Na gedane arbeid is het duur rusten (David Hollanders, De Groene Amsterdammers, 26.1.2017)
Hoe onze oudedagsvoorziening een financieel product werd
De plannen voor een persoonlijke pensioenpot vormen de kroon op een lange, ideologisch geïnspireerde ontwikkeling – met fatale gevolgen.
(…)
# De gevolgen zijn niet uitgebleven. De bedrijfskosten van ons pensioenstelsel bedragen inmiddels 6,4 miljard euro. Pensioenuitvoerders verdienen een veelvoud van de Balkenendenorm, terwijl pensioenuitkeringen al jaren (in reële termen) dalen. In de pensioenwereld materialiseert financialisering zich in drie ontwikkelingen: toename van beleggingsrisico, stijging van kosten en een trend richting uitbesteding.
Alweer zo’n ontwikkeling waar de Tweede Kamer natuurlijk niet van op de hoogte is en het publiek al helemaal niet. Zo worden we met z’n allen belazerd waar we bij staan.
# En het sluitstuk? Dat is wanneer deelnemers zichzelf niet meer definiëren als werknemers die een collectief recht op een pensioen kunnen doen gelden, maar als individuele consumenten die met koersstijgingen de hoge beleggingskosten moeten zien te compenseren. Als het aan de in de ser verenigde sociale partners ligt, breekt dat moment wellicht snel aan. Een ‘persoonlijk pensioenvermogen’ elimineert het idee van collectiviteit. Daarmee bezegelen sociale partners de grote overname van de collectieve arbeidsvoorwaarde pensioen door de financiële sector.
# Het is te hopen dat dit voor de deelnemers goed afloopt – maar veel reden tot optimisme is er niet. Om te variëren op de titel van Arnoud Boots later profetisch gebleken artikel uit 1995, over woekerpolissen van verzekeraars: de pensioensector is een goudmijn. Maar voor wie?
https://www.groene.nl/artikel/na-gedane-arbeid-is-het-duur-rusten