onze vaderlandsliefde werd gevormd in een sterk gespleten Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden en dat konden overwinnen, dan valt de EU zeker ook te overwinnen. ‘Luctor et emergo’! In deze continentale wereld en multinationale ondernemingen gaat het immers om blokvorming en dan is de EU een logisch organisatorisch verband. De auteur Van Baar is de historicus en hij zou dus beter moeten weten. Ik ben in dit geval de idealist die zich niet door gemeenschappelijke teleurstellingen als de crises van de afgelopen 10 jaar uit het veld laat slaan.
Het zou voor politiek Den Haag niet gek zijn om de Europese Idee weer eens wat op te poetsen
Vlamingen beklagen zich over een transferunie met Wallonië, maar met een opbreken van de eurozone zouden ze in een knellender verband terugkeren. Met de euro hebben de Belgen (én de Luxemburgers) een steviger munt dan de Belgische frank die ze vroeger hadden en ze leven niet slechter dan wij.
Laat in vredesnaam België, pardon Vlaanderen en Wallonië, buiten iedere beschouwing want dat provincialisme aldaar is een anachronisme geworden. Dat dient alleen ter vermaak, maar niet tot lering.
Het einde van België is net als dat van de euro vaak voorspeld, maar beide bestaan nog steeds. Met liefde of solidariteit heeft dat weinig te maken, wel met wederzijdse afhankelijkheid. Ik heb lang gedacht dat verzorgingsstaten alleen op nationaal niveau konden bestaan, maar tegenwoordig zien we dat partijen die weinig van Europese solidariteit willen weten ook geen moeite hebben met de onttakeling van de eigen verzorgingsstaat en rechtsstaat omdat ‘buitenlanders’ daarvan het meest zouden profiteren.
Ook dit laatste kan ‘provincialisme’ worden genoemd! Laat die populisten maar wat roepen maar luister er niet naar. Wel op voorwaarde dat de besluitvorming op het hoogste niveau veel democratischer en opener wordt dan ‘momenteel’ (ahum, lees: al eeuwen gesloten is) het geval is.
Dat moet te denken geven, zoals het ook te denken geeft dat liberalen die zich altijd druk maken om de exportpositie van het Nederlandse bedrijfsleven het voor landen als Italië betreuren dat zij hun onvermogen om te hervormen nu niet meer kunnen maskeren door hun munt te devalueren. Wat voor ons een zwaktebod is, zou voor zuidelijke landen een uitweg zijn.
En die tegenstelling moet inderdaad in de directe toekomst (en niet ‘nabije’ toekomst) besproken, geanalyseerd en hersteld/gerepareerd worden.
Zulke opvattingen – Holland op z’n smalst – dragen niet bij aan beter inzicht bij het grote publiek in hoe de eurozone werkt, wie ervoor betaalt, en wie eraan verdient. Het is voor politiek Den Haag, dat al maanden een kabinet aan het formeren is, niet gek om de Europese Idee weer eens wat op te poetsen en zich serieus in de blijvende band met Zuid-Europa te verdiepen. Een schone taak voor christen-democraten en sociaal-democraten, die het woord solidariteit het meest in de mond nemen en zich het meest om de Europese manier van leven bekommeren. Dus ook die in landen die wij alleen van vakantie kennen.
Dit zijn mooie woorden, maar niet consequent want de opening van zijn betoog zet de lezer op een geheel verkeerd spoor. Of was de kop van dit artikel ‘Eurokramp loslaten’ een redactionele kwestie?
06 Thursday Apr 2017
Wat is er aan de hand met Dijsselbloem? (Column Marike Stellinga, In het nieuws/nrc, 6 april)
# Soms moet je ruimhartig sorry zeggen ook al vind je dat je gelijk hebt. Maar Jeroen Dijsselbloem doet het niet. Hij heeft zich vastgedraaid in de gedachte: mijn uitspraak over Schnaps und Frauen was niet bedoeld zoals hij nu wordt opgevat. Zelfs partijgenoten zoals PvdA-Europarlementariër Paul Tang zeggen dat ronduit excuses aanbieden beter was geweest. Heeft hij last van „post election stress disorder?”, twitterde oud-PvdA politicus Michiel van Hulten direct na de uitspraak twee weken geleden.
Moet je ook ‘Soms moet je ruimhartig sorry zeggen ook al vind je dat je gelijk hebt’, om alleen maar voor de vorm van beleefdheid? Je kunt dan ook zeggen dat meedoet aan die opportunistische flauwekul in het EP. Dijsselbloem is daar de man niet naar en dat dient gerespecteerd te worden. Erger is dat het EP zich van zo’n kinderachtige kant heeft laten zien dat het EP zelf een belediging van het gezonde verstand is en dat hier voor het eerst wordt bewezen dat de EU met zo’n ondubbelzinnige schizofrenie een onmogelijke unie blijkt te zijn. Een mission impossible, ware het niet dat een ‘toekomstige’ EU absoluut noodzakelijk is geworden in deze mondiale samenleving.
Om deze reden is de opmerking van Paul Tang ook ronduit laf, want hij had zijn eigen partijgenoot nooit op deze manier mogen afvallen. Hij had zelf erg boos moeten worden op dat parlement, waarvan hij zelf onderdeel is, en wat als een aanfluiting voor zijn reputatie mag worden beschouwd.
# Inmiddels is het een ongeluk in slowmotion. Uit het Europarlement klinkt kritiek, Dijsselbloem reageert zuinig en vervolgens klinkt er nog meer kritiek. Er vallen woorden als ‘aftreden’, ‘arrogant’ en ‘persona non grata’. Vrijdag komt de Eurogroep bijeen op Malta. Daar zal blijken of de woede in het Europarlement therapeutisch heeft gewerkt of dat die is overgeslagen op degenen die wel over Dijsselbloems positie gaan: de ministers van Financiën. Voor de duizendste keer staat de Griekse schuldencrisis op de agenda. Ouzo en vrouwen. Er wordt gesuggereerd dat Dijsselbloem nog mag werken aan een Griekse oplossing maar dat het dan over is.
Europese beschaving wordt dit genoemd! In werkelijkheid het totale tegendeel daarvan.
# Dinsdag stuurde Dijsselbloem een brief aan het Europarlement. Daarin staan woorden die klinken als ‘sorry’ maar het niet zijn. Zei hij twee weken geleden nog kribbig tegen een Europarlementariër dat hij zijn uitspraak niet hoefde voor te lezen want „de woorden kwamen uit deze mond”. Nu herhaalde Dijsselbloem zijn uitspraak zelf toch nog maar eens in zijn brief. Hij wilde geen link leggen met Zuid-Europese landen in de crisisjaren, schrijft hij.
Als men zich in Dijsselbloems positie had geplaatst met dat eindeloze getraineer van de zeurolanden, en in het bijzonder van de Grieken, dan zou een normaal mens al helemaal gek zijn geworden. Onder deze omstandigheden valt gewoonweg niet te werken. Dijsselbloem wist dus eigenlijk niet waar hij aan begon. Geen wonder dat zijn voorgangers mislukkelingen waren.
# Ik snap wat Zuid-Europeanen erin lezen. Niet dat hij racistisch, xenofoob en seksistisch wordt genoemd. Wel dat na jaren crisis de zin „Ik kan niet al mijn geld aan drank en vrouwen uitgeven om daarna om hulp te vragen” verkeerd valt. Zeker als die volgt vlak na de opmerking dat de Noord-Europese landen zich solidair hebben getoond met de crisislanden. De belerende toon vanuit Noord-Europa duurt nu wel heel erg lang.
Of zou het zo kunnen zijn dat het gezeur vanuit de zuidelijke lidstaten wel erg lang duurt en dat ze niets blijken te hebben geleerd van de crisis. Deze tegenstrijdige houding maakt de EU onmogelijk om mee of in te functioneren en feitelijk onmogelijk om tot een gezonde institutie om te zetten.
# In Dijsselbloem komt allerlei ergernis samen: hij is een gezicht van de hulp met harde voorwaarden aan Griekenland, Portugal, Ierland en Spanje. Van een sociaal-democratie die volgens critici haar ziel verkocht aan cijfers en regels, en de mensen vergat. Hoe heerlijk om je daartegen af te zetten. Een fijne vijand. Website Politico schreef woensdag cynisch dat het Europarlement nooit onverzettelijker is dan als het zijn eigen ego verdedigt. „Dijsselbloem is een goedkoop offer van Europarlementariërs die niet goed lezen”, concludeert de Duitse krant FAZ, waarin Dijsselbloem zijn uitspraak deed.
Kijk eens aan dat de krant een vette onvoldoende aan het EP afgeeft! Maar ernstiger is het feit dat diezelfde sociaal-democraten nooit de EMU-normen – en vooral die 3%-tekortnorm – ter discussie hebben gesteld bij de Europese Commissie, om in ieder geval een symbolisch gebaar te maken (voor het geval die Commissie dat wijzigingsvoorstel formeel had afgewezen, omdat het volgens de regels onmogelijk zou zijn). Met dat formalisme schiet de EU niets op, en daarom komt de wrok en wraak nu op het hoofd van Dijsselbloem neer. Dat zou natuurlijk ook een erg dogmatische houding van de Commissie zijn geweest, dat inmiddels ook terecht door de EU-burgers is afgestraft via een volslagen gebrek aan draagvlak. Boontje komt om zijn loontje. Ofwel eigenschuld dikke bult.
# Dat hier sprake is van politiek opportunisme geloof ik onmiddellijk, maar ik kan me voorstellen dat Zuid-Europeanen bij de hulp uit het Noorden soms getergd dachten: is dit solidariteit of een strafexpeditie?
Deze kwestie had met een fatsoenlijk openbaar debat en opgelost moeten worden, maar daar zijn de achtereenvolgende commissies Spaans benauwd voor geweest. Angst is zoals bekend een uiterste slechte raadgever. Shame on you, Parliament. Don’t blame Jeroen Dijsselbloem anymore.
https://www.nrc.nl/nieuws/2017/04/06/wat-is-er-aan-de-hand-met-dijsselbloem-7951839-a1553410
05 Wednesday Apr 2017
Posted in EU, Eurogroep, Uncategorized
De kritiek die onze MvF Dijsselbloem dezer dagen ontvangt van het Europees Parlement (EP), waar alle fracties zich tegen hem hebben gekeerd en waarover ik vanochtend fel heb uitgehaald op deze plek vanwege mijn woede over de dysfunctionaliteit van dat parlement, heeft of kent sterke gelijkenissen met de oorzaak van de uitverkiezing van Donald (Duck) Trump, die ook onbewust heeft geprofiteerd van de woede in zijn land over het falende politieke en economische establishment; en diezelfde agressie heeft zich dus ook bezitter gemaakt van het EP.
Eerst Amerika. Trump had zeker niet gewonnen van Bernie Sanders, omdat deze laatste authentiek te keer ging tegen het Amerikaanse establishment, dat door en door verrot is met zijn materialistische inslag (in de VS nog veel sterker dan hier in Europa). De mensen (overal) op de wereld hebben er stevig genoeg van, maar hoe kom je ervan af, van het systeem dat establishments langs die democratische weg in standhoudt omdat we niets anders zijn gewend dan stelsel dat democratie wordt genoemd, waar in de meeste landen twee politieke kemphanen tegenover elkaar staan en waarbij dus alleen een winnaar tegenover een of meerdere verliezers staan. Die oude democratie die in de VS is ontstaan, was in die begindagen revolutionair en paste dus in de opbouw en evolutie van een nieuw democratisch staatsbestel ten tijde van de Amerikaanse burgeroorlog.
Maar dat systeem voldoet niet langer omdat het een oud systeem is van winnaars en verliezers, van verwarde kemphanen die als kleuters tegenover elkaar staan, terwijl onze Nederlandse democratie, dankzij het meerpartijensysteem dat nu is uitgewaaierd over een systeem van 13 partijen in de Tweede Kamer, onbewust (want de pacificatiedemocratie dat ons land kent vanwege haar oude zuilenstelsel, dat tegemoetkomt aan de pluriformiteit die alle godsdienstige denominaties op een klein grondgebied) kennen andere landen niet. Ons land is met andere woorden gedwongen om tot politieke compromissen te komen om tot een regeerbare meerderheid in beide Kamers van de Staten-Generaal te komen.
Juist die compromisbereidheid is nu onze kracht geworden en daarmee is niet voor niets Rutte2 de onbewuste gangmaker geworden tot een nieuw democratisch stelsel waarin regeerbaarheid in een versplinterde Tweede Kamer (die waarschijnlijk bij de nieuwe samenstelling in de Eerste Kamer via de Provinciale Staten in 2019 iets minder gefragmenteerd zal zijn zonder Denk en Forum voor Democratie) mogelijk wordt gemaakt door de grotere noodzaak (dan voorheen) tot compromisbereidheid. Anders functioneert namelijk dit simplistische meerderheidsstelsel niet meer, zoals de Amerikanen dat nu al waarnemen in hun land waar de beloften van Trump onhoudbaar blijken te zijn.
Geen tweegevechten meer in de toekomst tussen links en rechts, tussen progressief & hervormingsgezindheid tegenover conservatisme & nationalisme, maar een verkenner/(in)formateur, die de onderhandelende en winnende fracties tot een regeerbare meerderheid gaat smeden. Een compromismaker die laat zien dat een bevolking (electoraat) niet hoeft te kiezen door een winnaar tegenover een verliezer uit te spelen, maar die de beste ideeën van het electoraat – via partijen – bij elkaar brengt en niet de populistische ideeënwereld van een enkeling en in het geval van Amerika: Trump.
We zijn dus ongemerkt terechtgekomen in een volgende fase in de maatschappelijke en politieke evolutie die begint bij de start van de moderne democratie in Amerika. Maar zoals ieder stelsel, het kent een mooi begin en gaat onherroepelijk ten onder, zoals we daar vandaag getuige van zijn.
Daarom kom ik na deze inleiding terug bij Jeroen Dijsselbloem. Hij kreeg ten onrechte de blaam op hem geworpen kreeg vanwege een keihard bezuinigingsbeleid, waarmee de EU en in het bijzonder de eurozone met zijn ongelijke economische grootheden, zich door de – dominante – euroschuldencrisis moest worstelen, want de economische crisis speelde ook mee. Kortom, Dijsselbloem die een sublieme taak heeft verricht, een ‘mission impossible’ als we ons de namen van Tsipras en Varoufakis nog herinneren, wordt door pure persoonlijke wrokgevoelens in alle zuidelijke lidstaten afgemaakt alsof hij de grootste politieke misdadiger aller tijden is. De waanzin ten top en daarom pleitte ik ook vanochtend voor het collectieve ontslag van dat stel minkukels in het EP. Onbekwaam, dysfunctioneel en de ego’s uit een oud en anachronistisch tijdperk. De EU is kortom behept met een oud stelsel, waarin het oude machtsdenken nog volledig overheerst, en dat is geen wonder omdat het in de Koude Oorlog ontstaan is, maar het heeft in deze tijd geen functie meer.
De EU, zal zoals alle bestaande maatschappelijke organisaties en instituten moeten worden getransformeerd naar de eisen van de nieuwe tijd, en dat betekent: 1. Volledige openheid en transparantie in zowel politiek als economisch opzicht en dat geldt dus ook alle multinationals, die anders worden geboycot door de wereldbevolking; 2. Geen democratisch kiesstelsel meer waaruit de ‘winner takes it all’-principe (dus dat nieuwe leider wordt verkozen die alle macht in handen krijgt, want we zien nu aan Trump wat dat betekent). Dat betekent namelijk ook dat het praktisch even grote deel van de bevolking (bij 49 tegenover 51%-verhoudingen) met de scherven blijft zitten, terwijl er juist alleen maar een gróót maatschappelijk draagvlak moet ontstaat voor de complexe problemen waarvoor we komen te staan. Dat lukt met krappe parlementaire meerderheden niet meer. Einde oefening voor die stelsels.
Dit leidt onvermijdelijk tot de essentiële conclusie dat de huidige kiesstelsels die overal – met onderlinge verschillen – bestaan, niet meer functioneel kunnen worden genoemd als er geen compromissencultuur – ons poldermodel, maar dan wel met voldoende tempo en snelheid – ontstaat, waar alleen de winnaar de uiteindelijke baas is en de verliezers geen inbreng meer hebben. Dat is namelijk ondenkbaar in de nieuwe wereld van morgen. Kortom, een compromissencultuur wordt wereldwijd noodzakelijk en brengt weer vaart in de menselijke en maatschappelijke evolutie.
Jeroen Dijsselbloem is dus de naam die met zijn onvergelijkbare evenknie Trump geschiedenis zullen schrijven als de breekijzers die het oude parlementaire bestel gaan transformeren, naar nieuwe moderne besluitvormingsstructuren, nadat zij het publiek hebben getoond met welke zwakten de huidige systemen of structuren te kampen hebben. Trump heeft bewezen dat het populisme in de praktijk niet functioneert of zelfs niet eens kan werken en Dijsselbloems uitspraken tonen aan dat het EP volledig verkeerd is gegrondvest en geëquipeerd en alleen maar blaaskaken in huis heeft. Een instituutsvoorzitter die zichzelf consequent moet ‘censureren’ is onbegonnen werk want gaat tegen openheid en transparantie in.
Conclusie is dat 1. visie – zowel in de VS als in Europa – noodzakelijk is omdat anders het populisme gaat regeren; en dat 2. Europese weeffouten heel snel gerepareerd moeten worden om de EU te redden en wel via een transformatie d.m.v. een nieuwe institutionele structuur waarin de bevolking zich heel goed kan herkennen en tevredenheid kan betonen en uitspreken, als die ook werkelijk verdiend wordt.
In de huidige situatie heeft Trump bewezen alles fout te doen wat maar fout gedaan kan worden en Dijsselbloem consequent en juist volgens de bestaande regels heeft gehandeld en opgetreden en daarvoor grote lof verdient. En laat die schandvlek van het EP zo snel mogelijk verdwijnen of geheel opnieuw worden opgetuigd, maar waarom het EP handhaven als de nationale parlementen veel beter in staat moeten worden gedacht om ‘Brussel’ te beoordelen? Het Europarlement is namelijk onvergelijkbaar met onze Tweede Kamer; en dat is het grote probleem. En bovendien, als die nationale parlementen het niet doen, dan doet de publieke opinie dat wel. Deze blog was dus de eerste aanzet daartoe.
05 Wednesday Apr 2017
Stelling: Jeroen Dijsselbloem heeft als eurogroepvoorzitter te maken gekregen met een nu zichtbare opstand van het blok van Zuidelijke lidstaten tegenover het saneringsbeleid, resp. crisisbeleid om de euro weer gezond te maken binnen de gehele EU vanwege de EMU-richtlijnen en dat die opstand zich nu collectief manifesteert via het EP op het hoofd van Jut Dijsselbloem. Tegen dit wolvengebrul van parlementariërs is geen kruid tegen opgewassen.
Met andere woorden, het is het EP zelf dat in opstand komt tegen de regelgeving die de Europese Raad en de Commissie in de loop der jaren heeft vastgesteld en dat betekent ook dat het EP nu de eurogroep belemmert om het officieel vastgestelde beleid uit te voeren. Dit parlement verdient de status van vlaggendrager of vlaggenschip van de unie niet meer vanwege het gebrek aan objectieve controle op de uitvoerende macht door de Commissie zelf. Als het Parlement het werk van de Commissie via de eurogroep zo gaat blokkeren, dat de voorzitter van de eurogroep geen fatsoenlijk – hoe ongelukkig sommige woorden ook gekozen waren – maar dat daarom het EP zich zo gestoken voelt, dat dat orgaan zich als een collectieve groep hyena’s op de voorzitter gestort hebben, dan klopt er iets heel fundamenteels niet in de trias politicastructuur van de Unie zelf. Dit is beschamend en grenzend aan een bananenrepubliek, de EU onwaardig. Het is dus een grof schandaal dat nu plaatsvindt in het collectief benevelde en hysterische parlement.
Deze (eerste) effectieve eurogroepvoorzitter wordt dus het werk onmogelijk gemaakt door een op hol geslagen Parlement en dat betekent ook dat er geen behoorlijk interview meer kan worden afgenomen en dat Dijsselbloem zichzelf nu permanent moet gaan censureren. Dit is de wereld op z’n kop.
Dijsselbloem houdt poot stijf over drank en vrouwen (Jeroen Segenhout en Rik Winkel, In het nieuws/fd, 5 april)
‘Woordkeuze is persoonlijk en ook hoe die wordt begrepen’
Deze uitspraak is kortom de enige waarheid en wijsheid die in dit gedoe is uitgesproken. Afkomstig dus uit de mond van Dijsselbloem zelf. En de Duitse mvF Wolfgang Schäuble steunt hem dus terecht.
https://fd.nl/economie-politiek/1195437/dijsselbloem-houdt-voet-stijf-over-drank-en-vrouwen
