Tags

Stelling: Waarom bezigen journalisten gewaagde en riskante termen zoals ‘wat extra gezichtsverlies en ‘Von der Leyen onder druk na afwijzing kandidaten’ (de Volkskrant) als daarvan geen sprake is, maar een weerklank is van het roddel- en geruchtencircuit dat gebruikelijk is binnen ieder politiek gremium? Deze gevolgde procedure is in de loop der tijd na de eerste directe verkiezingen van het Europees Parlement in de jaren ’70 van de vorige eeuw gegroeid. Aldoende heeft zich ‘min of meer (on)bewust’ een praktijk ontwikkeld dat tot heden stand heeft gehouden, maar dat na deze keer ook geëvalueerd dient te worden.

Als dat niet door het EP zelf gebeurt, dan vanuit de ‘EU-burgerij’, waartoe deze blog een aanzet is. Wat hier duidelijk wordt gemaakt en wat ik al beschreven heb bij de officiële presentatie van dit team-Von der Leyen van een maand geleden, is dat de regeringen in de lidstaten hiervoor verantwoordelijk zijn en waren en niemand anders. Ik was een maand geleden al hoopvol dat het EP zijn tanden zou laten zien en met name de gestuurde kandidaten uit de Visegradlanden extra scherp zouden bevragen omdat zij meer dan genoeg hebben dwarsgelegen in de afgelopen jaren en dat zij uit waren op wraak op de volstrekt principieel- én gezond-juridische wijze van optreden van Frans Timmermans. Ik houd nog steeds Juncker persoonlijk schuldig aan het niet tegengaan van dat gedrag van het ‘Visegradblok’ en zal dat hem in de toekomst blijven inwrijven omdat de aftredende Commissievoorzitter daar niets aan gedaan heeft. ‘Lafbek’ kun je zijn gedrag noemen.

En daarom behoort iedere onvolwaardige nominatie te worden weggestemd. En in mijn laatste blog heb ik op gezag van het FD al meerdere namen genoemd die even zwak zijn als de huidige twee. En natuurlijk staat Ursula Von der Leyen niet onder druk omdat dat ten principale onmogelijk is. Zij is en blijft gevrijwaard van kritiek aangezien zij bij deze ‘opgedrongen’ nominaties geen keuze had, maar de puzzelstukjes alleen maar moest zien in te passen. De enige is die aan haar gesteld kan en mag worden is dat zij gehouden kan en dient te worden aan haar slotpleidooi bij haar eigen uitverkiezing. Zij heeft daarbij aantoonbaar alle blokken binnen het EP geprobeerd te binden aan een ‘consensus’, wat haar wonderwel is gelukt en dat dus ook – onverwacht – een uitstekende indruk heeft nagelaten. Ursula wordt naar mijn verwachting de grootste Commissievoorzitter die we ooit hebben gehad. Hulde, want ‘womanpower’ breekt eindelijk door. Beter dan al dat geruzie dat tijdens de Commissie-Juncker altijd heeft plaatsgevonden.

Het Europees Parlement laat zijn tanden zien (Ria Cats, Mathijs Schiffers en Dirk Jan Hekking, Europa/fd, 27-9-19)

Ursula von der Leyen, die vanaf 1 november voorzitter wordt van de Europese Commissie, zag twee van de door haar voorgedragen commissarissen sneuvelen vanwege financiële belangenverstrengeling.

In het kort:

De juridische commissie wijst twee kandidaat-Eurocommissarissen af.

Het is nog nooit eerder gebeurd dat in dit stadium twee kandidaten sneuvelen.

De nieuwe Commissievoorzitter Von der Leyen moet nu op zoek naar vervangers.

(…)

‘Von der Leyen kreeg achter de schermen al eerder van een aantal Europarlementariërs te horen waarom zij in vredesnaam met de Hongaar en Roemeen op de proppen is gekomen’

De Duitse had echter niet zoveel keus: ze kreeg in juli slechts een uiterst krappe meerderheid van negen zetels in het Europarlement achter haar voordracht tot Commissievoorzitter en heeft nog altijd elke stem nodig. Ze kon het zich eerder zodoende niet veroorloven de Roemeense sociaaldemocraten, goed voor negen Europarlementariërs, te vragen iemand anders dan Plumb te sturen. Trócsányi is de kandidaat van de Hongaarse regeringspartij Fidesz, goed voor zelfs dertien christendemocratische zetels.

Ik heb al eerder geschreven dat dit feit van een ‘uiterst krappe meerderheid van negen zetels in het Europarlement achter haar voordracht’ er in het geheel niet toe doet. Haar parachutering vanuit de Raad was slechts het gevolg van het feit dat het EP zelf de cruciale fout maakte dat er geen gezamenlijke kandidaat werd voorgedragen en dus in concrete drie spitzenkandidaten en daarmee onbewust een ‘vrijbrief’ aan de Raad gaf. Eigen schuld dikke bult en met name aan de EVP die een on-charismatisch leider hebben aangewezen als leider van die grootste fractie: Weber. Een foutje van Merkel, want die had dat moeten voorzien. En de geschiedenis laat zich niet meer terugdraaien. Nu is het een kwestie dat het EP in de toekomst een fatsoenlijke procedure gaat opzetten, zodat hij zich niet zal laten aftroeven door de Europese Raad.

https://fd.nl/economie-politiek/1318220/europees-parlement-laat-zijn-tanden-zien