Tags

Door alle fouten weten we het nu zeker, Wilders kan niks en wil niet besturen. Niet wezenlijk, niet serieus (SHEILA SITALSING, Bijlage Zaterdag/de Volkskrant, 15-6-24)

Van het eerste experiment met populisten in het landsbestuur – het CDA-VVD-LPF-kabinet uit 2002 dat het 87 dagen uithield – herinneren we ons vooral de clownerie en de krankzinnigheid op de LPF-flank. De ene minister (Eduard Bomhoff) die tijdens vergaderingen telkens driftig op een belletje drukte wanneer de andere minister (Herman Heinsbroek) het woord nam. De Bentley Continental R waarin Heinsbroek ‘naar het werk’ kwam. De ruzies, het amateurisme en de uitzinnigheid.

Dat de vergelijking met de nieuwe ploeg van Dick Schoof – beter: mógelijk nieuwe ploeg – zich opdringt, is niet raar. Ook hier is het excentriciteit troef op de PVV-flank.

Toch is er een cruciaal verschil. De LPF trok rare gelukzoekers en politieke zwervers aan, maar tussen de kabinetsleden zaten ook mensen die maatschappelijk heus iets voorstelden. Ze waren hoogleraar of kundig fiscaal econoom of politiecommissaris, ze hadden een reputatie te verliezen, een enkeling voelde zich zelfs verantwoordelijk voor iets groters dan zichzelf, ze zagen brood in het avontuur, ze hapten gretig toe.

Hoe anders is dat nu. Geert Wilders weet nauwelijks mensen te vinden die met hem in het openbaar gezien willen worden, laat staan in een PVV-kabinet willen stappen, en die géén extremist, racist of allebei zijn. Dat hij na het sneuvelen van verkenner Gom van Strien (beoordelingsfout 1) Ronald Plasterk (fout 2) naar voren schoof, komt ook alleen maar doordat hij Plasterk toevallig vlak daarvoor had ontmoet tijdens een privévakantie op Bonaire en niet zo snel een ander quasi-normaal iemand voorhanden had.

Dat Wilders besloot Reinette Klever (fout 3), bekend van haar diepte-interviews met een gitzwarte Piet voor de omroep Ongehoord Nederland, naar het ministerie voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingshulp te sturen (geen ontwikkelingssamenwerking meer, want gelijkwaardigheid in de relatie is maar woke gedoe) is een belediging. Voor de ambtenaren die met haar moeten werken, voor de bewindslieden van andere partijen die met haar in de Trêveszaal moeten zitten en voor de partijleiders van VVD, NSC en BBB.

Dat hij Gidi Markuszower voor Asiel uitprobeerde (fout 4) en daarna – zo mogelijk nog erger – Marjolein Faber (fout 5), toont aan dat hij er niet wezenlijk in is geïnteresseerd het land serieus te besturen. Dat hij de honorair consul van Hongarije op Economische Zaken plaatst (fout zoveel), bevestigt het vermoeden dat hij zijn banden met het regime van autocraat Orbán belangrijker vindt dan het algemene belang hier.

Het vermoeden was er al, nu weten we het zeker: Geert Wilders wil niks en kan niks. Sinds 1998 (!) is hij met een korte onderbreking lid van de Tweede Kamer, sinds 2006 leidt hij de PVV-fractie in het parlement en al die jaren heeft hij geen enkele poging gedaan om een substantieel bestand op te bouwen van capabele mensen die zich min of meer beschaafd kunnen uitdrukken, die iets in het landsbestuur kunnen betekenen, en die je zonder gêne naar Brussel kunt afvaardigen. Fleur Agema is een toevalstreffer. In de beginjaren waren er nog pogingen van rechts-conservatieven om een denktank om de PVV heen te organiseren, en opleidingsklasjes voor serieuze rekruten, maar Wilders wilde dat niet. Hij opereert alleen, hij laat weinigen toe, hij wil niet eens leden.

En hij wil dus ook niet besturen. Niet wezenlijk, niet serieus, zo viel al te concluderen uit zijn bijdrage aan het hoofdlijnenakkoord: vier kantjes met plannen voor asiel en migratie die zó buiten elke orde vallen dat ze onuitvoerbaar zijn. En zo valt nu te concluderen uit zijn personeelsbeleid.

Dat is, tussen alle ellende, misschien wel geruststellend. Zolang het rechts-radicalisme in handen van klungel Wilders is, zal het hier geen Hongarije of Italië worden. Yesilzöz en Omtzigt gokken er vermoedelijk op dat ze hem de schuld kunnen geven als de boel ontploft. Dan kunnen ze zijn ontgoochelde kiezersschare voorhouden dat dit is wat je krijgt als je op een nietskunner stemt: niets.

Ondertussen hebben Yesilgöz en Omtzigt het wél mogelijk gemaakt dat het zover heeft kunnen komen. Ook dat zullen kiezers niet snel vergeten.

*De conclusie luidt dat er niets serieus kan ontstaan uit deze formatie, en dat de buitenwereld nu een veel beter idee ‘zal hebben’ kunnen ontwikkelen over een nieuw-extreme vorm van populisme in ons land, te weten een eenmansdictatuur van Wilders die nu zijn eigen geschiedenis in een ‘soort van memoires’ kan gaan schrijven omdat zijn huidige puinhoop niets structureels zal opleveren. Dat is zo klaar als een klontje.

https://krant.volkskrant.nl/titles/volkskrant/7929/publications/2204/pages/48/articles/2059855/49/1