Tags
*Algemene indrukken vanuit de gevolgde hoorzittingen in de Tweede Kamer die ook geëvalueerd zullen gaan worden omdat deze evaluatie nauwelijks kan missen want zeker geschikt voor herhaling, zoals dat in positieve zin zeker zo benoemd kan worden.
De kop van deze blog wordt ontleend aan de kop in @Trouw van de buitenlandse persstemmen: https://krant.trouw.nl/titles/trouw/8321/publications/2209/pages/24/articles/2067288/25/1
Het artikel waar het om draait:
WAT BETEKENT EXTREEM-RECHTS NU NOG?
De Republikeinse partij van George Bush (pro-markt en internationaal georiënteerd) is bijna verdwenen, Le Pen profileert zich als ‘gewoon rechts’, en het is de vraag hoe reëel het is om Meloni extreemrechts te noemen. ‘Wat blijft over van het onderscheid tussen rechts en extreemrechts?’, vraagt Gideon Rachman in The Financial Times zich af.
Het cruciale verschil ligt in de houding ten opzichte van democratie. Politici die verkiezingsresultaten afwijzen, zijn volgens Rachman duidelijk extreemrechts.
Maar als een partij beleid voert dat als onaangenaam, reactionair of zelfs racistisch wordt beschouwd, maar dat binnen de kaders van de democratie en rechtsstaat doet, vindt Rachman de term extreemrechts niet meer altijd passend. ‘Ideologieën en politieke bewegingen evolueren. Sommige van deze nieuwe bewegingen kunnen simpelweg het nieuwe gezicht van rechtse politiek zijn.’
Rachman merkt op dat politici zoals Trump, Le Pen en Farage het spectrum hebben verschoven van wat de mainstream opinie als acceptabel beschouwt. Beleidsmaatregelen die ooit als extreemrechts werden gezien, zijn nu mainstream. Dat ziet hij vooral bij het onderwerp migratie, ‘waar varianten van Trumps ‘bouw de muur’-beleid het debat in het Westen bepalen’.
‘Kun je de ideeën nog extreemrechts noemen, als een meerderheid ermee instemt?’ Rachman vindt de term nationaal-populistisch in dit geval nauwkeuriger.
*Waarom is deze kop zo geschikt voor het opmaken van een samenvatting van het huidige formatieproces? Het vat de politieke ontwikkelingen sinds de opkomst van het populisme in ons land, maar dat niet alleen, aangezien dit verschijnsel – ‘politieke evolutie’ – overal speelt bij de gratie van de toenemende afwezigheid van het gezonde verstand in politieke debatten in en buiten het parlement; lees: de Tweede Kamer, want de ook nog bestaande Eerste Kamer ofwel de senaat speelt geen enkele rol meer in de dagelijkse politieke werkelijkheid van alle dag.
Voor politieke buitenstaanders – in tegenstelling tot de ‘overeenkomstige incrowd’ van het leger van dagelijkse beroepspolitici die het Binnenhof bevolken -, een verademing om de ‘beoogde’ ministers te leren kennen en met name het ontstane knelpunt van het kernthema ‘omvolkingstheorie’ als oorspronkelijke nazi-ideologie. Nu mogelijk schijnbaar in een ‘neo’- jasje. Schijnbaar omdat het helemaal de vraag is wat de diehard-populisten van PVV, BBB, JA-21!, en FvD ‘in de zin’ hebben. Politiek-filosofisch gesproken hebben ze een oppervlakkige, want eenzijdige ideologie – lees: gemeenschappelijk en samenhangende visie op de toekomst waar alle huidige politieke hoofdpijn- en andere, overige dossiers geformuleerd staan. Populisten verschillen van de niet-populisten, ofwel de normale en klassieke volkspartijen waarin automatisch ‘alle’ maatschappelijke groeperingen bij elkaar ‘gebracht’ in programmatisch samenhangend verband binnen partijprogramma’s staan verwoord. Populisten nemen die moeite niet omdat de ‘buitenwereld’ (zoals de dossiers op Buitenlandse Zaken en Ontwikkelingssamenwerking) alleen maar lastig zijn want de problemen in het verre buitenland is ‘ons pakkie niet an’.[i] Kost ons alleen maar belastingcenten. Vooral sinds de nieuwe stroom aan vluchtelingen uit het Midden-Oosten (2015) legde een fors beslag aan noodhulp, vanwege de toenemende criminaliteit in die sector van de mensensmokkelaars en dus volledig te vergelijken met de drugscriminaliteit, waar vorstelijke inkomens gegenereerd worden vanwege de hevige verslaving aan drugsproducten in vooral het Westen.
Tweede factor waardoor de politiek een enorme, maar onzichtbare evolutie heeft meegemaakt, zijn de opkomst van sociale media zodat er van fatsoenlijke nieuwsgaring onder het gewone publiek geen sprake meer is. Een ‘zindelijke’ debattechniek is binnen de Tweede Kamer volkomen onmogelijk geworden en dus is de kwaliteit van die debatten in een duikvlucht naar beneden geraakt. Waarbij ook de complottheorieën een groten rol speelden sinds covid. Over deze theorieën is op deze website erg veel geschreven dus kan de omschrijving hier beperkt blijven tot het keenwezen: iedere complottheorie is onbewijsbaar omdat het tegendeel het exacte omgekeerde is: wetenschappelijk volgens alle normen bewezen totdat er weer nieuwe inzichten zijn ontstaan. Dus kan het benoemen van – zelfs één enkele – een willekeurige complottheorie in een Kamerdebat direct worden afgehamerd. Verboden terrein! Kort en krachtig luidt dus de conclusie dat het Presidium – bestuur – van de Kamer deze regel moet worden geformaliseerd/goedgekeurd. Dan zijn we verlost van eindeloze debatten die op niets anders neerkomen dan tijdverspilling. Daar is het leven als Kamerlid te kort voor.
AquariusPolitiek 