Tags
Wanneer de baggerschuit voortijdig zinkt, zijn Hermans en Brekelmans toch maar mooi minister geweest (Column Sander Schimmelpenninck, Ten Eerste/de Volkskrant, 17 juni 2024)
Afgelopen week presenteerde ik het symposium van de Veerstichting in Leiden, waar studenten en ‘vormgevers’ uit de maatschappij elkaar ontmoetten. De elite, mag je gerust zeggen, vaak lid van een studentenvereniging en overlopend van ambitie. Het zou me niet verbazen als Sophie Hermans en Ruben Brekelmans er ook weleens zijn geweest; corporate of corporaal, ze komen er allemaal.
Ik moest veel aan die twee VVD’ers denken tijdens de praatjes. De met vijfhonderd mensen gevulde Pieterskerk leek eensgezind in zijn afkeer van het aanstaande kabinet. Maar hoeveel van deze kakkers zouden ook echt een streep in het zand trekken wanneer zij voor de keuze zouden staan? Zouden al deze mensen, druk applaudisserend voor emotionele speeches van onder meer Laurentien van Oranje, bereid zijn om hun persoonlijke ambities in de ijskast te zetten voor de goede zaak? Zouden zij hun morele grenzen wél goed bewaken?
Ik ben bang van niet, gebaseerd op de vele Her- en Brekelmansen die ik heb meegemaakt in mijn leven. Het waren de mindere goden op hun vereniging, die als zaalvulling leerden hoever je kan komen als je gewoon blijft staan, als je als laatste het licht uit doet. Echt grappig of sprankelend waren ze nooit, maar ze wisten: onze tijd komt nog wel. Later, in de corporate realiteit van het bedrijfsleven, als karakter of persoonlijkheid minder telt, zijn zij het die partner worden.
Aan de keukentafel of in het café zullen ze zeggen dat het hun voorkeur natuurlijk ook niet heeft, dat zij veel liever met middenpartijen samenwerken. Plechtig zullen zij hun eigen geldingsdrang en normvervaging verkopen als verantwoordelijkheidsgevoel of democratische overtuiging – ‘het land moet toch bestuurd worden’, ‘we kunnen ons geen stilstand permitteren’, ‘wij nemen onze verantwoordelijkheid’. Deze corporate cowboys houden hun oog op de bal: wanneer deze baggerschuit voortijdig zinkt, zijn zij toch maar mooi minister geweest. Kunnen hun jaargenoten niet zeggen.
Sophie Hermans voelde lang dat ze moest vechten tegen de vooroordelen waarmee zij als dochter van VVD-coryfee Loek Hermans en als voormalige assistent van Mark Rutte te maken kreeg. ‘Maar ik sta hier omdat ik mezelf ben’, zei ze ooit in de Kamer, ‘ik ben Sophie Hermans.’ Wilders noemde haar in 2022 de ‘tassendrager van Rutte’, misschien wel het mildste dat ooit uit zijn mond kwam, maar voor Hermans reden om in tranen uit te barsten.
Ik had best met haar te doen, maar die sympathie is wel voorbij. Over het feit dat PVV’ers immigranten hyena’s en beesten noemen, nazistische omvolkingstheorieën bezigen en niet zelden schimmig en strafbaar handelen, heb ik Hermans namelijk niet gehoord. Nu wordt ze, bevangen door een politiek stockholmsyndroom, zelfs minister in het kabinet van haar kwelgeest. Wat zeggen die tranen over dat ‘tassendrager’ dan eigenlijk?
Alleen als het ego geknakt wordt, raakt de carrièrepoliticus van de leg. Daarmee zijn de tirades over de elite van radicaal-rechts toch in ieder geval voor een klein deel terecht. Er is overduidelijk iets mis met de Nederlandse toplaag van consultant-achtigen wanneer de leden daarvan er geen been in zien om zich als minister te verbinden aan een regeringscoalitie met radicaal-rechtse totaalidioten.
Sophie Hermans en Ruben Brekelmans zijn waardeloze politici, en dat bedoel ik letterlijk: ze hebben klaarblijkelijk geen waarden. Het zijn ordinaire strebers, die zelfs bij volstrekt helder weer de verkeerde morele afslag nemen. Bij Rutte was het al niet veel, maar de Her- en Brekelmansen hebben zo mogelijk nog minder visie, idealen of moraal: ze hebben alleen hun eigen lullige carrièrepaadje.
[Over de auteur: Sander Schimmelpenninck is journalist, ondernemer en columnist van de Volkskrant. Eerder was hij hoofdredacteur van Quote. Columnisten hebben de vrijheid hun mening te geven en hoeven zich niet te houden aan de journalistieke regels voor objectiviteit. Lees hier de richtlijnen van de Volkskrant.]
AquariusPolitiek 