Doorbetaling bij ziekte duivels dilemma @fd #fdcommentaar #economischherstelbeleid

Tags

herstelvermogen

# De Wet verlenging loondoorbetalingsverplichting bij ziekte heeft zijn langste tijd gehad. Dat staat ook na de jongste schermutselingen over hervorming van de arbeidsmarkt wel vast. De verplichte loondoorbetaling gedurende twee jaar weerhoudt kleinere ondernemers ervan personeel in vaste dienst te nemen. In plaats daarvan zoeken zij hun toevlucht tot de soort flexibele arbeid die juist weinig of geen verplichtingen met zich meebrengt voor de werkgever dan wel opdrachtgever.

In dit hoofdredactionele commentaar worden interessante dilemma’s benoemd. ‘Doorbetaling bij ziekte’ was natuurlijk een arbeidsmarktmaatregel in slechte tijden van depressie en daarom zal nu moeten worden nagegaan en besproken hoe dit soort crisismaatregelen teruggedraaid kunnen worden. Maar waar ons land een roemruchte geschiedenis kent van crisismaatregelen die nooit teruggedraaid worden, wordt dat nu wel urgent omdat bijvoorbeeld een andere crisismaatregel zoals het hoge btw-tarief (21%) ook het risico loopt nooit teruggedraaid zal worden.[1] Dat maakt het leven schreeuwend duur, zoals de consument dat de afgelopen jaren heeft ervaren, en die ook verhinderen dat het economisch herstel in normaal tempo kan plaatsvinden. Hierover dient dus de Kamer een fundamenteel debat te houden in het kader van een noodzakelijk evaluatiedebat over het gevoerde crisisbeleid. Dit vereist een samenhangend beleidsdebat en wetend dat een dergelijk debat bijna onmogelijk is in de Kamer, kan diezelfde Kamer ook zichzelf bewijzen door wel te komen met een samenhangend debat, waarbij alle dogma’s thuis worden gelaten. Slaagt de Kamer daarin dan heeft het zijn bestaansrecht gewezen, maar slaagt men – de fracties – daar niet in, dan is dit bestel bewezen achterhaald en dient in snel tempo een nieuw bestel te worden ontwikkeld (via directe democratie, waarbij de ‘grootste gemene veelvoud’ van alle meningen het te voeren beleid wordt).

Dat was allerminst de bedoeling toen de verplichte doorbetaling bij ziekte op 1 januari 2004 van één naar twee jaar ging. Het tweede kabinet-Balkenende besloot daartoe, nota bene een coalitie van CDA, VVD en D66. De verlenging was het voorlopige sluitstuk van een reeks wettelijke maatregelen om een groter deel van het risico van ziekte en arbeidsongeschiktheid bij werkgevers en werknemers neer te leggen.

Daar was destijds alle reden toe. Eind vorige eeuw maakten werkgevers en werknemers massaal misbruik van de collectieve arrangementen voor deze risico’s om op een prettige wijze afscheid van elkaar te nemen. Het was de tijd waarin minister-president Ruud Lubbers mismoedig opmerkte dat Nederland ziek was.

Nederland ziek | Het was de tijd waarin minister-president Ruud Lubbers mismoedig opmerkte dat Nederland ziek was

De remedie heeft gewerkt. Sinds werkgevers en werknemers meer verantwoordelijkheid dragen voor ziekte en arbeidsongeschiktheid vallen minder werkenden over de rand om in collectieve vangnetten te belanden.

De oorsprong van de loondoorbetaling bij ziekte legt de dilemma’s bloot waarvoor de politiek zich geplaatst ziet als zij die verplichting wil versoepelen. Geen wonder dat de onderhandelaars aan de formatietafel er de voorkeur aan geven dat de sociale partners met een oplossing komen.

Zo’n oplossing moet recht doen aan de problemen van de kleine werkgever die er voor terugschrikt werknemers in vast dienst te nemen. Tegelijkertijd mag dit niet leiden tot een terugkeer naar de situatie van voor de eeuwwisseling, waarin de prikkels voor werkgevers en werknemers ontbreken om zieken weer aan net werk te krijgen en het collectief opdraait voor de kosten. Onderscheid in de wetgeving naar bedrijfsgrootte kan wellicht soelaas bieden. Maar dat mag dan niet ten koste gaan van de uitvoerbaarheid van een regeling, de derde voorwaarde waaraan de verlangde oplossing moet voldoen.

Kan de Kamer zichzelf vernieuwen? Dat is de essentiële vraag.

https://fd.nl/opinie/1217262/doorbetaling-bij-ziekte-duivels-dilemma

[1] https://www.belastingdienst.nl/wps/wcm/connect/bldcontentnl/belastingdienst/zakelijk/btw/btw_berekenen_aan_uw_klanten/btw_berekenen/btw_tarief/btw_tarief

Advertisements

Geert Wilders kan helemaal uit de tekst van Yvonne Hofs worden weggelaten; hij heeft dus ook ongelijk #vk #griekenland #euro #emu @yvonnehofs

Tags

EU, eurocrisis, Griekenland, herstelvermogen, schuldenaflossing

Stelling: Volgens Yvonne Hofs krijgt een zwakke economie door de euro alle kans om op de pof te leven en dat op kosten van de rijke eurolanden. Dat betekent dat hen alle ruimte voor zwakke eurolanden om op de pof te kunnen leven, moet worden ontnomen door een strenge regelgeving. Zo goed als de vorige supercommissaris Rehn werd aangesteld om de budgetdiscipline van de lidstaten strak aan te trekken, zal de Europese Commissie nu ook de weeffouten die Hofs prachtig heeft beschreven, ongedaan worden gemaakt. Dat is heel goed mogelijk en dan is de euro ook gered en dat zonder de naam van Geert Wilders erbij te vermelden.

Waarom Geert Wilders gelijk heeft over de euro (Yvonne Hofs, Economie/de Volkskrant, 4 juli)

De euro disciplineert helemaal niemand

Een zwakke economie krijgt door de euro alle kans op de pof te leven. De muntunie is mislukt, dat is duidelijk, vindt Yvonne Hofs. Er zit niets anders op dan die af te bouwen.

‘Hij beweert ook dat Nederland en Duitsland beter af zullen zijn als ze de gulden en de D-mark weer invoeren. Beide beweringen zijn waar.’

Neen, beide beweringen zijn helemaal niet waar. Hij [Wilders] houdt geen rekening met de mondialisering als noodzakelijk en onomkeerbaar proces, waar niemand en geen natie zich aan kan onttrekken. Een voorbeeld van een maatschappelijke evolutie. Maar wat wij wel kunnen doen is onze greep en invloed op die mondialisering vergroten omdat als dat niet gebeurt, alles inderdaad uit de hand loopt. Mijn stelling is dus omgekeerd, maar met een subtiele verandering: de euro is veel te vroeg ingevoerd zonder dat we toenmalige Europese Raad enige notie had van de risico’s die de invoering van de euro met zich mee zou brengen, en die we nu pas hebben kunnen ervaren vanaf 2008 met de ontstane kredietcrisis. Maar het is daarnaast ondenkbaar dat de huidige mondiale economische en financiële verwevenheid dat onze Europese naties met hun eigen valuta beter af waren geweest omdat de huidige EU zonder euro geheel uit elkaar was gespeeld door speculanten. Dus klopt de redenering van Hofs niet. Om van Wilders maar helemaal te zwijgen. Daarom zijn beide beweringen apert onjuist. Wat wel (ten dele) klopt of juist is, is de opvolgende zin:

‘De euro is een misbaksel, omdat negentien (laat staan nog meer) zeer verschillende economieën, politieke culturen en soevereine staten niet één munt kunnen delen zonder enorme politieke en economische offers te brengen.’

Neen, de euro is geen misbaksel, maar een voortijdig, want te vroeg ingevoerd instrument, dat nu, wat de gemaakte fouten betreft, hersteld kan worden. Met het inzicht van het heden kan en moet dus achteraf worden opgemerkt dat de euro gered is door de ECB met de figuur van president Mario Draghi van de ECB, die er een nuttig experiment van ‘heeft gemaakt’, omdat hij heeft bewezen dat EMU-bepalingen en regelgeving volstrekt irreëel waren en dus nog niet volwaardig, vanwege die verschillende economieën, politieke culturen en soevereine staten en niet in staat waren zonder meer één munt konden invoeren (vanwege de genoemde aspecten van gebrekkige convergerende economieën, afwezigheid van één politieke cultuur en een soevereine transnationale staat) vanwege de risico’s. maar gelukkig waren er technocraten als Draghi die het heft in eigen hand hebben genomen en aanpassingen hebben doorgevoerd en daarmee de euro dus hebben gered. Dit soort financiële zaken of kwesties kun je ook niet aan politici overlaten, zo heeft de praktijk nu bewezen. De EU heeft in het verleden teveel vanaf de tekentafel een politieke blauwdruk proberen te ontwikkelen, dat niet aansloot op de praktijk van alledag en die praktijkervaring heeft ons nu inzicht bijgebracht hoe we nu voorzichtig en stap voor stap (Merkel!) moeten opereren.

Het is nu aan alle Europese gremia om de gegroeide praktijk van afgelopen jaren te laten opgaan in aanpassingen binnen de formele regelgeving. En dat moet kunnen lukken, tenzij er ons nieuwe verrassingen te wachten staan die ons weer voor nieuwe dringende oplossingen plaatsen.

Er staan nog veel meer opmerkingen in de tekst van Hofs, die van een weerwoord kunnen worden voorzien, maar ik meen met deze reactie voldoende duidelijk te hebben gemaakt dat er anders tegen alle, en vooral recentelijke ontwikkelingen kan worden aangekeken. Maar ik koester niet de illusie dat ik Yvonne Hofs van standpunt heb kunnen veranderen. Daarvoor klonk zij te stellig… en dat spijt me. Ik ben haar wel dankbaar dat haar tekst mij heeft kunnen inspireren tot een duidelijke antwoord waar ik nog niet eerder aan toe ben gekomen.

Conclusie van mijn opmerkingen is dat een zwakke economie geen ruimte meer mag krijgen om door de euro op de pof te leven. De muntunie is ‘op die voorwaarde’ daarom niet mislukt, noch is er sprake van dat die unie moet worden afgebouwd en de euro afgeschaft. Maar het blijft waarschijnlijk sleutelen geblazen vanwege alle verrassingen die nog op ons af kunnen komen; op de langere termijn zullen de EU-lidstaten en bevolkingen blij zijn dat we hebben gevochten voor het overleven van dit experiment. Een uniek experiment vanwege de vele risico’s en gevaren die erin besloten bleken te zijn. Maar als dit project afgebouwd is en geslaagd mag worden genoemd, dan hebben we de wereldvrede dichterbij huis gehaald, want kan dit model op andere continenten worden ingevoerd. Is er iets mooiers?