Waarom het vluchtelingenprobleem een veel grotere kwestie is (of gaat worden) dan de Griekse herstelplannen #eu #griekenland

Tags

agreekment, Bootvluchtelingen, EU, Griekenland

Je kunt pas gastvrij zijn als je ’n deur hebt (Luuk van Middelaar, Opinie/NRC Handelsblad, 21 augustus)

Van de Europese regeringen lijkt de Duitse minder bang voor populistisch sentiment

# Ruim 100.000 vluchtelingen kwamen vorige maand Europa binnen, driemaal meer dan in juli vorig jaar. Vorige week alleen al in Griekenland meer dan 20.000; onder hen 17.000 Syriërs en verder vooral Afghanen en Iraki’s: de meesten zouden dus op politiek asiel mogen rekenen.

# Alle deuren potdicht houden is onmogelijk en in strijd met ons zelfbeeld. Alle poorten openzetten betekent ontwrichting van onze samenlevingen. We zullen dus altijd ergens tussen nul en oneindig uitkomen. Verscheurende keuzes, maar het is beter ze tenminste deels zelf te maken en niet als noodlot over ons heen te laten komen. Migratiepolitiek, anders gezegd, begint met grip te krijgen op de zaak. Hoe je het wenst of keert: grip vraagt een gecontroleerde buitengrens. Zelf zo goed mogelijk bepalen wie binnen mag en wie niet. Je kunt pas gastvrij zijn als je een deur hebt. Pas dan kan het democratisch debat beginnen over hoe open of dicht we die willen.

# Voor Europa, gebouwd op het neerhalen van (binnen)grenzen, is het een mentale omschakeling. In deze crisis daalt langzaam het besef in dat de ene buitengrens een gezamenlijk publiek goed is – de keerzijde van vrij reizen binnen de Unie. Het vertrouwen dat elk land zijn eigen stukje buitengrens bewaakt en vluchtelingen registreert is weg. Vandaar hert eerste punt op een Frans-Duits asielplan dan Merkel en Hollande maandag in Berlijn bespreken: het instellen van hot spots, centrale registratiepunten, zodat asielzoekers in Italië of Hongarije niet zomaar op de trein naar het noordwesten worden gezet. Een gezamenlijke grens is niet alleen een hek en prikkeldraad, maar ook een drempel van ontvangst.’

Het vluchtelingenvraagstuk dat de EU voor een geheel nieuw probleem stelt en door niemand verwacht werd, stelt de Unie ook voor een nieuwe uitdaging. Namelijk de vraag hoe we deze toestroom beheersbaar kunnen maken aangezien het nu niet zo genoemd kan worden. En dat is ook geen wonder omdat er nog geen beleid was gemaakt voor deze ‘tsunami’. Dus behalve dat er natuurlijk weer een veelheid aan opvattingen bestaat tussen de regeringsleiders onderling, dient nu ook tegelijkertijd effectief en daadkrachtig gehandeld te worden want anders breekt er intern binnen de Unie een burgeroorlog uit.

Waarom is deze kwestie binnen no time uitgegroeid tot een groter probleem dan de Griekse schuldenaflossing? Dat valt uit te leggen aan de hand van het hoofdredactionele commentaar van NRC Handelsblad onder de kop ‘Griekse verkiezingen luiden periode van onzekerheid in’ (ook 21 augustus):

# Tsipras, realistischer geworden naar eigen zeggen, hoopt dat zij partij, een samenraapsel van dertien linkse groeperingen, versterkt uit deze verkiezingen zal komen [en volgens andere kranten minder last zal hebben van de extreem radicale vleugel]. Die hoop is dan vooral gebaseerd op de persoonlijke populariteit waarop de premier, blijkens opiniepeilingen, nog altijd bij de Griekse kiezers kan rekenen. Een bewijs hoezeer charisma een electoraal wapen kan zijn, ook voor een politicus die zoveel blijk heeft gegeven van inhoudelijke inconsistentie.

# Ondanks de voor hem gunstige peilingen gaat Tsipras een avontuur aan dat zowel voor hem als voor de Europese partners waarmee hij een financieel akkoord heeft gesloten, ongewis is.

Alleen voor Tsipras zelf is het een ongewis avontuur aangezien hij kan winnen, maar ook verliezen. Dus is onzeker of zijn machtsbasis versterkt zal worden. maar voor de EU is het geen ongewis avontuur, aangezien de onderhandelingsafspraken vast liggen en mocht er toch een politieke aardverschuiving plaatsvinden ten negatieve, dan zal Griekenland waarschijnlijk uit de euro treden. In dat geval is het de eigen keuze van de Grieken zelf en zal niemand zich ertegen verzetten. Dat is dan in vele Nederlandse politieke ogen een ideale uitkomst van deze aanstaande verkiezingen. Dan bestaan er verder geen hulppakketten meer, want die Europese hulp in de huidige structuur is verder zinloos geworden.

Mocht er sprake zijn van een aardverschuiving ten gunste van Tsipras zelf, dan wordt het akkoord verder uitgevoerd. Om deze reden was het debat van woensdag ook een tamelijk absurdistisch toneelstuk, aangezien veel meer partijen zich hebben afgewend van nieuwe financiële injecties aan de Grieken, terwijl er geen enkele reden tot twijfel bestond. Niet dat op dat moment bekend was dat Tsipras nieuwe verkiezingen zou gaan uitschrijven, maar de afspraken waren simpelweg dichtgetimmerd, zoals onze regeerakkoorden dichtgetimmerd waren in de grijze oudheid. De verkiezingsbelofte van Rutte die in een vlaag van overmoedigheid werd gedaan en niet gestand kon worden gedaan, was dus een zijpad van de hoofdroute, waarin het eigenlijk ging om de vraag hoe de Griekse economie weer gezond gemaakt kon worden, maar daarover werd natuurlijk met geen woord gerept. Het was een psychologische wraakneming op de persoon van Rutte die zich altijd weet te onttrekken aan oppositionele aanvallen. ‘Zo glad als een aal’ zogezegd. Dat werkt niet alleen weerstand en jaloezie op, maar vanwege hun structurele achterstand in het verbale gevecht een electorale hindernis.

Daaruit valt te verklaren dat het CDA zich afwijzend heeft opgesteld ten aanzien van het derde hulppakket, want hoe dicht getimmerd ook, de Grieken kunnen niet vertrouwd worden en dus mag er letterlijk geen geld meer richting het Zuiden. Het CDA heeft zich dus nu laten inkapselen door het populisme, en wil de VVD op rechts gaan bestrijden. Ter linkerzijde hebben behalve regeringsfractie PvdA en de pro-EU D66 alle overige oppositionele fracties zich ook gedistantieerd van de derde tranche en daarmee heeft de Europese solidariteit een flinke aderlating ondergaan.

Dat het CDA bij monde van Buma:

# Buma zei dat het CDA geen enkel vertrouwen meer heeft in deze regering [Tsipras]. Zij zal de afspraken opnieuw niet nakomen “en dan staan we hier nog voor het einde van het jaar weer”. [zie: Grieken krijgen geen steun, maar Rutte wel (Marno de Boer, redactie politiek, vandaag/Trouw, 20 augustus)].

Kortom, dit is (en was) een persoonlijke aanval op minister Dijsselbloem, in wiens afspraken van Eurogroep het CDA geen enkel vertrouwen heeft. Het sociale en solidaire gevoel van het CDA heeft dus een veer gelaten en het populisme heeft in die kring gezegevierd. Vandaar dat oudgedienden binnen het CDA grote moeite hebben met deze manoeuvre. Gelijk hebben ze. Het Nederlandse parlement is een kikkerland geworden. Het komische van alles is dat Buma met deze uitlating ook hetzelfde heeft gedaan wat Rutte tijdens de campagne deed, namelijk uitspraken doen die niet waargemaakt kunnen worden. Buma zal namelijk gaan merken dat de Grieken zich nu wel aan de afspraken houden. Dan heeft Buma dus (ook) een geloofwaardigheidsprobleem. En de gehele oppositie ook. Wat een waardeloos parlement dus.

Minister Dijsselbloem tijdens het leningenprogramma voor Griekenland van gisteren, woensdag 19 augustus (dl 1) #denhaag #griekenland #eurogroep

Tags

agreekment, Den Haag, Griekenland

Minister Dijsselbloem tijdens het leningenprogramma voor Griekenland van gisteren, woensdag 19 augustus (dl 1):

# Voorzitter. Ik zal op enkele aspecten ingaan. Zoals de minister-president al zei, is de afweging om opnieuw steun te verlenen aan Griekenland, overigens onder striktere voorwaarden dan ooit tevoren, geen makkelijke afweging geweest, ook niet voor het Nederlandse kabinet, noch voor de eurogroep. Dat is ook een van de redenen waarom er zo veel vergaderingen aan zijn gewijd. Dat zeg ik in reactie op de opmerking van de heer Pechtold over het aantal vergaderingen.

# Een van de leden vroeg hoe het kan dat het vertrouwen nu ineens terug is. Dat is dus ook niet terug. Dat zal heel geleidelijk en door consistente uitvoering van de afspraken terug moeten komen. Dat volgen we dan ook stap voor stap. Daarom zijn er al eerste pakketten van maatregelen, nog voordat er een overeenkomst is gesloten, door de Grieken aangenomen in het parlement. Dat was een van de voorwaarden: eerst leveren, want pas dan kunnen we beoordelen of er iets van vertrouwen terugkomt. Dat gaat dus lang duren.

Uit deze omschrijving van de gang van zaken binnen het Eurogroep overleg blijkt dat er tijdens de laatste EuroTop geen risico werd genomen door het ‘Europese gezag’. Het betekent ook dat alle uitgesproken wantrouwen in dit Kamerdebat, vooral richting premier Rutte voorbarig is, maar ook dat de Grieken zich geen foutieve handelingen, noch dat andere lidstaten die dezelfde neiging zouden hebben, dit uit hun hoofd zullen laten. Daarmee hebben dus, concluderend, alle eurosceptici binnen de Kamer ongelijk.

# Hoe lastig de afweging is geweest, blijkt ook wel uit dit Kamerdebat. Sommigen zijn tegen omdat de voorwaarden te streng zijn. Sommigen vinden de voorwaarden juist te slap en hebben niet het vertrouwen dat het zal gaan werken. Sommigen zijn ertegen omdat ze voor het behoud van het vertrouwen in de euro zijn en een sterke euro willen. Daarom moet Griekenland maar weg. Anderen willen juist zo snel mogelijk van de euro af en om te beginnen willen zij daarom Griekenland eruit gooien. Sommigen vinden dat er te veel geld naar Griekenland gaat. Anderen vinden juist dat er te weinig geld naar de Griekse bevolking gaat. Een mêlee van argumenten laat zien dat het nu eenmaal moeilijk is om, in de huidige omstandigheden en met de huidige voorgeschiedenis, ja tegen dit pakket te zeggen.

Toch is dat nodig. Dat is nodig onder de juiste voorwaarden. Iedereen die zegt dat deze voorwaarden niet de juiste zijn en geen effect zullen hebben, moet eens een analyse maken van het functioneren van de Griekse overheid, de Griekse publieke instellingen en de economie in Griekenland. Dit heeft niets te maken met links en rechts. Men mag mij pragmatisme verwijten, maar als een land zó aan de rand van de afgrond hangt, dan is enig pragmatisme niet onverstandig. In een economie waarin niemand meer bereid is te investeren omdat er geen vertrouwen is dat je als ondernemer een faire kans hebt om je boterham terug te verdienen, is pragmatisme het enige wat helpt om de economie weer op gang te brengen.

We hebben een pakket in elkaar gestoken dat inderdaad strenger is dan voorgaande pakketten. Er zijn al drie subdelen van dat pakket aan voorwaarden aangenomen in het Griekse parlement. Daarmee heeft de Griekse regering al meer veranderd in wet- en regelgeving en beleid in Griekenland dan de vorige regering voor elkaar had gekregen. En dat is inderdaad verbazingwekkend als je haar ideologische programma zag. Dit is de situatie, hoe bizar ook, waarvoor we nu staan. Aan dit traject gaan we de Griekse regering ook houden.’

Ter afsluiting van dit eerste deel (van de bespreking van het hectische debat in de Kamer), dat wat mij betreft heeft slechts één spreker in dit debat grote indruk heeft gemaakt en dat is de minister van Financiën, Jeroen Dijsselbloem. Jammer dat Mark Rutte als lijsttrekker een grote blunder heeft gemaakt door een foutieve belofte te doen en dat hij dat euvel in dit debat niet op de juidte wijze heeft gepareerd, maar aan de hand van dit Kamerverslag is aantoonbaar dat de gehele oppositie steeds sterker groeit naar populistische uithalen, die het parlementaire debat volledig verzieken. Meer dan ooit geldt dat populisme en volksvermaak identiek zijn geworden – ook logisch want het populisme veronderstelt het napraten van volkse wijsheden die weinig anders zijn dan meningen en vooroordelen – en dat de waan van de dag regeert.

Communisten ruiken nieuwe kansen als de gevestigde orde geen orde op zaken weet te stellen #fd #griekenland #eu #schuldencrisis

Tags

agreekment, Eurogroep, Griekenland

’Meerderheid Duitsers tegen nieuw Grieks steunpakket’ (Ria Cats, Economie & Politiek/fd, 14 augustus)

# De communistische vakbond PAME heeft opgeroepen tot de actie.

Alleen in chaotisch geregeerde landen heeft of ruikt het communisme nog een kans om zich te laten gelden.

Politiekpsychologische indrukken uit #Griekenland #eu #agreekment

Tags

agreekment, Griekenland, Psychologischefactoren

‘Wij Grieken wijzen altijd naar een ander. We zijn nog niet rijp’ (Marc Leijendekker, Buitenland/NRC Handelsblad, 4 augustus)

Griekenland | De Grieken lijden ook psychisch zwaar onder de aanhoudende crisis. Psychiaters schetsen van portret van een radeloos volk; hoeveel geld verdween er van Griekse rekeningen?

# Grieken houden wel van een revolte, maar bereiden zich niet voor op wat er na zo’n revolutie moet gebeuren. Er is geen plan. Het is altijd tégen de ander. Door al de oorlogen uit het verleden, door al het verraad, zijn mensen erg defensief. Hoe kun je er nu als land uit komen als je steeds met jezelf in conflict bent?”

# Met hetzelfde voorbehoud als Gkiastas ziet Peppou [beiden psychiaters, jw] ook een aantal gemeenschappelijke Griekse trekken. “Als je mij vraagt naar een psychologisch profiel van Griekenland, antwoord ik: het land is niet rijp. We lijken soms wel een groep adolescenten. In Griekenland geven we bijna altijd de schuld aan anderen, in plaats van zelf een oplossing te verzinnen. Het is natuurlijk zo dat Europa ons geld heeft gegeven om daarmee zijn eigen banken heeft willen redden, maar toch: als we zelf onze financiën op orde hadden kunnen brengen, hadden we geen probleem gehad.”

# Een andere karakteristiek, volgens Peppou: “We zijn hulpeloos en hopeloos, en dan word je emotioneel. we zijn impulsief. We willen tegenstrijdige dingen, zoals in de eurozone blijven zonder door te gaan met bezuinigingen. We hebben niet het vermogen door te denken, en kennen weinig zelfkritiek.”

# De geestelijke gezondheid van de Grieken is niet geholpen met de opstelling van premier Tsipras, vindt Peppou. “De regering zegt A en doet B en zegt dan dat dit nu eenmaal bij democratie hoort. Al die gemengde signalen, die tegenstrijdige boodschappen vergroten de angst en de verwarring. Tsipras doet alsnog er een magische oplossing is. Maar ik merk bij mijn patiënten dat wie de crisis niet ontkent maar zich aanpast, er veel beter uit komt.”

# Maar ook hij constateert een enorme verwarring, die vaak leidt tot scepsis. In zijn ogen is Europa daar medeschuldig aan. “Europa heeft een heleboel geld naar ons laten stromen. Het is zomaar binnengekomen. Als je gratis geld krijgt van de bank, stel je geen vragen. En nu krijgen we te horen dat het moet worden terugbetaald. Dat heeft iets ongerijmds.”

Dit laatste is logisch, maar dan ook alleen in een politiek en economisch uiterst naïef land, waar men geen benul heeft van de moderne hoogindustriële samenleving. Maar omdat Griekenland dat niet is, kun je de bevolking dat niet kwalijk nemen. Maar wel de politieke elite, die zowel in het heden en in het verleden, geen politieke vorming heeft meegegeven aan de bevolking. Maar vanuit een corrupt politiek bestel valt er zoiets ook niet te verwachten. Vanuit de instituties is er waarschijnlijk ook geen controle uitgeoefend.

We kunnen niet anders dan concluderen dat het triest is dat grootverdieners het land allang hebben verlaten en dat de sociaaleconomisch zwakke inkomenscategorieën de scherven moeten oprapen. Alleen daarom zou het niet meer dan redelijk zijn om Griekenland een Marshallplan aan te bieden, want dat is nog de enige optie om het land economisch te redden en daarmee ook de EU.

Meegaandheid met het corrupte Griekse systeem #griekenland #eu #agreekment

Tags

agreekment, EU, Griekenland

‘Wij Grieken wijzen altijd naar een ander. We zijn nog niet rijp’ (Marc Leijendekker, Buitenland/NRC Handelsblad, 4 augustus)

Griekenland | De Grieken lijden ook psychisch zwaar onder de aanhoudende crisis. Psychiaters schetsen van portret van een radeloos volk; hoeveel geld verdween er van Griekse rekeningen?

# Die tweede generatie heeft veel offers gebracht voor een beter huis, een auto, en is bang die zaken kwijt te raken. De derde generatie, die steeds in welstand heeft geleefd, is daar eigenlijk minder bang voor. Die verwijten hun ouders meegaandheid met een corrupt systeem en roepen nu: geld is niet het belangrijkste, niet zo bang zijn.”

Zo wordt zelfs in een nationale crisis wijsheid opgedaan. Dat is ook een les voor de andere EU-lidstaten.

Teksten en lessen over Griekenland uit heden en verleden (1) #eu #griekenland #2015&2011 #agreekment @ReneCuperus

Tags

agreekment, EU, Eurogroep, Griekenland

Teksten en lessen over Griekenland uit heden en verleden (1: 2015 & 2011)

Nederland moet voorzieningen treffen voor Griekse schuld (Alexander van Ketwich Verschuur, Opinie & Dialoog/fd, 4 augustus)

In het bedrijfsleven had een accountant allang aangedrongen op een voorziening in de boeken

# De situatie van Griekenland blijft onveranderd slecht: nauwelijks export en een slechte belastingmoraal. Eens krijgt Europa hiervoor de rekening. Die rekening is nu niet zichtbaar en bestaat uit garantstellingen aan de ECB, het ESM en het IMF. Niemand weet precies hoe hoog die garantstellingen voor Nederland zijn, maar het bedrag ligt tussen de € 18 mrd en € 22 mrd. En daar komt met het huidige akkoord nog circa € 5 mrd bij. Als Griekenland ooit de Eurozone verlaat komt de claim van deze instituties en moet Nederland betalen. Het totale bedrag van meer dan € 25 mrd komt dan effectief bij de staatsschuld. Net als in andere Europese landen. Daarom willen politici geen Grexit. Zij willen dat probleem voor zich uitschuiven. Maar is het niet prudent dat bedrag nu alvast te reserveren in de begroting?

De opmerking dat dit bedrag nu alvast dient te worden gereserveerd in de begroting is gebaseerd op de mogelijkheid van een Grexit, die nog geen feit is. Terecht staat daarom de zin: ‘Daarom willen politici geen Grexit.’ En zal dit pokerspel tot in het oneindige worden voortgezet, omdat een Grexit tot de politieke onmogelijkheden behoort, terwijl het om andere dan financiële en begrotingstechnische redenen wel mogelijk zou moeten zijn. Daarom valt er geen enkele voorspelling te doen hoe dit drama zich gaat ontwikkelen. Het meest verstandige is daarom uit te gaan van een blokkeren van de Grexit, maar ondertussen de Europese meerjarenbegrotingen te veranderen wat opzet en structuur betreft. Omdat het noodzakelijk is om de Grieken binnen de eurozone te handhaven, dient de door de auteur geschetste situatie van ‘nauwelijks export’ en ‘nauwelijks belastinginkomsten’ als een modern ontwikkelingsproject op de meerjarenbegroting opgenomen te worden. alleen als voor alle eurolanden zichtbaar wordt gemaakt dat Griekenland in de vaart van de eurozone wordt opgestuwd en tot modern industrieel land wordt getransformeerd, en daarmee de Griekse volkshuishouding voor het eerst gezond wordt gemaakt, zullen alle referenda door de hele eurozone heen een positieve uitslag krijgen, want het hele eurogebied is daarmee gediend. Er dient dus een intern ontwikkelingsfonds voor Griekenland te worden opgetuigd.

# Hopelijk gaan de kredietbeoordelaars Standard & Poor’s en Moody’s de obligoposities van alle EU-landen binnenkort meenemen in hun beoordeling. Interessant te zien wie dan nog aan de 3%-norm voldoet.

De euro is de zelfmoordpil van Europa (Column René Cuperus, Opinie & Debat/de Volkskrant, 22 augustus 2011)

De reddingsactie voor de euro zet bevolkingen tegen elkaar op

http://www.volkskrant.nl/economie/-de-euro-is-de-zelfmoordpil-van-europa~a2858451/

# Finnen eisen Griekse eilanden op, Polen hekelen het autoritaire dictaat van de grote landen, Nederlanders vervloeken de belastingmoraal van de Grieken en Duitsers winden zich op over de Franse pensioenleeftijd. Dat kan niet goed gaan. De reddingsactie voor de euro zet bevolkingen tegen elkaar op in plaats van ze met elkaar te verzoenen. Daarmee ligt Europa op ramkoers met haar eigen Europees ideaal.

# Wie ontkent dat het Europese beschavingsideaal stoelt op een unie van nationale democratieën, met ook nog eens – mag je hopen – conflicterende politieke opvattingen, vervangt democratie [het zogenoemde ‘democratische tekort’!] door autoritaire technocratie [die dus een logische ontwikkeling genoemd mag worden]. En dat is, zo moet gevreesd worden, precies de sprong in het duister die nu in Europa wordt gemaakt. Het panische crisismanagement van de eurozone leidt tot vormen van centralisering en uniformering die elk gezond idee van democratie ondermijnen en een bedreiging zijn voor Europa’s rijke culturele variëteit.

# Het grootste misverstand is dat de Europese Unie, in reactie op de nieuwe globale wereldorde en afgedwongen door de internationale financiële markten, als een hechte en geoliede politieke eenheid zou kunnen [wat nog niet is of bestaat, kan nog altijd gaan gebeuren, want zelfs anno 2015 is er nog geen ‘ongeluk’ gebeurd!] opereren. Vooral het bedrijfsleven wil dat de EU als een groot bedrijf geleid wordt [wat een aperte onmogelijkheid is, maar er kan wel degelijk veel volwassener geopereerd worden als het populisme een minder grote ruimte toegemeten wordt], met ‘Merkozy’ als CEO. Dat managementmodel is ooit door Karel de Grote, Napoleon en Hitler uitgeprobeerd, maar dat is Europa niet zo goed bekomen.’

Dat dit vóórmoderne managementmodel door Karel de Grote en Napoleon is uitgeprobeerd en vervolgens door een fascistisch managementmodel van Hitler nader is uitgewerkt, is nog geen bewijs voor de stelling dat op voorhand, met de huidige stand van Europese wetenschap, bestuurskunde en technologische hulpmiddelen, de creatie van een effectieve EU onmogelijk is. In tegendeel, als er ooit een samenleving heeft bestaat waar met de genoemde stand van wetenschappelijke- en managementkennis het zou moeten kunnen slagen, dan is dat deze tijd wel. De huidige unieopbouw kan dus per definitie niet worden vergeleken met de genoemde historische figuren.

# Wie denkt van Europa een Accountancy Disciplineringsproject te kunnen maken, waarin Zuid-Europese landen worden vernederd als monetaire kolonies en ‘Triple AAA-bevolkingen’ worden overvraagd met een vals beroep op solidariteit, leeft in een technocratisch utopia. Die zal hardhandig leren dat het echte leven sterker is dan de monetaire leer. Zo was Duitsland nog relatief populisme-vrij, maar wie Duitsers – zonder democratische deliberatie, maar via ‘moedig leiderschap’ – aansprakelijk maakt voor Griekse en Ierse schulden, moet niet raar opkijken dat ook daar anti-Europees populisme gezaaid wordt [de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Cuperus hier profetische woorden heeft uitgesproken]. Men verzet zich tegen Duitsland als ‘Zahlmeister der Transferunion’ (Bild Zeitung) [En dat is vandaag de dag nog actueel, want zelfs Merkel verzet zich tegen de transferunie; de vraag is of dat in 2011 ook het geval was]. Temeer omdat in Duitsland zelf de klassieke solidariteit van de verzorgingsstaat sterk onder druk staat.

# Wat zorgen baart, is dat in de slechtste traditie van het Europees Project er ook nu weer een intimiderende alternativlosigkeit (Hans Magnus Enzensberger) heerst onder de beleidsmakers. Wie zich tegen de schijnbewegingen [?] naar een Europese economische regering verzet, is een ordinaire, nationalistische populist. De loopgraven van de grondwetsreferenda zijn weer helemaal terug: het mainstream establishment dat als altijd ‘een Europa’ als enige oplossing ziet, versus de populisten. Dat is linke soep [en tevens dom geredeneerd]. Want de vlucht naar voren naar een Verenigde Staten van de Eurozone, waarbinnen nationale volkshuishoudingen onder curatele komen van een autoritair monetair complex, is zeer vermoedelijk geen meerderheidsproject [vanzelfsprekend niet!] onder de Europese bevolking. Het kan zeker niet worden opgelegd door federaal-etatistische onderonsjes van Duitsland en Frankrijk. De EU is ooit ook opgericht als antigif tegen grootmachtdenken.

# Wie Europa liefheeft moet zich nog eens drie keer bedenken of de euro wel zo onlosmakelijk [deze illusie is nu wel doorgeprikt, evenals de illusie van de onomkeerbaarheid en dat is winst anno 2015] met de Europese samenwerking en de interne markt is verbonden. Economisch blijkt de euro een mission impossible [Dit is niet waar aangezien de beleidsfout is gemaakt door zowel Italië als Griekenland tot de euro toe te laten en daarmee de toelatingsregels te overtreden; ware dat niet gebeurd, dan hadden we nu een gezonde euro gehad]. ‘De euro is economisch gezien een mislukt experiment [gelet de gemakzucht en naïviteit waarmee Griekenland is toegelaten, zodat nu vastgesteld kan worden dat economisch gezien Griekenland op de Intensive Care ligt, vanwege de politiek gemaakte blunders uit het verleden]. Heterogene landen kunnen niet één munt hebben [Onbewijsbare stelling: alleen het bbp is bepalend, niet de heterogeniteit]. Een econoom zou de eurozone nooit hebben bedacht’ [Omdat de econoom alleen zijn vakmatige logica volgt, maar indien politieke logica meespeelt raakt de econoom van slag], zo luidt het vernietigende oordeel van oud-Robeco-topman Jaap van Duijn (NRC Handelsblad 19 augustus). Maar ook politiek dreigt de euro een rampzalige splijtzwam te worden. Geen eenheidsmunt, maar verdeeldheidsmunt [Verdeeldheid omdat de aan de onderhandelingstafels alleen maar nationale belangen en hyperego’s zitting hebben, zonder gevoel voor het overstijgende algemene belang]. Het is tijd voor een plan B: Europese samenwerking zonder euro [deze uitspraak uit 2011 is inmiddels als achterhaald te beschouwen!]. Inderdaad: beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald.’

Geconcludeerd kan worden dat wat mij persoonlijk betreft er veel lering kan worden getrokken uit oudere commentaren vanuit de afgelopen jaren en dat het nuttig is om de verwachtingspatronen uit die tijd te leggen naast de huidige ontwikkelingen. Natuurlijk zijn er vroeger denkfouten gemaakt, maar daar kunnen we nu wel van leren!

Het is niet onmogelijk dat Tsipras, naar het voorbeeld van Generaal De Gaulle, de redder des vaderlands wordt #nrc #griekenland #eu #schuldafwikkeling

Tags

agreekment, Griekenland

Tsipras als redder van de natie – misschien (Caroline de Gruyter, In Europa, NRC Weekend/NRC Handelsblad, 1 augustus)

Ook Tsipras zei eerst ‘ik heb u begrepen!’ – om nu exact het omgekeerde te doen

# Waar Vergopoulos zijn vergelijking op baseert? Op de manier waarop de Gaulle in 1958 de onafhankelijkheid van Algerije organiseerde. De Gaulle was geliefd bij Fransen die wilden dat Algerije Frans bleef. Frankrijk zat in een diepe crisis over Algerije. Dit leidde tot een golf van geweld. De Franse politiek werd compleet lamgelegd. De zittende president slaagde er niet in om dit te bezweren. En daar stond De Gaulle, in juni ’58, voor een jubelende menigte kolonisten (er woonden een miljoen Fransen in Algerije, die doodsbenauwd waren dat Parijs het land zou laten gaan) op het balkon van een regeringsgebouw in Algiers en riep: “Je vous ai compris!” (IK heb u begrepen). Mede daardoor werd hij even later president. En wat deed De Gaulle vervolgens, tot veler verbazing? Hij besloot Algerije toch de onafhankelijkheid te geven.

# Tsipras, zegt Vergopoulos, “is met dezelfde manoeuvre bezig. Wat hem aan de macht hielp, is teleurstelling over de Brusselse politiek. Maar nu wil hij het volk verzoenen met de eurozone.” Ofwel, ook Tsipras zei eerst “ik heb u begrepen!”- om nu exact het omgekeerde te doen. Hij wil er één ding voor terug, zegt Vergopoulos: schuldvermindering. Die krijgt hij wel, later, als hij zich tenminste serieus aan de deal van 13 juli houdt. De titel boven het Figaro-stukje, dat al op 9 juli verscheen, luidt: ‘Alexis Tsipras, metamorfose van linkse ideoloog tot ‘redder van de natie’.’

# Zoals De Gaulle gaandeweg begreep dat hij de oorlog om Algerije niet kon winnen, zo was het Tsipras gaan dagen dat zijn positie uitzichtloos was. Hij kon kiezen tussen een deal sluiten en thuis als verrader worden gehoond, of de deal opblazen en de eurozone verlaten. De tweede optie vond hij nog erger dan de eerste.

# ‘Nee’ won. Dit gaf Tsipras de status van winnaar, van moedige patriot die vocht voor Griekenland. Die status geeft hem rugdekking voor zijn U-bocht, zoals De Gaulle zijn presidentschap gebruikte voor de zijne. Daarom liet Tsipras Varoufakis het drachmeplan niet uitvoeren. Varoufakis voelde zich gepakt en vertrok. Dit gaf Tsipras een opening richting de trojka en maakte het akkoord van 13 juli mogelijk.

# Tsipras’ plan kan nog honderd keer van de rails lopen. Varoufakis laat het er, met sappige onthullingen, niet bij zitten. Maar als Tsipras inderdaad De Gaulle als voorbeeld heeft, zal hij één ding voor ogen houden: De Franse generaal bleef tien jaar aan de macht. Sterker, hij was een van de meest gerespecteerde presidenten die Frankrijk ooit had.’

Heel erg plausibel scenario!

De Griekse crisis kan de euro sterker maken #melvynkrauss #griekenland #eu #euro

Tags

agreekment, EU, Griekenland

De Griekse crisis heeft de euro sterker gemaakt (Melvyn Krauss, Opinie & Debat/de Volkskrant, 30 juli)

Eurozone: Met het herstel van de Frans-Duitse as kan de eurozone stappen zetten naar een begrotingsunie.

# Pessimisten over Europa en de euro zijn zo verblind door hun vooringenomenheid dat ze de constructieve veranderingen niet zien die de Griekse crisis voor Europa in petto heeft. De belangrijkste Griekse les is dat het verlaten van de euro zo angstwekkend is dat zelfs de harde kern van de radicalen in Griekenland ervoor terugschrikt.

# Voor de crisis wilde Hollande niets te maken hebben met nieuwe initiatieven tot Europese integratie. Maar de Griekse crisis joeg hem de stuipen op het lijf – en met recht. De socialistische president zou in Frankrijk gekielhaald zijn wanneer het socialistische Griekenland uit de euro was gevallen waar hij bij stond.

# Voortbordurend op zijn succesvolle bemiddeling tussen Athene en Berlijn, verklaarde Hollande op de nationale televisie: ‘De eurozone is er voor onze bescherming. We moeten voorwaarts, gezamenlijk met Duitsland. Frankrijk zal een document samenstellen over een economische regering. We moeten verder, met een begroting voor de eurozone.’ Onderstreep de zinsnede ‘in samenwerking met Duitsland’. De Franse president is duidelijk op zoek naar nauwere banden met Duitsland, ondanks de animositeit met Berlijn bij links in Frankrijk.

# Maar hoe zal Duitsland reageren op de voorstellen van Hollande? Een ding is zeker: als gevolg van de crisis zal Duitsland de beschadigde Frans-Duitse as willen herstellen, omdat die as Berlijn in staat heeft gesteld zijn nationale belangen na te streven onder een Europese vlag.

# Linkse media propageren het idee dat de ‘Lelijke Duitser’ weer terug is. Berlijn zal de kans grijpen om deze indruk weg te nemen en dat betekent nauwere banden met Frankrijk om de Europese gezindheid van Duitsland te onderstrepen. Ik verwacht niet dat Berlijn Hollandes voorstel voor een Europese economische regering zal overnemen. Kanselier Angela Merkel schijnt daar weinig voor te voelen. Maar enkele maatregelen die die kant opgaan, worden waarschijnlijk wel genomen.

# Concrete stappen naar een begrotingsunie zouden behulpzaam kunnen zijn om een optimistische sfeer rond de toekomst van de euro te scheppen. Dankzij de Griekse crisis zijn in Europa nu de voorwaarden aanwezig om hier naartoe te werken. Het doormaken van een ernstige crisis moedigt mensen aan hervormingen en aanpassingen door te voeren. En die hervormingsgezindheid was precies datgene waarvoor de europessimisten hun ogen sluiten.’

Ik heb de titel van deze blog voorzichtiger geformuleerd dan Krauss dat zelf deed met zijn tekst. Met Griekenland en de euro kunnen we immers niet voorzichtig genoeg zijn. En weliswaar heeft Krauss duidelijk beschreven hoezeer de Frans-Duitse as zijn best doet om tot een optimale samenwerking te komen, maar zekerheid bestaat er niet op deze politieke markt. Vandaar dat vertrouwen goed genoeg is dat het zal lukken om de eurocrisis van Griekenland beheersbaar te maken, maar zekerheid is een brug te ver op dit moment. Zeker omdat de Grieken deze week weer problemen opwierpen over de opzet van de huidige onderhandelingsfase. De Grieken kunnen niet zonder deze vorm van obstructie, zo lijkt het.

Schäuble werd tijdens de EU-top door de media niet omschreven als de meest ervaren ‘eenmaker’ en integratiespecialist onder de regeringsleiders en dat valt de pers aan te rekenen als iedereen underdog Syriza steunt #fd #griekenland #agreekment

Tags

agreekment, EU, Griekenland

Hollande heeft Schäuble goed begrepen (Mathieu Segers, Opinie & Dialoog/fd, 30 juli)

Schäuble opstelling in Griekse crisis gaat rerug op vergeten plan dat hij met Karl Lamers maakte

# Schäuble weet als geen ander wat het vergt om een failliete economie te integreren in een gezonde. Dat is een ervaring die angst inboezemt nu de Griekse crisis totaal uit de hand gelopen is. Schäuble liet het ene Duitsland in het andere opgaan. Dat proces dreef op hoop en verlangen. Zij werken nog steeds als een buffer voor de torenhoge politieke en economische prijs van het avontuur van eenwording. Het collectieve geheugen en de Duitse identiteit is als een tegengif voor het wederzijdse wantrouwen dat komt met een economische kat in de zak. Hiervan is in de Griekse crisis geen sprake. Integendeel: het ressentiment dat hoort bij schuldenaars en schuldeisers wordt vooral opgehitst. Voor Schäuble is dit oud nieuws.’

Vreemd is dat Griekenland door de auteur niet beschouwd wordt als een economische kat in de zak. Is Griekenland dan niet te vergelijken met het oude DDR, waarin een industriële communistische sterfhuisconstructie bestond, terwijl Griekenland helemaal geen moderne (en brede) industriële infrastructuur kent? Segers noemt in dit verband het ressentiment van schuldeisers dat in de publieke opinie werd opgehitst, maar dat lijkt me geen overtuigend argument voor de onvergelijkbaarheid tussen beide landen.

# In 1994 publiceerde hij samen met CDU-collega Karl Lamers een beruchte analyse over de stand van de integratie. Daarin constateerden zij dat de belangen van de lidstaten door het toenemende aantal EU-leden, en de almaar grotere verschillen tussen de economieën, steeds verder uiteenliepen. Dit dreigde de essentie van de integratie — het compromis — te overvleugelen. En dat was gevaarlijk.

# Maar Schäuble en Lamers hadden een plan: een kern-Europa. Dat zou gebouwd moeten worden rond de Frans-Duitse as, het centrale element van de succesconstructie West-Europa. Dit was niet vanzelfsprekend, want West-Europa werd in de jaren negentig in hoog tempo ontmanteld. Hun kern-Europa bestond uit Frankrijk, Duitsland, Nederland, België en Luxemburg. In hun ogen zou louter een sterk kern-Europa kunnen bewijzen dat mogelijk was wat velen betwijfelden: uitbreiden en tegelijkertijd verdiepen in de vorm van een muntunie.

# De leden van de kern waren daarom die lidstaten, die niet alleen bewezen hadden de politieke wil te hebben om te integreren, maar dat ook zouden kunnen in de muntunie die was afgesproken in het verdrag van Maastricht. Italië hoorde er daarom niet bij, laat staan Griekenland. Alleen de vijf genoemde landen zouden daadwerkelijk kunnen komen tot de vergaande Europese samenwerking op fiscaal, sociaaleconomisch en begrotingsterrein die noodzakelijk was voor een robuuste muntunie.

# En alleen die kopgroep kon op basis van economische fitheid en politieke wil de benodigde democratische controle ‘Europeaniseren’ om de muntunie behalve economisch ook democratisch vitaal te houden. Cruciaal was dat deze kern slechts een middel was. Geen doel. Want dat was de redding van de EU. Zo werd het Schäuble-Lamers plan echter niet begrepen door anderen. Het plan liep al spoedig stuk op beledigde Italianen en Frans wantrouwen.

# Schäubles opstelling in de Griekse crisis gaat terug op dit vergeten plan. En ook nu is het zijn bedoeling om de Europese integratie te redden. Of de Grieken daarbij zijn of niet is van volstrekt ondergeschikt belang — en het is aan hen. Want in de visie van Schäuble kan de euro gered worden door verdieping van integratie met die lidstaten die dat willen, maar ook bewijzen te kunnen.

# De Franse president François Hollande heeft dit goed begrepen. De hervormingen die nu worden doorgevoerd in de Franse economie gaan tegen zijn verkiezingsbeloften in.[1] Het Frans-Duitse kern-Europa heeft prioriteit. En nadat hij vicekanselier Sigmar Gabriel in Bildhad zien pleiten voor een EU van meer snelheden, lanceerde Hollande op Quatorze Juillet plannen voor een eurozoneregering en -parlement.[2] Dat laatste is niets minder dan een revolutie voor een Franse president.

# Schäuble ziet dit. Hij is realist genoeg om alleen groot te gokken als hij weet dat de kans op winst reëel is. Ook al weet hij maar al te goed dat hij niet de lof zal krijgen, als zijn gok goed uitpakt en het megaproject van de verdragsrechtelijke verdieping van de eurozone zal worden aangevat. Hij is Europeaan genoeg om daar vrede mee te hebben.

Met deze waardevolle bijdrage van Segers kan men zich de vraag stellen waarom andere vakgroepen Europees Recht of Europese Integratie aan de Nederlandse universiteiten geen bijdrage leveren aan dit Griekenlanddebat. Dat mag het publiek toch wel verwachten aangezien de universiteiten op belastinggeld kunnen functioneren. En er bestaan toch ook meer Europaspecialisten dan alleen Mathieu Segers?

De conclusie van deze column van Segers is dat er wel degelijk een goed plan ten grondslag lag aan de laatste en finale EU-top over Griekenland en daarom kon resulteren aan het succes van deze top. De juiste inzichten waren aanwezig aan de onderhandelingstafel. De winst is dat de Grieken nu hun rechtmatige plek is toegewezen en dat hun bravoure afgestopt is, want een zinloze manier van het traditionele actievoeren uit de voorgaande decennia.

[1] De facto heeft Hollande dezelfde verkiezingsretoriek en onjuiste beloften gedaan als Syriza tijdens de aanloop naar de Griekse verkiezingen in januari van dit jaar. In de toekomst van alle nationale politieke bestellen van alle EU-lidstaten zouden dit soort leugens moeten worden verboden, op straffe van de onhoudbaarheid van de EU.

[2] Dit voorstel van Hollande is niet alleen onvolledig en niet uitgewerkt en dus een luchtballon, maar de zin daarvan ontgaat iedereen. Waarom een eurozoneregering, terwijl de huidige formule wel degelijk gewerkt heeft. Of is dit het traditionele Franse étatisme? Een eurozoneparlement lijkt in dat verband een zinniger gedachte aangezien het Europarlement absoluut niets heeft dat ook maar een vergelijking met nationale parlementen mogelijk maakt. Het Europarlement kan beter opgedoekt worden vanwege eigen zinloosheid.

SPD-voorman was kritisch over Grexit-plan, maar verwierp wél de kritiek op Duitsland #griekenland #eu #eurogroep #agreekment #tegenargumententegendommekritiek

Tags

agreekment, Duitsland, EU, Eurogroep, Griekenland

SPD-voorman kritisch over Grexit-plan (Reuters, In het nieuws/fd, 20 juli)

# In de Duitse regeringscoalitie loopt de spanning over de Griekse schuldencrisis op. Sigmar Gabriel, leider van de SPD, noemt het idee voor een tijdelijke Grexit in een zondag uitgezonden televisie-interview ‘onverstandig’. Het plan om Griekenland tijdelijk uit de eurozone te laten treden om economisch te kunnen herstellen, komt uit de koker van een minister van financiën Wolfgang Schäuble. Hij is van de conservatieve regeringspartij CDU. Hij had de optie van een tijdelijke Grexit nooit in de onderhandelingen met dat land op tafel mogen leggen, zegt Gabriel. Hij ontkent dat zijn partij op de hoogte was gesteld van het plan voordat het in de onderhandelingen werd ingebracht, zoals Schäuble beweert.

# In het interview verwerpt Gabriel verder de kritiek dat Duitsland zich in de onderhandelingen met Griekenland veel te hard zou hebben opgesteld. ‘Dat is oneerlijk om te zeggen. Duitsland heeft enorm bijgedragen aan de steunpakketten en de grote risico’s genomen. Het zou verkeerd zijn Griekenland niet te vragen te hervormen, zegt Gabriel, omdat Italië, Spanje en Portugal dan dezelfde behandeling zouden vragen. ‘En dat zou de eurozone niet overleven’.

Met deze opmerkingen kunnen de beweringen worden heel realistische en nuchtere argumenten ingebracht tegen al die criticasters die beweren dat de Duitsers te hard van stapel zijn gelopen en zich met hun noordelijke bondgenoten te hard hebben opgesteld. Dat die kritiek dus zo gemakkelijk en veeleer gemakzuchtig wordt geventileerd roept alleen veel vragen op over het kritisch denkvermogen van veel commentatoren. De publieke opinie is een platvloerse eenheidsworst geworden van de niet meer zwijgende meerderheid.