Tags
De stelling uit deel 1: Nieuwe wet Nederlanderschap is in strijd met de Grondwet (Yasmin Namavar, psychiater in opleiding (aio), opinie/Trouw, 22 september) blijkt onjuist te zijn.
Afnemen paspoort jihadisten is gerechtvaardigd (Gert Jan Geling[1], De Kanttekening, 23-29 september 2017)
‘Sinds kort is het ook wettelijk mogelijk en recentelijk besloot minister Stef Blok van Veiligheid en Justitie deze wet toe te passen op een Syriëganger, kort daarna gevolgd door het afnemen van de nationaliteit van drie andere jihadisten.
De vraag of de minister zo mag handelen ligt dus niet meer op tafel. Al zou een rechter er nog met terugwerkende kracht een stokje voor kunnen steken. Rest ons nog het morele vraagstuk of het wel te rechtvaardigen is. Immers, alleen jihadgangers met een dubbele nationaliteit kunnen de Nederlandse nationaliteit kwijtraken. Dat geldt met name dus voor jihadisten met een Marokkaanse achtergrond en paspoort waar ze geen afstand van kunnen doen en bijvoorbeeld niet voor autochtone bekeerlingen. Is dat niet een dubbele standaard?
Juridisch gezien is het bezitten van het Nederlandse staatsburgerschap geen onvervreemdbaar recht. Onder internationale wetgeving is het zo dat een persoon niet langer stateloos mag zijn, dus het enige resterende staatsburgerschap mag niet afgenomen worden, maar wel een tweede nationaliteit. Daartoe heeft iedere staat die een staatsburgerschap uitgeeft, het recht om het ook weer terug te nemen.
In Nederland is dat ook veelvuldig gebeurd. Daarom zou juist het niet afnemen van het staatsburgerschap voor het in dienst treden in een vreemde krijgsdienst van ons vijandig gezinde niet-statelijke actor, discriminerend zijn. Immers, het gebeurt al decennialang, namelijk voor Nederlanders die in krijgsdienst van een vijandige staat treden. Zo is in de jaren negentig de Nederlandse nationaliteit afgenomen van personen met de Joegoslavische nationaliteit de voor het Servische leger tegen de NAVO vochten. Verder terug in de geschiedenis was dat ook het geval voor de vele duizenden Nederlanders die in de Tweede Wereldoorlog voor de nazi’s streden, evenals voor diegenen die in de jaren dertig vochten voor de marxisten in Spanje.
Het is een praktijk die dan ook zeker te rechtvaardigen valt met het beroep op de veiligheidssituatie. In Europa hebben we de laatste jaren te maken met een golf van terroristische aanslagen waar geregeld teruggekeerde Syriëgangers bij betrokken zijn. De veiligheidsdiensten hebben niet de capaciteit alle terugkeerders voldoende te volgen en sommigen verdwijnen dus uit het zicht. Daarnaast wordt het steeds duidelijker dat deradicaliseringsprojecten niet of nauwelijks werken. Er zijn slechts weinige gevallen bekend van personen die in een dergelijk traject gederadicaliseerd zijn. De meeste personen die in Nederland zijn gederadicaliseerd zijn dat niet dankzij het deradicaliseringstraject dat ze gevolgd hebben.
Uit dit onderzoek blijkt hoe moeilijk dit probleem ligt en dat we de wens om bekeerlingen te deradicaliseren meer langs psychologische weg moeten aanpakken dan met de huidige trajecten. Mijn inziens ligt het antwoord in gedwongen renationaliseringtraject met meerdere inburgeringsexamens die duidelijk zullen moeten maken of iemand bereid is het jihadistenschap los te maken en zo niet, dan betrokkenen te dwingen zich in een passend moslimland te vestigen. Zo niet, dan een behandeling onder het regime van een ter beschikking stelling.
(…)
‘Zonder veel uitzicht op deradicalisering, met beperkte mogelijkheden om hen voor langere tijd op te sluiten m de beperkte capaciteit binnen de veiligheidsdiensten om hen continue in de gaten te houden, houdt een fundamentele veiligheidsdreiging in.
Voorts verminderen we met het voorkomen van terugkeer van jihadgangers ook de potentiele negatieve invloeden die ze kunnen hebben op de verschillende moslimgemeenschappen en de rol die ze kunnen spelen bij de radicalisering en ronseling van nieuwe potentiële jihadisten. (…)
Hier geldt wat mij betreft weer het commentaar dat ik hierboven schreef, een veel strenger inburgeringstraject met als mogelijke uitkomst voor structurele weigeraars een oplossing zoals in de blog over onze buurlanden beschreven, te weten geen verlenging van verblijfsvergunning zoals in Frankrijk het geval is.[2]
[1] De auteur is Kernlid van de denktank Liberales (België) en onderzoeker aan het Leids Universitair Centrum voor de Studie van Islam en Samenleving (Universiteit Leiden)
[2] https://aquariuspolitiek.wordpress.com/2017/09/24/past-de-migrant-zich-wel-genoeg-aan-integratie-gaat-in-stappenplannen-nrc-migratie-integratie-waardennormenonderwijs/