Tags
WRR: liever basisbaan dan uitkering als vangnet (Ciska Schippers, Ten eerste/de Volkskrant, 15-1-20)
‘Basisbaan is niet per se gericht op doorstromen naar regulier werk’
Op zichzelf een nuttig voorstel dat de werkloosheid tegen moet gaan, hoewel dat argument niet genoemd wordt in dit verslag. Maar er mist een nog belangrijk element in dit verslag en dat is de vraag hoe dit georganiseerd moet worden, omdat het geen arbeidsbureau kan zijn, maar een werkplaats waar alle mogelijke niveaus van arbeid aanwezig moeten zijn en dus een soort van veredelde sociale werkplaats. Daarmee kan – als de Kamerdebatten snel tot een besluit komen – deze periode van hoogconjunctuur nog benut worden om de werkloosheidsuitkeringen definitief af te schaffen, want een achterhaald begrip uit de 20e-eeuw.
https://krant.volkskrant.nl/titles/volkskrant/7929/publications/847/articles/1068463/2/1
0-0
Ook nuttig om te lezen: Economie pp. 24-25: ‘Weer het gevoel dat je meetelt’
Weer het gevoel dat je meetelt, dankzij een basisbaan
Reportage banenproject Den Haag
De WRR wil basisbanen voor mensen die moeilijk aan het werk komen. In Den Haag experimenteren ze daar al mee. Zo kon Zoulikha Zerouali na jaren bijstand aan de slag in een verpleeghuis. ‘Ik ga elke dag tevreden naar huis.’
Door CISKA SCHIPPERS
In Het Zamen, een verpleegtehuis in Den Haag, maakt Zoulikha Zerouali zich klaar om de bewoners eens goed in de watten te leggen. Er staat een beautymiddag op het programma, vertelt Zerouali (41), terwijl ze een bakje met verzorgingsproducten pakt en vraagt of de vrouw in de hoek gelakte nagels zou willen. De huiskamerbegeleider maakt onderdeel uit van het zorgteam en is het eerste aanspreekpunt in de huiskamer van de achttien bewoners op deze afdeling. ‘Het is dankbaar werk’, vertelt Zerouali. ‘Als ik een paar dagen vrij heb gehad en terugkom op de werkvloer, is iedereen blij dat ‘die lieve zuster’ weer terug is’, glundert ze.
(…)
Verschillende gemeenten experimenteren met het idee van een basisbaan, zo ook Den Haag. De bedoeling is dat de werknemers vanaf een STiP-baan doorstromen naar een reguliere baan, legt verantwoordelijk wethouder Bert van Alphen uit. ‘Het is niet bedoeld om mensen tijdelijk bezig te houden met een gesubsidieerde baan, maar we willen ervoor zorgen dat mensen met afstand tot de arbeidsmarkt meedoen aan de maatschappij en kunnen doorstromen naar een reguliere baan.’
Persoonlijke begeleider
De werknemers worden ondersteund door de werkgever waar ze terechtkomen en door een persoonlijke begeleider van de gemeente, die ze helpt met de overgang van een uitkering naar salaris. ‘Het is belangrijk dat we de mensen de tijd geven om te wennen’, legt wethouder Van Alphen (GroenLinks) uit. ‘We verwachten niet dat je na een maand al de cao-onderhandelingen van je sector oppakt.’
De motivatie vanuit de bijstandsgerechtigden bleek enorm, vertelt Van Alphen. En ook werkgevers willen graag meedoen. ‘Zeker in de zorg is enorme behoefte aan personeel’, aldus de wethouder. ‘Daar zijn de doorgroeimogelijkheden naar regulier werk ook zeer groot. Maar ook bij werkplekken waar geen kans op regulier werk is, zoals bij buurthuizen, is de ervaring zeer waardevol. ‘Het is een goede manier om weer te wennen aan elke dag om zeven uur te moeten opstaan. En we proberen altijd door te bemiddelen naar regulier werk, eventueel bij een andere organisatie’, legt Van Alphen uit.
(…)
Betere gezondheid
Niet de bijstand moet het vangnet van de verzorgingsstaat zijn, maar het recht op een basisbaan, schrijft de WRR. ‘Mensen die werken, hebben een betere gezondheid’, legt hoogleraar actief burgerschap Monique Kremer, projectcoördinator van dit onderzoek, uit. ‘Werk heeft een positief effect op het welzijn, maar het is ook goed voor de sociale samenhang in ons land. Je wil dat mensen uit verschillende sociale groepen elkaar blijven tegenkomen.’
De WRR heeft volkomen gelijk. Bovendien kan hieruit de optie van een sociale dienstplicht groeien, maar dan zonder een CDA-etiket erop. Want dat wekt weerstand op.
De verplichte tegenprestatie die het kabinet wil voorschrijven aan bijstandsgerechtigden is niet het antwoord voor mensen die al lang aan de zijlijn staan, denken de onderzoekers. ‘Als je ver van de arbeidsmarkt afstaat, werkt verplichten contraproductief’, denkt Kremer. ‘Maar een beetje drang, niet dwang, kan behulpzaam zijn.’ ‘Een brief sturen en zeggen: je moet je morgen hier melden – dat werkt niet’, vult WRR-lid en hoogleraar algemene sociologie Godfried Engbersen aan. ‘Maar als je een persoonlijke relatie met die mensen aangaat en ze aan het werk helpt, pakt het veel beter uit.’
Dit zijn eveneens terechte opmerkingen, en daar ging de kamer in het verleden altijd de fout in.
Voor Zoulikha Zerouali heeft het zeker goed uitgepakt. ‘Ik ga elke dag tevreden en voldaan naar huis.’ Met een contract op zak denkt ze weer volop na over de toekomst. Ze wil graag de schoolbanken in om meer zorgtaken op zich te kunnen nemen. ‘Het werk geeft me echt een doel in het leven, ik krijg het gevoel dat ik meetel’, vertelt Zerouali. ‘Ik kan me wat meer permitteren en meer voor mijn kinderen betekenen. Ze zijn heel trots dat mama aan het werk is.’
Prachtig positief nieuws!
https://krant.volkskrant.nl/titles/volkskrant/7929/publications/847/articles/1068463/24/1
