‘Waarom we het trillen van Angela Merkel wel in de gaten moeten houden’ @vrij_nederland @eu

Tags

politiek

De twee trilaanvallen van Angela Merkel in de afgelopen weken doen de gemoederen hoog oplopen en er wordt flink gespeculeerd over de oorzaak. Niet heel kies, vindt Ko Colijn. Maar aan de andere kant is het welzijn van politiek leiders te belangrijk om te negeren.

Ko Colijn (Macht op vrijdag/Vrij Nederland, 9-7-19)

‘Het trillen van de Duitse bondskanselier Angela Merkel heeft alom tot bezorgdheid en schrik geleid. Speculatie over de oorzaak en de gevolgen voor haar ambtelijk functioneren zijn natuurlijk niet van de lucht. Ze variëren van een onschuldig tekort aan een glas water tot een beginnende de ziekte van Parkinson, wat haar aangekondigde vertrek in 2021 minder of meer dichterbij zou brengen.

‘Speculeren over iemands gezondheid is niet kies en ik laat het ook hierbij, maar niet zonder te stellen dat het wel degelijk verantwoord is om het welzijn van een belangrijk ambtsdrager in de gaten te houden. Je zou zelfs van een aparte tak binnen de leer der internationale betrekkingen kunnen spreken die zich met kwalen bezighoudt.

Angst voor de belastingdienst

‘Ik doel niet eens op de speciale bepaling uit de Amerikaanse constitutie – amendement 25: waardoor een president ‘onbekwaam’ kan worden verklaard om het land te leiden. Stel je eens voor: een gek geworden president die op de rode knop kan drukken waarmee een atoomraket wordt gelanceerd.

‘Ik schreef al eerder: ‘vicepresident Pence kan Trump ‘disabled’ verklaard krijgen na een lange procedure. Als het aan defensieminister Schlesinger had gelegen, hing deze procedure trouwens Richard Nixon, Watergate, in 1974 boven het hoofd.’ Die blamage is Trump tot nog toe bespaard gebleven, en Nixon hield destijds de eer aan zichzelf door na het uitlekken van de inbraak af te treden.

‘De Franse geheime dienst heeft de ontlasting van Leonid Brezjnev discreet opgevangen in het hoteltoilet om iets wijzer te worden van de gesteldheid en toekomst van de politicus.

(…)

Te belangrijk
‘In 2008 schreef de voormalige Britse minister van Buitenlandse Zaken David Owen een boek getiteld In Sicknes and Power – Illness in heads of government during the last 100 years. David Owen was neuroloog en kende als politicus natuurlijk veel buitenlandse leiders, en had toegang tot biografen, lijfartsen, archivarissen, eigenlijk tot wie hij maar belde.

‘Het boek is een uitgebreide studie met voetnoten en al. Je zou het een wetenschappelijk werk kunnen noemen dat best op het nachtkastje van Mark Rutte en Stef Blok zou mogen liggen, en vaak in detail ingaat op de vele what ifs die de wereldpolitiek door kleine maar niet te onderschatten persoonlijke kwalen niet ondergaan zou hebben.

‘Het beroep van politicus (laat staan politiek leider) is vaak juist te belangrijk om er terughoudend of zelfs oneerlijk over te zijn.

‘Een studie naar de vele kwalen die de Amerikaanse naoorlogse president Dwight Eisenhower onder de leden had zet de toon. Eisenhower werd op den duur eerlijk over zijn ziektes was en ontdekte dat de kiezers die eerlijkheid juist beloonden in plaats van afstraften.

‘Eigenlijk is de moraal van Owens boek het tegenovergestelde van het pleidooi voor prudentie: het beroep van politicus (laat staan politiek leider) is vaak te belangrijk om er terughoudend of oneerlijk over te zijn.

What ifs

‘Voor ingrijpende what ifs schrikt Owen niet terug. Als president Woodrow Wilson geen beroerte had gekregen, had hij een Amerikaans lidmaatschap van de Volkenbond door zijn volksvertegenwoordiging gesleept, was Ethiopië in 1935 niet zomaar door Italië ingelijfd en had Hitler in 1938 in het Tsjechische Sudetenland geen walkover gehad.

‘Zou de Britse premier Anthony Eden geen last hebben gehad van bijwerkingen van galblaasmedicijnen dan had hij zich niet verkeken op de ernst van de Suezcrisis, die het einde van de British Empire betekende.

‘En, verzin ik er elf jaar na het boek van Owen maar bij, was er in het Verenigd Koninkrijk nu niet een belachelijk politiek cohort opgestaan dat denkt het verlies van het Britse Rijk met brexit weer ongedaan te maken.

‘De belangrijkste valkuil (lees: kwaal) die politiek leiders bedreigt is een oude bekende: hoogmoed.
‘Als de sjah van Perzië eerder voor behandeling aan leukemie en non-Hodgkin naar Zwitserland was gegaan, zou het in Iran bij de machtsovergang naar de ajatollahs in 1979 allemaal heel anders zijn gelopen. Dan hadden de Amerikanen wellicht geen troepen in Saoedi-Arabië gelegerd en had Al Qaida niet de wind in de zeilen gekregen. En was 9/11 nooit gebeurd.

Deze suggesties zijn goed bedoeld maar wel ‘stel-dat-vragen’ waarop geen antwoord te geven valt. Wel heeft Colijn volkomen gelijk dat hij deze moeilijke overwegingen en vraagstukken publiekelijk bekend maakt en deelt met het publieke domein.

‘En, dit verzin ik er elf jaar later ook bij, had ambassadeur Pete Hoekstra nooit aan Nederland gevraagd om grondtroepen in Noord-Syrië te installeren om de erfgenamen van Al Qaida (IS) te helpen uitschakelen.

Toch naar de dokter

‘Het boek van Owen – uit 2008, laat ik dat nog maar eens benadrukken – leent zich gemakkelijk voor de kritiek dat er behalve ziektes nog wel meer factoren zijn die de loop der geschiedenis bepalen. De belangrijkste valkuil (lees: kwaal) die politiek leiders bedreigt is een oude bekende: hoogmoed.

‘In het ergste geval lijdt een politiek leider aan de overtuiging dat hij of zij boven de wet staat, overal mee wegkomt en zelfs het recht heeft om te liegen. Dat lijkt me op Angela Merkel ook allerminst van toepassing, mijn gedachten gaan in dit geval dan ook naar anderen uit.

‘Intussen moet Merkel wel even naar de dokter, lijkt me.

En het zou dwaas zijn als zij daartoe niet zelf het initiatief neemt – lijkt me stug dat dat niet gebeurd is – en gedwongen wordt door haar naaste omgeving.

Een ander punt is dat het publieke leven van toppolitici veel te zwaar is geworden, onmenselijk zwaar zelfs. 

Macht op vrijdag: Waarom we het trillen van Angela Merkel wel in de gaten moeten houden

Advertisements

‘Merkel haalt uit naar auto-industrie’ #fd #economie #economischeinnovatie @eu #evenwichtigesamenleving

Tags

autoindustrie, Economie

De Duitse auto-industrie innoveert niet snel genoeg en heeft het vertrouwen van de consument geschaad met het emissieschandaal. Dat heeft bondskanselier Angela Merkel zondag gezegd tijdens een verkiezingsbijeenkomst in Dortmund.

Merkel haalde hard uit naar de top van het bedrijfsleven. Volgens Merkel hebben autofabrikanten het Duitse economische model ondermijnd. ‘Er moet nog veel worden opgeruimd. Als ik zeg industrie denk ik in de eerste plaats aan de top van het bedrijfsleven’, zei Merkel zaterdag op een bijeenkomst van de CDU in Dortmund. ‘Of er zijn dingen onder het tapijt geveegd of er is op massale schaal gebruik gemaakt van weeffouten in de emissietesten. Dat schaadt het vertrouwen.’

Dit soort taal hoor je Rutte nooit bezigen en daarmee blijft hij een fletse afspiegeling van zijn collega-buurvrouw.

Door harde kritiek te uiten op de in Duitsland machtige autosector probeert Merkel zich te positioneren in het politieke midden. De bondskanselier benadrukt in haar campagne het belang van economische stabiliteit en innovatie. De CDU-leider wil innovatie stimuleren en tegelijk werknemers beschermen in ‘deze onzekere tijden.’

Tijdens de bijeenkomst prees Merkel het minimumloon, dat in 2014 op aandringen van haar coalitiepartner SPD is ingevoerd. Ook beloofde ze maatregelen om tijdelijke krachten te beschermen tegen uitbuiting.

Hiermee wil ze zich onderscheiden van haar tegenkandidaat bij de SPD, Martin Schulz. De SPD’er heeft in zijn campagne veel gehamerd op inkomensongelijkheid en de waarde van een eerlijke maatschappij.

Hierin heeft Merkel natuurlijk ongelijk omdat het om beide gaat: zowel algemene industriële innovatie als (grote)inkomensongelijkheid, die altijd fout is, en een streven naar een eerlijke maatschappij dat in ieders belang is.

Op 24 september vinden in Duitsland landelijke verkiezingen plaats. De CDU heeft een grote voorsprong in de peilingen: Merkel staat gemiddeld 12 procentpunten voor op Schulz. Met nog zes weken campagne te gaan is de Duitse verkiezingsstrijd nog geen gelopen race, benadrukte Merkel zelf. ‘Ik was het bijna vergeten, maar de verkiezingen zijn nog niet beslist.’

Schulz heeft meer weg van Rutte, visieloos en een vaste verbale repertoire. En daarmee is hij kansloos tegenover zijn concurrent Merkel.

https://fd.nl/ondernemen/1214077/merkel-haalt-uit-naar-auto-industrie?utm_source=fd-now-nieuwsbrief&utm_medium=maillink&utm_content=artikel&utm_campaign=none&s_cid=557

 

Nieuw type EU-debat nodig (deel 3) #eu #brexit #remain #Bremain @adriaanschout

Tags

economischherstel, EU, TweedeKamer

‘Duits Europa’ roept almaar meer verzet op’ (Erwin van den Brink, Opinie & Dialoog/fd, 11 juni)

Calvinistische rechtlijnigheid versus katholieke plooibaarheid doortrekt zakenleven en politieke samenwerking in Europa

# De Griekse premier Alexis Tsipras, een communist, heeft een machtige medestander in zijn kritiek op het kapitalisme: paus Franciscus. Nieuw is die katholieke weerzin tegen het kapitalisme niet want ‘de geest van het kapitalisme’ is, zoals de Duitse socioloog Max Weber bijna een eeuw geleden heeft uitgelegd, niets anders dan ‘de ethiek van het protestantisme’. Onder leiding van de domineesdochter Angela Merkel is Europa doordrenkt met dit protestantse ethos en dat stuit op groeiend verzet in de katholieke en de christelijk-orthodoxe wereld.

# De afkeer werd in het FD van zaterdag 23 april goed verwoord door Olivier Blanchard, hoofdeconoom van het IMF ten tijde van de schuldencrisis in 2012, Hij is Fransman. En Frankrijk is ondanks de laïcité een nadrukkelijk niet-protestants land. Het is even niet-katholiek als Turkije niet-islamitisch is. Zonden kun je vergeven. ‘Maar’, merkt Blanchard bitter op, ‘in plaats daarvan was het verhaal vanuit Duitsland: jongens jullie hebben gezondigd, jullie moeten je schulden afbetalen en wij willen er verder niets over horen.’ Het klinkt een beetje als het adagium van de zakenman Bul Super uit de stripreeks Olivier B. Bommel van Marten Toonder: ‘Zaken zijn zaken’.

# Die calvinistische rechtlijnigheid tegenover katholieke plooibaarheid, het Europese zakenleven is ervan doortrokken. Je leest het in De Prooi van Jeroen Smit als het gaat om de overnamepoging door ABN Amro van de Italiaanse bank Antonveneta. Je proeft het in de krant als het gaat over Air France en ‘onze’ KLM.

# Maar de Europese samenwerking begon als een initiatief van (katholieke) Duitsers en Fransen uit de Elzas en het Rijnland: Konrad Adenauer, Robert Schuman en Jean Monnet, samen met Belgen, Luxemburgers, Italianen en Nederlanders. Deze katholieke politici grepen voor de vormgeving van de Europese samenwerking terug op het corporatisme, dat inrichting van de economie nastreefde zoals die was voor de Reformatie. In deze gildensamenleving werden tarieven en toegang tot markten via overleg geregeld. Markten waren niet vrij.

In de eerste plaats wijst deze analyse van historische tegenstellingen in Europa op een fundamenteel contrast die sluimert binnen de huidige generatie EU-regeringsleiders en staatslieden die heel goed zou kunnen verklaren dat het herstel van de Europese economie zo traag verloopt en nu altijd achter andere economische blokken aanhobbelt. En of onoplosbaar blijft omdat de nationale schuldenlast vanwege dit verschil in culturele attitude en niet vanwege economische scholen blijft doorsukkelen.

Het opvallende toeval is dat Merkel een strenge medestander als Schäuble naast zich heeft staan, want eveneens protestants (protestantse gemeenschap van twintig lutherse, gereformeerde en verenigde kerken in Duitsland). Met het protestantse Nederlandse koningshuis vormt dit Noord-Europese koppel dus naast een ijzersterk economisch blok ook een economisch rechtlijnige koers. Vanwege deze religieuze tegenstelling zullen de emoties altijd fel oplaaien, niet in de vorm van godsdienstoorlogen, maar handels- en monetaire schijngevechten. Dit is dus de diepste bron én oorzaak van politieke besluiteloosheid binnen de EU, waarop alle andere economische blokken de EU keer op keer aanspreken.

# Het is begrijpelijk dat ook de initiatiefnemers van de Europese samenwerking, die conflicten vreedzaam wilden oplossen, teruggrepen naar het corporatisme. Naar het aan ‘publieke lichamen’, zoals een Hoge Autoriteit (later de Europese Commissie), delegeren van prijsafspraken tussen landen over industriële productie.

# Na de succesvolle Europese Commissies onder leiding van de Fransman Jacques Delors (1985-1995) heeft de Commissie na de Duitse eenwording gestaag terrein prijs gegeven aan de Raad van Regeringsleiders. Daar worden tijdens een ‘Europese top’ tegenwoordig de knopen doorgehakt onder leiding van Duitsland: over schulden, over vluchtelingen. De Europese Unie van nu is minder communautair (de moderne, Europese term voor corporatistisch) dan vroeger en meer intergouvernementeel onder aanvoering van Duitsland. En dat steekt in het zuiden.

# Maar het protestantse ethos stuit nu op formidabele krachten. De geldverruiming door de ECB, onder leiding van de Italiaan Mario Draghi, die zoveel wrevel opwekt in Duitsland, staat niet op zichzelf. De Griekse communist Tsipras is een representant van de christelijk-orthodoxe wereld die zich vanaf de noordelijke Balkan uitstrekt over zuid-Oost-Europa en het katholicisme is oppermachtig in Frankrijk, Italië, Spanje, Portugal, Oostenrijk, Polen en Zuid-Duitsland. Samen vormen ze nu een front tegen de geest van het protestantisme.

Hier wordt dus een gesloten front gevormd tegen het calvinistische noorden, dat het vervolg van de Europese samenwerking geheel kan blokkeren. Geen wonder dat de ‘magistrale’ Draghi constant zijn zin kan doordrijven, zolang hij maar in de pas blijft lopen met alle buiten-Europese centrale bankiers. Maar met dit politiek-culturele conflict zal de schuldenproblematiek binnen de eurozone nooit worden opgelost en daarvan blijkt de interne verdeeldheid binnen de eurolanden dus de oorzaak. Dit is zelfs naar mijn inschatting een veel fundamenteler conflict dan de Brexit, omdat een eventuele uittreding duidelijkheid  zal verschaffen over het effect van een dergelijk precedent. Maar die vlieger gaat niet op voor de permanente strijd tussen het calvinisme en katholicisme. Dat zal eerst een de wereld moeten worden geholpen alvorens de EU weer blakend gezond op economisch terrein kan worden.

# Bij hen zijn zaken geen zaken. Schuld heeft in Zuid-Europa in metafysische zin een andere betekenis. Het is niet alleen de boete die je tot elke prijs moet voldoen als straf voor het zwichten voor verleiding, maar ook de zonde waarvoor de biecht vergiffenis, kwijtschelding, schenkt.

# Zakelijkheid krijgt volgens Frank Boll (FD 23 april) gestalte in het eigendomsrecht dat een wezenskenmerk is van het kapitalisme. Maar deze voor het economisch verkeer wezenlijke rechtszekerheid blijft uiteindelijk onderworpen aan de toets der rechtvaardigheid. Bij katholieken is particulier eigendom, dus ook van een vordering, binnen grenzen van redelijkheid en billijkheid eerder ondergeschikt aan het gemeenschappelijk of algemeen belang dan het geval is bij protestanten.

# Op die manier is er altijd kritiek is geweest op de vrijemarkteconomie. Het protestantse, burgerlijke ethos, creëerde een verpletterend succesvol systeem voor materiële vooruitgang, het economische liberalisme ofwel ‘kapitalisme’. Op de Reformatie volgde de Verlichting en die bracht het communisme voort. Het protestantisme ergo kapitalisme baarde zelf zijn eigen antithese. En nu die op de vuilnisbelt van de geschiedenis is beland, ontwaakt die aloude pre-reformatorische denkwereld weer.

Maar die pre-reformatorische denkwereld is met de Middeleeuwen ook verloren gegaan en dat was een onomkeerbaar proces, zoals dat ook geldt voor de huidige EU en de euro, die beide met de wijsheid achteraf beoordeeld kunnen worden als noodzakelijk stappen in de menselijke evolutie omdat overal ter wereld handelsconglomeraten en –blokken ontstaan. Onvermijdelijk in dit tijdsgewricht van mondiale technologisering die met name in Azië een hoge vlucht heeft genomen. De EU kan zich eenvoudigweg niet permitteren om zich vanwege eigen historische conflicten tussen katholicisme en Reformatie zich bestuurlijk en politiek besluiteloos op te stellen op straffe van de eigen ondergang. QED

# Schuld aangaan is daarin niet per se alleen maar slecht, boetewaardig. Je kunt ermee financieren. Daarom rebelleert de Italiaanse minister van financiën Pier Carlo Padoan (voormalig hoofdeconoom van de Oeso) tegen het spaarzame ‘Duitse Europa’. Italië begint daarmee uit het dal te klimmen. Om zijn gelijk te bewijzen heeft het een machtige coalitie van katholieke en orthodoxe staten achter zich.

Dit conflict dient dus uitgevochten te worden opdat een onzichtbare economische en monetaire loopgravenoorlog als een veenbrand door blijft etteren en ons intellectuele en technologische potentieel onbenut laat, want slechts op één vlak is Europa de definitieve winnaar in mondiaal vergelijkend verband: de Verlichting en de Reformatie die het creatieve vermogen van Europa naar boven heeft gebracht als éérste ter wereld, en daarmee andere continenten op achterstand heeft gezet. Eerst moest de katholieke eenvormigheid van de Middeleeuwen, de vader van de dogmatiek, worden afgebroken voordat de modernisering kon starten en worden opgebouwd. De Rede kan in ons nieuwe tijdperk van de 21^e eeuw de economische theorie transformeren van de klassieke theorie naar de laat- of postindustriële theorie, omdat we inmiddels in dat tijdperk leven. Hoe past de economische wetenschap zich aan aan de aanstaande robotmaatschappij? That’s the question! Dan wordt er niet meer gedacht aan calvinisme en katholicisme, want relikwieën als museumstukken.

[Erwin van den Brink is publicist]

De vraag is of Mutti Merkel haar hand heeft overspeeld of niet? @nrc #vluchtelingen #dublinverdrag

Tags

AngelaMerkel, EC, TayyipErdogan

Flüchtlingsmutti is niet geloofwaardig meer (Ruud Koopmans, Katern Opinie & Debat/NRCHandelsblad, 30 april)

Om de gevolgen van haar onbesuisde ‘wir schaffen das’ onder controle te krijgen en om haar politieke huid te redden, heeft bondskanselier Angela Merkel alles waar Europa voor staat in de uitverkoop gedaan. Het is tijd dat ze vertrekt, meent Ruud Koopmans.

http://www.nrc.nl/next/2016/04/30/fluchtlingsmutti-is-niet-geloofwaardig-meer-1616234

# Merkels roep om een „Europese oplossing” is namelijk een gotspe, omdat zij het zelf is die de bestaande Europese oplossing – het Verdrag van Dublin – eenzijdig terzijde had geschoven.

Dat de oproep om een Europese oplossing een gotspe wordt genoemd, is wat kort door de bocht. Merkel lijkt erg impulsief te hebben gehandeld vanuit puur idealisme, maar als Realpolitikerin wist ze natuurlijk ook heel zeker dat als ze alle regeringsleiders had geïnformeerd over haar voornemen om alle vluchtelingen welkom te heten, direct gestrand was. Een soortgelijke troef hebben de Brexit-voorstanders in hun hand: moeizamer onderhandelingen over bilaterale onderhandelingen worden meer dan goed gemaakt als de onderhandelingen met de oud-Commenwealthnaties veel sneller gaan verlopen zonder trage Brusselse procedures. Dat is het argument dat deze week op radio1 was te horen. Kortom, Merkel kan niets goed meer doen, want onder de huidige omstandigheden binnen de EU-instituties loopt alles per definitie spaak. De EU is en blijft  met andere woorden volkomen onbestuurbaar met de huidige regelgeving en de oorzaak is dat de EU veel te snel uitgebreid is. En dan kampt de Commissie ook nog eens met vluchtelingendeal met Turkije, waar Erdogan de EU volledig in zijn greep heeft gekregen. Triest maar het is niet anders. Wanneer staan de ware adviseurs binnen de EC op?

Je kunt veel over Angela Merkel zeggen, zoals de eeuwige twijfelaar, maar ze heeft eindeloos meer lef dan Rutte #eu #vluchtelingen

Tags

AngelaMerkel, EU

Merkel: We blijven het ‘schaffen’ (redactie Trouw, 29/02/160

© afp.  De Duitse bondskanselier Angela Merkel werd zondagavond geïnterviewd in het programma Anne Will van het publieke omroep ARD.

De Duitse bondskanselier Angela Merkel heeft haar open-deurpolitiek voor vluchtelingen opnieuw verdedigd, en gezegd dat er geen plan-B is. Haar minister van buitenlandse zaken Steinmeier waarschuwde dat Europese landen meer moeten samenwerken in plaats van elkaar tegen te werken.

# In een uitvoerig tv-interview met de Duitse zender ARD zei Merkel gisteravond dat ze dat ze geen grens wil stellen aan het aantal vluchtelingen dat Duitsland kan opvangen, ondanks de toenemende controverse over de grote toestroom. Duitsland ving vorig jaar 1,1 miljoen asielzoekers op.

# Merkel zei dat de afspraken met Turkije centraal moeten blijven staan, bij het indammen van de vluchtelingenstroom. Als Duitsland het aantal vluchtelingen zou begrenzen, zou dat de afspraken met Turkije ondermijnen, zei ze tijdens het interview met de Duitse tv-zender ARD. “Ik heb geen plan-B. Het is onzin om aan twee plannen tegelijk te werken”, aldus Merkel.

# Duitsland bleek en blijkt voor veel asielzoekers de gewenste eindbestemming. Nadat Merkel vorig jaar aankondigde dat Duitsland vluchtelingen welkom zou heten, lieten landen op de Balkan hen in de meeste gevallen passeren. Het leidde tot een grote toestroom, een crisis in de Duitse noodopvang en bovendien tot meer geweld en aanslagen tegen asielzoekerscentra door vermoedelijk rechts-extremisten.

Afstotelijk

“Er spelen harde discussies in onze maatschappij, maar belangrijk is dat we met elkaar in gesprek blijven“, zei Merkel, die erkende dat de polarisatie in Duitland de afgelopen maanden groter is geworden. Ze noemde de beelden van boze Duitsers die in het Saksische Clausnitz onlangs een bus met asielzoekers belaagden ‘afstotelijk‘.

# “Geweld is niet te rechtvaardigen. Men kan zorgen hebben, maar de menselijke waardigheid is onaantastbaar en in artikel 1 van onze grondwet vastgelegd”, zei Merkel. “Met mensen die zorgen hebben en willen luisteren zal ik altijd in gesprek gaan.”

# Haar gastvrije beleid wordt intussen steeds meer omstreden. Veel Duitsers denken dat Merkel de crisis niet meer in de hand heeft, en steeds luider klinkt de roep dat zij haar koers bijstelt en een bovengrens invoert voor het aantal vluchtelingen.

Vermoedelijk voert ze een hoger plafond – bijvoorbeeld 1,5 miljoen vluchtelingen, tegen 1,1 miljoen van dit moment  – als de protesten uit de hand gaan lopen. Maar ze dwingt haar burgers ook tot een ethisch standpunt en dat lukt steeds moeilijker in een gepolariseerd landschap.

# Haar populariteit is de laatste tijd gekelderd. Uit een recente peiling van ARD bleek dat nu een meerderheid van de ondervraagden ontevreden is over Merkel. Maar ondanks de toenemende druk, ook in haar eigen coalitie, weigert de bondskanselier de Duitse grenzen te sluiten voor asielzoekers.

Daarmee toont ze lef dat geen enkele ander staatshoofd in de EU laat zien en daarmee is zij de enige die de Europese waarden blijft verdedigen. EU-burgers zijn verwende nesten geworden.

# Sommige dingen gaan langzaam. Er zijn veel tegengestelde belangen in Europa. Maar het is mijn verdomde plicht om alles te doen wat ik kan om te zorgen dat Europa een gemeenschappelijke manier vindt om eruit te komen.

Een volkomen terecht standpunt! Je zou als Duitse natie maar zo’n staatsvrouw hebben!

# Haar minister van buitenlandse zaken Frank Walter Steinmeier hamerde vandaag ook op dat punt in een interview met de Griekse krant Ta Neo. Hij waarschuwde tegen een Europese lappendeken, waarbinnen landen op eigen houtje maatregelen te nemen om de vluchtelingenstroom in te dammen, zoals Oostenrijk en Macedonië die nog weinig of geen vluchtelingen meer doorlaten. 

Handen ineenslaan

“We moeten vechten voor Europa“, aldus Steinmeier. “We moeten stoppen elkaar de schuld te geven. Niemand heeft er voordeel van als binnen de EU de een de andere de schuld geeft. Integendeel. We moeten onze handen ineenslaan en werken aan een Europese oplossing voor de vluchtelingencrisis. Dat is de enige manier voor Europa om sterker uit deze crisis tevoorschijn te komen. “

# Ook Merkel zei dat eenzijdige maatregelen van allerlei EU-lidstaten contraproductief werken. “Dat is precies waar ik bang voor ben. Wanneer één land grenzen stelt, lijdt het andere. Dat is niet mijn Europa.”

# Ze zei ook Griekenland niet in de steek te zullen laten. Hier stranden steeds meer vluchtelingen nu de Balkanroute zo goed als afgesloten is. Athene luidde gisteren de noodklok over de bijna 25.000 asielzoekers die nu niet verder kunnen, en zei te vrezen dat dat in de zomer op kan lopen tot 200.000.

# “We kunnen dat land nu niet aan zijn lot overlaten“, zei Merkel. “We hebben de Grieken vorig jaar toch niet in de eurozone gehouden om ze nu te laten vallen?”

Bekijk [hieronder] het interview:

http://www.trouw.nl/tr/nl/36361/Vluchtelingen/article/detail/4254004/2016/02/29/Merkel-We-blijven-het-schaffen.dhtml?utm_source=dailynewsletter&utm_medium=email&utm_campaign=20160229&utm_userid=11ce6dfe-3dea-4d85-b7da-6df4af29c312

Vereenzaamde of geïsoleerde Merkel? Realistischer geworden na eigen naïviteit #eu #vluchtelingenstroom @nrc

Vereenzaamde Merkel zegt niet langer ‘Wir schaffen das’ (Marc Leijendekker, Buitenland/NRCHandelsblad, 16 februari)

Duitse politiek

In het vluchtelingendebat heeft Merkel haar toon gewijzigd. Haar partij wil dat ze ook maatregelen neemt.

# „Men heeft in Berlijn kennelijk onderschat wat voor aanzuigende werking een beleid van open grenzen kan hebben, en te laat onderkend dat de andere Europeanen niet bereid zijn mede de gevolgen te dragen”, schreef de Frankfurter Allgemeine maandag in een commentaar. „Binnen een half jaar is Duitsland van de politieke aanvoerder van Europa tot een van zijn grootste smekelingen geworden.”

Merkel met haar christelijke opvoeding heeft volkomen terecht gesteld dat Europa open moest staan voor oorlogsvluchtelingen, zoals de internationale verdragen voorschrijven. Maar dat ze heeft overschat hoe zwaar de financiële lasten zouden zijn voor de gemiddelde Duitse burger en hoe groot de interne weerstand van haar eigen bevolking was, betekent een grote misrekening van haar kant. Ook was ze blind voor al die geteisterde landen in het Midden-Oosten, zodat die inwoners wisten te profiteren van de mensenhandel die in deze zwaar overtrokken commerciële wereld hun slag probeerden te slaan en dus ook economische vluchtelingen meezogen. Maar om daarom te stellen dat zij van politiek aanvoerder van Europa is verworden (of je leest bijna ‘gedegradeerd’) naar ‘smekeling’, is ook overdreven. Ze is gewoon weer met beide benen en voeten op aarde aangekomen en dat siert haar omdat ze geen andere uitweg kon vinden in dit probleem. We weten inmiddels dat de EU een instituut is dat op drijfzand staat en dat zal zij ook moeten erkennen. Ze heeft zich inmiddels al bewezen de enige echte staatsman/vrouw van de EU te zijn en nu moet ze doorpakken door de Oost-Europese lidstaten tot de orde te roepen omdat hun weigerachtige gedrag ontoelaatbaar is. Zij laden de verdenking op zich dat ze alleen Unie-lid zijn geworden vanwege de subsidiestromen naar die nieuwe landen, maar zo zijn we natuurlijk niet getrouwd. Als er geen redelijke afspraken kunnen worden gemaakt, dan moeten ze uit de Unie worden gezet.

# Dat zal niet zijn hoe Merkel het ziet. Zij claimt nog steeds dat gezamenlijke Europese opvang ook voor Europa het beste is. Als morele plicht, en als praktische opdracht, om de schade van het uiteenvallen van Schengen en vluchtelingeninstabiliteit op de Balkan en in Griekenland te voorkomen. Want zonder Europese oplossing, is de redenering, moet Duitsland maatregelen nemen waar ook de rest van Europa onder zal lijden.

Als Leijendekker met deze ‘maatregelen’ bedoelt wat ik hierboven schreef, namelijk die weerstand uit Oost-Europa de wacht aan te zetten, dan betekent het dat de subsidiestromen zullen worden stopgezet en dan heeft Merkel gelijk. Maar zij moet nu ook gaan inzien dat de EU niets anders is dan gatenkaas en dat het uiteenvallen eerder een kwestie van dit jaar dan over enige jaren het geval zal zijn. En dat is maar beter ook, want met de huidige chaos is niemand gediend.

Terechte loftuiting voor/aan het adres van Angela #Merkel in #nrc #carolinedegruyter #hoofdredactioneelcommentaar

Tags

EU, Merkel

Lof voor Merkels eenzame klasse (Caroline de Gruyter, Column In Europa, In het niueuws/NRC Handelsblad, 12 december)

“Je hoeft maar te kijken naar de nummers twee en drie op de Time-lijst om te weten wat het alternatief is”

# „Ik wil u eraan herinneren dat er tot voor kort Britse soldaten op Duits grondgebied waren. Het Verenigd Koninkrijk hoort in de Europese Unie thuis.”

# Dit is Angela Merkel, die deze week door Time tot ‘Persoon van het jaar’ werd uitgeroepen, ten voeten uit. Ze is niet van plan Cameron het soort Europa te geven dat hij het liefst wil. Toch wil Merkel alles doen om de Britten binnenboord te houden. Ze kan niet vergeten dat Duitsland mede door de Britten bevrijd is van het nazisme. Het Verenigd Koninkrijk vertegenwoordigt voor haar de bevrijding. Daarmee zijn de Britten voor haar ook founding fathers van het naoorlogse Europese vredesproject – al werden ze pas laat lid en maken ze nu iedereen het leven zuur met hun hysterische gedoe.

# Je kunt van Merkel zeggen wat je wilt. Je kunt het eens zijn of oneens met haar vluchtelingenpolitiek, haar koers tijdens de eurocrisis of haar coulance met de Britten. Maar één ding staat vast: zij is iemand van de long view, meer dan welke Europese regeringsleider ook.

# Dit zijn onzekere tijden. De ene crisis volgt de andere op. Burgers zijn bang. Begrijpelijk: ze hebben veel te verliezen. Europa heeft zeventig jaar geen oorlog gehad en is het meest welvarende continent ter wereld. Bange mensen hebben de neiging ramen en deuren te sluiten, vreemdelingen buiten te houden, zich terug te trekken in wat vertrouwd is: land, dorp, familie. Duitsers hebben die neiging ook. Nergens branden zoveel asielcentra af als in Duitsland. Toch is Merkel vrijwel de enige Europese leider die probeert geen angstpolitiek te bedrijven.

# Ze weigert hekken te bouwen, verdedigt Schengen, blijft zeggen dat Europa een waardengemeenschap is. Merkel is de enige die kiezers tegenspreekt, door uit te leggen dat de beste politiek niet op emoties berust maar ook op rationeel denken. Waarom?

Hier wordt perfect beschreven dat Angela Merkel niet is verworden tot een populistische politica die aan het pluche gekleefd is en het electoraat naar de mond praat en daarmee de enige politica in Europa die een duidelijke visie tentoonspreidt en zich niet laat afleiden door dagelijks gezeur. Zonder Merkel zou de EU het niet gered hebben in de afgelopen crisisjaren, gekenmerkt door opeenvolgende afzonderlijke crises.

# Europa heeft veel oorlogen gehad tussen de twee grootste en meest ambitieuze landen: Frankrijk en Duitsland. Kleine landjes werden vermalen. De Europese Unie is een poging om die twee landen in te kapselen in een systeem van regels op allerlei gebied. Dat moet zorgen dat ze niet meer met wapens twisten, maar met woorden. Dat doen ze met verve, elke dag – vraag het onderhandelaars in Brussel maar. Dit systeem heeft decennialang gewerkt. Velen zien het nu als bemoeizuchtig keurslijf, maar oorlog hebben we sinds 1945 niet meer gehad.

Deze laatste zin in deze alinea verraadt een kleine denkfout of hapering in een verder voorbeeldige beschrijving van de grootsheid van Merkel, want het is ronduit conservatief om weer eens te herinneren aan de afwezigheid van een oorlog sinds 1945. Zelfs als de Unie bij de opbouw gezien moest worden als een poging om die twee landen in te kapselen in een systeem van regels op allerlei gebied; maar dat speelde direct na de wederopbouw van Europa en zeker sinds de eerste resultaten binnen het eerste decennium, niet meer. Ook zonder de EU en haar voorgangers, zou het nooit tot een oorlog zijn gekomen. In dat en dit tijdsgewricht volslagen onmogelijk. Dit aangezien de economische belangen veel te groot zijn geworden, en dus was het in niemand belang om een oorlog uit te laten breken. Lariekoek. Kom dus niet of nooit meer aanzetten met dat ‘mirakel’ van geen oorlog. Oorlogen of halve oorlogen, zoals in Oost-Oekraïne of de Krim komen in hooggeïndustrialiseerde staten niet meer voor. Rusland kan dan ook niet tot die categorie gerekend worden en bovendien huist er een oud-geheimagent in het Kremlin; wat wil je nog meer? Dat had in een volwaardige democratie nooit kunnen gebeuren en dat dus ook in Rusland moeten worden tegengehouden. Zo iemand als Poetin is politiek ten eeuwigen dage – in dit tijdelijke bestaan op aarde – besmet voor zo’n functie. Maar de Russische bevolking kent zijn eigen trauma’s. Vandaar dus.

 

De enige staatspersoon die visie en moed toont in Europa is #Angela Merkel #nrc #migrantencrisis

Tags

AngelaMerkel, Duitsland, EU

Zelfverzekerde toon Merkel in migranten verdient lof (Commentaar, In het nieuws/NRC Handelsblad, 2 september)

# Angela Merkel laat Europa en de wereld dezer dagen een ander Duitsland zien. Niet alleen een land dat in een grote crisis de leiding neemt – dat gebeurde ook al in de confrontatie met Rusland over Oekraïne en bij de Griekse schuldencrisis. Maar een land dat bovendien op de bres staat voor mensen die op de vlucht zijn voor oorlogsgeweld, terwijl het daarbij een toon van zelfverzekerd optimisme weer te treffen die in Europa nog maar zelden gehoord wordt.

# “Duitsland is een sterk land. We gaan dit voor elkaar krijgen”, zei de bondskanselier deze week over de opvang van mogelijk honderdduizenden vluchtelingen en migranten. “En als we obstakels op onze weg vinden, dan zullen we daar overheen stappen. ”Duitse Gründlichkeit is prachtig, aldus de kanselier, maar nu is er behoefte aan Duitse flexibiliteit. Eerder al had ze ondubbelzinnig het geweld tegen asielzoekerscentra veroordeeld en ook de meelopers die dat soort acties ondersteunen.

# Merkel verdient lof voor deze benadering van de migrantencrisis, die Europa zoveel hoofdbrekens bezorgt. Duitsland is inderdaad een sterk land, met een stevige economie, een brede coalitie en een politieke leider die na tien jaar nog steeds grote steun geniet onder de bevolking. Terecht heeft ze vastgesteld dat dit een hele grote crisis is, die het waard is om er haar politieke kapitaal voor in te zetten. Ze heeft de goede woorden gevonden, nu komt het aan op de daden.

Merkel heeft niet alleen goede woorden gevonden, maar als het commentaar vervolgens rept van dat het nu op ‘daden aankomt’, dan zijn het niet Merkels daden, maar die van de lidstaten, die het schromelijk laten afweten. Merkels Duitsland heeft het grootste aantal vluchtelingen welkom geheten en dat is niet niks. In feite heeft Merkel in deze maar ook tijdens de voorgaande crises getoond de enige ware president van de EU te zijn en geen voorzitter van de Europese Commissie noch van de Europese Raad kan het beter dan zij dat doet en aanpakt. Hiermee is dus feitelijk een precedent geschapen waarin de Europese wetgeving niet voorzag: een staatshoofd van een der lidstaten die over het ware charisma beschikt om haar automatisch tot het enige leider van de EU maakt. Hulde aan Angela.

# De bondskanselier riep niet alleen haar landgenoten op tot solidariteit, maar ook de andere lidstaten van de Europese Unie. Duitsland mag voor veel van de vluchtelingen en migranten nu het beloofde land zijn, de crisis is een Europees probleem dat vraagt om gezamenlijke, Europese antwoorden. Van andere lidstaten mag gevraagd worden dat ook zij hun verantwoordelijkheid nemen. Maar niet alle landen willen, of kunnen, het Duitse voorbeeld volgen. Waar de economische problemen groot zijn en de werkloosheid hoog is, wordt de komst van grote aantallen vluchtelingen en migranten eerder als bedreiging gezien. Waar de politieke leiders minder stevig in het zadel zitten dan Merkel, kunnen zij ook op minder gastvrijheid rekenen. Europa, kortom, is ook over deze kwestie diep verdeeld.

Dat is inderdaad het grote probleem van de EU, dat de Unie opgezadeld is met staatshoofden en regeringsleiders die niet het niveau van Merkel hebben, want weliswaar is de bondskanselier niet altijd even snel een daadkrachtig in de voorbereidingsfase naar een besluit, maar als zij eenmaal een koers of beleid heeft uitgezet, dan is ze daar sprankelend helder over. Geen collega van Merkel doet haar dat na. De rest bestaat gewoon uit provincialen die ook nog eens visieloos zijn en een bijna aangeboren aanleg hebben om alleen de peilingen angstig te blijven volgen. De EU is kortom onder een slecht gesternte geboren, maar ook niet alle Amerikaanse presidenten waren even groots en visionair en dus bestaat er nog een beetje hoop voor de EU.

De tweede opmerking is dat er klaarblijkelijk een verband bestaat tussen een krachtig staatshoofd en een sterk (economische) natie of lidstaat; de kracht van politieke leiders leiden tot politiek leiderschap die algemeen gerespecteerd worden. Dat gaat in Duitsland hand in hand. Misschien laat Duitsland zien dat alleen en krachtig politiek leiderschap voert naar een sterke economie en een gezond concurrerend vermogen. Het is dus geen toeval geweest dat Duitsland ook de hereniging tot een economisch succes heeft gemaakt, al is dat proces nog niet voltooid want anders waren die protestbewegingen achterwege gebleven. De rest van de lidstaten moet eerst nog wakker worden gemaakt. Dat mag Den Haag zich dus ook aantrekken.

P.S. Zelfs als hater van christendemocratische politiek kun je een fan van Merkel zijn. Zo blijkt dat in de praktijk mogelijk te zijn. Ware het mogelijk geweest dan had ik bij de Europese verkiezingen op haar gestemd.