Jan Rotmans verwoordt waarom WRR gelijk heeft en regering ongelijk, inclusief kanttekening op Rotmans zelf #fd #maatschappijintransitie #DenHaag #EU #globalisering #glokalisering @WRR @janrotmans

We gaan ons geld op een andere manier verdienen [http://fd.nl/Print/Bijlage/FD_Extra/176911-1402/we-gaan-ons-geld-op-een-andere-manier-verdienen_bron_fd_selections]

In dit artikel geeft Rotmans over de transitie aan dat:

‘Er ontstaat van onderop een nieuwe orde, bestaande uit horizontale verbanden, zoals lokale gemeenschappen, coöperaties en sociale en fysieke netwerken. Deze nieuwe orde opereert voor velen nog ‘onder de radar’, maar vormt al wel een bedreiging voor de bestaande orde. Deze oude orde is verticaal opgebouwd en bestaat uit ‘silo’s’ die langzaam afbrokkelen: vakbonden, belangenorganisaties, brancheclubs, politieke partijen, natuur- en milieuorganisaties en omroepen. Zij stammen uit een hiërarchisch tijdperk waarin ideologie en religie de pijlers vormden van de samenleving. De nieuwe orde is pragmatisch, divers en diffuus en wordt gedreven door andere waarden. Hij is daardoor ongrijpbaar voor de oude orde en vormt langzaam maar zeker een nieuwe macht.

‘De overgangsfase waarin we nu zitten, is lastig maar boeiend: oude silo’s worden afgebroken en dat gaat gepaard met veel onrust: massale ontslagen in de thuiszorg, welzijnsorganisaties verdwijnen, bouwbedrijven saneren op grote schaal, energiebedrijven vallen om en financiële instellingen reorganiseren radicaal.’

Geen wonder dat met deze passage’s de auteur de WRR gelijk geeft in het dispuut met de regering die de WRR verwijt achter de feiten aan te lopen:

‘De technologische en ecologische transitie die momenteel plaatsvindt, zal de economische structuur fundamenteel veranderen. Niet langer verticaal maar horizontaal. Niet nationaal maar transregionaal. Niet globaal maar glokaal. Zo is de opkomende bio-economie regionaal georiënteerd en snijdt deze dwars door de sectoren chemie, energie, agrifood en logistiek heen. De Nederlandse economie is dus niet ‘transitieproof’, zoals de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid in zijn recente rapport ‘Naar een lerende economie’ ook vaststelde.’

De WRR heeft de trends op de arbeidsmarkt wel degelijk in de gaten en gezien de stuitende opmerkingen van de ministers Kamp en Bussemaker van gisteren in NRC Handelsblad, heeft het er alle schijn van dat de regering zelf oogkleppen op heeft. De vraag is in dat geval of de beleidsmakende ambtenaren wel de juiste adviezen hebben gegeven die genegeerd zijn of dat die beleidsmakers ook achterlopen.

Maar hier is ook een opmerking in zijn plaats over het geformuleerde van auteur Rotmans zelf: de eerste twee zinnen in dit laatste citaat zijn erg algemeen en ponerend geschreven en de lezer moet er dus vanuit gaan dat Rotmans in academische teksten dus met bronvermeldingen komt, die in een artikel in de krant niet gebruikelijk en nodig zijn. Voor mij, noch voor de lezer die niet ingewerkt is in de literatuur over transitie, is het daarom mogelijk dit artikel te beoordelen op inhoudelijke juistheid van de feiten en stellingen in dit artikel en dat is jammer. Wat logica betreft klinkt het betoog als een klok. Maar dat is op zichzelf nog geen maatstaf voor de juistheid van het artikel zelf.

Naast deze opmerking is er nog een kritische kanttekening te plaatsen bij de volgende passage:

‘Maatschappelijke stelsels als zorg, welzijn, onderwijs, energie, bouw en de financiële sector gaan op de schop en moeten worden vernieuwd.’

Strikt geformuleerd is op deze zin niets aan te merken, behalve dat er wel een impliciete verwijzing wordt aangegeven dat we in een postindustrieel tijdperk leven, vanwege het aandeel van genoemde sectoren als zorg, welzijn en onderwijs, maar indirect de financiële sector op de rijksbegroting. En dat levert kortheidshalve geformuleerd een probleem op met de begrotingsdiscipline die vanuit het Verdrag van Maastricht is vastgesteld. Wat is er dan aan de hand?

De eerste drie genoemde sectoren van zorg, welzijn en onderwijs, waaraan het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid moet worden toegevoegd, én de financiële sector als indirecte factor vanwege staatsingrijpen bij omvallende banken leggen een groot beslag op de rijksuitgaven en ondanks de normale maatschappelijke evolutie naar deze postindustriële maatschappij, kan deze maatschappijvorm niet zomaar in een transitiemaatschappij op- of overgaan als het steeds meer op een nieuwe baancreatie in de commerciële en noncommerciële of non-profit of publieke dienstverlening uitdraait. Met de uitgroei naar de volwaardige verzorgingsstaat die omstreeks de jaren tachtig werd bezuinigd vanwege de overschrijding toen van de 3% begrotingsnorm, werd de grens van begrotingstekorten bereikt en dat betekent ook een absolute grens van de dienstenindustrie.

Dat betekent samenvattend dat het huidige economische denken over openbare financiën ongemerkt tegen een grens is aangelopen, waar de politiek en economenwereld mijns inziens geen rekening mee gehouden hebben. Ook de tekst van Rotmans laat dit verschijnsel onbesproken. Misschien kan hij daarop terugkomen in een vervolgartikel. De conclusie met betrekking tot de laatste geciteerd zin is dus dat de zin niet klopt: het gaat niet alleen om de noodzaak om die ‘maatschappelijke stelsels’ te vernieuwen, maar ze moeten ook worden ingeperkt of ingekrompen om minder belastend te zijn voor de rijksbegroting. En dat gaat tegen de trend van de tijd en maatschappelijke ontwikkeling in. Dat is onlogisch. En de fout komt neer op een weeffout in het Verdrag van Maastricht, waarin de 3%-norm niet logisch is, want willekeurig gekozen.

‘Iedereen kan roepen dat de zorgkosten omlaag moeten’ #trouw #budgetdiscipline #begrotingsdiscipline #EU #mondialisering #SER @WDraijer

Tags

Crisis, Den Haag, Economie, EU, Mondialisering

Stelling: In de bijlage Katern de Verdieping van Trouw vandaag, 10 februari, staat het boeiende artikel ‘Zo’n aneurysma kan de huisarts ook ontdekken’ (interview van Edwin Kreulen) met de samenvatting:

‘Iedereen kan roepen dat de zorgkosten omlaag moeten, maar hoe voorkomen artsen onnodige behandelingen? In het derde deel van een serie: Ad Bakx, cardioloog in het BovenIJ ziekenhuis Amsterdam.’

De vraag is of hier terecht wordt opgemerkt dat de zorgkosten omlaag moeten als bezuinigingsnoodzaak op/in zichzelf of dat er andere redenen zijn waarom dat zou moeten.

Sinds de aanstelling van Olli Rehn als supercommissaris van de EU belast met de handhaving van een strikte begrotingsdiscipline van iedere lidstaat – mede op aandringen van ons land – op straffe van hogere rentelasten op de kapitaalmarkten – , weten de lidstaten dat niet alleen dat Europese regelgeving dient te worden gevolgd, maar dat die ertoe dienen dat de EU de mondiale concurrentieregels beter aankunnen dan nu het geval is. In feite is de wereldgemeenschap één economische markt geworden die als ongemerkt bijeffect heeft dat de overheidsuitgaven in het westen (te zwaar) uit de pas zijn gaan lopen met het oosten (Azië) en het zuidelijke halfrond. Dat betekent dus praktisch-politiek voor ons dat die overheidsuitgaven gesaneerd moeten worden opdat onze schuldenlast geherfinancierd kan worden. Dit heeft een invloed op alle posten die op de rijksbegroting staan, namelijk de uitgaven van de overheid, inclusief onderwijs, zorgindustrie en garantie van vrede en veiligheid.

Die sectoren hebben zich in de afgelopen decennia marktconform ontwikkeld, maar waarschijnlijk – ik ben geen vakeconoom – kan nu hypothetisch gesteld worden dat deze marktconforme ontwikkeling via de verzorgingsstaat ons de das momenteel omdoet. Het westen is immers veel eerder – direct na WO2 – gestart met die verzorgingsstaatvoorzieningen (brede spectrum van hierboven genoemde arbeidssectoren overheid, onderwijs, zorg en veiligheid) dan de buiten-Europese en –Angelsaksische werelddelen. Mijn stelling is dat bij de voorbereiding en ondertekening van het Verdrag van Maastricht (1992) niemand heeft (kunnen) voorzien dat de bestaande grote overheids- of staatsschulden thema zouden worden voor de ratingbureaus – en dus via de marktwerking – in de strafbankjes terechtkwamen met het doel om gedwongen gesaneerd te worden. Dat de Verenigde Staten overigens een uitzondering op de regel zou zijn onder de westerse mogendheden die wel een enorme staatschuld heeft maar niet in de problemen kan komen heeft te maken met het mondiale vertrouwen in de dollar, die overal ter wereld als reservevaluta geldt.

Conclusie is dat ‘iedereen kan roepen’ – uit de titel niet zomaar een ‘willekeurige’ roep is, maar daadwerkelijk iets betekent en inhoud heeft. Consequentie is bijvoorbeeld dat de beloningsstructuur in ons land – en waarschijnlijk niet alleen bij ons maar in alle ‘tekortlanden’ in de EU gewijzigd zal moeten worden. Alle arbeidskosten en dus salarissen in de tertiaire (bankwezen en commerciële dienstverlening) en quartaire (semioverheid en directe overheid) sectoren, vanwege de oorzaak van uitdijende staatsuitgaven en staatschulden, moeten worden teruggedrongen en dus salarissen gekortwiekt. Dat zou op zichzelf waarschijnlijk al voldoende zijn om de (semi)overheidsuitgaven structureel te verminderen, want deze ‘formule’ heeft ook in Duitsland gewerkt met een waarschijnlijk vergelijkbare financieringsbeleid ten tijde van de Duitse herenigingsoperatie na 1989. Dat heeft ons buurland geen windeieren opgeleverd, al moest worden aanvaard dat dat land eerst te maken kreeg met  status van ‘zieke man’ van Europa vanwege de noodzakelijke investeringen ten koste van koopkrachtverlies voor de consument, maar uiteindelijk het herstel van Duitslands industriële capaciteit/infrastructuur én concurrentievermogen heeft bewerkstelligd. Duitsland is nu de Europese motor. Dit beproefde ‘Kohl-beleid’ is voor mij de uitweg om uit onze eigen én de huidige Europese schuldencrisis te komen en deze optie staat ons dus nu te wachten.

Wel doemt een levensgroot probleem op: deze oplossingsmodule bezorgt de Angelsaksische wereld, in casu Engeland als EU-lid, een schisma op: de bancaire wereld zal nooit toelaten dat hun inkomens en bonuscultuur zo ingrijpend wordt gekortwiekt want daarmee wordt die ‘wereld’ los gezogen van het ‘Rijnlandse’ continent. Hoe het ook zij, deze noties dwingen ons ook weer na te denken over een nieuwe invulling van sociale rechtvaardigheid en rechtvaardige inkomensverhoudingen vanwege de gegroeide praktijk van marktconforme gelijkheid tussen de ‘fysieke’ maakindustrie en niet-fysieke postindustriële en dus adviesproducten los te laten. Dit is een uitdaging die in handen van de SER kan worden gelegd en worden opgelost.

Europees innovatie-uitdaging vanuit Duitse ogen met onze kritische blik bekeken #fd #industrie #innovatie #concurrentie #EU

Innovatie-uitdaging voor Europa (Kurt Bock, 7 februari 2014, fd.digitaal)

Innovatie speelt een cruciale rol in het creëren van duurzame economische groei. Toch zien we, vooral in de Europese Unie, dat er blokkades opgeworpen worden voor degenen die het best gepositioneerd zijn om nieuwe producten, services of manieren van zakendoen uit te vinden. De kern van het probleem lijkt de angst voor risico te zijn. Maar investeerders, managers en ondernemers moeten risico’s nemen als hun ideeën enige kans willen maken commercieel succes te behalen.

‘Nergens worden deze overwegingen meer bediscussieerd en minder begrepen dan in Europa. Innovatie is de kern van Europa 2020, de groeistrategie van de Europese Commissie voor de EU. Maar ondanks het feit dat het Europese wetenschappelijke onderzoek tot het meest geavanceerde ter wereld behoort, loopt Europa achter bij zijn mondiale medespelers in het vermogen om deze innovaties op de markt te brengen.

Ongeacht hoe je innovatie wil meten moeten er drie voorwaarden aanwezig zijn om deze te laten floreren: een vaardige en goed onderwezen beroepsbevolking, een uitstekende informatie- en communicatietechnologie infrastructuur en een stimulerend zakenmilieu. Met andere woorden vereist succesvolle innovatie een stabiele en groeiende economie, nieuwe ideeën en de afwezigheid van onnodige en lastige regelgeving. De rol van de overheid hierin is cruciaal. En dat is een rol die de EU op ten minste één punt verkeerd begrepen lijkt te hebben: zijn opstelling naar risico.

De EU heeft sinds lange tijd instituties en processen voor het evalueren van risico en het garanderen dat onacceptabele risico’s vermeden worden. Als er beleid nodig is maar de kennis erachter onduidelijk worden beslissingen qua regelgeving steeds meer gebaseerd op het ‘voorzorgsprincipe’, dat is ontworpen om situaties te voorkomen waarbij ernstige schade optreedt.

Er is echter geen universeel geaccepteerde interpretatie van dit voorzorgsprincipe. Noord-Amerika heeft bijvoorbeeld een goede balans tussen voorzorg en proportie gevonden. In Europa daarentegen wordt er meer nadruk gelegd op het vermijden van risico’s, wat het zelfvertrouwen van de private sector om te investeren in innovatie ondermijnt.

Het doel van de EU (het beschermen van de menselijke gezondheid en het milieu) is prijzenswaardig. Maar het is onmogelijk om alle risico’s uit te sluiten, dus dit is als doelstelling onhaalbaar. Het voorzorgsprincipe zou in plaats hiervan verstandig en rationeel gebruikt moeten worden, door het in evenwicht brengen van de potentiele risico’s met de voordelen die innovatie en nieuwe technologie zouden kunnen bieden.

Deze opvatting van risico geeft economische transacties een basis. Bovendien brengt een beleid dat alle risico’s probeert uit te bannen eigen risico’s met zich mee. Een risicoloze benadering van innovatie maakt het moeilijk om problemen van levensbelang op te lossen, zoals het garanderen van voedsel, water en energieveiligheid voor een groeiende bevolking, of zelfs het verzekeren dat Europa technologisch concurrerend blijft. Uitvindingen die de wereld veranderen (qua transport, telecommunicatie, geneeskunde en veel andere zaken) zijn bijna altijd het resultaat van het nemen van berekende risico’s en deze in balans brengen met de voordelen die nieuwe technologieën kunnen bieden.

Risicomanagement is tenslotte niet simpelweg een zaak van het accepteren van meer of minder risico. Het gaat erover een beter begrip te krijgen hoe risico werkt. Als het karakter ervan goed geanalyseerd en getest wordt kan het effectief beheerd en zelfs geminimaliseerd worden.

Helaas lijkt niet dit niet altijd de aanpak van de EU te zijn. In het proces van regelgeving verliezen op kennis gebaseerde argumenten het steeds vaker van de publieke opinie, terwijl mogelijke kansen ondergewaardeerd worden. We hebben dit gezien bij de onwil van de Europese Commissie om te beslissen hoe producten gebaseerd op groene biotechnologie gebruikt mogen worden. Maar er zijn nog meer soortgelijke voorbeelden van wettelijke onzekerheid die innovatie en investeringen over een heel scala technologieën en industrieën dreigen te ondermijnen, waaronder de chemische industrie, consumptiegoederen, gewasbescherming, elektronica, voeding en farmaceutica.

Gegeven deze omstandigheden qua regelgeving stelden de directeuren van 12 bedrijven (waaronder BASF), met een gecombineerd jaarlijks onderzoeks-en ontwikkelingsbudget van 21 miljard euro, onlangs voor om een formeel ‘innovatieprincipe’ aan te nemen in het Europese risicomanagement en de doorvoering van regels. Het idee, bedacht en ontwikkeld door leden van het European Risk Forum, is eenvoudig: Als er voorzorgswetgeving overwogen wordt dan zou de impact ervan op innovatie volledig meegenomen moeten worden in het beleidsproces.

Het innovatieprincipe is er niet op uit om innovatie te steunen ongeacht het effect op de gezondheid of het milieu. Waar er echt gevaar dreigt zouden voorzorgsoverwegingen voorop moeten staan. Maar het principe probeert wel een op bewijzen gebaseerde aanpak te ondersteunen die vertrouwt op gedegen wetenschappelijk onderzoek. Door het te omhelzen kan Europa durven te innoveren.’

(Vertaling: Melle Trap; Kurt Bock is voorzitter van de Raad van Bestuur van BASF)

Commentaar:

Een aantal kanttekeningen op deze beschouwing. In de eerste plaats de axiomatische stelling die redelijk klinkt: ‘Innovatie speelt een cruciale rol in het creëren van duurzame economische groei’, maar na overdenking niet geheel klopt. Deze stelling klopt namelijk niet als rekening wordt gehouden met de digitale innovatie binnen de bancaire wereld sinds de informaticarevolutie van de jaren negentig. Voor die innovatie zijn we hard gestraft vanwege de omvallende banken en de rol van de speculanten, die de financiële crisis hebben opgeleverd. Die wanpraktijken mogen dus nooit meer voorkomen.

2. Er zijn blokkades opgeworpen, maar niet toegelicht wordt welke. Dat is jammer, want niet te toetsen of te controleren.

3. Wordt Europa beheerst of gekenmerkt door angst voor risico’s? Niet als structureel gegeven; geenszins zelfs. Dit lijkt dus een generaliserende opmerking die dus ook niet klopt. Wel is de Angelsaksische bedrijfscultuur een andere en daar worden risico’s als normale groeiprocessen gezien. Dat vloeit voort uit een ander cultureel klimaat, maar wel verschillend in vergelijking met het Europese continent. Verschillen moeten blijven bestaan, want het westen hoeft geen eenheidsworst te worden.

4. Ook de zin ‘Nergens worden deze overwegingen meer bediscussieerd en minder begrepen dan in Europa’ lijkt op een enorme generalisatie, bijna een enormiteit. Bock is een vermoedelijk een Duitser en kent ons poldermodel niet, maar hij schijnt zelfs een hekel aan Europese vakbonden te hebben. Mocht dat kloppen, dan is hij in het verkeerde land geboren en zou hij beter kunnen emigreren naar de VS. Hij begrijpt dus het wezen van discussies niet en denkt ook nog denigrerend over de bevolking die ‘minder’ zou begrijpen dan hij gewenst acht. Jammer dat hij zich zo gestrestst door het leven gaat.

5. Bock stelt: ‘Er is echter geen universeel geaccepteerde interpretatie van dit voorzorgsprincipe. Noord-Amerika heeft bijvoorbeeld een goede balans tussen voorzorg en proportie gevonden.’ Misschien kunnen we daar wat van opsteken, maar beter is te aanvaarden dat Europeanen hun eigen formule hebben ontwikkeld.

6. ‘Het doel van de EU (het beschermen van de menselijke gezondheid en het milieu) is prijzenswaardig. Maar het is onmogelijk om alle risico’s uit te sluiten, dus dit is als doelstelling onhaalbaar.’

Ook hier weer een duidelijk cultureel verschil met de VS. Maar om dat land als voorbeeld te nemen lijkt ook geen goede gedachte, gelet op bijvoorbeeld de problemen die Obama heeft ondervonden om de gezondheidszorg democratischer te maken en ingevoerd te krijgen. In dat opzicht de VS zich van een zeer slechte kant leren kennen en mag het niet eens een beschaafd land genoemd worden; nog afgezien van de doodstraf die het land nog steeds kent. Maar serieus: natuurlijk weet de Europeaan ook dat niet alle risico’s uit te sluiten zijn, maar het is wel goed het streven daarop gericht te houden. Zonder idealen gaat een land of een unie ten onder.

7. Over risicomanagement en de ogenschijnlijk niet altijd even adequate aanpak van de EU het volgende: wij Europeanen lijken ons vaker bewust van eventuele gevaren van bijv. biotechnologie en genetische gewassen dan de Amerikanen dat zijn; die in onze ogen nogal naïef zijn. Ook weer een kwestie van culturele verschillen: zij de pioniers, wij de beschouwers en de denkers. Laat deze verschillen maar gewoon in tact, maar toegegeven: onze besluitvorming kan vaardiger. Maar wij zijn een nieuwe Unie aan het opbouwen, terwijl de Verenigde Staten van Amerika hun unie vanaf het eerste stadium ‘organisch’ hebben kunnen opbouwen. Dat is wat gemakkelijker, al hadden ze daar wel een burgeroorlog voor nodig en zijn er dus vele slachtoffers gevallen. Bij ons ook en zelfs in de vorm van miljoenen doden, maar daaruit is ook het ideaal van een verenigd Europa ontstaan. Beide werelden zijn menselijk in hun eigensoortige tekortkomingen!

8. Conclusie is dat het betoog van Bock geen hout snijdt want wild geraas met vele generaliserende opmerkingen. Het tekent eerder zijn persoonlijke denken, dan wel zijn bedrijfssituatie en mogelijkerwijs zijn afdeling PR en voorlichting, maar een evenwichtige culturele analyse is niet voortgebracht. En dat is een smet op zijn blazoen. Zijn ondernemers toch alleen maar praktische doeners, die de grotere verbanden en onderlinge samenhang niet zien?

SER komt met een zinnig en noodzakelijk opendebatvoorstel en het wordt prompt afgeschoten door vele cynici die ons land binnen zijn grenzen kent. Hoezo zijn de burgers van dit land tevreden en gelukkig? #scp #ser #economie #economischecrisis #mentalecrisis #EU

Tags

Den Haag, Economie, EU, Mondialisering

SER-voorzitter bepleit debat over ‘nationale groeiagenda’ (Ria Cats en Jule Hinrichs, Voorpagina/fd, 7 februari)

Wiebe Draijer: Sociaal-Economische Raad kan debat over groei en economie goed vormgeven

“Nu moet een cruciale stap worden gezet door perspectief voor de lange termijn te bieden”

Commentaar:

Er zijn erg wisselende commentaren op de fd-site geschreven, zodat mij bijna de moed in de schoenen zonk om toch te reageren. Toch doe ik het. Ik verwelkom het initiatief van Draijer om een NIEUW, breed en open debat te beginnen omdat hiermee de kans en ruimte wordt geboden om een wezenlijk nieuw debat te beginnen die nog nimmer heeft plaatsgevonden. Mijn prioriteiten liggen daarbij op twee terreinen: 1. in de verhouding van de arbeidsmarkt in relatie tot de begrotingsdiscipline die Europees is overeengekomen. 2. Hoe wordt groei gedefinieerd en welke vorm of soort van groei heeft de Nederlandse economie nodig. Dit tegen de achtergrond van veel vervuilende bedrijfstakken die ons land kent en daarbij vooral achterhaalde industriële processen in de olie en raffinage, alsmede aardgaswinning, om maar een voorbeeld te noemen. Maar de nationale economieën van de EU-lidstaten moeten op elkaar afgestemd gaan worden – hoewel volledige harmonisatie nooit mogelijk zal worden – zodat de huidige onevenwichtigheden binnen de Europese economische infrastructuur uit de weg kunnen worden geruimd. Er wordt dus een – voor vele eurosceptici ongewenste – Europees economisch playing level field georganiseerd en daarin heeft de SER een duidelijke taak. Hiermee heb ik dus tevens alle cynici en critici op het voorstel van Draijer van repliek gediend, want dat was op de site zelf niet mogelijk.

De opbouw van de EU gebeurde in feite in verkeerde want omgekeerde volgorde van losse onzichtbare en onbeduidende regelgeving naar het grote verband toe #onlogisch #vk #eppink #EU #democratie #EersteKamer

Tags

Den Haag, EersteKamer, EU

Baudet schiet op verkeerde hoofdvogel (Column Derk Jan Eppink, Opinie & Debat/de Volkskrant, 5 februari)

Nationale parlementen staan steeds op achterstand

‘(…)

‘Het centrale probleem van de EU is het gebrek aan Ordnungspolitik. De EU heeft een aantal hoofdtaken, zoals de gemeenschappelijke markt, de muntunie, handelspolitiek en mededinging. De meeste bevoegdheden deelt zij echter met de lidstaten, zoals sociaal beleid, of zij heeft een ‘aanvullende rol’, zoals cultuur. Jochen Bittner, correspondent van Die Zeit in Londen, schreef in een opiniestuk in de New York Times van 9 januari: ‘The EU is too soft on the hard issues and too hard on the soft issues.’ Begrotingsdiscipline, tegengaan van protectionisme en afdwingen van eerlijke concurrentie zijn pijnlijk en niet populair. Dus komt de Commissie met grootse initiatieven op sociaal terrein, zoals langer zwangerschapsverlof, kortere arbeidstijden en het gebruik van ladders door bouwvakkers. Een brede schakering aan sociale subsidiefondsen zorgt voor een hoog Sinterklaasgehalte. Deze ‘populaire’ wetgevingsdrang verspreidt zich in alle beleidsrichtingen. De kritiek van het Europees Parlement luidt doorgaans: het is nog niet genoeg, wij willen meer van hetzelfde. De lidstaten kunnen die beleidsterreinen beter zelf houden, maar een effectieve rem op expansieve EU-wetgeving ontbreekt voorlopig.’

Ja, de langzaam groeiende opbouw van het Europees Huis moest natuurlijk ergens beginnen vanuit de EGKS naar EEG en kwam uiteindelijk uit in de huidige EU, maar decennia lang werd terecht geschamperd over de regelgeving of wel richtlijnen over de ‘kromme komkommer’ van de eigen Europese industrie. Nu we veel beter inzicht hebben gekregen vanwege de gevorderde structuur van de Europese regelgeving voelen we ook via de landencrisis binnen de EU hoe de achtereenvolgende Europese Commissies en hun ambtenaren zijn bezig geweest. Conclusie is dat het geheel aan richtlijnen en regelgeving volkomen onlogisch is opgebouwd, van klein naar het grote verband, in plaats van een logische planning op te bouwen van eerst een grondstructuur en daarna verdere invulling van alle grote en kleine details. Dit zijn dus constateringen achteraf, met de kennis en het inzicht van vandaag, maar tegelijk zien we welke onlogica er aanwezig is dat nu pas zichtbaar wordt. En niet alleen maar onlogica, maar ook een gebrek aan democratie, het zogenaamde democratische gat. De Europese aartsvaders draaien zich in hun graf om vanwege deze toen onvermoede horrorconstructie.

Na Europese verkiezingen een nieuw Europees Verdrag dat #Lissabon en #Maastricht vervangt #vk #eppink #EU #democratie #EersteKamer

Tags

Den Haag, EersteKamer, EU

Baudet schiet op verkeerde hoofdvogel (Column Derk Jan Eppink, Opinie & Debat/de Volkskrant, 5 februari)

Nationale parlementen staan steeds op achterstand

‘Het beste is dat na de Europese verkiezingen onderhandelingen beginnen over een nieuw verdrag met duidelijk omschreven EU-hoofdtaken, terwijl ‘bijzaken’ terugkeren naar de lidstaten. Nationale parlementen herwinnen zo soevereiniteit. Daarop kan Baudet oproepen tot een referendum.’ [slotzin]

Terecht constateert Europarlementariër Eppink dat alleen het Duitse Grondwettelijk Hof opkomt voor de Europese burgers en dat er valse tegenstellingen zijn gegroeid:

‘In Duitsland ziet het Grondwettelijk Hof erop toe dat de rechten van de Bondsdag niet worden geschonden. Duits geld voor euro-reddingfondsen vereist de expliciete instemming van de Bondsdag. Volgens het Hof zijn EU-lidstaten de bron van legitimiteit; niet de EU-instellingen. Lidstaten zijn Herren der Verträge; de EU is enkel een abgeleitete Grundordnung. Het Hof stelt bij de Europese instellingen de ‘neiging tot zelfverheffing’ vast. Dat klopt. De Europese Commissie en het Europees Parlement zien zichzelf als rechtsbron van Europese eenwording: de Commissie als ‘Europese regering’ en het Europees Parlement als vertegenwoordiging van het ‘Europese volk’. Het is een zelfkroning à la Napoleon die de motor is voor steeds meer macht voor de EU-instellingen. Er is dus geen kloof tussen Europeanen en Europa – wie kan er nu tegen zijn eigen continent zijn? – maar tussen Europeanen en de Europese instellingen. De bron van democratische legitimiteit voor de volkeren van Europa is het nationale parlement.’

Dit – deze ontwikkeling – is dus een goede reden en motief om de belangrijkste verdragen tegen het licht te houden en de Europese Commissie tot de orde te roepen. Het is een farce dat zij probeert de Europese regering te worden. Laten we die ontwikkeling tegenhouden, want dat leidt tot de ondergang van Europa.

P.S.

Waarom heeft de Eerste Kamer met haar kwaliteitscontrolerende taak deze ontwikkeling niet tegengehouden? Bizar dus dat de senaat klakkeloos heeft ingestemd met deze gang van zaken, de groei van Europese instellingen tot heden.

 

 

 

 

 

 

 

Denk bij elk besluit twee keer na en regel checks-and-balances om overmoed en hoogmoed te voorkomen #bancairewereld #waarheidsvinding #openheid #SNS-rapport #Frijns en #Hoekstra

Tags

Den Haag, Economie, Pers en journalistiek, rechtvaardigheid

‘Waarheidsvinding is heilzaam; het helpt organisaties om beter te worden’ (Pieter Couwenbergh, Interview/fd, 1 februari)

Over het nut van onderzoeken naar SNS Reaal, de katholieke kerk, de enclave Srebrenica en neuroloog Janssen Steur

Slotvraag: V Welke conclusie moeten we trekken uit het SNS-rapport?

‘Denk bij elk besluit twee keer na en regel checks-and-balances om overmoed en hoogmoed te voorkomen.’

Iets om over na te denken en uitgangspunt moet zijn voor een vernieuwde bancaire cultuur.

Een van de concrete weeffouten in de constructie van de #euro en de #eurozone #EU #crisis

Tags

Crisis, Den Haag, Economie, EU, Mondialisering

Na de schuldenval (Roel Janssen, De Gids als bijlage bij de Groene Amsterdammer, nummer 1, 2014)

‘(…)

‘Een van de fundamentele tekortkomingen van de eurozone is dat er geen rekening mee is gehouden dat dit verschijnsel[1] zich binnen het muntgebied kan voordoen.’

Dit is dus een vraag aan de ondertekenaars van het Verdrag van Maastricht: waarom is met dit verschijnsel geen rekening gehouden want daarmee is een ‘lekkage’ in het smeeroliestelsel ontstaan van de Europese economie. De euro is dus te snel ingevoerd. Gelukkig is hoofdmonteur Mario Draghi tot dusver daadkrachtig en effectief opgetreden en is de eurozone en de EU een ramp van kolossale en zelfs catastrofale omvang bespaard gebleven.

---

[1] Eerder in dit artikel staat het volgende: ‘Het maakt uit of een land schulden aangaat in zijn eigen munt of in vreemde valuta. Schulden in eigen munt kan een land altijd aflossen: zo nodig wordt de geldpers aangezet om de schulden te betalen. De gevolgen hiervan zijn oplopende inflatie en devaluatie van de munt. Zo deden de Zuid-Europese landen dat met hun eigen munt totdat ze in 2002 overstapten op de euro. Nu ze deel zijn van de eurozone, zijn inflatie en devaluatie niet langer een uitweg. De schulden van Griekenland en Portugal luiden in euro’s. ze hebben de besluitvorming over hun munt uit handen gegeven aan de Europese Centrale Bank, zonder daarvan de gevolgen te overzien voor de houdbaarheid van hun schulden. Ze hebben geen zeggenschap over het bijdrukken of in waarde laten zakken van de euro. IJsland is een recent voorbeeld van een land dat schulden aanging in vreemde valuta. Het agressieve IJslandse bankwezen (Nederland kreeg daar via de internetbank Icesave kortstondig mee te maken) joeg de IJslanders in de eerste jaren van de eenentwintigste eeuw op om massaal leningen in euro’s af te sluiten, want daarop was de rente lager dan op de IJslandse kroon. In het grenzeloze optimisme van die jaren namen de schulden sneller  toe dan de capaciteit van de economie om euro’s te verdienen. Toen duidelijk werd dat de IJslandse banken hun kredietverlening in euro’s niet langer konden financieren, kelderde de IJslandse kroon in waarde en ging IJsland bankroet. Hetzelfde gebeurde in de jaren tachtig in Latijns-Amerika en in de jaren negentig in Zuid- en Oost-Azië met dollarschulden. Dit zijn klassieke ‘betalingsbalanscrises’: te hoog opgelopen schulden in vreemde valuta ten opzichte van de verdiencapaciteit van een land.’

Een goed en mooi argument waarom de #EU nooit een federatie zal worden komt van Roel Janssen #degids #schuldencrisis #landencrisis #EU

Tags

Den Haag, EU, Mondialisering, Staatsrecht

Na de schuldenval (Roel Janssen, De Gids als katern bij de Groene Amsterdammer, nummer 1, 2014)

‘(…)

‘In de eurozone slaagden de kleinere landen er niet in om hun schulden in de financiële markten te financieren. Laat staan dat het een optie is om hun schulden onbeperkt te laten opkopen door de Europese Centrale Bank. Die zou met oninbaar schuldpapier komen te zitten, waarop ze zware verliezen moet nemen en daartoe zijn de crediteurenlanden – Duitsland, Nederland, Oostenrijk, Luxemburg, Finland – niet bereid. Europa is geen federale staat, zoals de Verenigde Staten, en gaat dat ook niet worden. De euro van Duitsland en Nederland zou ondermijnd worden ten behoeve van de euro van de zwakke landen. Een dergelijk verlies aan geloofwaardigheid kan de Europese Unie zich niet veroorloven.’

Het is prachtig dat dit hier zo duidelijk geformuleerd staat en daarmee is de keuze – lees: discussie en debat – over een toekomstige staatkundige vormgeving van de EU ook een irrelevante aangelegenheid geworden; voorstanders van de federatie zoals presidentskandidaat Guy Verhofstadt ten spijt.

Weliswaar is dit een financieel-economisch argument maar de politiek-psychologische teneur onder de Europeanen neigt ook niet naar de superstaat Europa, dat als een onwezenlijke gedachte wordt ervaren. En er bestaat brede consensus over de grens die door de huidige economische samenwerking en dus een economische unie is bereikt en die grens zal en kan niet overschreden worden door alsnog aan een politieke unie te gaan werken. Die politieke unie komt immers neer op een federatie of een eenheidsstaat (vanuit onze eigen staatsrechtelijke termen gezien) en dat betekent onvermijdelijk een Verenigde Staten van Europa, en dat zit er niet in, ook niet als de landencrisis binnen de eurozone wordt overwonnen en dat staat ook nog geenszins vast.

‘Greed is good’ en de schitterende column van Nelleke Noordervliet #trouw #graaicultuur #ethiekloosheid #socialerechtvaardigheid #decadentie

Tags

Crisis, Den Haag, Economie, EU, Mondialisering, rechtvaardigheid

Armen zullen in opstand komen tegen hebzucht (Nelleke Noordervliet, opinie/Trouw, 1 februari)

Was topman van SNS Reaal maar een saaie boekhouder geweest, die geen zin had in golfspelende narcisten

‘(…)

‘Toen kwamen de jaren tachtig. Toen kwam Gordon Gekko: “Greed is good”. Hij formuleerde de cynische idealen van een nieuwe generatie beursspeculanten, ondernemers en CEO’s, die geen wortels meer hadden in de geschiedenis, geen boodschap aan sociale rechtvaardigheid. De topmannen van bedrijven kenden zichzelf niet alleen riante salarissen toe, maar ook opties en aandelen in het eigen bedrijf, daarin gesteund door de aandeelhouders en de commissarissen.

‘Toen liep het uit de hand. Als het goed ging, werden ze slapend rijk. Ging het slecht, dan hoefden ze niet navenant in te leveren. (…)’

Met deze briljante aanklacht tegen de nieuwe trend van gulzigheid wordt de strijd aangegaan tegen deze decadente bestuurscultuur die in de Angelsaksische wereld is ontstaan. Mensen die hun leraren op school en zelfs aan de universiteiten voor schut lieten staan omdat ze de lessen van de geschiedenis en sociale rechtvaardigheid niet serieus namen. De resultaten hebben we in de afgelopen jaren meegemaakt. Deze generaties van tactloze en onethische bestuurders symboliseren de neergang van onze westerse cultuur waaruit weinig anders dan barbarij zal ontstaan. Deze cultuur gaat ten onder aan decadantie, zoals ook het Romeinse Rijk daaraan ten onderging. We weten dus wat ons te wachten staat, en dat is met alle macht deze horde van pure materialisten tegenhouden en saboteren. De hebben genoeg ruimte van hun eigen regeringen gekregen en nu komt de tijd dat ze hun gedwongen afscheid gaan meemaken. Zo niet, dan is de westerse beschaving ten dode opgeschreven. Maar het is niet alleen meer de westerse beschaving, want de Amerikanisering heeft de hele wereld overgenomen. Stop met die wanpraktijken! Hulde aan Nelleke Noordervliet omdat ze deze aanklacht zo helder en scherp heeft geformuleerd.