Tags
Stelling: Omdat in deze Volkskrant-tekst staat dat die parlementaire verantwoordelijkheid ‘alleen te dragen is’, zo kreeg minister Bijleveld van Defensie van alle kanten ingewreven, ‘als de informatievoorziening klopt’, dan moet datzelfde parlement zichzelf eens in de spiegel bekijken wat het zelf zoveel beter doet dan voorheen. Het waren altijd dezelfde spelletjes van ‘ons kent ons’ en parlement en pers zijn ‘twee handen op één buik’. En dus onzindelijk gebral in het verantwoordingsdebat over de brief slachtoffers. Dit parlement kent nog geen begin van enig realiteitsgevoel en beseft niet wat controleren van de regering inhoudt. Wat doen al die onervaren jonge parlementariërs eigenlijk in de Kamer? Alleen in de Kamer verkozen door belachelijk selectieprocedures die binnen partijen bestaan: genoeg opgeklommen naar de ‘inner circle’ om partijleiders te kunnen behagen. Dat is de selectieprocedure die in geen velden lijkt op normale sollicitatieprocedures op de arbeidsmarkt. Een dergelijk parlement is inhoudsloos bezig.
Parlement eist openheid, zelfs als het om oorlog gaat (Arnout Brouwers, Ten eerste/de Volkskrant, 9-11-19)
Opgroeiend parlement eist volwassen behandeling, ook in oorlogstijd (digitale titel)
(…)
De Kamer was deze week niet zozeer verontwaardigd over het feit dat er burgerslachtoffers waren gevallen in Hawija: het hoort bij het dragen van politieke verantwoordelijkheid voor deelname aan oorlog. Maar die parlementaire verantwoordelijkheid is alleen te dragen, zo kreeg minister Bijleveld van Defensie van alle kanten ingewreven, als de informatievoorziening klopt.
Digitaal: Dat er burgerslechtoffers zijn gevallen door Nederlands ingrijpen in Irak, dat snappen [sic] de meeste Kamerleden best. Maar ze eisen wel dat zij, en het volk dat ze vertegenwoordigen, de waarheid te horen krijgen.
Maar die Kamerleden realiseren zich niet dat hier ze hier onmogelijke eisen stellen want waar ‘klopt die informatievoorziening‘ en ‘de waarheid te horen krijgen’ eigenlijk wel? Nergens dus. Er is dus alleen sprake van ongegrond idealisme bij deze onervaren en krampachtige Kamerleden die zo hoog van de toren meenden te moeten blazen. Daar word je gek van, zoals een citaat uit dit artikel:
Wat ontbrak is een gevoel van urgentie – in elk geval op Defensie, want Bijlevelds suggesties dat andere ministeries van de hoed en de rand wisten, wacht nog op onderbouwing. Daarbij speelt ook de in de loop der jaren gegroeide aversie op het departement over de onrealistische verwachtingen en eisen die de Tweede Kamer vaak heeft bij militair optreden. ‘You can’t handle the truth’, zegt Jack Nicholson in A Few Good Men (1992). We kunnen de waarheid wél aan, zegt de Tweede Kamer nu. Sterker nog, we staan er op.
Onzinnige eis kortom.
De militaire cultuur bevordert terughoudendheid met zulke informatie, vooral tijdens een missie. Terecht, zegt oud-vlieger en -bevelhebber Dick Berlijn, zolang dezelfde eenheid nog in het operatiegebied is: ‘Als je zoiets bekendmaakt, ontbrandt er een hele discussie. Dat raakt ook die vliegers, die zich voor de volle honderd procent moeten kunnen blijven concentreren op de missie zonder zich zorgen te hoeven maken over discussies thuis, zeker als ook het thuisfront last krijgt.’ Hij heeft dit zelf meegemaakt in Bosnië in de jaren negentig, toen het gezin van een collega in Nederland onder druk werd gezet.
Maar voor Berlijn staat buiten kijf dat bij zoiets groots als Hawija de Kamer ‘zo snel mogelijk’ ingelicht had moeten worden, ‘op een manier die de missie uitvoerbaar houdt’. Dat had ook vertrouwelijk gekund, met openbaarmaking direct na afloop van de missie, zeggen andere militairen. Dat er niets is gebeurd, noemt Berlijn ‘heel vervelend, omdat het de indruk wekt dat de krijgsmacht als er dingen fout gaan, niet bereid zou zijn die te melden’.
Hier spreekt een oud-militair die zelf medeverantwoordelijk was voor die zwijgcultuur op Defensie en daarom dient er nu alleen maar prioriteit te bestaan tussen de ‘oude’ en ‘nieuwe’ bestuurscultuur op dat ministerie.
Hennis als symbool van de oude zwijgzaamheid en Bijleveld als de ‘nieuwe’. Wetend dat het Kamerwerk alleen draait om stemmenbehoud per partij en daarbij vanuit de ‘beoogde’ parlementaire verantwoordelijkheid alle nuances en feitelijkheden mag negeren en zelfs uit het oog wordt verloren – zoals bij de stikstofcrisis – geldt ook dat hierbij bij missies nieuw spelregels moeten worden opgesteld, maar dan wel realistische spelregels, omdat het ook lang geduurd heeft – als die bestaat – tot er echte duidelijkheid ontstond over het werkelijke aantal burgerslachtoffers, omdat de kranten ook maar op geruchten afging.
Dat biedt dus geen garantie voor waarheidsvinding. Dus moet dat anders en dat heeft veel consequenties voor de leiding van het departement, want alles moet opnieuw tegen het licht worden gehouden.
- Eerst OM-onderzoek dat volledig dient te zijn afgerond en
- En dan pas met het echte feitenonderzoek beginnen, als die te achterhalen is; die nu op z’n minst nog dubieus of zelfs allerminst zeker – vanwege oorlogsomstandigheden en chaos die ter plekke aanwezig blijft – en dus dient nu een geheel nieuw protocol te worden opgesteld, want anders valt er voor Bijleveld ook geen openheid van zakenbeleid te genereren.
- Kortom van de Kamer mag dezelfde zorgvuldigheid worden gevraagd als van de lopende missies. Dit parlement voldoet niet aan de digitale titel van dit artikel: ‘Opgroeiend parlement eist volwassen behandeling.’ Deze Kamer is wel opgroeiend maar pretendeert volwassen te zijn, maar dat is een feitelijk onjuiste inschatting. Er worden te veel onbenulligheden gedebiteerd achter de interruptiemicrofoons.
(…)
AquariusPolitiek 