Links heeft alleen gelijk met de nieuwe ‘feodale’ structuur van de globalisering waar Rutte en zijn VVD blind voor zijn @tweedekamer #dividendbelasting #politiekefilosofie #staatscommissie

Tags

politiek

Rasverteller Ankersmit daagt uit tot denken over democratie (Sofie Messeman, Katern d Verdieping/Trouw, 27 juli)

De fusie van representatie en wetgeving kwam tot stand zonder dat iemand er goed over had nagedacht”, betoogt Ankersmit, en deze constructiefout ligt aan de basis van ondemocratische tendensen van de representatieve democratie.

Origineel is zijn bewering dat er een ‘feodalisering van het publieke domein’ aan de gang is. Overheidstaken worden uit handen gegeven aan private partners. Die laatsten noemt hij ‘hedendaagse equivalenten van de middeleeuwse hertogen’. Zij kregen een deel van de bevoegdheden van de vorst ‘in leen’, maar gaven die zelden nog terug. Vandaag werkt het net zo. gebrek aan democratische controle op dergelijke instanties werkt misbruik van publieke middelen voor private doeleinden in de hand.

Niet alleen worden overheidstaken uit handen gegeven aan private partners, maar omgekeerd kan gemakkelijk ook herkend worden dat multinationale bedrijven zich onttrekken aan nationale controle van betrokken overheden, zodat de controlerende macht van het parlement op dit vlak tot nul gereduceerd is.

Alleen is het tragisch dat, zoals uit mijn vorige blog bleek, de oppositie er geen gebruik van kan maken vanwege hun amateuristische aanpak en opstelling. Daarmee krijgt de coalitie vrij spel.

In schema: 1. fantasieloze en dus machteloze oppositie ->->

• -> 2. vrij spel coalitie, maar visieloosheid van gemiddelde coalitie leidt tot machteloosheid t.a.v. nieuwe ‘feodaliteit’ in de vorm van multinationals die de macht hebben regeringen tegen elkaar uit te spelen wat vestigingslocaties betreft (zie afschaffing dividendbelasting)
• -> 3. en dus worden natiestaten en hun regeringen – allemaal – het slachtoffer van dat private machtsspel van het grote kapitaal die alle regeringen dus tegen elkaar (kunnen) uitspelen. Daar dient het parlement een antwoord op te vinden. Geen antwoord vanuit kortzichtige oude ideologen, amateuristische filosofieën of postmodernistische scholen. -> Wel gebruikmakend van wetenschappelijke kennis die internationaal aanwezig is en vertaald zullen moeten worden naar de politiek en de leer der internationale betrekkingen en macro-economie. Landelijke en niet politiek actieve specialisten kunnen hierbij van nut zijn (op weg naar een bestel van de Digitale Directe Democratie).

Wedden dat Rutte in peilingen als winnaar van het rechtse volksdeel uit het debat is gekomen vanwege het gedram van links in de ogen van rechtsNL? @tweedekamer #dividendbelasting #oudepolitiekfaalde

Tags

politiek

Rutte hoeft dividenddeal met Shell niet openbaar te maken van coalitie (Nu.nl, 27 juni 2018)

Het kabinet hoeft de details van belastingafspraken tussen de Belastingdienst en Shell niet openbaar te maken. Coalitiepartijen VVD, CDA, D66 en CU gaven dinsdag geen gehoor aan de oproep van de oppositie om inzicht te geven in de deal die ervoor gezorgd zou hebben dat er geen dividendbelasting wordt betaald.

“Een regelrechte aanfluiting”, reageerde Lilian Marijnissen (SP). “Deze informatie moet naar buiten.” Zij riep het kabinet op om openheid van zaken te geven over de deal met Shell, maar dat kan volgens premier Mark Rutte niet. Volgens het kabinet mogen overeenkomsten die de fiscus met bedrijven sluit niet openbaar gemaakt worden.

Dit laatste is ook door de oudgedienden in het debat bevestigd.

Het kabinet heeft de Tweede Kamer in een besloten bijeenkomst bijgepraat over een deal. Omdat de bijeenkomst besloten is, mag de Kamer informatie uit die briefing niet delen of gebruiken in debatten.

Dat zijn nu eenmaal de regels van het Reglement van Orde van de Tweede Kamer.

GroenLinks-leider Jesse Klaver pleit voor een parlementaire enquête naar de deal met Shell waar ook de afschaffing van de dividendbelasting betrokken wordt. Een parlementaire enquête moet er niet alleen voor zorgen dat de deal openbaar wordt gemaakt, maar ook omdat de besloten bijeenkomst bij Klaver meer vragen dan antwoorden heeft opgeleverd.

Dat kon hij vooraf al weten.

“Dit gaat om 7 miljard euro die misschien wel onterecht is uitgekeerd”, zei Klaver. Hij vroeg om steun bij de VVD. “Ik heb niet genoeg aan een besloten bijeenkomst en een debat.” VVD-Kamerlid Helma Lodders zei geen behoefte te hebben aan een enquête. Klaver verweet de VVD’er haar taak als controlerend Kamerlid niet serieus te nemen.

Hoe kan hij om steun van de VVD vragen als hijzelf ook weet van de oude kermis thuis te komen. Wat een gebrek aan psychologisch inzicht.

Deal

De kwestie draait om afspraken die Shell in 2005 met de Belastingdienst heeft gemaakt. Volgens dagblad Trouw zou de Nederlandse schatkist miljarden euro’s zijn misgelopen door die deal.

Het zich botweg afzetten tegen het grootkapitaal is wat anders dan een strategisch ontwikkelingsplan ontwikkelen om ongemerkt een effectief antwoord te vinden.

De afspraak komt erop neer dat dividend aan aandeelhouders buiten Nederland via een Britse dochtermaatschappij en een trust op het Kanaaleiland Jersey wordt uitgekeerd. De aandeelhouders hoeven er dan geen belasting over te betalen.

Volgens een berekening van Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen (SOMO) is op deze manier sindsdien 45 miljard euro aan dividend uitgekeerd. Als over dat bedrag wel dividendbelasting was betaald, zou dat volgens de organisatie 7 miljard euro opgeleverd hebben.

Shell erkent dat er afspraken met de fiscus gemaakt zijn en stelt dat het bedrijf in overeenstemming met de fiscale wet- en regelgeving in Nederland handelt. Zelfs nu Shell erkent dat er sprake van een deal is, mag het kabinet geen openheid bieden, zei staatssecretaris Menno Snel (Financiën).

‘Voorbarig’

Rutte moest eerder op de dag nog door het stof, omdat hij de Kamer verkeerd had ingelicht over zijn kennis van een deal die de fiscus met “een bedrijf” heeft gesloten.

PvdA-fractieleider Lodewijk Asscher vroeg Rutte vorige week of hij, zonder op specifieke gevallen in te gaan, weet had van dergelijke vaststellingsovereenkomsten. Bij dergelijke overeenkomsten krijgen bedrijven vooraf duidelijkheid over hoeveel belasting moet worden afgedragen. De minister-president antwoordde ontkennend op Asschers vraag.

Rutte geeft nu toe dat dit “voorbarig” was. Uit navraag blijkt namelijk dat het ministerie van Financiën wel over een aan de premier gericht stuk beschikt waarin zo’n belastingdeal met een bedrijf omschreven is.

Hoofdpijndossier

Het kabinet is dinsdag opnieuw naar de Kamer geroepen om over de dividendbelasting te debatteren. De afschaffing van de belasting op de winst op aandelen heeft zich sinds het aantreden van het kabinet-Rutte III tot een hoofdpijndossier ontwikkeld.

De maatregel, die in geen enkel verkiezingsprogramma stond en de schatkist jaarlijks geen 1,4 miljard, maar 1,6 miljard euro kost, verscheen toch in het regeerakkoord en blijft het kabinet en de coalitie sindsdien achtervolgen.

Met het feit dat het in geen enkel verkiezingsprogramma stond heeft Rutte de grootste blunder uit zijn politieke leven gemaakt. En daarmee een ‘glanzende’ voortzetting op het Nederlandse politieke toneel op z’n minst dubieus, zo niet onmogelijk.

Het leverde Rutte onlangs nog een breed gedragen motie van afkeuring op vanwege zijn rol in de zoektocht naar de omstreden memo’s die tijdens de formatie gebruikt zijn om de belasting af te schaffen.

Rutte en de coalitiepartijen CDA, D66 en CU beweerden eerder dat er geen memo’s waren, voor zover zij zich konden herinneren, maar die memo’s bleken er toch te zijn.

Vorige week dinsdag haalde hij de woede van de oppositie op de hals door het Vragenuur met vragen over de dividendbelasting aan staatssecretaris Snel over te laten. Na druk van de oppositie kwam Rutte alsnog naar de Kamer om de vragen te beantwoorden.

PVV-leider Geert Wilders diende dinsdagavond een motie van wantrouwen in tegen Rutte. De motie kreeg geen meerderheid.

Het zijn de aloude valkuilen van linkse politiek dat ze met hun eigen idealen gaan schermen en de coalitiepartijen proberen te overtuigen, zoals de vrij te maken dividendbelasting over te zetten op linkse stokpaardjes, zoals zorg en andere knellende sectoren, waar rechts Nederland een gloeiende hekel aan heeft. Een psychologisch-politieke blunder van formaat. Geen coalitiefractie laat zich daardoor meesleuren en zo is het eindresultaat van dit de debat weer even voorspelbaar gebleken als ooit tevoren. Deze oppositie wordt opgebroken door gebrek aan tactische ervaring.

Dat parlementair rechts als PVV en FvD daaraan meewerken door een linkse motie van wantrouwen door SP te steunen, maakt duidelijk hoezeer ook FvD in die aloude valkuilen is getrapt, maar voor een nieuwe fractie in de Kamer en zonder parlementaire ervaring is die beginnersfout gemakkelijk gemaakt.

Een grotere verrassing – voor mijzelf – is dat ook de Partij voor de Dieren die pretendeert voor nieuwe politiek te staan met haar filosofie van respect voor dierenleven en dito dierenbescherming als motto ten dienste van de mens in algemene zin, geen respect kan opbrengen voor andersdenkenden en dus even hard wordt meegesleurd in die oude retoriek. Die partij is op deze manier geredeneerd ook volledig door de mand gevallen als het nieuwe ‘gezicht’ van een gereïncarneerde PSP en CPN en daarmee denkend dat ‘vluchthaven’ GL als symbool van genoemde verdwenen partijen vermeden moet worden. De PvdD is kortom ook onderdeel van oude politieke spelletjes geworden met zinloos gedram en verantwoordelijk voor verdere versplintering van linkse politiek. Zo schiet het geen millimeter op. Het zijn de oude idealistische eilandjes binnen het electoraat die onderling in feite intern altijd aan het ruziën zijn en rechts dus de ruimte bieden om keer op keer de verkiezen te laten winnen. Links  als slachtoffer van zichzelf, van het eigen ‘heilloze’ idealisme vanwege eigen gemaakte inschattingsfouten.

De enige ‘oppositiepartij’ die strategisch een zeer verstandige rol speelde was natuurlijk weer de SGP, als geweten van de Kamer. Zij treden altijd op met de gewenste politieke neutraliteit en zo zakelijk-objectief mogelijk. Kees van der Staaij verslaat in zijn eentje het hele linkse blok en laat duidelijk zien hoe het moet worden aangepakt.

De conclusie in een drietal oneliners: Het oude (SP, PvdA, GL) en nieuwe (50Plus -?- , PvdD, Denk-[‘NederTurkse’ variant van sociaal-democratie]) linkse amateurisme is ten hemel schreiend.

Voor de goede orde reken ik FvD als rechts vanwege hun libertarisme, maar dat is al amateurisme op zichzelf want achterhaald. En PVV als lineair (d.w.z. zwart-wit denkend)-ideologieloos maar radicaal (wellicht voortvloeiend uit dat zwart-wit denken) rechts. Prudent rechts is immers genuanceerde vorm van denken en PVV haat D66 en vooral het kwantitatieve volume aan rechters uit die hoek. maar Wilders vergeet dat ook die rechters objectief recht spreken.

Traditioneel rechts (VVD, CDA, D66, CU en SGP) hebben het dus voor het intikken. En dat schrijf ik als linkse waarnemer (ongebonden links-liberaal á la Cort van der Linden) om geen misverstanden op te roepen.

https://www.nu.nl/algemeen/5333141/rutte-hoeft-dividenddeal-met-shell-niet-openbaar-maken-van-coalitie.html

Voor het toekomstig onderzoek naar historische analen van de publieke zaak #fd #dividendbelasting

Tags

politiek

Om de begroting doelmatiger te maken is een brede agenda nodig (Kees Vendrik • Opinie/fd, 30-4-18)
Opinie | Kees Vendrik is hoofdeconoom van Triodos Bank.

Het Kamerdebat over de afschaffing van de dividendbelasting, afgelopen week, ging vooral over de vraag waarom de beschikbare informatie niet eerder was gedeeld. Uit de serie notities die premier Rutte naar de Kamer stuurde, bleek dat vooraf geen stevig onderzoek was gedaan naar de afschaffing. In de ambtelijke adviezen wordt vooral teruggegrepen op de Studiegroep Belastingstelsel uit 2010.

Dat is gek. In hetzelfde regeerakkoord waarin de afschaffing van de dividendbelasting is aangekondigd, hebben de coalitiepartijen afgesproken de doelmatigheid van het overheidsbeleid op te voeren en daar geld voor vrij te maken — de operatie ‘Inzicht in kwaliteit’. Dit plan is overgenomen uit het laatste advies van de Studiegroep Begrotingsruimte. Traditiegetrouw doen ambtenaren suggesties voor het begrotingsbeleid van een komend kabinet, en ditmaal maakte de Studiegroep een groot punt van de gebrekkige voortgang op dit punt door vorige kabinetten. Terecht. Publiek vertrouwen in de overheid hangt samen met de vraag of de publieke sector zinnig en zuinig omgaat met publiek geld.
In de jaren ’80 was het tobben met de publieke boekhouding. Behalve hoge tekorten was het financieel beheer van menig departement een rommeltje. De rechtmatigheid van veel begrotingsuitgaven — wordt geld besteed zoals afgesproken met het parlement? — kon meer dan eens niet worden vastgesteld. Dat bracht het parlement, de minister van Financiën en de Algemene Rekenkamer ertoe om gezamenlijk de bezem door ’s lands publieke boekhouding te halen. Met resultaat: al vele jaren spreekt de Algemene Rekenkamer op Verantwoordingsdag een goedkeurend oordeel uit over de rechtmatigheid van de inning en besteding van miljarden aan belastinggeld. Dit succes heeft de Studiegroep geïnspireerd om nu de doelmatigheid in het begrotingsbeleid beter te verankeren.
‘Doelmatigheid is geen eenduidig begrip. Rekensommen daarover zijn gevoelig voor aannames’
Dat is niet eenvoudig. Al decennia probeert de overheid beleid van een rationele(re) grondslag te voorzien. Dat levert een rijke oogst op aan planbureaus, adviesraden, kosten-batenanalyses, beleidsonderzoeken, verplichte evaluaties, doorgerekende verkiezingsprogramma’s en oplopende verantwoordingseisen. Dat is geen garantie tegen slecht beleid, want soms doen politici nu eenmaal onverstandige dingen. Bovendien: anders dan rechtmatigheid is doelmatigheid geen eenduidig begrip. Rekensommen daarover zijn gevoelig voor aannames en veel onderzoek wordt gehinderd door gebrekkige data of onduidelijke uitkomsten. Voorts is de overheid geen bedrijf. Ze opereert binnen de vereisten van de democratische rechtsstaat. Efficiency en effectiviteit zijn belangrijk, maar nooit alleen doorslaggevend.

Het huidige beheer van de overheidsbegroting helpt ook niet. De omvang van budgetten is nog steeds overheersend. Onderzoek staat snel onder de verdenking van een verborgen bezuinigingsopdracht. Een frisse blik met kritische buitenstaanders op de eigen begroting is dan riskant. Wordt het regeerakkoord geraakt door onderzoek, dan loopt iedereen op eieren. Discussie daarover kan makkelijk ontsporen. Ook de parlementaire neiging om fouten uit te vergroten, is geen aanmoediging voor een lerende overheid. Verantwoording wordt nogal eens verward met afstraffing. En hoewel van elk kabinet politieke moed verwacht mag worden om mindere beleidsresultaten open te delen, lukt dat niet altijd.

De suggesties van de Studiegroep — begin tijdig met dataverzameling, maak een meerjarige evaluatieagenda en borg de positie van onafhankelijke buitenstaanders — duwen de boel de goede kant op. Er kan meer.

‘Nu wordt nog te veel naar individuele maatregelen en budgetten gekeken’

In de jaren ’90 is in de publieke sector bewust een scheiding tussen beleid en uitvoering gecreëerd, door privatisering en verzelfstandiging. Beleidsdepartementen ontbeerden zo voldoende zicht op hun werkveld, en relevante kennis van uitvoeringsorganisaties kwam onvoldoende op tafel of werd een strategisch goed in handen van marktpartijen. Dat zou hersteld moeten worden, als je wilt weten of beleid werkt.

Het meeste geld zet ik in op een aanpak, waarbij grote publieke beleidsvelden die een langetermijnvisie vereisen ­— zoals arbeidsmarkt, zorg en duurzame economie — in samenhang worden doorgeakkerd. En dat publieke uitgaven, fiscale aspecten, governance en gewenste uitkomsten tegen het licht worden gehouden. Nu wordt nog te veel naar individuele maatregelen en budgetten gekeken. Zo’n agenda vraagt een zekere ministeriële onthechtheid, maar zou getuigen van politieke kwaliteit. Misschien dat het avontuur met de dividendbelasting dat inzicht brengt.

Een uitstekend voorstel van oud-parlementariër Kees Vendrik die dus het politieke spel heel goed kent! Los van zijn lidmaatschap van de Algemene Rekenkamer voorafgaande aan zijn huidige functie.

Kees Vendrik is hoofdeconoom van Triodos Bank.
https://fd.nl/opinie/1251515/om-de-begroting-doelmatiger-te-maken-is-een-brede-agenda-nodig

Rutte’s veronderstelde politieke antenne functioneert niet meer als hij voor zichzelf een onontwarbaar labyrint heeft gecreëerd door zich te laten leiden door liberale dogma’s van het economisch liberalisme door het bedrijfsleven te verwennen @volkskrant #dividenddebat

Tags

politiek

Een onbegrepen plan (commentaar Raoul de Pré, Opinie/de Volkskrant, 28-4-18)

Het kabinet kan de dividendbelasting natuurlijk ook gewoon handhaven (digitaal)

# Een kabinet dat op tal van terreinen nog op zoek moet naar politieke en maatschappelijke akkoorden om iets van het regeerakkoord te maken, zou wel gek zijn om met zo weinig draagvlak een volstrekt onbegrepen plan door te voeren.

Dit is een volstrekt juiste opmerking ten aanzien van die momenteel onmiskenbaar overspannen premier over het hoofd moet hebben gezien – lees: niet in de gaten had – dat zijn douceurtje aan het multinationale bedrijfsleven onhaalbaar is geworden. Daarmee – ware hij fit geweest – had hij het debat moeten afsluiten want dat had zijn chaotische optreden redelijk kunnen herstellen. Maar zijn VVD-ideologie van het ‘bedrijfsleven eerst’ was al naar de prullenmand verwezen omdat hij in plaats van dat mkb-bedrijfsleven, alleen aan zijn oud-werkgever dacht en daarmee de waarschuwing van de ambtelijke top van Financiën teniet deed en dus het economisch liberalisme van Economische Zaken voortrok, want dat kwam in zijn kraam beter te pas.

# Het is nog niet te laat. Een regeerakkoord kan best worden opengebroken, zoals de coalitie met het gas­besluit onlangs zelf bewees. Het kabinet zou er in dit ­geval ook zichzelf een dienst mee bewijzen.

Zo is het maar net! Wiebes is praktisch en slim genoeg om zijn baas over te halen en af te zien van die onzalige afschaffing van het dividendbelasting.

https://www.volkskrant.nl/opinie/het-kabinet-kan-de-dividendbelasting-natuurlijk-ook-gewoon-handhaven~a4596179/

Column: Nederland heeft snel een slimme winstbelasting nodig #telegraaf @WillemVermeend @DFT

Tags

dividendbeleid

Willem Vermeend en Rick van der Ploeg, DFT, Updated Gisteren, 11:50, Gisteren 18-11-17, 08:00 in FINANCIEEL

Sinds de recente publicatie van de Panama Papers en Paradise Papers wordt Nederland door verschillende Europese landen, waaronder Duitsland en Frankrijk, aan de publieke schandpaal genageld als een belastingparadijs. In eigen land is vooral Oxfam Novib, de organisatie voor ontwikkelingssamenwerking, actief om ons land in het verdachtenbankje te zetten.

Eind jaren negentig van de vorige eeuw heeft het toenmalige kabinet-Kok (I en II) met een soortgelijke campagne tegen Nederland te maken gehad. De toenmalige premier Wim Kok werd tijdens vergaderingen in Brussel regelmatig door collega’s aangesproken op berichten in de media dat hij de baas van een belastingparadijs zou zijn. De toenmalige staatssecretaris van Financiën, Willem Vermeend, moest daardoor regelmatig bij de premier op het matje komen om uitleg te geven. De kern van zijn uitleg die we hieronder kort weergeven, is nog steeds actueel: Wereldwijd zijn landen bezig met een felle concurrentiestrijd om het beste (fiscale) vestigingsklimaat waarmee ze bedrijven proberen aan te trekken, maar ook om te voorkomen dat bestaande ondernemingen uit hun land vertrekken. Deze week tijdens het Kamerdebat over de voorgenomen afschaffing van de dividendbelasting hebben de coalitiepartijen terecht de noodzaak bepleit van een goed bedrijfsvestigingsklimaat, maar daarbij gekozen voor een dure en ineffectieve maatregel.

Het gaat om werkgelegenheid

Voor elk land zijn ondernemers van cruciaal belang voor het scheppen van banen, maar ook voor innovaties. Daarom halen, ook binnen de EU, regeringen alles uit de kast om voor bedrijven het beste vestigingsklimaat te creëren en schromen ze niet elkaar publiekelijk in een kwaad daglicht te stellen. Bij deze concurrentiestrijd gaat in de media de aandacht vooral uit naar de verlaging van winstbelastingtarieven en fiscale voordelen voor multinationals. Maar de bedragen die gemoeid zijn met de minder zichtbare voordelen waarmee landen ondernemers lokken zijn vaak veel groter. Daarbij gaat het om verlaging van arbeidskosten, lage sociale premies, goedkope bedrijfsgronden, lagere tarieven voor energielasten, soepele ontslagregelingen, speciale (fiscale) regelingen voor de topmanagers, lage administratieve lasten en snelle vergunningen. Daar lees je niets over. Daar lopen die landen niet mee te koop. Dat de grote Europese landen net als Nederland afspraken maken met multinationals, is in de internationale adviespraktijk een publiek geheim, maar daar hoor je niets van. Ons land is op dit terrein altijd roomser geweest dan de paus en heeft deze afspraken (rulings) keurig, zelfs zeer gedetailleerd, op schrift gesteld. Dit is een belangrijke reden dat in de populaire onthullingen over belastingparadijzen Nederland vaak wordt genoemd en andere landen onder de radar blijven.

Hieruit blijkt dat de oppositie in de Kamer tijdens het Kamerdebat geen benul had van wat er echt speelde en aan de hand was. Het wordt dus tijd dat iedere fractie in de Kamer een lijst met specialisten vanuit eigen gelederen aanlegt om die in hoge nood (vanwege het spoedeisende karakter van voorbereidingen op een dergelijk debat) zich tijdig te kunnen informeren over wat er écht aan de hand is. Nu heeft het Kamerdebat alleen verliezers opgeleverd: zowel oppositie als kabinet is beschadigd geraakt.

Nederland geen belastingparadijs

Voor alle duidelijkheid merken we op dat Nederland op geen enkele officiële internationale lijst staat van belastingparadijzen. Wel komt ons land voor op de lijstjes van internationale actiegroepen tegen belastingontwijking. Ze knutselen lijstjes van eigen makelij in elkaar om in de media aandacht te trekken en zichzelf te profileren. In Nederland is Oxfam daarvan een voorbeeld met een lijstje waar Nederland op drie wordt geplaatst. Dit wordt, behalve door de achterban, nergens serieus genomen. Ook al niet omdat de echte paradijzen waar actiegroepen tegen strijden er niet opstaan of pas heel laag op het lijstje staan. Ook bij deze clubs heeft het Oxfam-geknutsel geen enkele status. Deze activisten baseren zich op een internationale ranglijst die is opgesteld door de internationale onderzoeksinstantie Tax Justice Network (TJN). Het belangrijkste belastingparadijs is volgens deze lijst de Amerikaanse staat Delaware, gevolgd door Luxemburg, Zwitserland, de Kaaimaneilanden, de stad Londen, Ierland, Bermuda, Singapore, België en Hongkong. Delaware werd door het Amerikaanse blad Forbes twee jaar geleden ook al uitgroepen tot het beste belastingparadijs op deze aardbol.

Digitaliseren

Van steeds meer kanten wordt terecht geprotesteerd tegen de belastingconcurrentie die tot een race to the bottom kan leiden. Eerder schreven we al dat er voor Europa, maar één echte oplossing is en dat is een Europese vennootschapsbelasting voor alle EU-landen met een vast minimum belastingtarief. De meeste landen willen dat niet en maken, ondanks de onwenselijke gevolgen van de felle (fiscale) concurrentiestrijd, volop gebruik van aantrekkelijke fiscale en andere maatregelen om bedrijven in de watten te leggen. Binnen Nederland wordt er vooral vanuit links gepleit om niet mee te doen aan deze concurrentie. Dat klinkt goed en sympathiek. Maar de harde realiteit houdt in dat deze sympathieke gedachte Nederland veel bedrijven zal kosten en op termijn honderd duizenden arbeidsplaatsen. Met onze open economie moeten wij daarom, ook al is dat met tegenzin, blijven meedoen aan deze (fiscale) concurrentieslag. Wel krijgt Nederland steeds meer last van ’nepnieuws’ waarin ons land als belastingparadijs wordt afgeschilderd. Daar moeten we zeker wat aan doen, waarbij we tegelijk de vlucht naar voren maken en onze concurrenten slim op een achterstand kunnen zetten. Dat kan met simpel en slim.

Slimme vennootschapsbelasting

Onze bestaande winstbelasting dateert uit de oude fysieke economie, aangeduid als 3.0. Inmiddels leven we in de digitale wereld van economie 4.0 die gekenmerkt wordt door online, digitaal handelsverkeer en het gebruik van nieuwe innovatieve technologieën. Het is zinloos om met ouderwetse fiscale maatregelen legale belastingontwijking en strafbare ontduiking te bestrijden. In de digitale economie werken ze niet. Dat geldt ook voor aanpassingen van bestaande belastingstelsels. Daaraan sleutelen is tijdverspilling. Ze zijn niet geschikt te maken voor de digitale en technologische revolutie van 4.0. Voor onze vennootschapsbelasting (Vpb) is de enige oplossing een fonkelnieuw belastinggebouw (4.0). Het wordt een zogenoemde simpel taks met een vast tarief van 15% zonder aftrekposten, vrijstellingen, fiscale tegemoetkomingen en toeslagen. Met het oog op een efficiënte uitvoering en maximale bestrijding van ontwijking en ontduiking wordt de Vpb-4.0 volledig gedigitaliseerd en gaan we werken met slimme algoritmen en blockchain technologie. De aangiften worden door het slimme systeem zelf ingevuld en digitaal bij de bedrijven bezorgd. De bouw van Vpb-4.0 neemt ongeveer drie jaar in beslag en bij de invoering wordt de huidige Vpb afgeschaft. Met de Vpb-4.0 heeft Nederland niet alleen de wereldprimeur, maar versterken we tegelijk ook onze internationale fiscale concurrentiepositie en zijn we af van ‘nepnieuws’ over ons vermeende belastingparadijs.

Dit is een erg instructieve en nuttige beschouwing van de oudere maar zeer ervaren generatie. En een uitstekend advies aan de Kamer en het kabinet! Bravo!

https://www.telegraaf.nl/financieel/1262044/column-nederland-heeft-snel-een-slimme-winstbelasting-nodig?utm_source=telegraaf-nieuwsbrief&utm_medium=email&utm_campaign=20171119_telegraafzondag_handmatig&utm_content=telegraaf_zondag&utm_term=&EMAIL_SK=SK952730

 

CPB en dividendbelasting

Tags

dividendbelasting

‘CPB bekijkt schrappen dividendtaks niet nader’

BNR-webredactie, Judith Laanen (Gisteren 17-11-17, 22:01)

Het Centraal Planbureau berekent niet door wie profiteert van de omstreden dividendbelasting. Zes oppositiepartijen hadden daarom gevraagd.

Vooral voor buitenlandse aandeelhouders zou het schrappen van de belasting op een winstuitkering aan aandeelhouders goed uitkomen.

Oppositie vangt bot

Nederlandse aandeelhouders kunnen compensatie krijgen van de Belastingdienst. Maar ook buitenlandse aandeelhouders mogen de heffing soms verrekenen met de fiscus ter plaatse. Ook die zou dus munt kunnen slaan uit de maatregel van het nieuwe kabinet.

GroenLinks, SP, PvdA, PvdD, 50PLUS en DENK vroegen het CPB daarom te onderzoeken wie er nu precies baat heeft bij het schrappen van de belasting.

Niet genoeg mankracht

Het CPB heeft geen gegevens over de gevolgen van de afschaffing van de dividendbelasting in het buitenland, schrijft het bureau. Maar er is ook niet genoeg mankracht om onderzoek te doen naar de maatregel.

Ook het CPB heeft natuurlijk fte’s moeten schrappen in de afgelopen jaren en daaraan heeft de Kamer niet gedacht. Met motto vanuit de Kamer luidt immers: ‘Het CPB zoekt het wel even uit!’.

Schrappen dividendbelasting blijft oppositie een raadsel

De oppositie is mordicus tegen de afschaffing en noemt die een cadeautje voor multinationals en buitenlandse aandeelhouders. Het kabinet houdt vol dat de maatregel bedrijven en dus banen voor Nederland behoudt, maar daarvoor heeft het CPB geen bewijs gevonden. Het verdwijnen van de belasting heeft volgens eerdere berekeningen van het bureau geen effect op de Nederlandse economie.

https://www.bnr.nl/nieuws/politiek/10333804/cpb-bekijkt-schrappen-dividendtaks-niet-nader?utm_source=nieuwsbrief&utm_campaign=bnr-middag&utm_medium=email&utm_content=20171117

 

Vreemde gang van zaken naar aanleiding van regeringsverklaring en verlengd debat met Rutte over afschaffing dividendbelasting #Kamerdebat @tweedekamer

Tags

Kamerdebat

Coalitie tornt niet meer aan besluit dividendbelasting (correspondent  • Economie & Politiek/fd, 16-11-17)

# De Kamer debatteerde woensdag voor de derde keer in twee weken over het voornemen uit het regeerakkoord om de bronbelasting van 15% op dividenduitkering te schrappen.

Een novum in de parlementaire geschiedenis dat de Kamer een regeringsvoorstel al tijdens de regeringsverklaring probeert af te schieten. Het gaat er niet op vooruit met de kwaliteit van de oppositie. Er is een oppositioneel fundamentalisme ontstaan in ons land.

https://fd.nl/economie-politiek/1227460/coalitie-tornt-niet-meer-aan-dividendbelasting?utm_source=nieuwsbrief&utm_campaign=fd-ochtendnieuwsbrief&utm_medium=email&utm_content=20171115&s_cid=671

 

Paradise papers

Tags

politiek

“Het aardse paradijs met de zondeval van Adam en Eva”

Martin Visser, DFT, 12-11-17

DE FINANCIËLE CRISIS WAS voor de internationale politiek om bankregels aan te scherpen, buffereisen te verhogen, toezicht te verbeteren en nog meer op de financiële sector gerichte maatregelen. Maar er gebeurt sinds 2008 nóg iets. Zwartsparen en belastingontwijking worden steeds harder aangepakt. Vooral Frankrijk is daar van begin af aan, in G20-verband, is daar een drijvende kracht achter geweest.

Ik heb nooit helemaal begrepen wat zwartsparen en belastingontwijking te maken had met de crisis. Maar goed, zo’n politiek momentum komt niet heel vaak voorbij. En de strijd tegen zwartsparen en belastingontwijking voelt voor veel politici veiliger dan het aan banden leggen van machtige banken. Met de aanpak van zwartsparen en belastingontwijken waren meestal andere landen in het vizier en werd de aandacht afgeleid van de (financiële) problemen in eigen land.

En dus trok de wereld (bijna) eendrachtig ten strijde tegen België, Luxemburg en Zwitserland om het bankgeheim te kraken en tegen Bermuda en de Kaaimaneilanden om belastingontwijking moeilijker te maken. Vooral in dat laatste debat zat Nederland altijd wat ongemakkelijk op zijn stoel te wippen. Want formeel is Nederland dan wel geen belastingparadijs, maar in de ogen van veel buitenlanden schurken we er verdacht dicht tegenaan.

Ik kan me nog herinneren dat Nederland in mei 2009 plotseling op een Amerikaanse lijst van belastingparadijzen was beland. Voor precies één dag. Want toenmalig minister Wouter Bos van Financiën vond het ‘voltrekt onterecht’ en Nederland zette al zijn diplomatieke kracht in om van de lijst te komen:

“Elke associatie met Nederland als belastingparadijs, als land waar dingen gebeuren die niet mogen, verwerpen wij. Nederland loopt voorop als het gaat om transparantie.”

Deze week lekten de Paradise Papers uit. Het zoveelste lek waarmee opnieuw getoond wordt hoe rijken en grote bedrijven in de gelegenheid worden gesteld om aan tax planning te doen, zoals ze het zelf noemen, of aan het minimaliseren van hun belastingen. Of ontwijking zo je wilt.

De officiële lijn van Nederland is nu dat ook wij belastingontwijking onwenselijk vinden. In de talloze brievenbusmaatschappijen zal worden gesnoeid. Enkele jaren geleden deden voorstanders van het tropische fiscale klimaat in Nederland nog vooral hun best om critici ervan te overtuigen dat ook een brievenbus voor veel werkgelegenheid zorgt.

Nu is de toon van het regeerakkoord radicaal anders:

“We willen een eind maken aan de situatie dat firma’s zich alleen op papier in Nederland vestigen om belastingvrij miljoenen te kunnen rondpompen.”

Nederland kan ook bijna niet anders. De internationale druk is de laatste jaren zo toegenomen. En in Europees en in Oeso-verband worden steeds verdergaande afspraken gemaakt die de positie van Nederland bijna-belastingparadijs onmogelijk maken.

Maar het buitenland is één ding, de eigen bevolking is misschien nog wel veel belangrijker. Al die geheime afspraken met grote bedrijven, al die gunstige regelingen voor buitenlandse giganten, ze worden niet meer gepikt. Goed voor ons vestigingsklimaat? Goed voor de werkgelegenheid? Het zal allemaal wel. De balans is doorgeslagen. Veel Nederlanders willen gewoon eerlijke belastingen.

(Kijk hier EenVandaag terug, waarin ik commentaar mocht leveren op de uitgelekte Paradise Papers.)

Cadeautje

Mark Rutte en Hans de Boer

DE AFSCHAFFING VAN DE dividendbelasting is inmiddels een vervelend kiezeltje in de schoen van het kabinet, of beter van premier Mark Rutte. Zoudende coalitiegenoten tijdens de formatie-onderhandelingen gedacht hebben dat geen haan ernaar zou kraaien?

Het is typisch zo’n maatregel waar je in een nieuw regeerakkoord in eerste instantie overheen leest. Als de grote lijnen in de media zijn uitgevent en de oppositiepartijen en belangenorganisaties hun eerste reacties hebben gegeven, ontstaat er ruimte om naar de details te kijken.

De dividendbelasting lijkt zo’n detail. Behalve als het in de loop der weken zo’n groot politiek nummer wordt. En terecht wat mij betreft. Om drie redenen: 1) het kost €1,4 miljard 2) de effectiviteit is onbewezen 3) het stond in geen enkel verkiezingsprogramma.

De algemene onderbouwing klinkt logisch. Schaf de dividendbelasting op, ten gunste van buitenlandse beleggers. Dat maakt het voor Nederlandse bedrijven gemakkelijker om buitenlands kapitaal aan te trekken. En het Nederlandse beursklimaat wordt aantrekkelijker voor buitenlandse bedrijven. Conclusie: goed voor ons vestigingsklimaat en dus goed voor economie en werkgelegenheid.

Dan resteert alleen nog de vraag of het effect dusdanig positief is dat het een inkomstenderving van €1,4 miljard rechtvaardigt.

Dit verhaal zou zoveel geloofwaardiger zijn geweest als een of meer partijen dit plan in het verkiezingsprogramma had gezet. Dan was er discussie mogelijk geweest tijdens de campagne en dan had het Centraal Planbureau er destijds al over kunnen oordelen.

(…) ‘geweest als een of meer partijen dit plan in het verkiezingsprogramma had gezet’ is ongeloofwaardig want een technisch punt waarin niemand geïnteresseerd is en met vele andere hete hangijzers in verkiezingsprogramma’s geen punt van aandacht is. En wie kan er op plaatselijk niveau waar landelijk conceptprogramma’s worden gefiatteerd, deugdelijk economisch uitleggen waarom zo’n punt in het verkiezingsprogramma moet staan?

Om nu alsnog aan te dragen dat dit idee echt niet nieuw is en al sinds 2008 leeft bij bedrijven en in de Tweede Kamer (dat jaar was er bijvoorbeeld een hoorzitting over dit thema) is niet sterk. Werkgeversorganisatie VNO-NCW wijst hier bijvoorbeeld op en ook Shell stelt al jaren hiervoor te lobbyen.

Als het al zo lang belangrijk wordt gevonden (zelfs door de vezels van premier Rutte) waarom liet de VVD dan drie verkiezingsprogramma’s passeren – die van 2010, van 2012 en van 2017? Waarom kwamen de belastingadviescommissies-Van Weeghel en -Van Dijkhuizen dan niet met adviezen hierover?

O ja, en waarom hebben we in al die jaren geen aantoonbare negatieve effecten gezien van onze vermaledijde dividendbelasting van 15%?

De oppositie dacht al snel beet te hebben, maar pas toen Rutte het plan zo overdreven en slecht onderbouwd verdedigde ontspoorde het compleet. Rutte beriep zich op een geloof dat het werkt, VVD-fractieleider Klaas Dijkhof noemde het een gok en andere coalitiegenoten maakten duidelijk dat het niet hun idee was.

Omdat er geen onderbouwing was, heb ik die zelf maar gehaald. Ik emailde circa twintig hoogleraren van uiteenlopende universiteiten en van uiteenlopende specialisaties. Tien reageerden. Slechts eentje vindt het een goed idee. Dit onderzoek sloeg in als een bom. (Of als een #BAM.)

Een bom dus die komende week ontploft in het Kamerdebat!

https://www.getrevue.co/profile/martinvisser/issues/martin-visser-editie-13-over-handelbare-halbe-risiconemende-mark-rietman-en-de-zondeval-81515?utm_campaign=Issue&utm_content=view_in_browser&utm_medium=email&utm_source=Martin+Visser

 

Een terechte rode kaart van Caroline de Gruyter aan de @Tweede Kamer @CarolineGruyter @nrc

Tags

politiek

Belastingharmonisatie beter dan heksenjacht (Caroline de Gruyter, IN EUROPA, In het nieuws/nrc.nl, 11-11-17)

# En weer vergapen wij ons aan de gebruiken van de rich and famous. Een formule-1-racer die een vliegtuig aan zichzelf least om de fiscus te omzeilen. Een royal die geld wegzet op de Kaaimaneilanden. Een oud-premier wiens naam opduikt in een gamingbedrijfje op Malta, dat euraziatische tycoons aanwenden voor het doorsluizen van geld. Een multinational die Nederland gebruikt als opstapje naar nog lagere belastingaanslagen.

# Dat dit woede oproept bij mensen die keurig belasting betalen, is begrijpelijk. Maar zij richten hun woede aan het verkeerde adres. Multinationals en vermogende individuen die wereldwijd de belastingen omzeilen, gebruiken belastingdeals en mazen in de wet die hen door regeringen worden geboden. Ze mogen moreel over de schreef gaan, maar wat ze doen is in de meeste gevallen legaal – misschien wel legaler dan journalisten die stukken schrijven op basis van gestolen gegevens.

# In een ideale wereld doe je dat met àlle landen – mondiaal probleem, mondiale oplossingen. Als landen hun wetgeving harmoniseren, als nationale belastingdiensten fiscale kadasters bijhouden en uitwisselen, zijn er spoedig geen belastingparadijzen meer. Maar de wereld is, helaas, verre van ideaal. De G20 en de Oeso produceren al jaren zwarte lijsten, maar die zijn te vaag geformuleerd om de toestand te verbeteren – lidstaten zijn zelf editors van de teksten. Gabriel Zucman, econoom aan de universiteit van Berkeley en auteur van het boek The Hidden Wealth of Nations, schat dat 40 procent van de bedrijfswinsten en 8 procent van de privévermogens buiten bereik van de fiscus blijft. „Dat kost landen meer dan 350 miljard euro per jaar, waarvan 120 miljard in Europese Unie,” zei hij woensdag in Le Monde.

# De EU lijkt geschikter voor fiscale afspraken. Europese landen zijn homogener. Ministers en regeringsleiders vergaderen al twintig jaar over fiscale harmonisatie en uitwisseling van gegevens. Maar elk land wil fiscaal soeverein blijven. Zo wees de Nederlandse minister Zalm in 1997 een Luxemburgs voorstel voor één Europese vennootschapsbelasting van de hand: „Een uniform belastingsysteem in Europa willen wij niet.” Zo bleef Luxemburg vrij om ze fiscaal bruin te bakken, en andere lidstaten om ritueel over de Luxemburgers heen te blijven vallen.

# Dat hameren op fiscale soevereiniteit is niet alleen een nationale reflex. Het is ook economische noodzaak. Elk EU-land moet ‘competitief’ zijn. Voor grote landen met grondstoffen, landbouw en industrie is dat makkelijk, maar hoe kan Malta, of Ierland, even competitief zijn als Duitsland? Juist: door niches te vinden in de dienstverlening en die uit te melken. Daarom concurreren EU-landen elkaar kapot met moeder-dochterconstructies, fiscale leasetrucs en de beruchte rulings. Je kunt zeggen dat Europa teveel markt is en te weinig politiek verbond. De competitie is zo doorgeslagen dat EU-landen elkaar weinig meer gunnen, behalve problemen. Hier gaan alle Europese crises over. Met een heksenjacht op Shakira, Apple of Serge Dassault los je dit helaas niet op.

Een briljant betoog waar Kamer en parlement een puntje aan kunnen zuigen. Parlement: waardeloos, regering: een stel krukken. Met deze tekst kan de Kamer eindelijk eens een fatsoenlijk debat van de grond tillen. Werd tijd na de wanvertoning van deze week, van beide kanten, waarover ik al eerder schreef.

Het is overigens overbodig om de rode kaart te verklaren: bovenstaande tekst had bekend moeten zijn bij Kamerleden en de regering, en dus hadden de ambtenaren een betere tekst aan de minister Hoekstra moeten meegeven.

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/11/10/belastingharmonisatie-beter-dan-heksenjacht-13953274-a1580756

 

Max van Weezel: verschijnt er over een paar jaar een vernietigend rapport over Rutte III? @vrij_nederland @maxnanet

Tags

politiek

Max van Weezel, Max op vrijdag/Vrij Nederland, 10-11-17

Een van de momenten waar net aangetreden bewindslieden reikhalzend naar uitkijken, is de portefeuilleverdeling. Dit jaar was dat op woensdag 25 oktober. Toen vond in het zaaltje van de Rijksvoorlichtingsdienst op het ministerie van Algemene Zaken het constituerend beraad plaats.

Voor elk nieuw gevormd kabinet is de portefeuilleverdeling een lastige klus: wat nemen de ministers voor hun rekening, welke taken worden aan de staatssecretarissen gedelegeerd? En bij de komst van Rutte III was het nog ingewikkelder dan anders. Om alle deelnemers aan de vierpartijencoalitie tevreden te stellen, werden drie extra ministersposten in het leven geroepen: de minister voor Rechtsbescherming op Justitie en Veiligheid, de minister voor Basis- en Voortgezet Onderwijs op OCW en de minister voor Medische Zorg op VWS. Hoe voorkomen zou worden dat op die departementen grensconflicten en onderlinge territoriumoorlogen ontstaan, werd tijdens het constituerend beraad geregeld.

Voor mij ligt de lijst met afspraken die op het ministerie van Algemene Zaken zijn gemaakt. De taakverdeling tussen Ingrid van Engelshoven en Arie Slob op het departement van Onderwijs is best logisch, Cultuur en Wetenschap. De oud-partijvoorzitter van D66 neemt vrijwel de hele portefeuille van haar voorganger Jet Bussemaker over: het hoger onderwijs, het mbo en de cultuursector. Duo-partner Slob doet ongeveer alles wat onder het vorige kabinet in de portefeuille van staatssecretaris Dekker zat: het lager en middelbaar onderwijs en het mediabeleid. Het enige raadsel is waarom het Nationaal Archief onder Van Engelshoven valt terwijl het archiefbeleid onder Slob ressorteert. Wie zou dat nou weer hebben bedacht?

Eén ministerie, twee bewindslieden

Al iets minder overzichtelijk zijn de verhoudingen op het ministerie van Justitie en Veiligheid. De dwarse CDA-denker Ferdinand Grapperhaus gaat zich ontfermen over de politie, het Openbaar Ministerie en de terreurbestrijding, oud-staatssecretaris van Onderwijs Sander Dekker houdt toezicht op de rechterlijke macht en de advocatuur. Terwijl er toch veel rechtszaken zijn waarbij politie, advocatuur, staande én zittende magistratuur zijn betrokken.

PvdA en D66 pleitten in hun verkiezingsprogramma’s voor een andere oplossing: hevel de politie over naar het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties dat tot 2010 over de Hermandad ging. Maar de VVD wilde geen afscheid nemen van haar prestigeproject – de vorming van een groot ministerie van Veiligheid en Justitie – dus werd te elfder ure voor een compromis gekozen: politie en rechters blijven onder hetzelfde ministerie vallen maar dan wel onder twee verschillende bewindslieden.

Of de VVD wilde geen afscheid nemen van haar (oude) prestigeproject is maar de vraag aangezien ze zich wel kunnen realiseren dat het nooit een prestigeproject kon worden en dergelijke grootschalige reorganisaties binnen de overheid een onbegonnen zaak is. Daar word je in de toekomst niet graag aan herinnerd. Dat bezwaar wordt ondervangen door de nieuwe minister Grapperhaus die met een ‘iets ander beeld’ dan zijn voorgangers is aangetreden in zijn functie. Op voorhand de meest stevige nieuwe minister die niet met zich laat sollen; zijn gezicht sprak ook boekdelen vanwege de voornemens van PVV om direct een motie van wantrouwen in te dienen. Dat tekende ook de nieuwe Kamer waarin fundamentalistische opvattingen steeds meer de hoofdrol zijn gaan spelen. Het greep Grapperhaus ook aan en zijn hersenen waren op volle toeren bezig hoe hij die aanval zou gaan pareren. De stemming zelf waarin die motie moeiteloos werd verworpen, was voor Rutte aanleiding om tevreden achterom te kijken, maar hij zag dat zijn nieuwe minister niet in de stemming was op opgelucht adem te halen. Hij was al bezig aan zijn toekomstige strategie om PVV klem te zetten. En gelijk heeft hij.

Helemaal waterdicht is de verdeling tussen Dekker en Grapperhaus trouwens niet. Zo blijken zij volgens de portefeuilleverdeling béiden verantwoordelijk voor de wijziging van het Wetboek van Strafvordering. Klein foutje dat over het hoofd werd gezien?

Vermoedelijk in een bewuste poging om Grapperhaus niet alles naar zich toe te laten halen. Want tussen beide bewindspersonen is geen enkele aanwijzing voor een gelijkwaardige inzet van beider personen.

Drie bewindslieden

Echt onoverzichtelijk zijn de verhoudingen die onder het nieuwe kabinet op het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport zijn ontstaan. Drie bewindslieden heeft het departement aan het Parnassusplein gekregen: vicepremier Hugo de Jonge, oud-UWV-directeur Bruno Bruins en Paul Blokhuis, tot voor kort wethouder voor de ChristenUnie in Apeldoorn en broer van popprofessor Leo.

Onder het vorige kabinet droeg minister Edith Schippers de verantwoordelijkheid voor ziekenhuizen en huisartsen. Staatssecretaris Martin van Rijn voor de verpleegtehuizen, de wijkverpleegsters, de huishoudelijke hulpen en de jeugdzorg. Ze deden het zoveel mogelijk samen want Schippers had een broertje dood aan ambtelijke territoriumdrift. Haar redenering: wat hadden patiënten ermee te maken of het geld voor hun behandeling uit de Zorgverzekeringswet, de Wet langdurige zorg of de Wet maatschappelijke ondersteuning werd gefinancierd? Als het geld maar goed terechtkwam. Daarom werd de verkokering binnen VWS zoveel mogelijk bestreden. Ambtenaren die voor Schippers werkten, deden dat in principe ook voor Van Rijn. Minister en staatssecretaris presenteerden zich als team.

Dat lijkt met drie bewindslieden een stuk ingewikkelder te worden. De ziekenhuizen en andere instanties die onder de Zorgverzekeringswet vallen, krijgen voortaan te maken met minister voor Medische Zorg Bruins. Minister van VWS De Jonge gaat over de Wet langdurige zorg, de Wet maatschappelijke ondersteuning en de Jeugdwet. Terwijl de geestelijke gezondheidszorg onder ChristenUnie-staatssecretaris Blokhuis valt. Een boeiende taakverdeling, want het streven is er sinds het vorige kabinet op gericht de langdurige zorg, de jeugdzorg, en de verslavingszorg zo veel mogelijk naar de gemeenten over te hevelen. Daar moeten ambtenaren, hulpverleners, welzijnswerkers en medici de handen ineen slaan, want in het verleden werkten zij elkaar nog weleens tegen. De GGZ valt nu onder Paul Blokhuis, de verslavingszorg onder Bruno Bruins, en de jeugd-GGZ onder Hugo de Jonge.

Ik heb er alle begrip voor dat een vierpartijencoalitie meer ministersposten telt dan bijvoorbeeld een VVD/PvdA-kabinet. Misschien zat er niets anders op dan departementen als Justitie en Veiligheid, Onderwijs en VWS aan duo-ministers toe te vertrouwen. Maar gaat het wel werken? Bruins heeft de opdracht gekregen om met de zorgsector een akkoord te sluiten dat 1,9 miljard euro aan bezuinigingen moet opbrengen. Maar zal een deel van die sector niet liever overleggen met De Jonge en Blokhuis? Nu maar hopen dat over een paar jaar geen vernietigend rapport verschijnt over de terugkeer van de verkokering onder Rutte III.

Veel terechte vragen en opmerkingen en sinds het debat om de afschaffing dividendbelasting zal Rutte zijn stuurmanskunsten nog veel harder nodig hebben dan onder zijn vorige kabinet. Hem valt alleen maar sterkte toe te wensen met zijn neoliberale overtuiging die nu wel eens op een definitief dood spoor zou kunnen eindigen. Het is immers het oude liedje dat alleen een visieloos politicus kan blijven volhouden; proberen vol te houden wel te verstaan. Oude deuntjes maken geen indruk meer in deze nieuwe digitale samenleving.

https://www.vn.nl/max-weezel-paar-jaar-vernietigend-rapport-rutte-iii/?token=THpFd3dyamFmbXVRWWNVcERQRytUMXlpUlNJQXNOU3FYblo4bmUyYWZXbz0