Dit krijg je met halvegare mensen die in de politiek verzeild raken… @trouw #inauguratie

Tags

buitenlandsbeleid, Trump

Trump in gareel via rare uitruilen (column Rob de Wijk − 27/01/17 © Trouw)

Trump besteedde in zijn inaugurele rede welgeteld één regel aan buitenlandbeleid: “We zullen oude bondgenootschappen versterken, nieuwe vormen en de beschaafde wereld verenigen tegen het radicale islamitische terrorisme, dat we volledig van de aardbodem zullen wegvagen“.

Samengevat voor Europa: de Navo mag blijven, maar moet zich op terrorismebestrijding richten. Dat is niet nieuw. Wel nieuw is zijn belofte het islamitische terrorisme uit te roeien.

Net als bij de interventies in Afghanistan, Irak en Libië probeer ik mij voor te stellen hoe dat moet. Interventies zijn zelden effectief. Te weinig troepen en de verkeerde strategie. Precies om die reden was ik de afgelopen decennia tegen de meeste interventies en heb ik dat ook consequent uitgedragen.

Daarom had Obama ook gelijk met zijn weerstand tegen interventies. Maar Trump wilde ook niet meer buitenlands ingrijpen, terwijl zijn oorlog tegen de radicale terroristen mogelijk nog duurder en complexer is…

Maar laat ik voor het gemak met Trumps redenering meegaan. Wat wil hij uitroeien? IS in Irak en Syrië? Of de filialen die het kalifaat ook elders in de wereld heeft, zoals in Algerije, Afghanistan, Egypte, Jemen, de noordelijke Kaukasus, Libië, Nigeria, Saoedi-Arabië en Pakistan. Dan hebben we het nog niet eens over andere gebieden waar IS actief is, zoals Jordanië, Turkije, India en Brazilië. En ook niet over de strijders die terreuraanslagen uitvoeren in Europa en Amerika. Wil Trump naast IS ook Al-Qaida uitroeien dat ook in talloze landen actief is? En Boko Haram, dat nauw aan IS gelieerd is en de Somalische terreurbeweging Al Shabaab? En wat gaat hij doen met al die extremistische splinters waarmee een heel telefoonboek kan worden gevuld?

Stel dat hij zich tot Syrië en Irak beperkt. Dat probleem is militair-technisch oplosbaar, maar niet met bommen zoals dat nu gebeurt. Bombardementen kunnen IS hooguit geografisch indammen, maar niet verslaan. Een van de problemen is dat de terroristen in steden zitten en zich mengen met de bevolking. Wie terroristen bombardeert slacht dus ook burgers af. Dat kan ook Trumps bedoeling niet zijn.

We moeten eisen stellen

Stedelijke oorlogvoering is uitermate smerig.

Wat dan wel? In mijn eigen studie ‘The Art of Military Coercion‘ onderzocht ik alle interventies van na de Koude Oorlog en concludeerde dat het fysiek beheersen van gebied een kritische succesfactor is. Anders gezegd, zonder grondtroepen lukt het niet. Als IS 100.000 strijders heeft die uit steden moeten worden verjaagd dan schat ik dat ongeveer 300.000 tot 400.000 soldaten nodig zijn, inclusief ondersteuning en inclusief militairen van andere naties, waaronder Rusland. Van dat immense aantal komt een deel niet terug, omdat stedelijke oorlogvoering uitermate smerig is. Ik kan nog wel even blijven rekenen, maar de conclusie is dat ook Trump niet snel bereid zal zijn een dergelijk omvangrijke oorlog te voeren, zonder dat hij daarmee het probleem buiten het Midden-Oosten aanpakt. Kortom, Trumps claim slaat nergens op.

Maar stel dat hij iets gaat doen, bijvoorbeeld het intensiveren van bombardementen en daarvoor onze steun wil. We kunnen weigeren of Trumpiaanse eisen stellen: we doen mee, maar dan mag jij, Trump, geen protectionistische maatregelen nemen die ten koste van onze economie gaan. Of: we doen mee, maar dan blijf je van het klimaatakkoord af. We zullen aan dit soort rare uitruilen moeten denken om Trump in het gareel te krijgen.

Mooi geformuleerd en dit wordt dus nieuwe buitenlandse politiek!

http://www.trouw.nl/tr/nl/4328/Opinie/article/detail/4454340/2017/01/27/Trump-in-gareel-via-rare-uitruilen.dhtml?m_i=WytWsEdTXEyryUAEpVg2WSI1cayymdmHNQe_aeGtH2jzP9ra57AqGk%2Bi34KTK7D0pLvsmf5lLPnu0WssaXGwxdvw%2Bkh4a&utm_source=TR+daily+20170127&utm_medium=email&utm_campaign=dan%20blijf%20je%20van%20het%20klimaatakkoord%20af.”&utm_userid=11ce6dfe-3dea-4d85-b7da-6df4af29c312

Advertisements

Wat is het verhaal dat niet in onze media verteld wordt? #parool #beleidMiddenOosten #juistevragenstellen @2eKamerVandaag

Tags

buitenlandsbeleid, EU, TweedeKamer

‘Er is geen reden voor optimisme’ (Christiaan Paauwe, Nieuws/Het Parool, 1 juni)

Interview | Michael Lüders denkt dat wij niet de juiste vragen stellen

‘Een groot deel van de Egyptenaren is analfabeet en zeer arm. Een prooi voor radicale predikers‘

# “Het [nieuw boek Wie wind zaait] is een kritische analyse. Er zijn de afgelopen decennia in het Midden-Oosten zoveel fouten gemaakt, zonder dat westerse politici ervan geleerd hebben. (…)

Genoeg stof tot een debat in de Tweede Kamer! Hoe wordt eigenlijk beleid gemaakt op het ministerie van Buitenlandse Zaken?

# Toen begon ik mijzelf vragen te stellen. Wat voor gevolgen heeft dit? Wat is het verhaal dat niet in onze media verteld wordt? Collega’s deden de situatie in Irak af als de schuld van Saddam Hoessein. Als we willen weten waarom een bruut regime als IS nu hoofden afhakt in de regio, moeten we begrijpen wat er in het verleden is gebeurd, waar deze mensen vandaan komen. Er bestaat een gigantisch gat tussen hoe wij in het Westen erover denken en de realiteit.

# “Er is geen reden om optimistisch te zijn. Het Midden-Oosten gaat nu door een periode van oorlog en onrust die nog tientallen jaren zal duren. Er zal veel bloed vergoten blijven worden, geen twijfel mogelijk. Tegelijkertijd denk ik niet dat dit alleen komt door verkeerde westerse beleidsvoering. Incapabele heersers die de afgelopen halve eeuw geen interesse hebben getoond hun land te ontwikkelen, zijn ook verantwoordelijk. Het ging hun altijd om het krijgen en behouden van macht. Egypte heeft 90 miljoen inwoners, waarvan de helft analfabeet is. Ze kunnen niet lezen of schrijven en zijn heel arm. Die groep is een makkelijke prooi voor radicale islamitische predikers.”

Ontwikkelingssamenwerking heeft in die regio dus niets opgeleverd.

# “Ik mis deze kritische vragen in het Europese debat. In ieder geval in Duitsland. Daar wordt de discussie als we het over Saoedi-Arabië hebben, versimpeld tot mensenrechten die geschonden worden. Maar we moeten onze bondgenootschappen heroverwegen en discussiëren over de zin van militaire interventie in landen als Afghanistan, Irak , Syrië, Libië en Jemen. Het probleem is dat een dergelijke discussie snel wordt afgedaan als een ‘anti-VS’-geluid, wat volgens mij onzin is. Europese beleidsmakers leven in hun eigen wereld en volgen hun eigen politieke lijn, maar ze stellen niet de juiste vragen.”

Hieruit blijkt ook dat beleidsnotities en verkiezingsprogramma’s van politieke partijen geen enkele zin hebben omdat wij hier als politiek actieve burgers geenvoldoende verstand van zaken hebben. Het alternatief is dan dat beleidsmakers en wetenschappelijke specialisten (en individuele auteurs zoals journalisten) hun gemeenschappelijke bevindingen of consensus aan het publiek én politieke partijen kunnen voorleggen of aan landelijke dagbladen via opiniebijdragen. Daarop kan vervolgens weer worden gereageerd. Nu is beleidsvorming binnen Buitenlandse Zaken teveel een besloten en non-transparant proces, dat alleen maar frustraties oplevert en de kloof tussen bestuurder en burgers vergroot.

# “Ook moeten we accepteren dat wij niet de enige belanghebbenden zijn in de regio. We moeten de taart delen met landen als Rusland en China. Binnen die politiek is het gevaarlijk als we het goed vinden als het Westen ergens binnenvalt, zoals in Irak of Afghanistan, maar dat de russen meteen gedemoniseerd worden als zij Assad militair steunen. We moeten leren daarin een compromis te vinden.”