Tags
digitaalkapitaal, Economie, EU, Flitskapitaal, geld, Globalisering, kapitaal
Voorbij Reagan en Thatcher
‘Nederland viel terug in het oude spoor. Politiek Den Haag herontdekte het belang van Nederland als handelsnatie, gericht op handel en transport en winst op korte termijn. Dat leidde tot de Tweede Maasvlakte, de Betuwelijn en de uitbreiding van Schiphol. Verder werden banken ‘bevrijd’ van kapitaalrestricties die na de crisis van de jaren dertig opgelegd waren. Amerika ging Nederland daarin voor. Het bankkapitaal kreeg alle ruimte voor grotere kredieten en nieuwe hypotheekconstructies. Het flitskapitaal bood veel meer zicht op winst dan de maakindustrie, die in het verdomhoekje terechtkwam. Financiële instellingen streken een steeds groter deel van de winst op.’ [Bertus Mulder, ‘Arbeid in Nederland: altijd al ondergeschikt’, in: S&D, Binding als politieke opdracht (2015, nr. 3, p.71]
Zie hier een mooie beschrijving van de vermogensgroei van financiële instellingen, naast de ongenoemde private vermogens. De nieuwe ontwikkelingen en mogelijkheden binnen het bankkapitaal, dat alle ruimte kreeg voor grotere kredieten en nieuwe hypotheekconstructies, met alle girale winsten van dien. Het flitskapitaal bood veel meer zicht op winst dan de maakindustrie, en daarmee werd een exponentiele groei van digitaal geldverkeer mogelijk. De maakindustrie kwam overigens niet in het verdomhoekje terecht, omdat ze de basisindustrie van het nationaal product bleef vormen, maar de inkomens in die sectoren van de gewone industrie bleef ver achter bij die flitshandel. Hier ligt dus een ongemerkte – voor de grote massa een onopgemerkte ontwikkeling – ongelijkheid die zich als de grote kloof begon te ontwikkelen tussen de financials en de gewone economie. En hier krijgt de politiek geen vinger tussen. De institutionele beleggers worden hiermee slapend rijk en vormen de grote machten achter de politiek, zo kan worden vermoed (formuleer ik voorzichtigheidshalve zonder enige bewijsvoering te kunnen leveren).
