Tags
Stelling: Waarschijnlijk kan nu al voorspeld worden dat de nieuwe Italiaanse premier ook een mislukking gaat worden omdat beloften in de verkiezingsstrijd nooit uitvoerbaar zijn vanwege de politieke naïviteit daarvan. Daarom dient eerlijkheid in de nieuwe politieke cultuur de norm te worden. Waarom dat AB?
Omdat dit oude grondwettelijke begrip betekent dat iedere politieke partij geacht worden om alle bijzondere belangen in hun onderlinge belang moeten worden geanalyseerd en aldus tot een consistente en coherente visie te komen. En waarin geen wetenschappelijk ondeugdelijke ideeën mogen worden opgenomen, omdat die alleen maar verwarring en misverstanden oproepen.
En weliswaar hebben alle politieke verkiezingsprogramma’s min of meer een op het oog algemene en dus een breed programma opgesteld waarin alle politieke (sub)thema’s hebben opgenomen, maar alleen voor spek en bonen. Om maar een heel praktisch voorbeeld te noemen: alle EU-sceptische partijen blijven wensen en voornemens opnemen om ons land uit of tenminste heel kritisch te laten worden over de unie.
Maar dat voornemen is volkomen strijdig met de huidige praktijk en dus te enen male onuitvoerbaar. Dat is dus geen algemeen belang. Dat geldt ook voor de moslimkritische partijen zoals PVV, die zelfs discriminerend zijn zoals al vaak is vastgesteld, maar vanwege de angst voor PV V durft de Kamer daar geen debat aan te wijden, laat staan een fundamentele afwijzing te laten horen. En BBB die alléén boerenbelangen in de Kamer behartigt.
Zolang dergelijk verwerpelijke praktijken blijven gehandhaafd, blijft de Kamer zelf onverantwoord bezig. Als consequentie resteert de vaststelling dat de Kamer zelf verkeerd acteert en dus publieke wantrouwen niet wordt hersteld. We blijven hangen in een vicieuze cirkel.
Overwinning Meloni is les voor Europese middenpartijen: kiezers willen heldere visie (Carlijne Vos in Vk-Commentaar, Ten eerste/de Volkskrant, 28-9-22)
Is Meloni de wolf in schaapskleren die haar critici vrezen of houdt ze de meer constructieve pragmatische lijn vast?
De overwinning van Giorgia Meloni zondag in Italië kan gezien worden als een zegen voor radicaal-rechts in Europa. Een – eveneens pijnlijk en confronterend – alternatief is om de verkiezingsuitslag te lezen als uiting van fundamentele onvrede over de falende Italiaanse politiek. Traditionele centrumpartijen bieden al jaren geen bevredigend antwoord op prangende vraagstukken als migratie, gebrek aan banen of de kwakkelende economie en vechten elkaar liever de tent uit dan dat ze regeringsverantwoordelijkheid nemen.
Door de politieke inertie kozen de Italianen in 2018 net zo makkelijk voor de populistische Vijfsterrenbeweging op links als dat ze nu voor de radicaal-rechtse Fratelli d’Italia kiezen van Meloni. De conservatieve standpunten over abortus of het homohuwelijk nemen kiezers voor lief in ruil voor een nieuw gezicht met een heldere boodschap. Over illegale migratie zijn de Italianen het aan de populistische flanken al langer eens: daar moet paal en perk aan worden gesteld.
Hoewel Meloni haar uiterste best heeft gedaan om de sporen in het fascistische verleden te wissen, onfrisse elementen uit haar partij te zetten en haar euroscepsis heeft verruild voor een pragmatischer opstelling inzake steun voor Oekraïne en de Europese miljarden uit het coronaherstelfonds, blijft de vraag wat Italië over zichzelf heeft afgeroepen. En vooral ook wat de implicaties zullen zijn voor de rest van de EU nu een van haar grondleggers een afslag naar radicaal rechts, nationalistisch en conservatief heeft genomen.
Of hiermee de democratische grondvesten van de EU verder worden aangetast – na de recente overwinning in Zweden en de ondermijning vanuit Hongarije en Polen – zal moeten blijken als Meloni haar ware gezicht toont als premier. Is ze de wolf in schaapskleren die haar critici vrezen of houdt ze de meer constructieve pragmatische lijn vast? De eerste uitdaging zal zijn om een regeringscoalitie te vormen met de radicaal-rechtse bondgenoten Silvio Berlusconi (Forza Italia) en Matteo Salvini (Lega). Gerede twijfel over de stabiliteit van samenwerking met deze gekwetste mannelijke concurrenten is op zijn plaats.
De zorgwekkende conclusie na dit weekend is dat een deel van de Italiaanse kiezers liever een wankele en onzekere politieke toekomst tegemoet ziet dan doormodderen met de gevestigde orde. Hieruit zou het politieke midden in heel Europa lering moeten trekken: waarschuwen voor de gevaren van radicaal rechts is geen boodschap meer die beklijft. Kiezers willen een heldere visie op hun toekomst.
https://krant.volkskrant.nl/titles/volkskrant/7929/publications/1679/articles/1669079/12/3